About Me

My photo
Belgium
Begin 2005 vroegen wij ons af: Doen we het of doen we het niet? Dat werd dus ook de eerste titel van dit blog. En we besloten dat we het wilden doen: verhuizen naar Amerika. Via het bedrijf waar mijn man voor werkt. Maar veel gepalaver en enkele reorganisaties verder, zitten we nog steeds in Belgie. We geven de moed niet op, doen ondertussen ook mee aan de Green Card Lotery, en wachten... Vandaar ook dat ik eind februari 2008, meer dan 3 jaar later, dit blog een nieuwe titel gaf: Quiévrain: wachten. De uitleg waarom staat in mijn posting van 28 februari 2008... Wanneer kunnen we gelost worden?

Friday, January 12, 2007

Goodbye dreams...

Photobucket - Video and Image Hosting

Goodbye dreams


Ik val maar onmiddellijk met de deur in huis: dit is het afscheid van mijn blog.
In maart 2005 begon ik met mijn blog, met de idee dat we weldra voor het bedrijf van manlief naar Amerika zouden trekken. Op het blog wou ik gans het verhuis- en aanpassingsproces dan beschrijven, voor eenieder die daar interesse in had.
Steeds maar weer werd dat vertrek uitgesteld, telkens met andere excuses.

Zoals de meeste van jullie weten, heeft men eind 2006 een reorganisatie uitgewerkt voor een deel van het bedrijf. Hier zag mijn echtgenoot natuurlijk volop mogelijkheden in, en hij stelde zich kandidaat voor twee functies. Twee functies die ons naar Amerika zouden brengen.
Hij kreeg daarbij volop de steun van zijn baas (die dit de geknipte zet vond, je moet nu eenmaal buitenlandse ervaring opdoen om nog hogerop te geraken), HR steunde dit plan (je moet er van profiteren als er ervaren mensen zijn die die stap willen zetten, zeker en vast als ze de volledige steun krijgen van hun gezin).
Eind vorige week wisten we officieus dat hij bij de finale kandidaten was voor beide jobs!
“Je staat nu dichter bij Amerika dan ooit,” werd er gezegd. En dan kwam begin deze week ‘het’ telefoontje: “Proficiat voor de eer, je hebt de job, je was werkelijk de allerbeste kandidaat.”. Maar de vreugde was maar beperkt: het voorstel tot relocation ten gevolge van de job werd weeral afgewezen. Eéntje ging (weer eens) dwars liggen. Diezelfde pipo die ook eind 2005 onze relocation tegen gehouden heeft. Hij heeft de doorslaggevende stem in dit soort van zaken.
HR was stomverbaasd, maar dat helpt ons geen zier. Zij gaan ondertussen op zoek naar een andere job, bij andere operating company van de holding. Een job die ons deze keer wel als gezin naar Amerika zal brengen. Zij weten dat de tijd dringt (zoonlief zou in september in het 1ste jaar High School starten, nog veel later verhuizen zal niet makkelijk zijn).
De man die weeral ging dwars liggen heeft blijkbaar nog maar een minimum aan krediet, en iedereen verwacht vandaag of morgen zijn ontslag (maar dat deden ze vorig jaar ook al). Mijn man, die echt een Vechter is, geeft dus niet op. Maar ik wel. Deze keer is het voor mij echt genoeg geweest. Telkens die hoop, en telkens die leegte die er op volgt. Ik ben op, ik kan echt niet meer. Ik heb symbolisch een doos genomen, en daar alle Amerika-spulletjes die hier in mijn leefomgeving stonden in opgeborgen: het Amerikaanse vlaggetje, het kaarsje dat hier brandde met de bedeltjes die ik ooit van Annemiek kreeg om ons te steunen is uitgeblazen en opgeborgen, net als de grote rood-wit-blauwe slinger die ik gemaakt had om het huis te versieren als we Het Goede Nieuws zouden ontvangen. Ik heb het begraven in een doos, op de zolder, in een donker hoekje.

Ga ik dit missen? Natuurlijk! Ik zal jullie, lieve lezers die regelmatig via de commentaren reageerden, zeker en vast missen. Jullie gaven me altijd het gevoel al een klein beetje in Amerika te zijn. Jullie hebben me altijd gesteund op moeilijke momenten, en dat deed werkelijk deugd. En ik zou nu weer om jullie steun kunnen vragen om weer wat hoop te krijgen. Maar dat ga ik niet meer doen. Ik leef nu al twee jaar in functie van een droom, waarvan ik niet meer geloof dat hij uit zal komen. Al twee jaar staat mijn leven op “hold”. Dat kan ik zo niet verder blijven doen, het leven gaat ondertussen voorbij. Ik moet hier dringend terug de touwtjes van het hier en nu in handen trachten te nemen, want dat is waar ik verder moet, en waar ik moet trachten er iets leuks van te maken. Nadenken over wat ik nu met de rest van mijn leven wil. En deze periode achter me laten. Het voelt leeg aan, en dat moet veranderen, dat moet ik terug gaan zien te vullen met andere dingen. Niet meer met dromen en loze beloftes.

Wednesday, January 03, 2007

Help! Koopjes!

Ik ben zo stilaan bekomen van het avontuur waar ik mij vandaag in begeven heb.
Aangezien zoonlief de laatste tijd een aantal centimeters de hoogte in geschoten is, wou ik dankbaar gebruik maken van de koopjesperiode om nog één of twee (winter)broeken bij te kopen. Kwestie van niet dagelijks een broek te moeten strijken. Ja hallo!
In de veronderstelling dat de koopjes gisteren al begonnen waren, dacht (hoopte) ik dus dat de grootste gekte al voorbij zou zijn. Niet dus! Ik heb op de ringweg langer staan aanschuiven dan ik anders in de ochtendspits moest doen, terwijl het 14.30 uur was. Al heel snel begon het mij te dagen dat ik mijn favoriete parking recht in het hart van de winkelstraat wel mocht gaan vergeten wegens volzet. De meest nabij gelegen parking, daar gokte ik ook maar niet op, en, strateeg dat ik ben, koos ik voor een grotere parkeergarage die wat verder weg lag maar toch nog op aanvaardbare afstand én die de duurste is van de stad. Dacht dat dat twee argumenten waren die mij van een plaatsje zouden voorzien. Weeral eens neen dus. Net toen ik de parking in wou rijden, kwam er 'volzet' te staan. Daar sta je dan, bergaf met de handrem op, en een rij aanschuivende wagens achter je. Achteruit rijden om maar een andere parking te gaan zoeken was dus geen optie meer. Wachten tot er iemand weg reed... en dan dat verdome plaatske gaan zoeken waar hij zich uit gewurmd had. Die parkeerplaatsen lijken tegenwoordig gemaakt om enkel nog een Smart te parkeren. Maar mits de acoustische signalen van de parkeerhulp-optie in de auto wist ik me toch tussen een streep en twee grote palen te persen. Gelukkig ligt mijn BMI nog binnen de aanvaardbare normen, want anders had ik enkel via de koffer de auto kunnen verlaten.

Tussen de mensenmassa begaven we ons naar de winkelstraat, waar ze, aan diezelfde massa volk te zien, de dingen gratis weg leken te geven. Maar nog maar eens niet dus. De broeken waren te klassiek, te baggy, te bruin, te blauw, te groot, te klein (of te duur, 77 euro vind ik geen solden voor een 12-jarige zijn broek).
Als ik al mijn moed bijeen geraapt had om mij een weg te banen naar een winkel, bleek men geen enkele trui te hebben zonder wol die ik mooi vond (ik ben allergisch aan wol).
Gelukkig was er een Kruidvat in de buurt, zodat ik haarbalsem, shampoo en after shave kon kopen. Want ik voelde me een vreemde eend, zo zonder zakjes beladen. Snel nog een flesje echinacea bij de apotheek, dan had ik nog een zakje. En, oh ja, nu we hier toch passeren, nog wat Duck hondenvoeding.
Met mijn drie zakjes én zoonlief in mijn zog baande ik mij een weg door deze mensenmassa, me bedenkend dat ik, wat winkelen betreft, echt wel een mannelijk kantje heb.
Het vrouwelijke kantje vond nog compensatie in een lekkere taart van bladerdeeggebak met rode bessen. :-)
(Tussen haakjes: de eerlijkheid gebiedt mij te bekennen dat ik eigenlijk een brood ging kopen, maar dat was reeds uitverkocht -zal ook wel in de solden geweest zijn, LOL-, waarop zoonlief het water in de mond kreeg bij het aanschouwen van die overheerlijke taart, en ik zijn moedig gedrag in de mensenmassa wou belonen, wetende dat manlief mij eeuwig dankbaar zou zijn dat ik met een lekker taartje thuis kwam in plaats van met een geplunderde bankrekening.)

Monday, January 01, 2007

Gelukkig 2007!

De beste wensen aan iedereen, via een tekstje dat ik via een vriendin kreeg:
Hallo iedereen,

Als wensen toverwoorden waren,
dan werd de wereld nu een paradijs
dan zouden donkere wolken klaren
dan brak overal het ijs.

Maar wensen zijn geen toverwoorden
ze hebben nood aan werkkracht.
Ze toveren pas mooie akkoorden
als je eraan werkt met man en macht.

Ik wil jullie die kracht toewensen
om geluk te brengen waar je gaat
om handen te geven aan die wensen
zodat een lach verschijnt op een gelaat.

Dus voor 2007:
veel werkkracht en goede moed
en voor de rest...het ga je goed.

Photobucket - Video and Image Hosting

Batterijtjes opgeladen in Leysin

Wat heeft dat deugd gedaan! De batterijtjes zijn weer opgeladen, we kunnen er hopelijk weer even tegenaan!
De kwaliteit van de sneeuw liet te wensen over: slechts 1/3 van de pistes waren open. Ging je op de blauwe piste, dan moest je stunten om de stenen te ontwijken die op en nét onder de sneeuw lagen. En op de rode piste was het soms best eng omdat die heel ijzig was. We hebben dan ook nog nooit een vakantie gehad met zo weinig sneeuw en zoveel gekwetste mensen in het hotel.
Maar het was heel ontspannend, en we hebben het dus heel rustigjesaan gedaan. Heel ontspannend, en volop genietend van de stralende zon!
We zijn nog steeds aan’t bekomen van de inspanningen van onze zoon! Eerst kwam hij thuis met een heel mooi rapport, en nadien bleek hij ook nog super te genieten van het skiën, én het nog heel goed te doen ook!


Even een paar fotootjes:
Photobucket - Video and Image Hosting
’s Morgens vroeg, zoonlief op het terras van het hotel, klaar om naar de skiles te vertrekken. De zon komt net boven de bergtoppen van de Dents du Midi piepen.

Photobucket - Video and Image Hosting
Een zeldzaam rustig moment vanop een blauwe piste. Recht voor zie je een rode afdaling, en bovenop de piste staat Kuklos, een draaiend restaurant!
http://www.teleleysin.ch/Fr/ete/index.html

Photobucket - Video and Image Hosting
Manlief in actie. Je ziet heel duidelijk de slechte staat van de piste: zand, stenen en gras komen overal door de sneeuw door.


Photobucket - Video and Image Hosting
Wij waanden ons soms echt goden op de Olympos: dit was het zicht wat wij hadden van op de bergtop: wij in een stralende zon, dan onder ons een wolkendek (waaronder de vallei lag)…