About Me

My photo
Belgium
Begin 2005 vroegen wij ons af: Doen we het of doen we het niet? Dat werd dus ook de eerste titel van dit blog. En we besloten dat we het wilden doen: verhuizen naar Amerika. Via het bedrijf waar mijn man voor werkt. Maar veel gepalaver en enkele reorganisaties verder, zitten we nog steeds in Belgie. We geven de moed niet op, doen ondertussen ook mee aan de Green Card Lotery, en wachten... Vandaar ook dat ik eind februari 2008, meer dan 3 jaar later, dit blog een nieuwe titel gaf: Quiévrain: wachten. De uitleg waarom staat in mijn posting van 28 februari 2008... Wanneer kunnen we gelost worden?

Tuesday, May 20, 2008

De deur dicht

In 2005 ben ik met dit blog begonnen. Het noemde toen nog “Doen we het of doen we het niet”. Het ontstond op het moment dat we de knoop hadden doorgehakt en aan de werkgever van mijn echtgenoot (een Amerikaanse multinational) hadden laten weten dat we een relocation naar Noord-Amerika wilden. Dat was namelijk een mogelijheid die zij intern voorzagen voor wat zij “high potentials” noemen. Mensen die bv. CIO of VP werden moesten eerst op buitenlands assignment gaan.

Maar toen volgde de ene smoes na de andere waarom we nu nog niet konden vertrekken en waarom deze taak nog zo belangrijk was om hier af te werken en of hij die merger nog in goede banen kon leiden en toen kwam er reoganisatie en dan nog eens een wisseling aan de top en nog maar eens eentje en nog eens een reorganisatie. En al die tijd beloofde men hem dat hij echt wel mocht gaan “maar nu nog even niet” of “we zijn er mee bezig maar eerst moet [blablabla] nog even goedgekeurd worden”. Erger nog, “I will make it happen!” beloofde men ons enkele weken geleden ook nog.

Tot gisteren. Uiteindelijk is het hoge woord er uit gekomen: je zal de eerstkomende jaren niet uitgezonden worden want we kunnen dat echt niet maken nu we volop mensen hebben moeten afdanken en ook nog heel erg hard moeten besparen...
De afgelopen 3 jaar heeft manlief herhaaldelijk gevraagd om eerlijk te zijn tegen hem...
Er werden op andere afdelingen nog volop mensen uitgestuurd (soms tegen hun zin in). Maar ondertussen zit het bedrijf in zo’n zware besparingsrondes en zitten er geen echte blockbusters in de pijplijn dus er is minstens tot 2010 geen zicht op enige verbetering. En omdat men zo lief geweest is om zooo lang te wachten met dit te eerlijk te zeggen, zitten ondertussen ook de andere afdelingen in niet zo’n goede papieren en is ook daar geen geld meer voor relocation. Tenmiste, niet van Europa naar Amerika. Amerikanen, die mogen nog wel altijd naar Europa komen.

Oh ja, en een peperdure MBA-opleiding mag hij ook gaan volgen, want trainingsbudget is er nog wel.
(te weten dat enkele jaren geleden een prof hem zei dat het compleet nutteloos was om met zijn staat van dienst nog een MBA te gaan volgen).
En dat de travel van mijn man vorig jaar op zijn minst $ 40,000 dollar kostte, en dat die dit jaar ook nog mag doorgaan, daar maakt men ook geen probleem van. Terwijl onze relocation dat niet eens zou kosten want we zouden onze woning zelf moeten betalen. En qua sociale zekerheid zouden we gewoon onder de Amerikaanse wetgeving vallen. Het was niet eens een echte relocation, we zouden gewoon van Belgisch werknemer naar Amerikaans werknemer ingeschreven worden. Het enige wat zij betaalden was onze verhuis...

Maar ach, het heeft niet mogen zijn. Manlief gaat zich de komende weken stevig bezinnen over wat hij verder wil doen. Ik heb het vermoeden dat hij echt niet langer bij deze werkgever wil blijven. Hij is daarbij niet alleen, de laatse maanden hebben al heel wat bekwame mensen de deur achter zich toegetrokken.

En ik, ik ga hier de deur ook maar sluiten.
“Doen we het of doen we het niet” is niet meer aan de orde. We willen wel maar we kunnen niet.
“Quiévrain, wachten” is ook achterhaald. Het is wachten op niets.

En een nieuwe werkgever zal Amerika ook niet dichterbij brengen, aangezien je minstens een jaar in dienst moet zijn om een L-visum te kunnen krijgen, aangezien er voor H-visa ook meer kandidaten zijn dan plaatsen, en aangezien de Green Card loterij ons ook dit jaar niet gunstig gezind was.

Bedankt voor het lezen van mijn schrijfsels. Ik vond jullie reacties altijd heel fijn.
Zij die zelf een blog hebben: ik zal jullie nog wel komen bezoeken!

Monday, May 19, 2008

A beautiful day -deel 2

Ondanks het feit dat deze ochtend om 6.00 u mijn ventje al weer vertrokken is naar Amerika, voel ik me momenteel, terwijl ik boterhammekes met platte kaas en bruine suiker zit te eten aan de ontbijttafel, toch weer 'happy'.
En dat dankzij Werner uit Chicago!
Toen ik 2 postjes geleden schreef over dat vrolijke deuntje dat door mijn hoofd ging "What a beautiful day", heb ik mijn hoofd gebroken over de uitvoerders van dat liedje. Ik wist het echt niet meer. Bedankt voor iedereen die mij trachtte te helpen, maar vandaag verscheen er plots een commentaar met de juiste oplossing!!!

The Levellers, met een liedje uit 1997.
Zie ook http://nl.youtube.com/watch?v=36gW-IPV0aA
(even geduld hebben, het begint pas na een seconde of 12)

What a beautiful day,
I'm the king of all time,
And nothing is impossible,
In my all powerful mind.



Dus, Werner, bedankt!
En je maakt me tevens nieuwsgierig: wat doe jij in Chicago?
Ik zal altijd iets heel speciaals met Chicago houden omdat we daar in 2000 een tijdje gezeten hebben. Ik, die absoluut geen stadsmens ben, kwam plots een stad tegen die ik super vond! En nu nog steeds super vind.

Thursday, May 08, 2008

Hup met de geit

Ik zou blij moeten zijn. We hebben zonet een vakantie geboekt. Een weekje Italië, Adriatische Rivièra. De streek van Rimini, Bologna en bovenal Ravenna. Met mogelijk ook een uitstap naar Venetië.
Maar ik stroom niet over van blijdschap. We hadden echt niet gehoopt een zomervakantie te (moeten) doen dit jaar:

We namen voor de 3de keer deel aan de green card loterij, maar tot nu toe geen nieuws, terwijl we dit keer een Amerikaans adres opgegeven hadden (en daar de brieven sneller toekomen).

Ook op gebied van relocation is er nog geen schot in de zaak. Iedereen is “working on it” en zegt dat we “be positive” moeten zijn omdat zij dat zelf ook zijn. Tja, dat zou al iets makkelijker gaan als we eindelijk eens iets concreets zien gebeuren.
Maar wetende dat we afhankelijk zijn van een "Madame Non" die blinde besparingen Zeer Hoog op haar agenda heeft staan...
Wetende dat onze relocation maar ter sprake kan komen als zij eerst een andere organisatiestructuur goedgekeurd heeft (en dat men daar ook al op wacht sinds eind 2007)...

Je kan het ze niet verwijten, die Amerikanen, ze blijven optimist. Misschien een beetje teveel in het boekje van “The Secret” gelezen?

Afgelopen week las ik nog een interview met iemand die enkele jaren geleden van Londen naar New York City verhuisd is. Toen ze hem vroegen wat het meest irritante was waar hij aan had moeten wennen, dan was het wel dat –in zijn ogen- overdreven positief zijn. Zelfs terwijl het schip aan’t zinken is zullen ze nog zeggen dat het allemaal wel in orde zal komen en je je geen zorgen moet maken.
Vroeger zou ik dergelijke uitspraken niet begrepen hebben. Dat positieve, da’s toch juist een geweldige eigenschap? Ik heb dikwijls genoeg gedacht dat de bewoners der Lage Landen daar eens een flinke portie meer van zouden mogen hebben. Wij zitten altijd maar te zeuren en te zagen (hahaha, kijk maar eens wat ik ondertussen aan ’t doen ben).
Maar waar ligt de grens tussen (gezond) positivisme en realisme? Soms begin ik te vrezen dat ze die lijn toch wel verloren zijn onderweg.

Dus: ja, wij hebben onze vakantie geboekt. En neen, ik ben er niet echt gelukkig mee. Maar hier 2 maanden thuis gaan zitten op een moment dat je gedacht/gehoopt had dat je voor lange lange tijd aan de andere kant van de Oceaan ging zitten, dat is ook niet echt een super vooruitzicht. Dus zullen we maar vooruit moeten. Weer maar eens. Niks aan te doen.
“Hup met de geit”, zij mijn leraar van het 4de leerjaar. Vele jaren gelden.

Monday, April 21, 2008

What a beautiful day...

Deze ochtend op weg naar school kwam er spontaan een deuntje in mijn hoofd zingen:

What a beautiful day, hehe, what a beautiful day...

Ik weet niet wie dat opgewekte liedje eigenlijk zingt, noch hoe het liedje verder gaat in woorden (alhoewel ik wel het wijsje ken.
Maar meest verwonderlijk van al vond ik het om zo’n opgewekt iets te denken en te voelen op een maandagochtend.
Een maandagochtend waarop mijn ventje al weer naar Puerto Rico vertrokken is en ik dus al om 5.00 u uit de veren was.
Maar het weekend was leuk, het zonnetje scheen al op deze ochtend en het blijkt vandaag zelfs 20°C te worden.

What a beautiful day!

Tuesday, April 15, 2008

België in lijstjes

Ik bracht van de bib en boek mee, zo’n “rariteitenboek”, je kent dat wel, eigenlijk volkomen overbodig, maar wel eens leuk om door te neuzen:
“België in lijstjes. Wetenswaardigheden over ons land, in cijfers en tabellen”.
Ik ging net even zoeken op het internet, maar er is amper iets over te vinden. Ik vind zelfs geen IBSN-nr in het boek (!) en ook op de site van de uitgeverij (lannoo) is het boek niet terug te vinden. Raar maar waar...

Er staan allerlei lijstjes in. Bv met de 10 rijkste families, de functies in het koningshuis, hoeveel bier we jaarlijks drinken, wie deelnam aan het eurovisiesongfestival (leuk scrabblewoord!).

Zo leer ik dat de langste rivier de Maas is, dat West-Vlaanderen de meeste vrachtwagens telt. Maar ook dat er 10 gemeenten zijn die minder dan 2000 inwoners hebben.

Dat de naam Peeters gedragen wordt door om en nabij 33.113 personen en Janssens door 30.996 mensen. Op ranking 99 staat de naam Pieters (5.215 personen) en op 100 staat Adam (5.204). En gek genoeg staat mijn familienaam ook in de top 100, maar die van mijn man –tegen mijn verwachting in- niet.

Er wonen 99.876 Italianen in België, gevolgd door 55.398 Fransen en 54.910 Nederlanders. En ja hoor, er wonen ook 11.582 Amerikanen en zij staan op de 11de plaats.

Er zijn 1.675.000 katten en 1.064.000 honden. En wij moeten geloven dat de samensteller van het boek ze allemaal telde? Hoe tellen ze die dieren eigenlijk? Want vroeger moest je nog een hondenpenning kopen, maar dat is ook al jaren afgeschaft... Hoe weten ze dan hoeveel honden er zijn? Laat staan hoeveel katten!

En tot slot de lottocijfertjes. De getallen die sinds 1978 het meest getrokken werden, zijn:
24 (38o keer)
7 (378 keer)
16 (370 keer)
5 (368 keer)
25 (363 keer)
14 (355 keer)
Wat natuurlijk niet wil zeggen dat ze in combinatie met elkaar getrokken werden. Dus of je hier de jackpot mee behaalt? Maar indien dat wel het geval is, vind ik dat je mij toch een soort tipgeld moet schenken. Ik neem genoegen met 10%. Vraag ten gepaste tijde mijn rekeningnummer maar! Ik kan geen fiscale attesten afleveren maar ben alsnog een goed doel hoor!

Saturday, April 12, 2008

Priorij Heilig Graf / Kasteel van de Hertogen van Brabant

De laatste dagen is de zon wat minder gierig geweest met haar straaltjes. Soms voelt het wel nog een stuk kouder aan dan het er aanvankelijk uitziet met die mooie blauwe lucht en het stralende zonnetje, maar ik geniet. Oh, wat doet dat goed! ‘k Zal er maar niet teveel aan denken dat we waarschijnlijk nog een fikse portie “aprilse grillen” tegoed hebben...

Vandaag zijn we een ganse dag op stap geweest. Naar Turnhout, de hoofdstad van de Antwerpse Kempen.

Voor de middag kregen we een rondleiding op de priorij van het Heilig Graf. Begin jaren 1900 werd dit schitterende (geclasserde) gebouw gebouwd o.l.v. de bekende Vlaamse architect Taeymans, in zijn kenmerkende Vlaamse neo renaissancestijl.
We bezochten o.a. het salon, de refter, de bibliotheek, het pandhof en de kapel. In de kapel hingen veel glas-in-lood ramen, maar deze zag er schitterend uit met de zon die er op scheen:
Photobucket
Rechts zie je de verrijzenis van Jezus (op paasdag), onder hem liggen de windels die hij achter laat.
Onderaan in het midden de engel die de boodschap brengt aan twee dames die vol ongeloof zijn (links onderaan).
Links boven nog 3 engelen in de vlucht.


In Vlaanderen heeft er een hevige taalstrijd gewoed (o.a. in het onderwijs) in de jaren rond 1960. Tot dan was het heel normaal dat je onderwijs in het Frans kreeg, o.a. ook aan onze Vlaamse (sic) universiteiten. Maar vandaag leerde ik dat de zusters van het Heilig Graf deze strijd al succesvol gevoerd hebben in 1906: vanaf toen gaven zij in hun school al les in het Nederlands. Ook aan het hoger onderwijs voor leerkrachten!

Na de middag bezochten we onder de deskundige leiding van een stadgids het kasteel van de hertogen van Brabant. Dit voormalige jachtslot gaat terug tot in 1106!

Photobucket
Deze foto heb ik even "geleend" van het internet.

De architectuur en de verschillende decoratiestijlen geven de geschiedenis weer van dit kasteel, dat momenteel dienst doet als Rechtbank van Eerst Aanleg voor het arrondissement Turnhout.
Ik denk niet dat we iets van restanten gezien hebben uit de 12de eeuw, maar wel nog een stukje trap en tegeltjes die reeds 400 jaar oud zijn.

Photobucket

Begin jaren 1900 werd dit kasteel grondig gerestaureerd onder leiding van ... architect Taeymans. En in 1994 onderging het nog eens een grondige restauratie, onder leiding van de architect die ook ons huis getekend heeft!

Photobucket

Naast Boheems glaswerk waren er ook veel decoraties in beeldhouwerk, o.a. deze leeuw.
Het was een boeiende en leerrijke dag!

Thursday, April 10, 2008

Ponnekeswandeling

Zondag hadden we dus Ponnekeswandeling. Vroeger organiseerde de fokker dat 2 keer per jaar, maar sinds ze gestopt zijn met de kennel blijft Gie dat gelukkig toch nog verder doen.
Dus, Gie, bedankt! Alsook voor Frie, de broodjesmakers, en natuurlijk de ouders van Frie die lekkere soep gemaakt hadden waarmee ze ons onderweg kwamen bevoorraden:
Photobucket
Dit is Gwesdie, de mama van onze hond. Zij heeft de wandeling heel kranig meegemaakt, want spijtig genoeg heeft ze lymfekanker en zij zal waarschijnlijk de zomer niet meer halen. Zonde, ze is nog maar 12 jaar... Echt een hond met karakter!

Sven en Mieke, de eigenaars, hebben ondertussen ook een nieuw pupje, pas opgehaald in Polen:
Photobucket

Ondanks de voorspelling van veel nat en winterse buien, hebben we geen spatje regen gehad en zag de lucht zowaar soms blauw!

En natuurlijk ook nog even onze Dusza:
Photobucket

Photobucket

Nog enkele fotootjes van de wandeling:
Photobucket

Photobucket

Photobucket

Sunday, April 06, 2008

Dusza in de sneeuw - landschap

Zoals gezegd hier nog wat foto’s van Dusza in de sneeuw, 25 maart. ’s Morgens lag er sneeuw, toen zijn deze foto’s genomen. Tegen de middag was alles al verdwenen...
Ze duikt heel graag met haar snoet in de sneeuw, en dan met de poep omhoog/staart in de lucht, en dan speelt ze “sneeuwruimer”. Heel grappig zicht altijd.
Photobucket
En dan eindig je natuurlijk met een snoet vol sneeuw...
Photobucket
Baasje smijt het balletje, en Dusza gaat er achter aan…
Photobucket
Photobucket
Photobucket

Vandaag zijn we nog gaan wandelen en heb ik nog wat landschapsfoto’s gemaakt.
Morgen ga ik uiteindelijk 2 foto’s afgeven: foto nr. 4 van gisteren. En dan nog deze foto:
Photobucket
Maar deze vond ik ook wel leuk:
Photobucket
Photobucket
Later volgen nog wat foto’s van de wandeling, met hondjes dus!

Saturday, April 05, 2008

De Bende - Foto: landschap

’t Was een leuke namiddag: we kwamen nog eens samen met “De Bende”: oom Luc en tante Ingrid, neef Felix, tante Magda, en wij. Normaal gezien doen we dat regelmatig, maar dit jaar was het de eerste keer dat het er van kwam om nog eens met allen tezamen te zijn. We zijn gaan eten in een grillrestaurant en het was lekker en gezellig.
Voor een volgende bijeenkomst moeten we niet lang wachten: 11 mei zitten we aan het communniefeest van neef Felix! Ze hebben ons al heel nieuwsgierig gemaakt naar het menu, en we zijn gewaarschuwd dat we een week vooraf al maar beter op dieet gaan... Aiaiai, als dat maar goed komt! Straks rollen ze ons naar huis.

Eerder deze week maakte ik met manlief en onze hond nog een wandeling “op het einde van de straat”. Het landschap vond ik heel mooi, en ik maakte dus ook wat foto’s. Want dat is de opdracht die ik tegen maandag ook moet binnenleveren: landschappen...
Dus: breng je stemmen maar uit!

Foto 1:
Photobucket

Foto 2:
Photobucket

Foto 3:
Photobucket

Foto 4:
Photobucket

Foto 4 heeft mijn voorkeur, omwille van de kleuren en het lijnenspel.

Thursday, April 03, 2008

Panamarenko

Gisteren zijn we naar een tentoonstelling van Panamarenko geweest.
Van zijn website:

Panamarenko (Antwerpen, 1940) is een buitengewoon en niet te classificeren individu binnen de hedendaagse kunst.
Als kunstenaar, ingenieur, fysicus, uitvinder en visionair heeft hij uitzonderlijk onderzoek gevoerd naar begrippen als ruimte, beweging, vlucht, energie en gravitatie. Zijn werk is een combinatie van artistiek en technologisch experiment, en neemt verschillende vormen aan: vliegtuigen, duikboten, auto's, vliegende tapijten en vogels. Telkens spectaculaire constructies van vreemde schoonheid, tegelijk speels en indrukwekkend.


Zoonlief heeft onlangs nog een kunstwerk gemaakt dat geïnspireerd is op het werk van deze kunstenaar. Van oom Luc kreeg hij zijn eerste modem. Een exemplaar uit 1984 dat maximum 9600 bits per seconde (dus 1200 bytes per seconde) haalde en dat toen zo'n 75.000 Belgische frankskes kostte (omgerekend bijna € 2.000!!!).

De kwaliteit van de foto’s is niet geweldig, er waren hele grote ramen waar de zon pal op stond... Maar hier alvast wat sfeerbeelden:
Photobucket
Brazil 2004
Pilot with foldable wing construction & motor
schaalmodel voor het origineel full-scale ontwerp (ongeveer 6 m spanwijdte).
Te koop voor € 15.000

Photobucket

Photobucket
“Rugzak met 60 pk motor met houten propeller die de drager moet toelaten vertikaal op te stijgen en vrij in de lucht te bewegen”
Full-size model. Niet te koop.
Panamarenko zou er effectief een klein stukje mee van de grond geraakt zijn.
Ik denk dat we nog eens naar het MUHKA moeten http://www.muhka.be/ om nog wat verder in de Panamarenko-sfeer te komen, want zoonlief wil er een spreekbeurt over gaan houden.
Het is een boeiend gegeven: zijn dit eerder technische studies, of is dit kunst?... Een debat waard!


P.S.: Iemand enig idee? Ik laad mijn foto's op bij Photobucket. Voor die laatste foto ga ik dan naar "edit" en dan komt de foto effectief in de juiste orientatie te staan. Maar als ik dan die html-code overneem om op mijn blog te zetten, dan lijkt het of ik die edit helemaal niet gedaan heb, en ligt de foto terug op z'n kant.
Wat doe ik fout?

Saturday, March 29, 2008

De tuin

Vandaag voor de eerste keer dit seizoen echt in de tuin gewerkt. Ik had al wel eens wat onkruid staan harken, maar daar bleef het bij. Het weer van de afgelopen wegen was ook alles behalve uitnodigend om er eens in te vliegen...
Maar deze ochtend zijn we opgestaan met een zonnetje (ok, we zijn hier niet veel meer gewend, dus als de lucht niet grijs is EN ik kan een zon zien...).

Manlief heeft het gras gemaaid, zoonlief is aan het harken geweest, ik heb het onkruid dan verder opgeruimd, heb nog wat gesnoeid, heb de buxus rijkelijk voorzien van meststoffen... Heerlijk was het! En het ziet er nu weer lekker “fris” uit. Nu maar hopen dat het even droog blijft.

Photobucket

We hebben hier en daar erg last van zo’n groene ‘aanslag’ op de tuinpaden/oprit. Dat is het gevolg van die schitterende hoge eiken die hier groeien. Maar bv. achter in de tuin is het zo erg dat het bij nat weer soms een beetje glibberig is.
Ik had dus een product meegebracht. Biologisch, want ik wil niet dat mijn plantjes kapot gaan, noch het gras of de hond! Gelukkig ging ik de bijsluiter nog eens goed lezen vooraleer ik er mee aan de slag ging, want het blijkt dat dit het best toepast bij temperaturen boven de 12 graden, en het moet toch minstens een dag droog blijven. Even geduld dus nog...
Behalve achter in de tuin: daar ben ik er maar met de schuurborstel op gegaan. Pffft.... Wat een werkje! Er zit nog steeds wat groen op maar ik ben er zeker van dat ik nu geen risico meer loop om onderuit te gaan!

Verder samen met m’n ventje nog wat zitten prutsen aan de instellingen van mijn blog, zodat deze tekstkolom een beetje breder is geworden.

De dollar koers

Als je op dit moment je eurootjes omzet naar dollars... dan ben je plots veel rijker.
(al is dat natuurlijk heel relatief)

HTML: de dollarkoers

Wednesday, March 26, 2008

aanvulling

De kans dat er langs deze weg ergens iemand is die werkelijk interesse heeft in mijn man (zijn CV) is natuurlijk klein, maar je weet maar nooit.
Daarom nog even deze kleine aanvulling:

Zijn taak als global account manager is er voor te zorgen dat infrastructuurdiensten, applicatientwikkeling en ondersteuning gealigneerd lopen met de behoeften van een multinationale operating company.
Hij is verantwoordelijk voor 15,000 seats wereldwijd in een Operations company en heeft daarvoor een infrastructuurbudget van $80,000,000 ter beschikking voor 11 manufacturing plants en 4 grote distributie centers.

Is dat "Amerikaans" genoeg? (zij willen blijkbaar veel cijfertjes kennen...)

CV is op aanvraag te bekomen.

Tuesday, March 25, 2008

De sterretjes zijn zoek

Opeenvolgende reorganisaties en besparingsrondes hebben een zware tol geeist bij mijn man op het werk.

Veel meer mensen dan gedacht hebben dan ook nog eens gebruik gemaakt van een gunstige ontslagregeling (zodat er geen naakte ontslagen moesten vallen). Gevolg: personeelstekort (dat niet aangevuld mag worden).

Diegene die aan het hoofd van het bedrijf staat krijgt heel veel commentaar in de zin van “ondoordacht optreden” / “geen lange-termijn visie” / “autoritair” / ... Maar er is niemand die zijn kop uit durft te steken om dat aan te klagen bij de Board of Directors. Allemaal bang om hun job te verliezen?

Gevolg: er is geen aandacht meer voor de loopbaanplanning van bekwame medewerkers. Dus wat doen die mensen? Gefrustreerd rondlopen. Of hun ontslag geven.

Ik heb mijn man nog nooit zo tegen zijn zin zien gaan werken. Had zelfs nooit gedacht dat dat mogelijk zou zijn. Ik schrik me dus een hoedje. En ik maak me zorgen.
Photobucket

Een ding staat hier vast: als wij momenteel de green card zouden winnen, dan zou hij in eerste instantie zelfs buiten het bedrijf naar een nieuwe job gaan zoeken...
Wie had dit ooit kunnen denken...

We hebben verlof van vrijdag tem maandag. De Fortune Top 100 ligt al klaar. En het CV ook. Tips zijn altijd welkom, en een jobaanbieding nog meer!

EDIT: mijn man heeft al ruim 20 jaar werkervaring, vooral in global account management en project management. Zeer ervaren in het leiden van een grote groep (+150) mensen in een globale IT-omgeving. Sector: telecom / farmaceutisch - chemisch / supply chain.

Sunday, March 23, 2008

Pasen

Een vrolijk Pasen, of een Zalig Pasen, wat je ook maar wenst!

Photobucket

P.S.: ik ben heel blij,want mijn favoriete blogger is na 11 maanden terug gestart met bloggen!

Monday, March 17, 2008

"Stel dat" en "Als ... dan"

Opstoot kredietcrisis zorgt voor paniek. Greenspan ziet ‘ergste crisis sinds Tweede Wereldoorlog ” titelt De Standaard vandaag in zijn online uitgave.
Het zoveelste bericht in die zin dat in de afgelopen weken verschenen is.
En dat baart me zorgen. Ja, natuurlijk omwille van de mogelije impact op heel de wereldeconomie, maar vooral omwille van de gevolgen voor ons eigen kleine leefwereldje. Want krijgen we op deze manier nog wel een kans om naar de VS te verhuizen? Gaat het bedrijf die kosten willen maken, of willen ze de trend van de afgelopen jaren door al dat slechte nieuws alleen nog maar versterkt verder zetten en dus “besparen besparen besparen”?...
Gaan we echt alleen nog maar kunnen hopen op het winnen van een Green Card?

We zullen maar niet te depressief worden, en de dingen van een positieve kant trachten te bekijken? Daar zijn we ondertussen expert in, we oefenen het tenslotte toch al meer dan 3 jaar.
STEL dat we de Green Card winnen, DAN worden we genoodzaakt om onze woning te verkopen want huizen in (midden) New Jersey zijn duur. Heel duur zelfs als je in een goede schoolbuurt wilt wonen.
Ik volg de immobiliënmarkt daar nu al een jaar of 3, en ik moet zeggen dat ze daar bitter weinig te lijden hebben onder die hypotheekcrisis. Een huis vergelijkhbaar met datgene waar wij hier nu in wonen kost ginder nog een heel stuk meer dan hier. Het positieve is dus: ALS wij ons huis op dit moment zouden moeten verkopen en onze euro’s omzetten in dollars, DAN zouden we een flink pak geld meer hebben dan enkele maanden geleden, dankzij de huidige dollarkoers. Want op het moment dat ik dit bericht schrijf is elke dollar 1.579 euro waard!

Maar ja, termen als “stel dat” en “als ... dan”, die gebruik je enkel maar in verhalen die ver van de realiteit staan. In dromen dus.
En dat zullen we dus nog maar even verder moeten doen.

Vanaf april kunnen de notification letters weer in de bus vallen... Hopen dus maar weer. En ondertussen wachten. Zoals de duiven.

Sunday, March 16, 2008

Heerlijke koekjes - Bling bling - specht!

Ik begin me stilaan beter te voelen, al ben ik nog wel snel moe. Lang geleden dat ik zo lang last gehad heb van een verkoudheid.

Gisteren ben ik aan de slag gegaan met een recept dat ik via Miranda haar blog had gevonden:
Ik maakte de havermoutkoekjes. En we zijn het unaniem eens: dit zijn de lekkerste koekjes die we ooit gegeten hebben!

Hier zie je ze klaar liggen om in de oven te gaan:
Photobucket

En zo zien ze er uit na het bakken:
Photobucket

Twee weken geleden had onze zoon met zijn school een jaarlijkse sponsorloop. Telkens kiezen ze binnen hun klasgroep een thema en trachten ze zich een beetje te verkleden. Aanvankelijk hadden ze Dalmatiërs gekozen. Dus ik gezorgd voor een witte T-shirt en zwarte textielverf. Maar de avond voor de sponsorloop bleken ze van gedacht veranderd te zijn! Het thema werd nu ‘bling bling’. LOL! De mensen die ons kennen weten al onmiddellijk dat er hier weinig in het genre bling bling aanwezig is. Dus dan zit je met je handen in het haar! Maar gelukkig is onze zoon een stuk creatiever dan zijn moeder: met de witte T-shirt en een zwarte alcoholstift ging hij aan de slag.
Dit is het resultaat:
Photobucket
Let op de adelaar en de “SPQR” ... de link naar de klas van Grieks en Latijn.
Op de achterkant van de T-shirt nog snel de poen benadrukken:
Photobucket

Surprise surprise toen ik hem na de sponsorloop ging halen. Hij was wit met zwarte vlekken geverfd, als een dalmatiër! Bleek dat ze dan ’s avonds nog maar eens terug van gedacht veranderd waren omdat er maar weinigen waren die plots bling bling spullen tevoorschijn konden toveren. Maar zoonlief is de enige in de klas zonder GSM dus ze hadden hem niet kunnen sms-en (en dat je ook kan bellen naar een vaste lijn, daar hadden ze niet echt bij stil gestaan). Gelukkig had onze zoon er een goede draai aan gegeven: hij was Bling Bling, het rijke hondje. En die tekening op de voorkant van zijn T-shirt stelde zijn hondenpenning voor. Hahaha!

En tot slot nog een (onduidelijke) foto van de specht die zich af en toe te buiten gaat aan de pieren die in onze gazon leven! De specht is heel waakzaam: telkens als ik in de buurt van het raam kom om een foto te maken, vliegt hij weg! Vandaar dat het redelijk onduidelijk is. Erg moeten inzoemen + een raam dat er nog tussen zat:
Photobucket

Wednesday, March 12, 2008

Ziek

Pffffft… ‘k ben ziek. Lopende neus, brandende keel en kriebelende buis van Eustachius… En moe. Vooral heel erg moe.

Ondertussen raast er een storm over het land, de lucht is grauw en grijs, dus dat werkt genezing al niet erg in de hand.

Ik zal me dadelijk maar even gewonnen geven en op de zetel gaan liggen.

Ook manlief is thuis. Gisteren heeft hij een ziekendag genomen, vandaag werkt hij gewoon van thuis uit, in zijn pijama. Lang leven het home office!

En nu maar hopen dat zoonlief het ook niet te pakken krijgt. Want zijn examen beginnen morgen. Eerst wiskunde, vrijdag Nederlands, maandag Grieks, dinsdag Frans en tot slot woensdag Engels.

Voor fotografie hebben we ondertussen portretfoto's gedaan. Vanwege de privacy van mijn mede-cursisten hier dus geen foto's.
't Waren er goede, maar dit is niet mijn favoriete onderdeel.
Nu zijn we bezig met landschappen. Ik weet al weer ik naartoe wil trekken voor wat foto's, maar dat zal moeten wachten tot ik me beter voel.

Monday, March 03, 2008

Nog wat macro's

Vandaag weer cursus fotografie gehad.
Het ging over portretfotografie en we zijn dus naar de studio getrokken om daar te experimenteren met belichting en zo. Heb dus massa’s foto’s gemaakt van onze leraar en tegen volgende week moet ik bekijken welke ik wil weerhouden.
Ook nog wat gezien over landschapsfotografie dus daar moet ik deze week ook mee aan de slag gaan.

Eigenlijk wou ik dit nog laten zien. Het illustreert heel mooi het gebruik van het ‘macro’ op mijn fototoestel.
Deze denappel is genomen via die macro functie:
denappel via macro

En dit is diezelfde denappel die ik even groot heb gefotografeerd, maar dan door enkel gebruik te maken van mijn zoom:
denappel via zoom

Dat verschil is duidelijk!

Verder nog wat foto’s die ook genomen zijn via macro, en die ik leuk vond:

Lekkere tomaatjes:
Photobucket

Een kunstig stukje hout:
Photobucket

En nog een mooie hondenneus:
Photobucket

Sunday, March 02, 2008

Chuckwagon

Gisterenavond hadden we een mini-meeting met enkele mensen van het Alles Amerika forum.
Als locatie waren we naar het Amerikaanse BBQ-restaurant ‘Chuckwagon” in Tongeren getrokken.
http://www.chuckwagonbar-b-que.be/?left=foto

Dit was werkelijk een heel geslaagde avond!

Het gezelschap:
Het gezelschap

Klein verslagje:

We zijn begonnen met 2 appetizer plates die voldoende waren voor 15 personen! Amerikaanse porties dus. Wat lag er zoal op? Chicken wings, onion rings, gefrituurde inktvis, iets met jaleno pepers in vermengd, en nog iets met kaas (andere forumleden vullen maar aan!), en nog wat dipsausjes.

Nadien hebben we allemaal voor zo'n menu uit de buffet-formule gekozen. Je hebt dan toegang tot soep, koud en warm buffet, een hoofdschotel bestaande uit vis of vlees (of een hamburger in 1 van z’n vele variëteiten), en tot slot nog koffie.
Sommigen gingen voor de soup of the day, welke een lekker kippensoepje was, anderen verkozen koud buffet (en weer anderen combineerden beiden).
Nadien kwam dan het hoofdmenu. Er waren er die voor de steak gingen, maar ze hadden ook heerlijke zalmmoot en de cheeseburger was ook hmmmm.

Caroline aan het koud buffet:
Koud buffet

Als je voor de buffetformule gaat dan kan je dus ook nog van het warme buffet gaan nemen, en daar was o.a. chili con carne, cowboy meatballs, aardappelschijfjes met een looksausje, rijst, ...

Terwijl we nog gezellig zaten na te genieten kregen we ook nog een drankje van het huis aangeboden: een cactusjenevertje.

Dennis, Rob en Jan:
Dennis, Rob en Jan

Om een idee van de prijs te geven: we hebben een hele avond lekker gegeten en gedronken (frisdrank, wijn, bier, koffie) vanaf 17.30 tot iets na 23.00 u, en we moesten 480 euro betalen voor 15 personen. Dat is dus 32 euro per persoon. Lang niet slecht zou ik zeggen, en zeker voor herhaling vatbaar want die hamburgermenu's van hen wil ik zeker ook nog eens proberen!

Schilderijen van 1 van de Osmond broertjes

Grappig is dat we eigenlijk de eigenaars ‘kennen’ zij het uit een andere setting. Toen wij jaren geleden aan onze nieuwbouw begonnen en wegtrokken uit Limburg, hebben wij een groot deel van meubels en dergelijke opgeslagen bij Extra Space in Hasselt. Daar had je individuele boxen die ook nog eens geclimatiseerd waren, en dat was wat we zochten. Onze meubeltjes hebben daar toen ruim een jaar gestaan. We maakten toen ook kennis met de eigenaars: de Texaan Chuck (een construction worker die dus die hal eigenhandig gebouwd had) en zijn Limburgse echtgenote.
Ondertussen blijkven Chuck en zijn vrouw die zaak van de hand gedaan te hebben, en hebben ze Chuckwagon opgestart. Zijn vrouw herkende ons nog! Spijtig genoeg hebben we maar even met haar kunnen spreken omdat ze nog herstellende was van een longontsteking en terug naar huis ging. Maar Chuck is een aantal keer aan de tafel geweest en had nog wat gesprekken met o.a. de Amerikaanse Anna die hem voorzag van tips over waar hij nog lekkere Amerikaanse voedingswaren kon vinden.

Wij gaan heel zeker nog eens terug naar Chuckwagon, want er staan nog wel wat dingen op het menu die we willen proeven.

Ik leerde trouwens nog iets bij, want de naam ‘Chuckwagon’ is niet zomaar (alleen) afgeleid van Chuck zijn voornaam:
A chuckwagon was originally a wagon that carried food and cooking equipment on the prairies of the United States and Canada. They would form a part of a wagon train of settlers or feed nomadic workers like cowboys or loggers. It was common for the "cookie" who ran the wagon to be second only to the "trailboss" on a cattle drive. The cookie would often act as cook, barber, dentist, and banker.

Friday, February 29, 2008

Wat meer uitleg over Quiévrain

Ik kreeg privé een mailtje om wat meer uitleg, want “Quiévrain” is duidelijk niet door iedereen gekend en dus begrepen.

Even heel erg uit de losse pols, want nu duik ik echt 30 jaar terug in het verleden...

Duivenmelkers kunnen dus wedstrijden laten vliegen door hun duiven. Ze “schepen” die dan in voor bepaalde bestemmingen in Vlaanderen of Wallonië. Quiévrain is zo’n plaats in Wallonië van waaruit de duiven “gelost” kunnen worden.
De duivenmelker geeft zijn duiven dus af op zijn duivenbond, en zo worden die duiven per vrachtwagen naar die verschillende bestemmingen gebracht, waar ze op zondagochtend gelost worden. Tenminste, als het goed weer is.
Bedoeling is dus dat die duiven asap terug naar hun hok vliegen, en natuurlijk: de duif die het snelste thuis is, die wint. Logisch.
Mijn vader-de-duivenmelker moest dus op zondagochtend naar die duivenberichten luisteren zodat hij wist om welk uur de duiven gelost waren, en dan kon hij uitrekenen hoe lang het ongeveer zou duren vooraleer ze thuis waren. En dan begon het staren in de lucht.
En vreemd vond ik dat, ik meen mij te herinneren dat hij die duiven in de lucht al kon herkennen als zijnde de zijne. Niet gewoon maar omdat ze aanstalten maakten om op ons dak te gaan zitten, want er woonden veel duivenmelkers “op den buiten” waar wij woonden, en die hun duiven parkeerden zich ook wel eens op ons dak. Wonderlijk allemaal. Maar snoeivervelend als je kind bent. Want tijdens de radio-uitzending moest je stil zijn. En je mocht ook niet buiten gaan spelen want dan zou je de duiven afschrikken. En op zondag konden we dus ook nooit eens een uitstap maken want “de duiven moesten vallen”...

In ieder geval: ik ben een duif.

Thursday, February 28, 2008

“Quiévrain: wachten”.

Soms zie je in een spelletje of zelfs tijdens een sollicitatiegesprek wel eens de vraag “met welk dier zou je je vergelijken?”. Wel, ik weet het heel erg zeker: ik ben een duif.
Photobucket

De laatste tijd komt alsmaar meer één zinnetje uit mijn lang vervlogen kinderjaren in mijn gedachten spoken. Mijn vader was een duivenmelker, en als dan zondagochtend de duivenberichten op de radio kwamen, dan was het muisstil in huis. Vader luisterde vol spanning en verwachting naar de berichten, om te zien of de duiven “gelost” waren. En dat ene zinnetje blijft me daar van bij en is heel onverwachts in mijn hoofd komen spoken: “Quiévrain: wachten”. Wat dus wou zeggen dat de weersomstandigheden niet geschikt waren om de duiven te lossen, dus de duivenmelker moest voorlopig niet op de uitkijk gaan staan om met zijn kommetje met zaadjes zijn duiven in een recordtempo het hok in te lokken zodat hij als snelste afklokte (en het prijzengeld dat hij daar mee won terstond via een ‘tournée general’ in het lokaal van de duivenbond achter te laten).
Photobucket

Ik zit hier al 3 jaar in dat hokje te wachten. Laat me vrij!

en lossen maar!

Met de twee voetjes op de grond...

Dolgelukkig als een kind dat een lolly gekregen had! Zo voelde ik mij met de foto's die ik gemaakt had.
Fier dat ik ein-de-lijk eens de moed samen geraapt had om iets "technisch" onder de knie te krijgen.
Tevreden ook met het resultaat. De neus van Dusza was een heel origineel idee, vond ik van mezelf. En de kleuren van die Leylandii en de glansmispel kwamen mooi uit.
Klein beetje ontnuchtering toen ik het ging afprinten. Ondanks het feit dat ik geen goedkoop brolpapier had gekocht maar Echt Fotopapier (satijn), viel het printen toch tegen. Zal waarschijnlijk aan de inkt gelegen hebben: die was bijna leeg. En op zondagavond is dat niet zomaar effe snel op te lossen. Foei, zo uitstellen tot het laatste moment! Dat moet ik ook nog eens afleren...
De grootste ontnuchtering volgde echter maandagochtend in de les. Mijn foto's verdwenen in het niet naast de explosies van creativiteit van sommige medecursisten... Pffft... wat ben ik toch een prutserke.
Maar ach, nu ken ik tenminste toch ook de macro-functie van mijn toestel!
En we blijven verder doen!

Sunday, February 24, 2008

macro's

Ik ben mijn (digitale) fototoestel, een Canon Powershot S500, een beetje beter aan't leren kennen, zodat ik niet steeds op 'automatisch' een foto hoef te maken maar heel het proces zelf kan gaan sturen.
En zo ontdekte ik dus de macro-functie. Geweldig! Ik ben onmiddellijk aan het experimenteren gegaan!
Dit is het resultaat:

macro glansmispel
Glansmispel

macro leylandii
detail van een leylandii

macro neus dusza
de neus van Dusza

macro klimop
Een klimopblaadje