About Me

My photo
Belgium
Begin 2005 vroegen wij ons af: Doen we het of doen we het niet? Dat werd dus ook de eerste titel van dit blog. En we besloten dat we het wilden doen: verhuizen naar Amerika. Via het bedrijf waar mijn man voor werkt. Maar veel gepalaver en enkele reorganisaties verder, zitten we nog steeds in Belgie. We geven de moed niet op, doen ondertussen ook mee aan de Green Card Lotery, en wachten... Vandaar ook dat ik eind februari 2008, meer dan 3 jaar later, dit blog een nieuwe titel gaf: Quiévrain: wachten. De uitleg waarom staat in mijn posting van 28 februari 2008... Wanneer kunnen we gelost worden?

Monday, May 29, 2006

De Stand Van Zaken



Er wordt mij gevraagd hoe de stand van zaken momenteel is … Tja, wat moet ik daar op antwoorden? Ik probeer een antwoord op die vraag altijd maar uit te stellen, in de hoop dat ik een ‘beter’ of ‘exacter’ antwoord kan geven, maar allé dan maar:
De Stand Van Zaken Zoals Die Nu Momenteel Op Dit Eigenste Moment Is…:
Laat me maar met de deur in huis vallen: naar ons gevoel staan we er niet goed voor momenteel. En misschien kan ik de naam van mijn blog (Doen we het of doen we het niet) beter veranderen in ‘Geraken we er uiteindelijk wel, of geraken we er uiteindelijk niet’.

Enige verduidelijking, en ik begin dan maar bij het begin, omdat niet iedereen die hier leest dezelfde achtergrond van kennis over ons reilen en zeilen heeft.

Januari 2005 : we besluiten het licht op groen gezet om overgeplaatst te worden naar Amerika. Het is uiteindelijk mei 2005 vooraleer alles door de administratieve molen is, en dan begint het Echte Wachten… Aanvankelijk leek het niet al te lang te duren vooraleer we konden vertrekken, want ze waren zo blij dat er eens een Belg de Grote Oversteek wou wagen. Maar toen kwam er die belangrijke acquisitie, en aangezien Echtgenoot ervaren was in die dingen, werd hem gevraagd om zeker niet de eerstkomende maanden te vertrekken, maar te wachten tot heel dat proces in goede banen geleid was. Zo gezegd, zo gedaan. Dat was immers een redelijke vraag en een redelijke termijn. Aanvankelijk hoopten we om toch onze kerstboom nog in Amerika te kunnen gaan zetten, maar in september 2005 zagen we in dat dat niet meer zou lukken.

Maar eind 2005 kwam er toch iets concreets op de tafel te liggen: een leuke job waarbij hij samen zou kunnen gaan werken met leuke collega’s, met wie hij duidelijk op dezelfde golflengte zat! Fijn, er kwam weer schot in de zaak, en aan Amerikaanse zijde begon zijn (toekomstige) nieuwe baas al uit te kijken naar een geschikte woonomgeving, scholen voor onze zoon, enz. Iedereen keurde de plannen goed, maar op het allerhoogste niveau was er nog iemand die dit alles goed moest keuren zodat het visum aangevraagd zou worden, en die stelde blijkbaar het finaal ondertekenen maar uit. Ach ja, positivo’s dat we toen nog waren: klein detailke, dat zou wel in orde komen. Maar we gingen het nieuwe jaar in terwijl De Papieren nog niet getekend waren. Toch brachten we de oudejaarsdagen door met onze vrienden, in de idee dat we vier maanden later weg zouden zijn.

Maar dan volgt begin januari 2006 plots een gesprek met de Belgische Vice President: men was al maanden aan ’t zeggen dat Echtgenoot eindelijk de titel zou krijgen die hem toekwam door het werk dat hij al een hele tijd deed: Director. Maar door allerlei omstandigheden (waar we zicht op hadden en die we wel begrepen) was het er nog niet van gekomen. Tot die dag, begin januari begin januari 2006. Die lang verwachtte benoeming tot Director werd een feit, maar: dan kon hij eigenlijk niet die job gaan doen waar hij op dat moment zicht op had, want dat was ‘maar’ een Senior Managers functie, en vandaar dat De Papieren nog niet getekend waren, want de Board vond het niet nuttig dat iemand van dat niveau een stap naar beneden zou zetten. Dus moest er gekozen worden: Director (met alle financiële voordelen die daar bij horen), of de job in Amerika. En tussen de lijnen door werd er voorzichtig te verstaan gegeven dat het beter zou zijn om niet voor die job in Amerika te kiezen, én dat de kansen op een leuke job ginder zouden vergroten als hij eenmaal officieel de titel van Director mocht voeren. Over de details kan ik hier niet uitweiden, maar we hebben geen maand moeten wachten om te zien dat het inderdaad niet slim zou geweest zijn om die job aan nemen, want ondertussen is er daar een serieuze reorganisatie geweest, dus de job zou al gans anders geweest zijn tegen de tijd dat wij ginder zouden toegekomen zijn.

Ok dus, er blijk geen job meer te zijn, we beginnen terug van voor af aan… Zucht. Maar wat erger is: een aantal bedrijven van de holding hebben het niet zo denderend gedaan én er zitten geen nieuwe producten in eindfase, dus moet er in alle bedrijven drastisch bespaard gaan worden. En tja, ‘hiring freeze’ is dan een logisch gevolg. Slik…We wachten nog maar wat, ondertussen niet echt meer met goede vooruitzichten. Maar misschien dat het de tweede helft van 2006 wel beter zou worden?

Ondertussen vroeg men begin mei 2006 of we ook wilden overwegen om binnen Europa te verhuizen, want dat zou mogelijk sneller/makkelijker kunnen gaan. Maar dat wilden we niet. Net zo min als dat we in wensten te gaan op de jobs uit Canada (of waar dan ook ter wereld).

De laatste week dat mijn man in San Francisco zat (twee weken geleden) kwam er plots een nieuwe job om het hoekje kijken. Het was geen stap omhoog, eerder een stap opzij en een stukje naar benden (nadat hij nu verantwoordelijk is voor 14.000 seats in Europa, zou hij dan ‘maar’ verantwoordelijk zijn voor 4.400 seats in Noord-Amerika). Nadeel was ook dat deze job ons niet zou stationeren in New Jersey, maar wel in North Indiana (regio South Bend / Fort Wayne). Ginder een school vinden die in wenst te spelen op het huidige onderwijsniveau van onze zoon, dat blijkt een haast onmogelijke opgave te zijn. Het publiek onderwijs is zeer slecht aangeschreven, privé-onderwijs is ginder heel erg ‘gekleurd’, in die zin dat je tientallen scholen vindt, maar dat die in handen zijn van Amish, Mennonieten of andere religieuse fanatici. Ondertussen blijkt één privéschool vrij ideaal aan te sluiten voor onze zoon, maar de vraag is natuurlijk of je je kind daar binnen krijgt. Ten eerste is de aanmeldingsperiode voor het volgende schooljaar ginder al afgelopen, ten tweede is onze zoon in de ogen van sommige schoolhoofden ginder al twee jaar versneld (en daar heeft men dan ook wel eens bezwaar tegen), ten derde heeft hij al 3 jaar Frans gehad (en willen we hem niet ‘terug’ zetten in een groep die nog moet gaan beginnen met Frans) én heeft hij al één jaar Latijn achter de rug (terwijl een heel aantal scholen ginder pas in de 9th grade met Latijn beginnen). Da’s dus allemaal niet simpel. Het aantrekkelijke is dat er een heel riant salarispakket is met zeer goede benefits. En natuurlijk het feit dat we in Indiana zitten, op een goed uur rijden van onze vrienden in Michigan City vandaan! Maar tja, de weegschaal helt hier momenteel niet echt duidelijk door naar één kant hoor!

Vandaag had mijn Echtgenoot nog een gesprek met zijn baas, en blijkbaar wil men hem enerzijds wel laten gaan naar Amerika, maar had men hem anderzijds nog graag een jaar of twee hier gehouden. Hij heeft echter onmiddellijk duidelijk gemaakt dat dat werkelijk niet aansluit bij zijn wensen. We kunnen het niet maken om nog eens twee jaar te wachten, dat zou niet goed zijn voor onze zoon, die in september in het 2de middelbaar start.
De Board wil eigenlijk ook dat hij zeker geen stap opzij of omlaag zou zetten voor een job, maar eerder een stap omhoog. En daar wringt natuurlijk het schoentje: mijn man heeft binnen Europa een functie met heel wat aanzien (vanwege de complexiteit en de uitgebreidheid), zelfs binnen Noord-Amerika zijn dergelijke jobs niet zo regelmatig voor handen. Hoe lang moet je dan nog blijven wachten tot er zo eens iets vrij komt? Uiteindelijk geeft mijn man heel erg weinig om dat soort van ‘prestige’.
Anderzijds is het zo dat het over laten komen van ons gezin (met alle kosten die daar bij horen qua verhuis, housing e.d.) ook heel wat geld kost, en dat op een moment dat men juist langs alle kanten tracht te besparen.

De vooruitzichten zijn hier dus weinig rooskleurig, en eigenlijk zijn we momenteel best vrij somber gestemd.
Ik weet dat het hartje van sommigen die dit nu lezen een sprongetje zal maken, maar ik moet zeggen dat het voor ons helemaal niet leuk is. Want onze wens blijft om te vertrekken, en we zijn er mentaal al een jaar klaar voor.
Hoe het nu verder zal gaan? Geen idee. “Tijd brengt raad”, zegt men wel eens. En we hopen dat dat waar is, zoals we ook hopen dat de tijd niet te lang meer gaat wachten met zijn raad voor ons.

Tuesday, May 23, 2006

Papa, draken en cadeautjes



Alles gaat hier weer zijn gewone gangetje, nu Papa/Manlief terug thuis is: ikke dolblij om Manlief terug te kunnen zien, hondje dat uit haar dak ging toen ze Baasje ein-de-lijk weer zag (ze week de afgelopen twee dagen niet van zijn zijde, bang om hem terug 'verloren' te geraken zeker?), en zoontje heel gelukkig om papa terug te zien én cadeautjes te krijgen.
Zo kreeg hij een prachtig (Engelstalig) boek: Dragonology, Tracking and taming dragons, a deluxe book and model set’. Binnen het uur was het gelezen en stond de draak in elkaar.

Eind vorig jaar zag ik in de boekhandel ‘Drakologie, het complete drakenboek’ liggen. Het was een schitterende, prachtige, heel erg verzorgde, luxueuze (maar niet dure!) uitgave, zo’n echt ‘hebbeding’ boek, en ik heb het dan ook onmiddellijk gekocht. Gelukkig deelde zoonlief mijn enthousiasme. (hier kan je eens een kijkje nemen in het boek)
Ondertussen verscheen er in die reeks nog een boek: Werken met draken .Dat hebben we dus ook gekocht.

Maar papa had nog een heel leuk boek bij. Onze zoon heeft een aantal boeken in het Nederlands uit de serie ‘De Klif Kronieken' (origineel: The Edge Chronicles).



Dit is een reeks geschreven door Paul Stewart, met illustraties van Chris Riddell. Het gaat over de jonge Twijg die op zoek gaat naar zijn thuis, naar zijn lot, maar ondertussen allerlei avonturen beleeft in het mysterieuze Diepe Woud (waar de Woudtrollen, Slachters, Drabkobolds en dergelijke wonen), en verder nog in het Klifland (een woestenij met wervelende nevelen en nachtmerries),… Heel erg fantastisch. En nu had papa daar een Engelstalig boek van bij dat hij nog niet had: Midnight Over Sanctaphrax.

Verder was hij ook nog blij met twee polo’s van Gap, een mouwloos T-shirt en een knaloranje vest met kap, ook allen van Gap. Die had hij het liefst al onmiddellijk aan getrokken om naar school te gaan.

Ook ik was blij met mijn DVD-box van de BBC-uitgave van Pride and Prejudice (de ‘oude’ versie met Collin Firth en Jennifer Ehle).
(en ik besluit dat papa ons erg gemist heeft, zodat hij maar cadeautjes ging kopen, hahaha).

Vandaag en morgen zit hij in Antwerpen, donderdag en vrijdag is het vakantie, en volgende week zit hij nog twee dagen in Stockholm.

Friday, May 19, 2006

Aftellen...


(nou ja, hier zijn het gelukkig nog maar 3 DAGEN!!!)

Hehe, de laatste dag van de week. Oef! Nu kunnen we écht beginnen aftellen, want: OVERMORGEN komt Manlief/Papa terug thuis!!!! Joepie!!!!!
Spijtig genoeg voor hem komt hij van het zonnige San Francisco hier terecht in het miezerige België, waar we de afgelopen weken wel zomers weer hadden, maar waar het momenteel 12°C is (kan nog oplopen tot 17°), en het regent, regent en nog eens regent, en waarvoor de vooruitzichten zijn dat het nog blijft regenen volgende week, en dat het zo’n graadje of 15 à 17 zal worden.
Maar ach, het is goed voor de plantjes, zal ik mezelf maar troosten…

Gisteren ben ik met onze zoon op controle geweest bij de oorarts, en die zei dat de perforatie nog niet geheel dicht is, maar wel al mooi aan’t genezen is. Een gehoortest toonde aan dat zijn gehoor aan de rechtkant beduidend laag was, maar dat dat ook normaal is, zo’n 1,5 weken na een perforatie van het trommelvlies .

Gisteren ben ik aan ’t rommelen geweest in de garage, nadat ik op dinsdag al een ganse lading ‘grof huisvuil’ uit de garage, het tuinhuis en de zolder gehaald had, en naar het containerpark had gebracht.
Spijtig toch dat ik het schilderwerk niet heb kunnen doen wegens te warm/te nat. Maar ach, dat gaat niet lopen. Misschien zit het er nog in voor volgende week, maar daar vallen al twee
verlofdagen in, dus die week is vrij kort.

Ook nog eens de vriezer op orde gebracht, want ik ben weer een lading pens gaan halen, zodat onze hond weer lekker verder kan smikkelen van die (voor haar) zeer smakelijke dingen. Zo'n rauwe voeding vindt zij dus heerlijk! En het blijkt ook nog heel gezond te zijn voor haar. Spijtig genoeg gaan we dat in Amerika niet zo makkelijk kunnen vinden, daar leven de honden op brokken.

Vanaf 6 juni ga ik voor 8 weken een cursus Frans volgen, elke voormiddag. Brrr… Wou eigenlijk een cursus Engels voor gevorderden, kwestie van een en ander nog eens op te frissen, maar die lesgever was met zwangerschapsverlof. Dus is het maar Frans geworden. Ik weet niet wat dat is met mij, maar ik voel me niet zo op m’n gemak met Frans… Ben er nooit geen krak in geweest. Heb ook helemaal geen talenknobbel. En m’n punten voor Engels waren ook nooit echt schitterend (geloof ergens tussen de 60 en de 75%), maar Engels gaf me altijd een heel ander gevoel, en als ik even in een Engelstalige omgeving zit, dan voel ik dat het mij veel makkelijker af gaat, dus ik vermoed dat, wanneer wij verhuizen, ik na een paar maanden echt wel heel goed zal zijn in Engels. Maar ja, het zal nu effe Frans worden… Proberen om m’n zoon bij te houden, hahaha. En Frans kan in Amerika ook altijd handig zijn, ik veronderstel dat er daar niet al te veel zijn die dat heel goed kunnen, dus misschien komt het nog eens van pas als ik besluit te willen gaan werken. Maar daarvoor moeten we natuurlijk eerst in Amerika geraken…

Wednesday, May 17, 2006

Toeristische diensten




Een berichtje in de webkrant van RVI (Radio Vlaanderen Internationaal) trok mijn aandacht: België verkopen in de VS”…
In 1973 trok Frederique Raeymaekers naar Amerika om er te gaan werken voor Unicef. Een paar jaar later kon ze aan de slag bij de Wereldbank in Washington DC en nog later werd ze hoofd van het buitenlandkantoor van Toerisme Vlaanderen in New York. Daar probeert ze nu al ruim 20 jaar om België als toeristische bestemming te verkopen aan de Amerikanen.
Lees hier verder.

Vreemd toch, de idee dat je je land elders tracht te ‘verkopen’. Ook al heb ik zelf al een aantal keer contact gehad met een toeristische dienst van andere landen in België, zoals Visit Britain en Maison de la France , toch heb ik er nooit bij stil gestaan dat een kikkerlandje als België ook zo’n vestigingen heeft elders in de wereld, met als doel toeristen naar België te lokken. Ik zie het al voor me, ten huize van George en Mandy, ergens in Missouri, terwijl ze TV aan ’t kijken zijn: “Honey, ik zag dat er een Belgische toeristische dienst is in New York. Misschien moeten we maar eens naar België op vakantie gaan!”…

Maar heel wat meer landen blijken dus in België een toeristische dienst te hebben. Jaja, zelfs Nederland!

En dat terwijl België toch maar een klein landje is… en dus relatief weinig toeristen op de been brengt.

Aha! Ook Amerika heeft een toeristische dienst in ons land.
Maar ook deze link: http://www.seeamerica.org/ (naar alle toeristische diensten van 50 Amerikaanse staten, met uitleg over alle nationale parken, enz. ) vind ik wel handig.

Misschien moet ik maar eens een kijkje gaan nemen bij die landen die zich bij ons trachten ‘te verkopen’, wie weet vinden we nog een pareltje dat we eens willen gaan ontdekken!

Monday, May 15, 2006

Verwend

Het weekend is weeral voorbij gevlogen! Enerzijds is dat wel fijn, want dat wil dus zeggen dat ik niet meer zo lang op m’n ventje moet wachten nadat ik hem 3 weken heb moeten missen. Zondag 21 mei komt hij terug thuis!
Anderzijds is het niet zo leuk, want ik had eigenlijk van alles willen doen tijdens die 3 weken, en daar is niet veel van in huis gekomen. ;-)

Ik had de trapleuning willen schilderen (hier heb ik niet echt een excuus voor), de smeedwerken inkompoort (ofwel was het te warm, ofwel voorspelden ze regen -die dan achteraf eigenlijk niet bleek te vallen, maar ja, dat kon ik niet weten), ik had het gazon willen bemesten en de kale plekken langs het aangelegde tuinpad willen inzaaien (maar de grasmaaier ging defect vlak voor Echtgenoot z’n vertrek, hij kon dus niet meer maaien, ik ben allergisch aan gras, en ondertussen staat het gras hoger dan 20 cm, dus heeft het niet zoveel effect als ik er dan nog meststoffen en zo op gooi. Het nieuwe gras, dààr ben ik mee bezig).
Eigenlijk had men vorige week ook begonnen met de aanleg van ons terras en het balkon, maar ook die mannen zijn nog niet bezig. De arduin is al klaar, maar we hebben een bepaald soort graniet besteld als vloer, en die blijkt niet zo vlot leverbaar te zijn. Dus ook daar nog even geduld hebben…

Onze zoon heeft ondertussen heel veel last van allergie. Het doet ook echt wel erg: je wast het stuifmeel van je ramen, spuit het weg van het terras, keert het van de oprit, maar één dag later ligt daar weer zo’n geel-groene waas van stof op. Gek genoeg valt het bij mij nu redelijk goed mee. Ik moet vooral ’s morgens wel eens wat snuiten, maar overdag is het best te doen. Natuurlijk moet ik niet gaan rondfietsen of zo, want dan lig ik ook direct buiten strijd.

Gisteren was het moederdag, maar eigenlijk hebben we dat zaterdag gevierd:
Zaterdagochtend lag ik tezamen met onze zoon nog wat te luieren in bed (neen, IK wou wel opstaan om 8.30 uur, maar zoonlief wou nog even blijven liggen mét mama er bij). Iets voor negenen ging plots de deurbel…Nou, ik ging toch lekker niet opendoen, want ik stond daar nog in mijn ponnetje én ik verwachtte ook helemaal niemand. Toch maar stiekem aan het raam van het bureau gaan kijken: een man in een witte bestelwagen (zonder 'reclame' op de auto), maar hij ging naar de brievenbus. Dus ik dacht dat hij er wel een briefje in zou steken, en dat ik dan later op de ochtend wel zou ontdekken waar het over ging. En ach, dan toch maar opgestaan, gewassen, kleren aangetrokken, en dan zou ik maar eens gaan kijken wat hij in de brievenbus gestoken had. Ik doe dus de voordeur open, en schrik me een ongeluk! Ik hoorde een soort van krakend / knisperend geluid dat ik niet onmiddellijk thuis kon brengen én ik voelde plots iets op m'n voeten! EEN BEEST! Ontzet keek in aar beneden, en zag tot mijn verbazing (én opluchting) geen beest, maar wel …. een knalgrote boeket bloemen!!!!
Wat bleek: m'n echtgenoot had via Fleurop/Interflora een schitterend boeket besteld én er zat een tekstje bij dat hij zelf geschreven had. Hoe lief! Maar ondertussen stond ik dus wel te janken dat het niet erger kon! :)
En tja, toen werd Zoonlief plots triest, want ik de lagere school knutselen zij nog wel iets voor mama, maar nu hij in het middelbaar zit, doen ze dat niet meer. En hij zag hoe vertederd ik was door het cadeau van papa, maar hij stond daar met lege handen. En dan zijn we maar gaan shoppen; ik had nog een T-shirt nodig, en die mocht ik dus gaan kiezen voor mijn moederkesdag. Maar ik vond niet echt een T-shirt die mij aanstond, maar wel een hele leuke linnen broek, een topje en een blouse, alles pastte heel mooi samen, waarop Zoonlief besliste dat ik dat allemaal (!!!) kreeg voor mijn moederkesdag, maar dan moest ik het wel effe voorschieten. Dus, Papa, als je dit leest: je zoon gaat je volgend weekend geld komen vragen om zijn moederdagcadeau te betalen, want hij heeft zijn geld net naar de bank gebracht, en we waren het er beiden roerend over eens dat het zonde was om terug geld af te halen voor zoiets.
LOL!
(toen wist ik nog niet dat Manlief ook nog een ander schitterend cadeau voor me had: de DVD-box waarin de oudere BBC versie zit van ‘Pride & Prejudice’! Ik ben dus héél erg hard verwend op moederdag!)


P.S.: ik kan hier spijtig genoeg geen foto plaatsen van het mooie boeket, want Echtgenoot heeft het digitale fototoestel meegenomen. :-(
Maar: hij maakt dus fotootjes in Amerika, ik zal er straks een paar van plaasen!

Friday, May 12, 2006

Meikevers en Lieveheersbeestjes (of Lievevrouwebeestjes?)



Toen ik onze hond Dusza gisterenavond naar haar buitenhok bracht om te slapen, zag ik aan de achterdeur de eerste meikever van dit seizoen. Het beestje heeft echter geen al te lang leven gehad, want na een snuffel nam Dusza hem in haar mond, en begon heel smakelijk te kauwen (terwijl ik het pantser van het diertje hoorde knarsen onder haar tanden). Exit meikever.
De eerste ‘plaag’ van het jaar is telkens rond einde maart/begin april: een invasie van lieveheersbeestjes.

Photobucket - Video and Image Hosting

Die doen niks liever dan op ONZE slaapkamer aan het raam gaan zitten (werkelijk op geen enkele andere kamer kom je ze tegen, ook niet bij onze zoon, terwijl hij nochtans ook een raam heeft dat uitgeeft op het westen).
(hoe zit dat nu eigenlijk? Sommigen zeggen blijkbaar ‘Lieveheersbeestjes’, terwijl anderen ‘Lievevrouwebeestjes’ zeggen… En waar komt die vreemde naam eigenlijk vandaan?)
Dan volgen enkele weken ‘rust’, en in mei hebben we een weekje dat je ’s avonds haast niet buiten kan komen omdat die lompe meikevers prompt tegen je aan vliegen. Niet dat ik bang ben van die beesten, maar ze zoemen zo, terwijl ze onhandig rondvliegen, en botsen dus zo tegen je aan, zeker omdat er hier massa’s zitten. Je hoort dan ’s avonds tok – tok – tok. Dat zijn die beesten die tegen je raam aanvliegen.
De beukenhagen staan hier sinds een dag of twee in bloei, het exemplaar van gisteren was dus “ne rappe”. Een van de komende dagen zal de rest wel gaan volgen.

Gisteren heb ik het tuinstel afgewassen en een plaatske gegeven onder het afdak aan het tuinhuis. Ik kijk wel telkens in de reclamefolders die hier de afgelopen weken in de bus vallen, kijkend naar de prijzen van de tuinstellen, omdat het onze eigenlijk niet meer zo mooi is. De stoelen zitten nog perfect, de tafel staat nog heel stevig, maar het ding heeft al jaren buiten gestaan, en er is niks blinkends meer aan te vinden. Zou ik het in kunnen smeren met similis? Toch vind ik het zonde om 300 euro (of meer) uit te geven aan een tuinstel, want je moet het allemaal maar mee gaan verhuizen als we naar Amerika vertrekken, en ik vrees zo al dat we niet alles meekrijgen. Dus ach, voorlopig heb ik het oude tuinstel dan maar gerecupereerd. We zien wel. Alleen ben ik wel een nieuwe paraplu gaan kopen, want in de twee die we hadden stond een scheur van het formaat dat het verdere gebruik van de parasol totaal overbodig zou maken. ‘k Was in de Aldi toen ik hem zag staan: 39 euro, een grote 6-hoekige met 3 meter diameter, in zo’n schoon dondergroen kleurke. Daar kan je niet voor sukkeleen hé?!

Met Zoonlief lijkt het nu ook de goede kant op te gaan: vandaag is er geen etter meer uit zijn oor gekomen, dus ik denk niet dat ik morgenvroeg naar de oorarts moet bellen om de afspraak te vervroegen. Oef!

Morgenavond gaan we naar een toneelstuk kijken van medestudenten uit de Retorica. Ben eens benieuwd, het zou goed moeten zijn….

Wednesday, May 10, 2006

Onverwacht bezoek

Ondertussen gaat het hier beter met onze zoon. Er komt nog steeds etter uit z’n oor, maar geen bloed meer. Volgens de oorarts moet dit tegen vrijdagochtend gedaan zijn, anders moeten we zo wie zo die dag nog langskomen. Indien het tegen vrijdagochtend gedaan is, moeten we donderdag pas op controle gaan.
Blijkbaar klinken de geluiden nu totaal anders, en hoort hij dikwijls wel dat je iets zegt, maar verstaat hij je niet echt.
En snuiten of niezen is ook pijnlijk, doordat je dan weer druk op je trommelvlies krijgt.

Gisteren ben ik bij een klasgenoot alle nota’s van maandag en dinsdag op gaan halen, vandaag gaat hij die dan doornemen en studeren, zodat hij morgen weer gewoon in kan pikken bij de lessen.

De zoon van onze vrienden uit Vlezenbeek (tegen Brussel aan) is met de school een week naar Ny http://www.kinderkampen.be/ Mama en papa profiteerden er dus eens van om een weekje hun hobby te beoefenen: een fietsvakantie. Ze zijn maandagochtend vertrokken in Vlezenbeek, zijn richting Lier gefiets, dinsdagnamiddag kwamen ze toe in Kasterlee, woensdagavond in Diest, donderdag in Leuven, en vrijdag weer thuis, een rit van zo’n 300 kilometers. En gisterenavond zijn ze bij ons komen eten. Aanvankelijk hadden we ook nog een andere gezamelijke vriendin uitgenodigd, maar zij had reeds met iemand anders afgesproken. Aangezien hier nog een fles witte wijn van haar stond, hebben we die geopend bij onze sla Niçoise die ik gemaakt had, en net toen ik de fles wou ontkurken en zei “Zo is Magda er ook een beetje bij, via haar fles wijn.”, ging de deurbel… en stond Magda aan de deur! Ze had tervergeefs op haar vriendin staan wachten in Geel, maar deze was niet op komen dagen, dus besloot ze alsnog naar hier te komen afzakken. Wel wel wel, dat was een schitterend idee, en wij hebben dus een hele gezellige avond gehad!
Maar ik was toch al weer vergeten dat alcohol mijn allergie in de hand werkt, en zeker witte wijn (daar zit één of ander ingrediënt in, ik weet al niet meer wat). Dus heb ik heel de avond zitten niezen en snuiten, zat deze nacht m’n neus dicht, en heb ik deze ochtend ook al heel wat papieren zakdoekje gebruikt. ’t Is ook niet verwonderlijk, want het stuifmeel vliegt in het rond, ongelooflijk! Op de oprit ligt zo’n geel-groene waas van fijn stof, idem op de ramen en zo. Het zou eens een goede regenbui moeten doen! (liefst, want ik heb gisteren nog wat gras gezaaid).

Monday, May 08, 2006

Slapeloze nachten...

Amai, dat waren me de nachtjes wel…

Alhoewel zoonlief ogenschijnlijk heel erg relax was bij de idee dat hij voor publiek een Franse dialoog op ging voeren tijdens de open-deur-dag van hun school, kreeg ik daar toch heel sterk mijn twijfels bij toen hij, de nacht van zaterdag op zondag, heel erg onrustig heeft geslapen. Hij heeft heel de nacht liggen woelen, en onverstaanbaar zitten praten. Toch voelde hij zich zondagochtend lekker uitgeslapen. Ik iets minder. ;-) (als papa op reis is, mag zoonlief bij mama slapen, of omgekeerd)
Maar de dialoog ging perfect, en heel de open-deur-dag was echt geslaagd. Het weer zat ook mee, dus dat doet al veel.

’s Avonds klaagde Zoon al wel van kriebels in z’n oor, jeuk. En eigenlijk deed hij dat vorige week zo nu en dan ook al wel. Maar ik weet dat aan hooikoorts, die dezer dagen heel fel te keer gaat. Dus gisteren besloot ik om hem zo’n antihistamine tabletje te geven, ruim voordat hij ging slapen. Maar bijna middernacht stond hij terug beneden; hij had nog niet kunnen slapen, en zijn oor deed heel erge pijn. Ik zag dat het hem menens was, dus ik belde de wachtdienst van de dokters, maar nadat ze telefonisch wat vragen stelden, bleken ze het niet nodig te vinden dat ik kwam (vooral aangezien hij geen koorts had, en “als zijn trommelvlies op springen staat, is het nu toch al te laat”). Advies: pijnstiller en Otrivine spray voor de neus (om de druk wat te verlichten). Zo gezegd, zo gedaan. Maar twee uur later lag het kind weeral te kreunen van de pijn. Heb dus weer zo’n pijnstiller gegeven, maar nog geen twee uur later weeral die erge pijn en een kind dat stilletjes ligt te wenen in z’n bed. Tijd voor de grove middelen, dacht ik, en ik belde de spoedopname van het ziekenhuis, want die wachtdienst van de huisartsen, die namen me blijkbaar toch niet serieus. Ik werd uiteindelijk doorverbonden met een arts, maar ook hij concludeerde dat het niet zo erg was, maar ik moest best de pijnstiller vervangen door een andere. Dus om 4.45 uur deze nacht stap ik met zoonlief in de auto, op weg naar de (dichtstbijzijnde) apotheek van wacht in een nabijgelegen stad. Blijkt daar al het licht uit te zijn en een papier aan de deur zegt dat een andere apotheek van wacht is, een aantal kilometers verder. OK, twee wegomleggingen en heel wat snelheidsovertredingen verder, zijn we daar, om een papier te zien hangen dat niet hij de nachtdienst heeft, maar wel een collega in de stad: die waar we net vandaan kwamen!!! Dan maar teruggekeerd, en ja hoor, bleek hij wel van dienst te zijn. De papieren hingen fout uit! (beeld je hier zo’n tekstballonnetje in dat je doorgaans in stripverhalen vindt als iemand je allerlei dingen toewenst die niet zo heel erg vredelievend zijn)
Drie kwartier later staan we dus terug thuis, met nieuwe pijnstillers, die het trouwens ook maar twee uur doen.
Uiteindelijk vallen we doodmoe in slaap, belt die lieve paps ons toch terug wakker zeker, om zeven uur! Hij zit momenteel in San Francisco, met een tijdsverschil van 9 uur, en normaal gezien zijn wij inderdaad om dat uur al wakker om naar school te gaan. Ondanks het feit dat ik heel erg moe was, was ik toch wel blij zijn stem nog eens te horen. 't Is maar zielig, een ziek kind hebben en niet met je tweetjes zijn om het wat op te vangen, om te overleggen wat je best doet,... Ik hoop nu maar dat hij zich niet teveel zorgen maakt, en zelf toch goed slaapt, want morgen moet hij aan een audit beginnen in een bedrijf, dus hij zal er zijn gedachten moeten bijhouden. Heb hem in ieder geval een mailke gestuurd om te zeggen dat het nu blijkbaar beter gaat, en de link naar dit blogje.
Deze ochtend zijn we dan naar de huisarts geweest, en die was niet goedgezind dat men ons eigenlijk niet had willen helpen, want de trommelvlies stond heel erg gespannen en was erg rood (maar ze zag niet direct een perforatie). Dus kregen we antibiotica voorgeschreven, en druppels die de pijn moeten wegnemen, en moeten we twee soorten pijnstillers om de twee uur afwisselen. Ondertussen ligt Zoonlief te slapen. Eindelijk. Dus ik denk dat het begint te werken. Gelukkig maar, want je moederhard lijdt heel erg als je je kind zoveel pijn ziet hebben, en jij het niet verder kan verlossen van die pijn.
De dokter schreef tot woensdag, maar we zullen wel zien hoe het gaat (want hij mist niet graag de school).

Saturday, May 06, 2006

Het leven gaat rustig zijn gangetje...

Het leven gaat hier rustig zijn gangetje… Niks echt bijzonders te melden.
Op dinsdag- en donderdagnamiddag ga ik sporten, en dat vind ik eigenlijk heel ontspannend. Je lekker een uurtje in het zweet werken, dan een verfrissende douche nemen, en dan hup naar de school om onze zoon op te pikken. Ben ik blij dat ik, tijdens mijn man zijn afwezigheid, gebruik kan maken van zijn auto, want die heeft airco. Het is namelijk hééééél erg warm in zo’n auto als deze een uur in de volle zon heeft geparkeerd gestaan, en het frisse gevoel van je douche is snel verdwenen als je dan geen airco hebt.

Donderdag had ik eigenlijk gepland om boven wat te poetsen, en de winterschoenen en -jassen op te gaan ruimen. Maar ach, ik heb de plannen maar even een beetje aangepast, en ben nog een uurtje in de tuin gaan liggen, genieten van het zonnetje. Maar niemand die het ziet dat ik al een heel ietsie pietsie bruiner ben geworden, alleen ikke. Wie weet komt het er vandaag nog eens van, ze voorspellen tot 26° in de Kempen, maar toch is het best bewolkt. Maar zelfs met bewolking kan je nog een kleurtje opdoen zeker?

Morgen is het schoolfeest. Denk dat tante Magda het best ‘zielig’ vond dat we nu maar met ons tweetjes waren om te gaan, dus zij heeft beslist met ons mee te gaan. Fijn! Eerst gaan we om 13.00 uur samen eten in het restaurant (we hebben een internaat aan de school, dus er is een grote keuken), dan gaan we eens rondkijken in de school. Zoonlief heeft eerst twee jaar op de lagere school gezeten, maar toen kon ik telkens maar heel even gaan kijken op hun middelbare afdeling omdat ik in het oudercomité zat en dus mee moest gaan werken. De twee scholen liggen beide in een groot park, en zijn via een wandelweg met elkaar verbonden.
Dus dit jaar ga ik er eens van profiteren om heel dat gebouw te gaan bekijken, en al die klassen. Nu heeft dat ook meer betekenis, omdat je eigen kind daar zijn week doorbrengt. Om 15.30 uur moet hij in het talenlokaal samen met twee meisjes uit zijn klas nog een Franse toneelstukje (dialoog) gaan opvoeren. En tegen die tijd zullen we het wel gezien hebben, verwacht ik. Nu maar hopen dat het zonnetje ook nog mee wil, dan kunnen we heerlijk genieten op een terrasje, onder de bomen.

En vandaag gaan we beiden nog een snackje eten ergens, waar, dat weten we nog niet.

Wednesday, May 03, 2006

Werken in de tuin - Vertaling 'The Gifted Student'

Heel de voormiddag heb ik achter de PC gezeten: een aantal blogs nog eens bij lezen, mails behandelen die (soms al dagen) op een antwoord wachten, druk converseren met de mensen van de studiegroep omdat we plots de mogelijkheid hebben gekregen om de niet zo eerlijke praktijken van een bepaalde politicus aan de kaak te stellen,…

Deze middag moest ik onze zoon niet gaan halen op school, hij ging met één van z’n vrienden mee naar huis omdat ze voor Latijn aan een groepswerk bezig zijn rond de Romeinse Thermen. Ze hebben hun Powerpoint presentatie afgewerkt, en hun tekst op punt gesteld en deze nog wat ingeoefend, want morgen moeten ze dit voor de klas brengen! Het ziet er goed uit, dus ik denk wel dat ze hier goede punten voor gaan krijgen.
En dan besef je ook wel dat die mannen toch al heel wat weten van de PC. Ze maken presentaties, oefenen leerstof in op het net, surfen op zoek naar info en geschikte prenten, en dat terwijl ik op die leeftijd nog nooit een PC van dichtbij gezien had. Misschien wist ik niet eens dat dat bestond?! Een zakrekenmachine was in die tijd al haast een luxe!

In ieder geval heb ik even na de middag de knop van de PC maar even af gezet, want ik wou profiteren van het zonnetje. Uiteindelijk ben ik niet gaan zonnen hoor (de idee alleen al bezorgde me de kriebels, ook al zou ik dat écht wel eens willen kunnen, zo lekker relax gaan liggen zonder onmiddellijk aan iets anders te willen beginnen). Vorig najaar hadden we klimop aangeplant tegen de Bekaert-tuinomheining aan. Gek genoeg zag het er vorige week nog naar uit dat we zowat de helft van die plantjes zouden moeten gaan vervangen, want ze waren nogal bruin uit de winter gekomen (alhoewel ze niet verdord aanvoelden), maar nadat ik ze voorzien heb van een stevige scheut meststoffen én extra water, blijken ze nu toch terug tot leven te komen. Oef! Dus ik heb even alle planten gecontroleerd, de dorre takken/blaadjes er uit gehaald, nog wat struiken gesnoeid, en alle coniferen en nieuw geplantte struiken rijkelijk voorzien van water via onze nieuwe extra-lange tuinslang. (pfft, m’n armen voelen het nog, sleur zo maar eens 60 meter van die tuinslangdraad achter je aan zonder dat deze dubbel plooit, én vooral: draai dit alles nadien ook nog eens even netjes op de haspel)
Ik hoop dat de plantjes er tegen gaan kunnen, tegen de komende dagen van zonneschijn!

Zo, nu ga ik nog even verder met het vertalen van hoofdstuk VI (Acceleration) uit het boek ‘The Gifted Student’ van W.K. Durr. Het is een boek uit 1964, en alhoewel er meer dan veertig jaren zijn verstreken sinds de publicatie, is de inhoud nog steeds actueel, zoals in de herfst van 2004 bewezen werd door de publicatie van A Nation Deceived. A Nation Deceived toont aan dat de mythes, die over versnelling de ronde doen, heel moeilijk uit te roeien zijn. Gelukkig mogen we over twee weken voor een publiek van CLB-medewerkers deze wijsheden uit de doeken gaan doen.
Er zijn heel wat boeiende studies te vinden omtrent dat onderwerp, maar het Engels vormt voor veel mensen uit de onderwijswereld soms toch een drempel. Ach, er is op dat gebied nog heel veel dat we zouden moeten vertalen… Maar First things First!

Tuesday, May 02, 2006

New Jersey facts and trivia

Op http://www.50states.com/facts/newjerse.htm vond ik een aantal leuke wetenswaardigheden over Amerika, o.a. over New Jersey. De ene al gekker dan de andere, je leest het zelf maar na. Een groot deel van die 'feiten' zegt mij, als niet-Amerikaan en niet-inwoner van New Jersey absoluut niks, ik zou dus moeten opzoeken waar het juist over gaat. Maar een kleine selectie wou ik je hier toch geven:



Photobucket - Video and Image Hosting

1. New Jersey has the highest population density in the U.S. An average 1,030 people per sq. mi., which is 13 times the national average.
2. North Jersey is the car theft capital of the world, with more cars stolen in Newark then any other city. Even the 2 largest cities, NYC and LA put together.
3. New Jersey has the most dense system of highways and railroads in the U.S.
4. Picturesque Cape May holds the distinction of being the oldest seashore resort in the United States and one of the most unique.
5. New Jersey has the most diners in the world and is sometimes referred to as the diner capital of the world.
6. North Jersey has the most shopping malls in one area in the world with seven major shopping malls in a 25 sq. mile radius.
7. New Jersey has over 50 resort cities and towns, some of the nations most famous, Asbury park, Wildwood, Atlantic City, Seaside heights, Cape May.
8. New Jersey is a major seaport state with the largest seaport in the U.S. located in Elizabeth.
9. Jack Nicholson, Bruce Springsteen, Bon Jovi, Redman, Das EFX, Naughty by Nature, Sugar Hill Gang, Lords of the Underground, Jason Alexander, Queen Latifa, Shaq, Judy Blume, Arron Burr, Whitney Houston, Eddie Money, Frank Sinatra, Grover Cleveland, all New Jersey natives.
10. Atlantic City is where the street names came from for the game monopoly.
11. Atlantic City has the longest boardwalk in the world.
12. The first Indian reservation was in New Jersey.
13. New Jersey has the tallest water tower in the world.
14. The first Drive-In Movie theatre was opened in Camden.
15. New Jersey has a spoon museum featuring over 5,400 spoons from every state and almost every country.
16. Modern paleontology, the science of studying dinosaur fossils, began in 1858 with the discovery of the first nearly complete skeleton of a dinosaur in Haddonfield, New Jersey. The Hadrosaurus is the official New Jersey state dinosaur.

Als je New Jersey niet kent, en je leest al die dingen die ze opsommen op die website, dan lijkt het me haast niet te geloven dat je daar nog leuke en hele groene gebieden hebt zoals Princeton...


Photobucket - Video and Image Hosting

Voor de rest was er vandaag niet veel nieuws te melden. Het weer wordt beter, dat is duidelijk, en morgen zou het lekker warm worden. Ik denk dat ik dus maar eens in de tuin ga werken en tussendoor dus een beetje in het zonnetje ga liggen. Waar had ik die hangmat ook al weer gelaten?...

Monday, May 01, 2006






Vandaag, precies 15 jaar geleden, leerde ik mijn echtgenoot kennen.
Lieve schat, als je dit straks leest: met veel plezier wandel ik de komende 150 jaar nog langs jouw zijde!

Vertrokken

Photobucket - Video and Image Hosting
Om 5.30uur deze ochtend is Ventje Lief in de taxi gestapt die hem naar Schiphol bracht, en momenteel zit hij in een KLM-toestel op weg naar Newark (New York). Volgende zondag vliegt hij door naar San Francisco, en zondagnamiddag 21 mei mag ik hem terug thuis verwachten. Eigenlijk heb ik dan een hondenshow in Wieze (Aalst), maar ik denk er sterk over om deze maar een keer aan me voorbij te laten gaan.
Nu maar hopen dat de Pc geen kuren krijgt, want door het tijdsverschil met California zal de PC ons voornaamste communicatiekanaal zijn.
Ik ben wel gewoon dat hij een week van huis is, maar nog nooit is hij zo lang in één keer van huis geweest (behalve toen hij naar Chicago ging, maar dat is al weer 6 jaar geleden).
Ach, voor hem is het erger dan voor ons, wij hebben hier nog het gezelschap van elkaar: mama, zoon en woef.

Zoonlief heeft deze ochtend al onmiddellijk de plek van papa in het ‘echtelijke bed’ ingenomen. Da’s een gewoonte die al aardig wat jaren meegaat, en die best wel leuk is. En sinds hij een tweepersoonsbed heeft, gaat het ’s avonds als dit: “Mam, in welk zullen we deze nacht slapen?”.

Straks komt Tante Magda nog op bezoek, én ik moet dringend verder werken aan de vertaling van een hoofdstuk uit een boek, want m’n Eduratio-collega wil dit gaan gebruiken op een voordracht half mei.

Daarnaast zijn er nog heel wat klusjes te doen in de tuin, moet ik dringend de ramen wassen en ook de zomerkledij zal stilaan uit de kasten en dozen moeten komen (hoop ik!), dus vervelen zal ik mij zeker niet.

Oh ja, en ik heb mij nu reeds voorgenomen dat ik overmorgen eens ga ‘zonnen’ in de tuin; ik hoorde op het weerbericht immers dat het 25° zou gaan worden die dag! Noteer dus het zeldzame feit van ikke die in de zon gaat liggen op je kalender, waarschijnlijk duurt het jaren vooraleer ik dat weer eens doe. Vroeger, als tiener, deed ik dat wel meer. Maar heel lang kon ik dat nooit volhouden. Zomaar in de zon gaan liggen zonder iets te doen, daar werd ik toch maar zenuwachtig van, dus ik ging dan een boek lezen in de zon. Gevolg: na een uur een stijve, verbrandde nek, armen die gedeeltelijk wit/bruinig waren, en nog steeds een wit gezicht. Ik heb namelijk een huid die niet snel een ander kleurtje aan wil nemen, dit in tegenstelling tot mijn echtgenoot, die na 3 dagen in Zuid-Frankrijk er uit ziet of hij uit Afrika komt. (nee nee, niet zooo mager, maar wel zo bruin)

In de loop van de week zal ik eens wat dingen uitzoeken die hij in San Francisco kan gaan doen tijdens zijn vrije weekends. Zelf ben ik er nog nooit geweest, dus het is ook voor mij dan een beetje een ontdekkingstocht en een beetje reizen (in gedachten)…