About Me

My photo
Belgium
Begin 2005 vroegen wij ons af: Doen we het of doen we het niet? Dat werd dus ook de eerste titel van dit blog. En we besloten dat we het wilden doen: verhuizen naar Amerika. Via het bedrijf waar mijn man voor werkt. Maar veel gepalaver en enkele reorganisaties verder, zitten we nog steeds in Belgie. We geven de moed niet op, doen ondertussen ook mee aan de Green Card Lotery, en wachten... Vandaar ook dat ik eind februari 2008, meer dan 3 jaar later, dit blog een nieuwe titel gaf: Quiévrain: wachten. De uitleg waarom staat in mijn posting van 28 februari 2008... Wanneer kunnen we gelost worden?

Thursday, November 30, 2006

Santa is dead!

Wie o wie heeft daar zitten liegen?!
Photobucket - Video and Image Hosting

Tuesday, November 28, 2006

Valies

Photobucket - Video and Image Hosting

Deze morgen in de auto moest ik plots terugdenken aan een bepaald iets uit mijn kindertijd. Ik zal toen een jaar of 12 à 13 geweest zijn.
Een paar huizen verder woonden mensen, en haar zuster was een paar jaar voordien met haar man naar Canada getrokken. Ze hadden daar een succesvolle boerderij uitgebouwd. En alhoewel ze dus goed hun geld verdienden kwam zij jaarlijks een maand op vakantie bij haar zus en moeder omdat ze zoveel heimwee had. Eigenlijk zou ze liefst van al gewoon teruggekeerd zijn naar België, maar haar echtgenoot en hun kinderen wilden daar niks van weten!
Rond die tijd zat het bedrijf waar mijn vader voor werkte ook in moeilijkheden, er waren al heel wat mensen ontslagen, en de lonen waren naar benden gegaan. Zo kwam het dus op een avond aan tafel bij mijn vader eens op om zich af te vragen hoe het zou zijn als wij ook naar Canada zouden trekken. Moeder was onmiddellijk tegen, want tenslotte sprak geen van beide een andere taal. Ik was de enige die enthousiast was, en die onmiddellijk zijn koffers wou gaan pakken. J.
“Maar dan moet je al je vrienden achterlaten, en helemaal van niets beginnen. En de school, die is daar ook helemaal anders. En je spreekt geen Frans of Engels”, waren de bezwaren. Maar ik, ik zag daar geen probleem in. Tja, vrienden achterlaten, dat is inderdaad niet zo leuk. Maar je kon toch schrijven met elkaar! (we schrijven eind jaren 70, begin jaren 80, PC’s hadden hun intrede nog niet gedaan in het huishouden van Jan Modaal). En een taal leren, dat is toch niet onoverkomelijk?
Maar even snel als de idee “naar Canada emigreren” uitgesproken werd die avond, werd het ook weer van de tafel geveegd.
We zijn nu 25 jaar verder, en ik zou onmiddellijk terug mijn koffers willen pakken. Niet voor Canada, maar wel voor Amerika…

Wednesday, November 22, 2006

Happy Thanksgiving

Morgen is het Thanksgiving. Aangezien mijn Amerikaanse vrienden/lezers het dan waarschijnlijk te druk zullen hebben om blogjes te lezen, post ik dus mijn wensen voor jullie vandaag al maar.

Photobucket - Video and Image Hosting

Op het internet vond ik dit gedichtje:

Thanksgiving Day will soon be here.
It comes around but once a year.
If I could only have my way,
we'd have Thanksgiving every day.

En oh, wat had ik dit jaar graag Thanksgiving meegevierd... Maar het heeft niet mogen zijn.

Mag ik nog een oproepje doen van een kalkoentje? Dit jaar is het misschien te laat, maar denken jullie volgend jaar hier eens aan:

I am an American Turkey,
of Red ,White and Blue.
My gobble is very happy,
and I am so thankful too.
Because I am an American
there is something I have to say:
have chicken instead of me,
on your (next) Thanksgiving Day.

Sunday, November 19, 2006

kerstsfeer

Ik weet niet wat het dit jaar is, maar ik heb écht zin in Kerstmis. Niet zozeer in het kerstfeest an sich (we zitten dan in de Zwitserse bergen), maar wel in heel de sfeer die rond de kerstdagen hangt. Zeker nu het beduidend vroeger donker wordt, en het meer nogal mistroostig is. Ik wil dan massa's theelichtjes aansteken in huis, zodat er een heel gezellige en warme sfeer hangt. En ik wil het huis decoreren met leuke kerstspulletjes. Maar ach, het is nog veel te vroeg, het is niet eens december! Eerst moet de Sint nog komen!
Toch heb ik de afgelopen week al stiekem een versieringske aangebracht, heel erg discreet. Nou ja, discreet voor 'anderen', niet voor ons. :-) Ik had namelijk van die leuke stickerdecoraties gekocht, en heb er al eentje 'uitgeprobeerd' op het keukenraam:


Photobucket - Video and Image Hosting



Dat ziet er best geslaagd uit! En ik vind het zo leuk: enkel ons gezinnetje kan er al van genieten, want wij hebben geen naaste buren, en geen achterburen (behalve massa's vogels), dus niemand die er zich aan kan ergeren dat wij nu al kerstdecoratie hebben. Hihihi.
Hier nog een foto van deze namiddag; onze zoon zit voor school te werken, en buiten zie je hoe grijs en nat het weer is:

Photobucket - Video and Image Hosting

Natuurlijk heb ik ook niet kunnen weerstaan aan een paar van die schattig lieve snoezige 'kerstmannekes', die ook in de winkel lagen. Ik had ze in het reclamablaadje gezien, maar ik was dan ook aangenaam verrast toen ik in de winkel zag dat ze maar liefst 5 verschillende figuren hadden (i.p.v. de 3 die in hun folder stonden). Ze waren alle 5 zo leuk, dat ik ze maar allemaal meegenomen heb. En ik heb ze hier en daar al in de living geplaats: eentje boven de barkast, eentje naast de plant, twee op de boekenkast, en eentje op het telefoonkastje. Maar voor alle gemak heb ik ze voor een fotootje even alle 5 broederlijk naast elkaar gezet:


Photobucket - Video and Image Hosting


Wees nu eerlijk, daar kan je toch niet aan weerstaan? :-))

Gelukkig was het weer gisteren wat beter dan vandaag. Ik heb twee groencontainers herfstbladeren bij elkaar geveegd! En je kan op de foto hier boven zien (die van het keukenraam) dat er nog heeeel veeeel blaadjes van de bomen moeten vallen!

's Avonds zijn we uit eten gegaan met vrienden, in een leuke bistro die we het afgelopen jaar ontdekt hebben. Onze zoon had een hele malse kippenbrochet met currysaus, papa een reeragout met herfstgarnituur, Carine iets met vis (zonnevis?), haar man had iets met hert, en ik had een vegetarische wokschotel. Allen waren we uiterst tevreden, ieder had zijn bordje goed leeg (en niet omdat het te weinig was!). Als dessert koos onze zoon een kinderijsje met grenadine (vanwege 'de lekkerste lolly's van de wereld', die ze er volgens onze zoon bij geven), papa en Luc hadden ijs met warme krieken, en Carine en ik hadden ijs met amaretto en marsepijn. Jamjamjam! Voor herhaling vatbaar!

Saturday, November 11, 2006

Ferdinand

Deze voormiddag zag onze zoon plots weer de egel in onze tuin. Heel op zijn gemakkie was die door de tuin aan het wandelen, af en toe snuffelde hij met zijn lange snuit in het gras.
Wist je trouwens dat deze egel in heel wat Europese landen een beschermde diersoort is?

We dachten dat de egel bang van ons zou zijn, dus we namen een foto van op veilige afstand.

Photobucket - Video and Image Hosting

Nadien bleek dat we gerust tot op 20 cm konden naderen, het beestje was helemaal niet bang van ons! Hij krolde zich niet tot een bolletje (iets wat hij nadien wel deed, toen ook onze hond Dusza wou kennismaken).

Aangezien het beestje zich duidelijk goed voelde in onze tuin, besloten we snel snel naar de viswinkel hier twee straten verder te rijden. Heel snel, want we hadden nog 5 minuten vooraleer de winkel zou sluiten.
Wat we dan gingen doen voor een egel, in een viswinkel? Een flinke portie meelwormen kopen!
In tegenstelling tot wat heel wat mensen denken, voeder je een egel best geen melk!
Egels likken deze melk met plezier op, maar dat is niet zonder gevaar. Ze kunnen er namelijk gemakkelijk diarree van krijgen, waardoor ze last krijgen van uitdrogingsverschijnselen met alle gevolgen van dien.
Best geef je ze ook geen slakken of wormen uit de tuin, want deze kunnen vergiftigd zijn door het gebruik van niet natuurlijke bestrijdingsmiddelen.
Wat mag je egels dan wel geven? Egels eten vooral insecten. Meelwormen vinden ze een lekkere én gezonde maaltijd. Ze kunnen gerust zo’n vijftien à twintig meelwormen per dag op. Dàt zijn we dus gaan kopen. Maar … Ferdinand gunde ze geen blik waardig!
(ja, hij heeft ondertussen een naam gekregen)

Photobucket - Video and Image Hosting

Waarschijnlijk omdat dat beest echt niet van de honger om zal komen hier, het stikt hier van de wormen, kevertjes en andere insecten, zowel in onze tuin als in de weilanden en bossen achter onze tuin. Ferdinand ziet er dan ook heel erg gezond uit (én: ik zag geen vlooien rondspringen tussen zijn stekels, alhoewel hij die ongetwijfeld wel zal hebben).

Eerder deze week had ik een link doorgekregen http://www.infotalia.be/nl/tuin/dieren_vijver_detail.asp?id=900
En zo weten we nu dat we een heel egelvriendelijke tuin hebben:
- er staat Bekaert draad rond onze tuin, maar zonder scherpe punten, en daar waar de draad tegen de betonnen plaatjes komt, kan zo’n egel dus onder kruipen. Wij hebben ook geen buren, dus de egel kan gewoon vanuit het veld in onze tuin wandelen, via die kleine openingen.
- we hebben geen waterpartijen in onze tuin (waarin zo’n schattig snuitje kan verdrinken)
- wij gebruiken in de tuin geen enkel bestrijdingsmiddel dat schadelijk is voor dieren (vanwege onze hond, die toch ook vrij in de tuin moet kunnen lopen)
- we hebben achteraan in de tuin heel wat m² waar zo’n beestje een schuilplaats kan hebben: er staan paletten met bakstenen opgestapeld, en deze paletten hebben we nog eens bovenop betonnen blokken gezet, en afgeschermd met een bache. Onder die paletten is dus een knappe ruimte, afgeschermd van regen en wind. Het ligt daar ook vol met verdorde eikenbladeren (van de bomen achter in de tuin), en het is een hoek in onze tuin waar we eigenlijk niet zelf komen, dus lekker rustig.
Photobucket - Video and Image Hosting

Oh ja, als je ooit een egel in je tuin krijgt, en je ziet het niet zitten om ze smakelijke, dikke, kronkelende meelwormen te voederen, dan kan je ook nog altijd kattenvoer uit blik voorschotelen, waarbij vissmaak zijn voorkeur zou hebben.

Thursday, November 09, 2006

De mol

Sinds een 2-tal weken worden we ’s ochtends regelmatig verrast door kleine molshoopjes in onze tuin. Deze trappen we dan snel terug plat, in de hoop dat het beestje zo de moed opgeeft om bij ons te komen graven. Maar … mollen zijn niet slim, lijkt het mij! Of ze zijn heel koppig, dat kan natuurlijk ook!
Toen onze zoon deze ochtend aan de ontbijttafel zat, en rustig in de tuin zat te kijken, riep hij plots “De mol!”. Terwijl ik hem, met zijn oh zo tere dierenliefhebbende hartje, mijn excuses aanbood, maar zei dat ik het beest ging vermoorden, had ik al een emmer te pakken en een blik vast om het beest op te scheppen. Ondertussen flitsten er een paar moordscenario’s door mijn hoofd. Tot dat ik buiten kwam, en het beest zag.

Photobucket - Video and Image Hosting

Dat was geen mol! Dat was een egel! Ik heb hem dan ook maar even opgeschept en in de emmer gezet, zodat onze zoon én de nieuwsgierige hond het beest eens van dichtbij konden bekijken. En dan ben ik het maar snel naar de weide achter ons huis gaan dragen, kwestie van het beestje niet te overstressen. Daar verdween hij snel tussen de verdorde braamstruiken. Nog snel heb ik een foto gemaakt (van zijn achterste).En grrrrr! Toen we deze avond thuis kwamen, had die mol weer zitten wroeten! Ofwel ploegt hij heelder sporen door ons mooie gras, ofwel wroet hij onder de klimopstruiken die zo wie zo deze zomer al erg afgezien hebben. Ik hoop voor dat beest dat ik hem niet te pakken krijg!

Friday, November 03, 2006

Knipoogje

Photobucket - Video and Image Hosting



Yesterday is history
tomorrow is a mystery
Today is a gift.
That's why they call it present.



Dank u voor de terechte opmerkingen van gisteren. ;-)



Wednesday, November 01, 2006

Waarom wij willen verhuizen naar Amerika.

Photobucket - Video and Image Hosting


Als men jou vraagt waarom je van je partner houdt, en je mag maar één reden opgeven, dan lijkt die éne reden waarschijnlijk best een beetje stom. In ieder geval niet Belangrijk genoeg om er voor te trouwen.
Idem voor ons lijstje van ‘Redenen waarom we naar Amerika willen’. Niets op dit lijstje is echt de Grote Levensbelangrijke Reden. Maar net als bij je huwelijk, is het juist de verzameling van al die kleine dingen die het verschil maakt.

De hoofdreden is eigenlijk een carrière gebonden reden. Als Manlief nog door wil groeien binnen het bedrijf, dan zijn die mogelijkheden zeer beperkt omdat hij ‘alleen maar’ Europese ervaring heeft. Voor bepaalde functies wil men nu eenmaal dat je ook ervaring hebt opgedaan in een ander continent. We kunnen in dat opzicht dus kiezen of we naar Azië, Australië of Amerika willen gaan. Maar wij kiezen dus voor Noord-Amerika.
Indien we nadien zouden besluiten om terug te keren naar België, dan kan hij hier weer doorgroeien. Maar indien we besluiten om ginder te blijven, dan kan hij ook daar weer doorgroeien. En veel makkelijker dan hier. Manlief werkt voor een corporate afdeling van een grote holding, en zij hebben heel wat (hoofdkwartieren van) bedrijven in Noord-Amerika. Veel meer dan in Europa.


Hier volgt dus een opsomming van redenen waarom wij naar Amerika zouden willen gaan (in willekeurige volgorde):

Er zijn veel meer mogelijkheden voor cursussen of seminaries te volgen, er zijn meer/grotere beurzen, er zit meer ‘drive’ in de mensen, men is meer customer focused, en men vat de koe sneller bij de horens ipv eindeloos te blijven praten praten praten.

Ik ben er van overtuigd dat het schoolsysteem in Amerika veel aantrekkelijker is voor onze zoon. Het is flexibeler, je kan meer op niveau werken, hij kan zijn creatieve kanten beter uitwerken binnen het reguliere lespakket, Advanced Placement biedt leuke perspectieven, positieve aanmoediging geeft hem vleugels, …

Het lijkt mij dat je in Amerika toch iets meer je kop boven het maaiveld uit mag steken dan in België.

Als je iets bereikt hebt, dan is dat niet ‘toevallig’ of omdat je waarschijnlijk goede vriendjes was met de baas, maar wel omdat je er voor gewerkt hebt. Je mag dus best succesvol zijn.

Ook zijn er leuke activiteiten die je in je vrije tijd kan doen, en die in België toch veel minder/niet mogelijk zijn: de musea zijn werkelijk niet te vergelijken met de Belgische. Als je nog geen Science (and Industry) Museum, of een Natural History Museum bezocht hebt, dan kan je je het gewoon niet inbeelden. Zelfs de musea in Londen moeten de duimen leggen!
Je kan als ‘vrijwilliger’ gaan werken in de plaatselijke dierentuin of in zo’n museum. Dat is heel erg boeiend (je mag jongere kinderen rondleiden en begeleiden bij activiteiten, je hebt de mogelijkheid om achter de schermen te gaan en mee te helpen,…)

Onze zoon zou, net als ik, vlot de Engelse taal leren. Dat lijkt mij nooit een nadeel voor je toekomst. Naast het Engels zou hij dan eventueel nog Spaans kunnen doen. Hij heeft immers al een redelijke basis van Frans (na 4 jaar Franse les).

Voor een warhoofd als ik is het heel handig dat de winkels nog laat open zijn. Hoe dikwijls wil ik niet beginnen koken, terwijl ik me realiseer dat ik een ingrediënt vergeten ben, en het al na 18.00 uur is zodat ik toch maar snel iets anders uit de mouw moet gaan schudden, of een incompleet maal op de tafel moet toveren.

Tevens kan je er lekker uit eten gaan voor relatief weinig geld.

De uitdaging van ergens in een totaal andere cultuur terug iets op te bouwen lijkt mij enorm aantrekkelijk. Ook na ons verblijf in Amerika in 2000 had ik wel het idee dat ik mij ginder ‘thuis’ zou kunnen voelen.

Er is weinig ruimte voor zelfmedelijden en profitariaat.

Mensen willen vooruit.

En dan verder nog die typische dingen die heel wat mensen zeggen: de vriendelijkheid van de mensen, hun hulpvaardigheid, servicegerichtheid in de winkels of de horeca, het mooie landschap, de ruimte,…

Boeken zijn heel wat goedkoper, net als elektronica, dus er kan van zakgeld meer gekocht worden. ;-)
(zoonlief droomt nu al van zo’n Wacom-tablet en ander grafisch materiaal om tekeningen verder uit te werken op de PC).

Tot slot vinden we het ook belangrijk dat onze zoon deze ervaring mee kan maken. We hopen dat hij hier uit leert dat, indien je een droom hebt, je deze achterna moet gaan (mits vooraf even te kijken naar de haalbaarheid natuurlijk). We willen hem ook duidelijk maken dat je daar moet gaan waar je denkt gelukkig(er) te kunnen zijn. Dat je niet bang moet zijn om vertrouwde dingen achter te laten (maar wel eerst heel goed na moet denken alvorens je dat doet).

En ja, we weten dat het leven –net zoals in België- niet allemaal rozengeur en maneschijn is. Mensen die ons beter kennen weten écht wel dat we realisten zijn, en geen dromers. (anders hadden we al lang hier alles verkocht, om alzo een bedrijf in Amerika over te nemen)