About Me

My photo
Belgium
Begin 2005 vroegen wij ons af: Doen we het of doen we het niet? Dat werd dus ook de eerste titel van dit blog. En we besloten dat we het wilden doen: verhuizen naar Amerika. Via het bedrijf waar mijn man voor werkt. Maar veel gepalaver en enkele reorganisaties verder, zitten we nog steeds in Belgie. We geven de moed niet op, doen ondertussen ook mee aan de Green Card Lotery, en wachten... Vandaar ook dat ik eind februari 2008, meer dan 3 jaar later, dit blog een nieuwe titel gaf: Quiévrain: wachten. De uitleg waarom staat in mijn posting van 28 februari 2008... Wanneer kunnen we gelost worden?

Tuesday, October 31, 2006

Hoop doet leven

Ik werd er door een vriend attent op gemaakt dat ik door mijn berichten hier misschien een verkeerde indruk zou kunnen geven; misschien komt het over alsof ik hier per se WEG wil, dus dat onze plannen om naar Amerika te gaan eerder een vlucht zijn, weg van iets. Maar dat is helemaal niet waar hoor.
Er zijn ooit momenten geweest dat we liefst van al letterlijk wilden ‘wegvluchten’. Weg van alle pijn en verdriet. Maar we deden dat niet, want we wisten dat dit niet de juiste reden waren om te verhuizen, we realiseerden ons ook dat zoiets helemaal geen oplossing zou geweest zijn. Net omdat ik vond dat mijn verantwoordelijkheid hier lag, zijn we steeds hier gebleven, ook al droomden we van in 1992 al van ‘buitenlandse ervaring opdoen’.. We zijn dus 13 jaar hier gebleven omdat ik vond dat ik hier nog verantwoordelijkheden had. Omdat er een elastiekje was dat heel erg aan mij trok en mij niet uit het land wou laten gaan (ik realiseer mij nu dat ik dat misschien heb trachten te compenseren door binnen België een aantal keren te verhuizen). Dus toen in november 2004 dat elastiekje brak, heb ik mij onmiddellijk gerealiseerd dat er geen reden meer was om onze droom nog langer uit te stellen. Toch heb ik er nog een paar maanden over laten gaan, alvorens echt de knoop door te hakken, begin 2005.
Als ik echt had willen vluchten voor iets, dan hadden we het afgelopen jaar daartoe meer dan eens de kans voor gehad. We zouden kunnen kiezen hebben uit Duitsland, Zwitserland, Frankrijk, Engeland, Scandinavië, zelfs uit Canada! Maar neen, wij willen doelbewust naar Amerika.
Dus misschien moet ik maar eens een poging doen om duidelijk te maken dat Amerika vanuit positieve reden een keuze is, en geen anti-keuze. Mijn lijstje post ik dus morgen.

’t Is zoals Sabine in de commentaar zei: Bloglezers hebben brede schouders! Dus bedankt dat ik jullie schouder eens even mocht lenen! Bedankt voor de virtuele knuffels!
Ook het feit dat ik hier de dingen eens van me af kan schrijven, helpt. Door het op je scherm te zien staan schrijf je het letterlijk een stuk van je af.

@Patrick, aanvankelijk hadden we ook het plan om op vakantie te gaan in Amerika, maar eerlijk gezegd denk ik dat we het daar alleen maar erger mee maken. Je kan dan even ‘proeven’ van iets, maar je weet dat je het weer achter moet laten.
De Diversity Lottery 2008 mag inderdaad weer op onze deelname rekenen! De kans om te winnen is klein, maar het is een kans, en wie niet waagt, niet wint! Ons Nepalese meisje had inderdaad ook maar een kleine kans op onderwijs, maar zij heeft ze ook gekregen.
Die feestdagen… vorig jaar vierden we kerstmis en oudejaar al in de idee dat dit onze laatste gingen zijn.
Relocations hebben ze niet nodig om mensen te vervangen, er zitten er in de States genoeg, en door de reorganisatie gaan er trouwens een paar goeie directors ook op zoek moeten gaan naar een nieuwe job.

@Hilde, Sally, Ann: ik denk dat ik mij het leven in Amerika te rooskleurig voorstel. Ik ben me bewust van heel de ellende met de administratie, de verdomd onhandige manier van bankzaken regelen, het verachtelijke systeem van credit scores, het uuuuren winkelen voor dagelijkse boodschappen omdat geen van die verpakkingen je vertrouwd overkomt, …
En mijn man zal inderdaad ook wel moeten reizen als we ginder zitten, maar ik kom van een periode waar hij minstens 1 week per maand weg was, dus zoveel ‘anders’ gaat dat niet zijn. ‘k Heb hier trouwens ook geen familie meer, dus ook dat zal in Amerika niet anders zijn.

@Ann: het zijn geen reorganisaties omdat het er slecht gaat (ze draaien al jaren aan een stuk ongelooflijke winsten), maar ze willen een slankere organisatie die zich enkel met de core business bezig houdt…
@Ann en Andrea: Een ander bedrijf… Daar hebben we ook al aan gedacht, maar financieel zouden we dan ontzettend veel laten vallen (wegens allerlei constructies die opgezet zijn om mijn man aan het bedrijf te binden). Dus zo snel neem je die beslissing niet. Trouwens, hij ziet heel wat uitdagende mogelijkheden binnen deze holding.
@Kristine: dan heeft Alain ook al veel geduld gehad, en zal die nu wel heel erg blij geweest zijn met deze kans!

@San: die onzekerheid, dat vreet inderdaad aan je. Ga je een nieuwe keukentafel en stoelen kopen? Want de tafel wiebelt en de stoelen zijn versleten. Maar we gaan zo wie zo al spullen moeten wegdoen omdat we niet alles in de container krijgen. Is het dan niet te stom om nu een nieuwe tafel te kopen?
Het smeedwerk dat we op het terras boven plaatsen: geven we 1000 euro uit aan een simpel modelleke? Of liever die 1500 euro aan dat hele mooie? Want tja, als we hier blijven, dan is het mij die 500 euro meer wel waard! Maar wat als we toch kunnen vertrekken? Ons huis gaat geen euro meer waard zijn met die andere balustrade.
Ga ik me nu toch maar een nieuwe auto kopen (vooraleer ik grote kosten krijg aan mijn oude wagen)? Maar als we volgend jaar vertrekken, dan kan ik misschien beter met deze auto verder blijven rijden, anders verlies ik toch wel veel geld op een stomme auto.

Ik besluit dus dat ik elk sprankelke hoop dat ik tegen kom in mijn schatkistje steek, en dat ik niet teveel nieuwe spullen koop die we toch niet mee kunnen nemen. Hoop doet leven, niet?!


Oh ja, als antwoord op een vraagje dat ik privé kreeg:
Spemque metumque inter dubii, wat gisteren de titel van mijn bericht was, is een Latijnse uitspraak, en wil zeggen Wankelend tussen hoop en vrees.

Monday, October 30, 2006

Spemque metumque inter dubii…

(Allereerst: bedankt allemaal voor jullie steun n.a.v. mijn vorige berichtje.
"Zou ik dit posten, of toch beter niet?" Dat is de vraag die ik mij heel de ochtend al stel. Het feit dat je dit leest, maakt duidelijk dat ik beslist heb om het te posten. Ik wil me niet altijd 'flink' houden, ik wil niet altijd 'optimist' zijn als dat niet is wat ik voel. Dus sorry, maar deze keer niet zo'n postief bericht. Maar ik wou het even van me af schrijven.)

Tijdens de afgelopen zomer had ik heel sterk het gevoel dat we tegen eind september iets meer gingen weten over onze toekomst in de VS. Was dat gevoel écht, of was het meer een reflex van zelfbescherming om het stadium van “voorlopig geen concreet zicht op verhuis” op een aanvaardbare manier vooruit te schuiven? Verder weg bij het “nu”, maar niet té ver vooruit, zodat het nog doenbaar leek, die periode van “wachten” die nu toch wel heel erg lang duurt?
Geen idee, maar in ieder geval hoorden we eind september niks. Tenminste, toch niks dat ons één stap dichter bij Amerika bracht. Het enige wat we hoorden was dat er een grondige reorganisatie kwam. (en ook daar put je hoop uit, want de huidige baas van mijn man krijgt een globale functie, dus mogelijk zal hij nu Papa ook wel tot in Amerika kunnen krijgen?)

En dan kwam vorige week het bericht dat men, naast alle andere besparingen, ook het ‘relocation budget’ had afgeschaft, en dit tot eind 2007.
Waar moet ik dan nog hoop uit gaan halen? Ik vrees dat het zakje ‘hoop’ tot op de bodem leeg is geraakt.
Hier zitten we dan. Wat moeten we er van denken? Hoe moeten we ons voelen?
Eigenlijk wil ik er liefst van al niet teveel aan denken. Ik moet dat stukje hoop in mezelf kunnen bewaren. Ik mag dat echt niet opgeven.
En toch zit er dan zo’n stemmetje in je hoofd, dat zich afvraagt of dit het punt is waarop je besefte dat je er nooit meer ging geraken… Maar ik wil niet in België blijven!
Ik heb het hier echt wel gehad. We zijn meer dan 10 jaar in België gebleven terwijl we hier weg wilden. En dat op basis van een grote portie ‘hoop’, hoop dat eindelijk eens dat zonnetje ging schijnen dat ons veel kon doen vergeten. Hoop dat ik eindelijk eens een moeder ging kennen die gewoon ‘Mama’ zou kunnen zijn, en niet ‘Ziek’. Maar al die hoop was tevergeefs.
En toen werd die hoop vervangen door andere hoop: verhuizen, iets wat we al zo lang wilden doen. Er was nu niks meer dat ons tegen hield. Dachten we. Want na anderhalf jaar vol Hoop zijn we gestrand in ons eigen land, een land waar we op dit moment niet willen zijn.
En ik doe heel erg hard mijn best om zoveel mogelijk al de positieve kanten te zien van hier blijven. Ik doe echt constant pogingen om alles heel rationeel te benaderen. Maar er zijn zoveel emoties die heel die rationele benadering gewoon overspoelen, waardoor mijn leven haast ‘geforceerd’ aan begint te voelen.
Zowel mijn man als ik hebben hier geen familie meer, wij zijn gewoon met ons drietjes. We hebben ondertussen wel een hele lieve ‘vervang’familie gevonden. Gisteren hebben we trouwens met z’n allen tezamen ‘tante’ Magda haar verjaardag gevierd. Het was leuk, gezellig, lekker, en we hebben heel wat afgelachen. En ik weet dat die mensen stuk voor stuk dolblij zijn dat ze weten dat wij nog minstens een jaar langer in hun midden zullen zijn. Maar waar je ook gaat, wat je ook doet, hoeveel plezier je op zo’n moment ook maakt, die wens om ons leven verder uit te bouwen in Amerika werpt toch altijd een schaduw op dat alles. En hoezeer ik ook écht van hen hou, hoeveel hun goede raad mij ook waard is, hoezeer zij mij ook aan het lachen kunnen brengen, hoe kunnen zij ooit vatten dat ik op dat eigenste moment dat ik daar plezier zit te maken, toch liever in Amerika zou zitten?

Thursday, October 26, 2006

Balen

Krijg hier net een telefoontje van mijn man:
de besparingswoede is duidelijk in alle hevigheid toegeslagen in hun Operating Company. Woorden als 'downsizen' en 'transfer into a lean organisation' zijn al langer aan de orde (vandaar ook dat wij nog steeds in België zitten, men gaat nu eenmaal elke cent 10 keer ronddraaien alvorens hem uit te geven), maar nu hebben ze dus ook even lekker beslist dat relocations tot eind 2007 (!!!!) bevroren zijn.

:-(

Ik denk dat ik maar in m'n hol onder de grond kruip, en aan de winterslaap begin. Maakt iemand me wakker over een jaartje?

Tuesday, October 24, 2006

Wat een drukte!

Het is hier al even stil, maar dat komt omdat ik het zo druk heb met mijn werk. Op 14 oktober ben ik naar een congres geweest, waar de Vlaamse Minister van Onderwijs nogal stoute uitspraken heeft gedaan die een moeizaam opgebouwd beleid van een aantal scholen met onmiddellijke ingang zou (wou) stoppen, en dat konden we niet laten gebeuren. Dus zijn we met onze werkgroep in actie geschoten: eerst een commentaar geschreven op zijn tekst, dan overal bewijzen gaan verzamelen (o.a. in de publicaties van zijn eigen ministerie) die onze beweringen konden ondersteunen (én zelfs wettelijk eisten!), daar weer veel reactie op gekregen vanuit 'het veld', waardoor we ons genoodzaakt voelden om nog een stap verder te gaan en een oproep te doen alle volksvertegenwoordigers te vragen de minister ter verantwoording te roepen. Het gevolg overtrof onze stoutste verwachtingen: er werd massaal gereageerd! Tegen woensdag 18 oktober was er een Plenaire Vergadering in het Vlaams Parlement waar de minister door alle fracties ondervraagd werd! Een primeur!
Maar ja, dan moet je nog verder 'handleidingen' uitwerken, én voor politici (die ons nog steeds melden dat ze gemaild en gebeld worden door verontruste mensen), voor de scholen. Ondertussen klopten ook nog heel wat ouders bij ons aan voor raad en daad ...
Enerzijds was het zeer vermoeiend (want zelden zaten we voor middernacht in ons bed), maar anderzijds bezorgde die massale steun ons ook wel heel wat kracht.
We zijn nu nog even bezig met de uitlopers van dit alles, maar stilaan begint het leven weer in z'n normale gang van zaken te vallen.

Deze week zijn het in de school Deelproefwerken van Wiskunde (gisteren), Aardrijkskunde (donderdag) en Biologie (vrijdag). En dan begint de vakantie!!! Die zetten we zondag al onmiddellijk in met een verjaardagsfeestje bij onze lieve Tante Magda.
En dan is het één week genieten en terug op adem komen. Volgende vrijdag heeft ook de papa verlof genomen. Er komt dan eerst nog een studente af die we met haar masterthesis geholpen hebben (ze komt ons officieel een exemplaar overhandigen), en ik hoop nadien nog een leuke wandeling te kunnen gaan maken, met het hele gezin en de hond.

P.S.: bedankt voor de vele reactie op mijn vorige berichtje. Voor al diegenen die reageerden: ik heb er zelf nog wat bij geschreven, in de commentaren van vorig bericht.

Tuesday, October 17, 2006

Halloween decoratie

Ik was het haast vergeten, maar 'k heb wat foto's gemaakt van onze Halloween versiering. Die is niet zo verschillend van die van vorig jaar, om de heel eenvoudige reden dat ik écht geen nieuwe versieringen meer wil kopen. We zullen nu al aardig wat spullen achter moeten laten als we de kans krijgen te verhuizen, een 40 voet container blijkt geen onbeperkte ruimte te hebben.

Photobucket - Video and Image Hosting
Ons botje, die een oogje in het zeil houdt... (hij/zij? is een glow-in-the-dark)

Photobucket - Video and Image Hosting
Wat spinnenwebben én een spin aan het raam...

En natuurlijk ook aan de boekenkast:
Photobucket - Video and Image Hosting

En achter dit lachebekje zit de bediening van de vloerverwarming:
Photobucket - Video and Image Hosting

Er hangt ook nog een slinger met pompoentjes in de hall, maar die foto viel te donker uit.

De poetsvrouw moest lachen, vorige donderdag. Ze was namelijk een weekje niet geweest, en zei "Amai, er hangen deze keer wel heel veel spinnewebben!". 'k Heb haar gezegd dat ze ze mocht laten hangen. :-)

Sunday, October 15, 2006

Onze Cunina-dochter: Kechhung Buti Sherpa

We proudly present:

Photobucket - Video and Image Hosting
Kechhung Buti Sherpa


Vrijdag maakte ons hart een sprongetje toen de postbode ons een grote enveloppe van Cunina bezorgde: het peterschapsdossier van ons financieel adoptiekindje in Nepal!

Haar voornaam is Kechhung Buti, familienaam is Sherpa.

(Voor zover ik ondertussen me heb kunnen verdiepen in Nepal, kan men, ondanks het feit dat het kastensysteem er officieel niet (meer) toegestaan is, toch aan iemands naam zien uit welke kaste/stam hij komt: een Magar zal dus 'Magar' als familienaam hebben, en een Sherpa krijgt dus ‘Sherpa’ als familienaam.)

Ze is geboren op 30/01/1998 (8 jaar), en ze spreekt Sherpa.
De lijst van haar gezinsleden is heel wat langer dan wij gewend zijn:
Papa: Sumbha Sherpa, 43 jaar
Mama: Kipa Lamu Sherpa, 50 jaar
Ze heeft nog twee zussen: één van 25 jaar, die gehuwd is, en één van 21 jaar, die de familie helpt.
Kechhung Buti heeft ook 4 broers van 19, 16, 13 en 7 jaar.

De familie komt uit een bergdorp, maar woont nu in Katmandu. Daar trachten ze een beter leven te hebben, maar aangezien beide ouders nooit naar school geweest zijn, geraken ze niet aan een degelijke job. Vader werkt op onregelmatige basis op een veld, met als gevolg dat ze een heel pover inkomen hebben. Het geld dat er is, gaat integraal naar de voorziening in de basisbehoeften.
Dankzij onze maandelijkse 25 euro kan Kechhung op dagelijkse basis naar school gaan, waardoor haar kansen op een betere toekomst aanzienlijk verhoogd zullen worden. Een deel van onze bijdrage wordt ook gebruikt voor de algemene projectwerking in Nepal.

Natuurlijk hebben we momenteel nog heel wat vragen (worden haar broers ook gesponserd door Cunina? Wat leren ze op school? In welke mate kunnen/mogen we haar gezin helpen? Enz….), maar toch zullen we deze maar mondjesmaat kunnen stellen, want als we haar al onmiddellijk een brief van een paar bladzijdes sturen, dan zou dat te overweldigend kunnen zijn. Tenslotte is ze nog maar 8 jaar, we weten niet in welke mate ze zelf al kan lezen, en in welke mate ze Engels beheerst. Maar we houden jullie op de hoogte!

Wednesday, October 11, 2006

Herfst én lente in de tuin.

Het weer blijkt de kluts kwijt te zijn: in juli brandde de zon niet alleen onze huid, maar ook al wat groeide en bloeide in de tuin, in augustus kregen we dagelijks moesson over ons heen, begin september regende het ook nog bakken, en sindsdien draaide het weer weer om, met als gevolg dat de planten helemaal in de war zijn. Tenminste, dat is mijn vermoeden, want ik zie dingen in onze tuin waarvan ik dacht dat ik die enkel in het voorjaar zou zien, maar niet op het moment dat planten zich behoren klaar te maken om de winterslaap te gaan overleven...:

Photobucket - Video and Image Hosting
Van deze plant ken ik de naam niet (het staan losstaande 'stengels', en er komt dus een paarse bloem in). Had nooit verwacht dat die in het najaar in volle bloei zou komen...

Idem met de magnolia. De foto is niet zo duidelijk, ik heb spijtig genoeg geen extra lensen, maar neem het van mij aan: de struik begint te botten:
Photobucket - Video and Image Hosting

Daarnaast hebben we ook nog de lavendel die helemaal terug in bloei staat, én waar deze namiddag vlinders op zaten te fladderen!

Gelukkig hebben we ook nog een boom die wéét dat het herfst is:
Photobucket - Video and Image Hosting

Met een detail van een blad:
Photobucket - Video and Image Hosting

het lukt mij niet zo goed om de 'warmte' van de kleuren echt vast te leggen op foto. Petra slaagt daar duidelijk veel beter in. De kleuren zijn hier nog niet zo fel, het is nog maar het begin van de verkleuring die zich ingezet heeft.

Het is een amberboom
Ik hou ontzettend veel van bomen, en deze hebben we dit voorjaar geplant omdat we de vorm van de bladeren zo mooi vonden, én omdat hij zo'n schitterende herfstkleuren krijgt.

Monday, October 09, 2006

Herfst? Of lente?

Zaterdag had ik er plots zin in, en ben ik op de zolder onze Halloween versierspullen gaan halen. Niet dat dat veel voorstelt (een geraamte, wat lampionnetjes, twee slingers met pumpkin-hoofden, en wat spinnenrag met spinnen. Maar het geeft toch weer een beetje wat sfeer. En het doet herfstachtig aan (maar plots lijkt het wel lente: zonnig, een graad of 20, en geen regen). Ach ja, we zullen maar niet zeuren, en genieten van dit weer zeker? Gevolg van het warmere weer in september is wel dat er in de tuin een aantal planten en struiken terug in bloei staan. Die zijn ook de kluts kwijt.
Zonder hebben we een fietstochtje gemaakt, tot aan het stemlokaal. Het waren namelijk gemeenteraads- en provinciale verkiezingen. Heb maar gewoon een lijststem uitgebracht, want ik ken niks van de gemeentelijke politiek.
"En, heb je op 'de goei' gestemd?"
"Neen, die deden niet mee in ons dorp." :-))

Morgen ga ik weer naar de naailes (waar ik in september mee begonnen ben). Ben eens benieuwd. We hebben vorige week een broodmandje afgewerkt (nondepietjes, zo'n biaislint opstikken is niet zo simpel), en nu gaan we aan een pyjama beginnen. Eerst het patroon overnemen, dus dat geeft me nog wat ruimte om een leuke stof uit te gaan zoeken.

Friday, October 06, 2006

De bevolking

Photobucket - Video and Image Hosting

Eerst even reageren op de commentaren onder het vorige bericht:
Cunina heeft in een aantal landen projecten lopen. Zelf hebben we een keuze gemaakt uit Brazilië, Haïti en Nepal, en uiteindelijk is op Nepal onze keuze gevallen. Maar je mag als financiële adoptie-ouder zelf het land kiezen, je mag je voorkeur opgeven voor een jongen of een meisje, en een leeftijd. Of men telkens exact op je wensen in kan gaan, dat weet ik niet, dat zullen we zelf ook nog moeten afwachten.
Het is wel zo dat, indien je naar die regio op reis gaat, je een bezoek mag brengen aan je adoptiekind. En op de website van Cunina zag ik dat ze zelf ook al wel eens een inleefreis organiseren, je zal dan ook met hen mee kunnen gaan, vermoed ik.

En, Kristine, mijn echtgenoot was in eerste instantie ook voorstaander om een kind écht in ons gezin te adopteren, maar daar heb ik het moeilijker mee, zeker ook met een verhuis in het vooruitzicht. Maar als jullie dit een leuk idee vinden, laat je dan vooral niet tegenhouden! Je kan de financiële adoptie ook doen als je niet in België woont!

En dan nu het vervolg over Nepal en zijn bewoners:

2. De bevolking
- is ongelijk over het land verdeeld, met een dicht bevolkt zuiden en oosten, en een dunbevolkte minder vruchtbaar en droge westen
- de bevolkingsaangroei = 2%. Dit is hoog.
Reden? Het geboortecijfer is zowat gelijk gebleven, maar het sterftecijfer daalt door de verbetering van de drinkwatervoorziening, door preventieve inentingen tegen infectieziektes, door de succesvolle bestrijding van malaria in de Terai
- men trouwt op jonge leeftijd en gebruikt zelden anticonceptiemiddelen
- levensverwachting:
In 1960: 37 jaar
In 2002: 60 jaar

Photobucket - Video and Image Hosting

- er is een hele grote emigratie geweest:
Bewoners van Noord-India trokken naar het zuiden
Bewoners van Tibet trokken naar het noorden
Daardoor is er in Nepal een ingewikkeld taalkundig, etnisch en religieus patroon ontstaan.
- Er zijn ongeveer 30 verschillende etnische bevolkingsgroepen, met grofweg 3 hoofdgroepen:

2.1. Brahmanen en chetri’s
= bijna 75% van de bevolking
- komen oorspronkelijk uit India
- wonen vooral in het zuiden (Terai en Centrale Zone)
- hindoes
- eigenlijk zijn het geen etnische groepen, maar kasten
- hebben de bevoorrechtte positie die ze in India innamen ook in Nepal behouden
- sinds 1963 staat in de grondwet dat discriminatie o.b.v. kaste verboden is, toch komt de bovenlaag van de bevolking nog steeds uit deze groepen

Photobucket - Video and Image Hosting

2.2. Tibeto-Burmaanse groepen of Oud-Nepalezen
= bijna 25% van de bevolking
- wonen vooral in de Centrale Zone
- licht mongoloïde uiterlijk verraadt hun afkomst uit Centraal-Azië
- de bekendste groepen zijn de Newars, Tharu’s, Tamangs en de Gurkha’s (= Magars, Gurungs, Rai’s en Limbu’s)
(details over deze groepen ga ik jullie besparen, indien onze adoptiedochter uit één van deze groepen afkomstig blijkt te zijn, kan ik dat nog altijd verder toelichten)

2.3. Tibeto-Mongoolse groepen
- 1% van de bevolking
- wonen vooral in het hoge, dunbevolkte deel van de Himalaya, aan de noordgrens met China
- taal, religie en het mongoloïde uiterlijk van de bevolking duiden op Tibetaanse afkomst
- o.a. Sherpa’s, Bhotia’s, Thakali’s en Tibetaanse vluchtelingen
Photobucket - Video and Image Hosting


Ik heb nog meer details over de Tibeto-Burmaanse groepen en de Tibeto-Mongoolse groepen, maar dat ga ik jullie besparen. Indien onze adoptiedochter uit één van deze groepen afkomstig blijkt te zijn, kan ik dat nog altijd verder toelichten.

Wednesday, October 04, 2006

Kennismaking met Nepal

Wat een leuke reacties allemaal op onze financiële adoptie!
Ik zal even trachten hier te antwoorden op wat vragen:
Becs, we gaan voor midden oktober een 'peterschapsdossier' krijgen, met daarin een dossier van het kind waar wij voor gaan zorgen. Onze gegevens worden daarop ook doorgegeven naar de verantwoordelijke in Nepal, zodat het kind ook weet dat er in België mensen zijn die er voor gaan zorgen dat zij school kan lopen. En dan zouden we binnen een periode van 3 maanden een eerste briefje mogen verwachten. Dat duurt nog lang, niet?! Bedoeling is dat we haar financieel blijven sponseren tot dat zij de school verlaat. (en dat kan al vrij jong zijn, in Nepal, zeker bij meisjes, die dikwijls niet eens een lagere school afmaken, maar meer daarover in een volgende post)
In ieder geval kunnen wij dan met haar gaan schrijven, en zij krijgen -als ik het goed begrepen heb- 4 keer per jaar de kans om terug te schrijven naar de peetouders, maar daar worden ze niet toe verplicht. Natuurlijk hoop je dat ze dat wel doet, zodat je een beetje kan volgen wat er zich ginder afspeelt, maar ik kan op dit moment ook niet inschatten hoe 'spraakzaam' ze is, en hoe vlot het schrijven in het Engels zal gaan.

Ann, liefst van al zou ik al onmiddellijk naar Nepal vliegen om ter plaatse te gaan kijken, maar reizen naar Nepal is niet zo evident (en vooral heel erg duur). Maar we hopen natuurlijk op een vlot contact met onze adoptiedochter, en heel stiekem dromen we er dan ook wel van om ginder eens een bezoekje te brengen.
Het is namelijk zo dat je niet teveel geschenkjes op mag sturen (omdat die kinderen "gelijk" zijn in hun armoede, en als één iemand dan "luxueuse" cadeau's ontvangt, dan kan dat voor wrevel zorgen met andere kinderen in het hostel of de school). Dus: geen luxe dingen, eerder educatieve dingen zoals een boekje, teken- en schrijfmateriaal, ...

Hilde, ik ben natuurlijk onmiddellijk naar de bib gegaan voor literatuur. Eerst heb ik wat algemene dingen over Nepal gelezen (waarvan je de samenvatting de komende tijd hier gaat vinden), en nu ben ik net begonnen in een reisverhaal van een Nederlandse dame die ginder rondtrok, en met een weeskind naar huis kwam. Daar leer je meer uit over het dagelijks leven.
Julie hebben zo'n kind in Sri Lanka? Moet je eens wat over schrijven!

Photobucket - Video and Image Hosting
Een kaart van Nepal


1. Kennismaking

1.1. Algemeen
- pas in 1951 opende het land zijn grenzen voor buitenlanders
- enorme verscheidenheid in landschap en cultuur - grote verscheidenheid aan bevolkingsgroepen; groot aantal etnische groepen, verschillende religieuze strekkingen (die zich al dan niet met elkaar vermengen).
- 140.000 km²
ter vergelijking:
België = 32.545 km²
Nederland = 41.526 km²
USA = 9.372.610 km²
New Jersey = 22.608 km²

- 25.000.000 inwoners
- het oppervlak bestaat voor 75% uit heuvels en bergen (met moeilijk toegankelijke gebieden)
- afstand tussen Oost en West = 885 km, en varieert tussen Noord en Zuid van 145 km tot 241 km
- grenst in het noorden aan China (het door China bezette Tibet) en in het oosten, zuiden en westen aan India

1.2. De klimaatzones
- de bergketens verdelen het land in 3 afzonderlijke klimaatzones: (van zuid naar noord) de Terai, de Centrale Zone en de Hoge Himalaya.

*De Terai is een tropische laagvlakte en ligt op een gemiddelde hoogte van 200 m. Door de ligging op dezelfde breedtegraad als Florida, heb je hier een prettig (sub)tropisch klimaat, met hete zomers tot 40°C, en zachte en droge winters (minimum 10°C).
*In de bergen en valleien heerst er een gematigd klimaat, met warme zomers en koele winters.
*De Hoge Himalaya situeert zich tussen de 4200 en 8848 km hoogte, en kent een alpien klimaat met korte, koele zomers (maximum 10°C), en lange, strenge winters (< 0°C).

Regentijd van juni tot september (vooral ’s nachts) met tussen de 2000 à 3000 mm regen in de Terai.

Monday, October 02, 2006

We zijn "in blijde verwachting"

We hadden er al wel eens meer over gesproken, maar nog nooit de daad bij het woord gevoerd. Maar vorige week hebben we de knoop doorgehakt: via Cunina hebben we een aanvraag gedaan om een meisje van rond de 12 jaar financieel te kunnen adopteren, in Nepal.

Photobucket - Video and Image Hosting
Dit is Nepal

Photobucket - Video and Image Hosting
Maar dit is evenzeer Nepal

Cunina ontleent haar naam aan de Latijnse mythologie en betekent “Godin van de wieg”. Immers, waar je wieg staat, bepaalt maar al te vaak de kansen die je krijgt in je leven.
Wij hebben het hier heel goed, komen niks te kort, en daar zijn we heel dankbaar voor. Maar via deze financiële adoptie kunnen we onze dankbaarheid ook delen met een kind dat, vanwege zijn of haar plaats van geboorte, veel minder kansen heeft gekregen dan wij.
Mensen die mij beter kennen, weten dat onderwijs mij heel nauw aan het hart ligt, vandaar ook dat we dit project zo fijn vinden.
Nepal is een heel arm land, 40% van de bevolking leeft onder de armoedegrens. Binnen het land zijn er ontzettende hoogteverschillen (3 klimaatzones op amper 200 km), waardoor het bijvoorbeeld voor kinderen uit de bergdorpen niet zo evident is om naar school te gaan, want een uitgebreid wegennet is onbestaande.
De maandelijkse bijdragen van de peetouders dekken de inschrijvingskosten in de scholen en verblijfkosten in een van de studentenhuizen. Sommige dorpen liggen op verschillende dagen loopafstand en zonder verblijf kunnen jongeren uit die dorpen geen onderwijs volgen.
Blijkbaar bestaat er ook een afdeling van Cunina in Nederland, met Rob de Nijs al peter. Hier in Vlaanderen zijn schrijfster-presentatrice-model en duivel-doe-al