About Me

My photo
Belgium
Begin 2005 vroegen wij ons af: Doen we het of doen we het niet? Dat werd dus ook de eerste titel van dit blog. En we besloten dat we het wilden doen: verhuizen naar Amerika. Via het bedrijf waar mijn man voor werkt. Maar veel gepalaver en enkele reorganisaties verder, zitten we nog steeds in Belgie. We geven de moed niet op, doen ondertussen ook mee aan de Green Card Lotery, en wachten... Vandaar ook dat ik eind februari 2008, meer dan 3 jaar later, dit blog een nieuwe titel gaf: Quiévrain: wachten. De uitleg waarom staat in mijn posting van 28 februari 2008... Wanneer kunnen we gelost worden?

Thursday, March 16, 2006

Liever vandaag nog terug dan morgen

Op Studio NL bleek er afgelopen donderdag een programma te zijn rond het onderwerp “Terug naar Nederland” waarin de presentatrice bijgestaan werd door iemand van een ‘remigratiebureau(ik had nog nooit eerder van die term gehoord).
Ze hadden telefonisch geprekken hebben met Nederlanders (én twee Belgen) die in het buitenland zitten.
De stelling ‘Ik wil liever vandaag nog terug naar Nederland dan morgen’ deed mij vermoeden dat het dus vooral zou gaan om mensen wiens verblijf om één of andere reden toch niet zo meegevallen is, en die dus dolgraag terug naar Nederland wilden komen.
Maar na afloop van het programma had ik echter de indruk dat er meer getuigenissen waren van mensen die heel tevreden waren waar ze nu woonden en die er dus niet aan dachten om terug te keren.

Er waren twee getuigenissen van mensen in Amerika:

Ilona Everts is gehuwd met een Amerikaan en woont sinds april 2000 in Montana.
Zij zei volgende dingen te missen: de warmte, gezelligheid, cultuur, levenskwaliteit, de interactie tussen mensen (de manier van omgaan met elkaar). In de US was het volgens haar ervaring oppervlakkig, en niet alleen zij maar ook de Amerikanen met wie ze sprak bevestigden haar dat ze zich, ondanks de vriendelijkheid in de winkels, heel dikwijls eenzaam voelden. Mevrouw Everts blijft dus ginder omdat haar man er zit, maar zou veel liever terug in Nederland wonen.
Die mevrouw Peereboom bevestigde dat dit een typische reactie was van mensen die terug wilden keren vanuit Amerika. Ze had er zelf gewoond, en zei dat de mensen er hypocriet waren, dat ze zelden de waarheid zeggen.

Onmiddellijk nadien kwam de getuigenis van Carol Weitering. Als ik het goed begrepen heb, zijn zij aanvankelijk in 1981 naar Amerika getrokken voor 2 jaar, maar uiteindelijk zijn ze daar gebleven tot 2000, en toen keerden ze terug naar Nederland. Maar dat viel tegen omdat ze het als erg frustrerend ervaarden want Nederland bleek niet meer dat land te zijn dat ze 20 jaar voordien hadden verlaten. Familie en vrienden waren uitgezwermd en woonden dus elders, niemand had nog tijd voor je om gezellig op bezoek te komen… En dan zijn ze maar terug naar Amerika gegaan!
Toen men haar vroeg of de getuigenis van mevr. Everts herkenbaar was, zei ze dat dit heel erg afhankelijk is van waar je woont en werkt.
Een leuke uitspraak van haar, die in mijn ogen een geweldige samenvatting van heel veel ervaringen en gewaarwordingen is in één zin:
Je voelt je in Nederland een Amerikaan, en in Amerika een
Nederlander
Wàt nou precies de meerwaarde was van die mevrouw van het ‘remigratiebureau’…?
Maar in ieder geval vond ik het wel eens leuk om die verschillende verhalen te horen. Dus als je even een half uurtje de tijd hebt, klik dan op de link en dan kan je het programma zelf ook even bekijken.

3 comments:

Annemiek said...

Ik heb het nog niet bekeken, maar dat vindt ik een hele juiste uitspraak. De eerste jaren in Amerika voelde ik me ook nog een Nederlander, toen we terug verhuisden naar Nederland kwam ik er achter hoe veramerikaanst ik was. Weer terug in Amerika voelde ik me in beide plekken thuis, maar nu ben ik net een toerist als ik Nederland ben.
Het is voor mensen een gevaar om in beide landen zich niet meer thuis te voelen. Ik heb hier eens met een vrouw gesproken die zich zo voelde, ze noemde zichzelf een "line walker".

Anonymous said...

Bedankt voor de link, ik ga het zeker zien.

Ik denk dat het zo verschillend zal zijn, mensen hebben verschillende ervaringen, zijn zelf verschillende persoonlijkheden, komen in verschillende streken terecht onder verschillende omstandigheden.

Ik denk wel dat "thuis" altijd iets zal blijven trekken, daar liggen je wortels, wonen vaak familie en vrienden, heeft meestal iets veiligs. En naargelang hoe je je voelt in het nieuwe land (van zoveel zaken afhankelijk) ga je daar meer naar terug verlangen. Vrienden van ons verhuisden midden jarig 80 naar de VS en met name mijn vriendin vond het er vreselijk. Ze kwamen terug, trouwden, kregen hier een paar kinderen, maar toen na een paar jaar kreeg hij weer een leuk aanbod om in de VS te gaan werken. En daar gingen ze weer, dit keer ging het goed. En eigenlijk willen ze de eerste 15 jaar niet meer terug en vinden Amerika zo gek nog niet.
Het kan verkeren en de tweede keer waren de omstandigheden anders.

kastelke said...

Ik ben me er van bewust dat mensen inderdaad een speciaal gevoel van 'thuis' kunnen hebben. 'Thuis' is dan een plek waar je heel erg gehecht aan bent. Maar ik kan me niet herinneren of ik ooit zo'n plek gehad heb, zelfs niet als kind. Waarschijnlijk daarom dat ik er geen probleem mee had op om internaat te zitten, en dat ik nadien nogal makkelijk verhuisde telkens?
Voor mij is 'thuis' eender daar waar m'n man en zoon is.