About Me

My photo
Belgium
Begin 2005 vroegen wij ons af: Doen we het of doen we het niet? Dat werd dus ook de eerste titel van dit blog. En we besloten dat we het wilden doen: verhuizen naar Amerika. Via het bedrijf waar mijn man voor werkt. Maar veel gepalaver en enkele reorganisaties verder, zitten we nog steeds in Belgie. We geven de moed niet op, doen ondertussen ook mee aan de Green Card Lotery, en wachten... Vandaar ook dat ik eind februari 2008, meer dan 3 jaar later, dit blog een nieuwe titel gaf: Quiévrain: wachten. De uitleg waarom staat in mijn posting van 28 februari 2008... Wanneer kunnen we gelost worden?

Thursday, August 31, 2006

Nog een kip en een ei

Ik zie op Planet dat Charles Groenhuijsen nog een klein vervolgje op zijn eerdere column geschreven heeft, naar aanleiding van de vele reacties die er gekomen zijn.

Ondertussen heb ik ook het antwoord gevonden op de-kip-of-het-ei-vraag:


Tuesday, August 29, 2006

De kip (en het ei), een hopeloos geval, en God

Charles Groenhuijsen heeft zijn nieuwe column weer klaar. En hij stelt zich een vraag die ik mij ook al menigmaal gesteld heb:
Hoe kan je nou nog (fanatiek) in God geloven?
Hoe kunnen nuchtere mensen in God geloven?
Maar waar ik mij nou nog het meest van al over blijf verbazen:
Hoe kunnen natuurwetenschappers toch nog in een God geloven?

Ik mag dan wel grootgebracht zijn in het katholieke België (in een tijd dat Oude Belgen zich niet tot de Islam bekeerden), ‘k heb heel mijn leven bij ‘de nonnekes’ naar school gegaan, had een moeder die noveenkaarsen brandde én die –alsof zo’n noveenkaars nog niet voldoende was- fanatiek kaarskes voor mijn heil ging branden bij de Heilige Rita, waar ze helemaal voor naar Kontich reed.
Toen ik op volwassen leeftijd zelf ook eens het initiatief nam om naar die kerk te gaan, ontdekte ik het onderschrift dat bij het beeld van deze heilige dame stond: “patroonheilige der hopeloze gevallen”. Als kind was ik best gecharmeerd dat mijn moeder kaarskes ging branden, speciaal voor mij, maar ik stond wel perplex toen ik mij realiseerde dat dit wel gekomen was omdat ze in mij dus ook zo’n ‘hopeloos geval’ zag?!

Geloof en wetenschap hebben altijd al op gespannen voet met elkaar gestaan. Hoe meer (wetenschappelijke) kennis de mensen opdeden, hoe minder men zijn toevlucht (oeps, foute woordkeuze?) zocht tot het geloof. Tenzij natuurlijk in tijden van Heel Groot Onheil (zoals de Wereldoorlogen).
Maar toch… Af en toe hoor je resultaten van onderzoeken en bevragingen bij wetenschappers waaruit blijkt dat heel wat van hen toch écht wel in God geloven. Zij, die ik altijd bewonderde om hun nuchterheid, ... Ondanks het feit dat ontdekkingen en inzichten van mensen als Newton, Darwin, Copernicus, Einstein en, meer recent Penrose, Hawking, en nog vele anderen de traditionele opvattingen van het Christendom over de God als Schepper onderuit gehaald hebben.

Maar al die wetenschappers kunnen natuurlijk heel het ons bekende wel in wetmatigheden en wiskundige principes gaan trachten te bevatten én bewijzen, maar de hamvraag blijft tot op heden nog steeds onbeantwoord: wie was er eerst: de kip of het ei? En als we dat al zouden weten: waar kwam die eerste kip of ei dan (in hemelsnaam?) toch vandaan?
Moeten we dààr de Goddelijke hand in de schepping gaan zoeken? Tientallen theorieën over Big Bang en Zwarte Gaten kunnen wel trachten te verklaren hoe het heelal ontstaan is, maar feit blijft: waar kwam het ‘niets’ vandaan waaruit het ‘iets’ is ontstaan? Zit het goddelijke in de complexiteit van het universum?
(Of vinden we het zuiverste bewijs van goddelijke kracht in het feit dat die kaarskes bij de Heilige Rita –naar mijn mening- hun doel niet voorbij geschoten zijn?)

Al die natuurwetten zitten heel ingenieus in elkaar. Maar we weten niet, waarom ze zijn zoals ze zijn. Misschien komen we daar later nog eens achter. Daarmee is het 'probleem van God' verschoven, van de ene plek naar een achterliggende."
Roger Penrose

Sunday, August 27, 2006

Brugge

De ‘grote vakantie’ loopt hier in België op z’n laatste benen, en we hebben er nog even van genoten.
Vrijdagavond werden we verblijd door het bezoek van Janneke en haar man Andy. Janneke ken ik via een Amerika-forum op het internet (nick = Jez), en we hadden al eens een aantal keer eerder met elkaar afgesproken.
Dan besef je ook weer hoe leuk het internet is; je legt contacten met mensen die je nooit in het dagelijkse leven zou leren kennen, omdat ze te ver van je vandaan wonen, of omdat ze zo heel verschillend van je zijn. En beiden kloppen wel in het geval van Janneke: zij woont dus in Nederland, en is een hele spontane, leuke, creatieve en grappige meid. Terwijl ik eerder een klassiek type ben. Maar via dat internet leer je elkaar kennen zonder die afstand en die ‘uiterlijke’ dingen, en tja, dan spreek je af, en zie je dat het –net zoals op het internet- wel klikt.

Vrijdagavond zijn ze dus bij ons komen eten. Ik had hun een hele goede wegbeschrijving gegeven, maar Janneke is er in haar haast in geslaagd om deze snel-snel op een papiertje te krabbelen, met een ietsie pietsie te weinig ‘details’. Gevolg: in plaats van in Turnhout richting Bobbejaanland te rijden, zijn ze een ommetje gaan maken naar Merksplas (= de TOTAAL andere kant). Ze kwamen dus iets later toe dan voorzien. ;-)
(sorry, Janneke, dit kon ik echt niet laten om te vertellen, we hebben er ons vandaag nog een deuk om gelachen)
We hadden een heel gezellige avond, en toen zijn ze naar een hotelletje hier even verder getrokken om te overnachten.
’s Morgens moesten we naar Andy zijn normen heel erg vroeg uit de veren (ik denk dat hij het gevoel had dat het nog nacht was, hahaha), en na het ontbijt zijn we dan richting Brugge getrokken, waar we nog voor de middag toe kwamen.

Photobucket - Video and Image Hosting

De weergoden waren ons heel erg goed gezin, want ondanks de voorspelling ‘90% kans op regen’, hebben we enkel wat regen gehad onderweg, én in Brugge net op het moment toen we in ‘de Mosselkelder’ iets gingen eten. Een echte aanrader voor diegenen die Brugge nog gaan bezoeken.

Photobucket - Video and Image Hosting
Het Minnewater

We wandelden langs het Minnewater, het begijnhof, het Sint-Janshospitaal, de O.L. Vrouwekerk, het Gruuthuse museum, het Groeningenmuseum, het Spaans Huis, de Basiliek van het H. Bloed, het Stadhuis, de Brug, de gildenhuizen, het Provinciaal Hof, de Halletoren (= het Belfort),… Onderweg maakten we ook het obligate boottochtje over de Brugse Reien.

Photobucket - Video and Image Hosting
De Brugse Reien

En op het einde van onze wandeling hebben we nog genoten van een heel lekker ijsje. Bij deze dus nog een tip-van-de-dag voor de Brugge bezoekers: wandel naar de Geldmuntstraat, een zijstraat van de Sint-Jacobsstraat of de Sint-Amandsstraat die beiden uitkomen op de Grote Markt, en ga in die Geldmuntstraat naar die winkel waar ze op de stoep staan aanschuiven. Dààr is ijssalon Da Vinci, met maar één probleem: je kan er geen horentje kopen met 25 bollen. Want dat is het aantal smaken dat je onmiddellijk eens wilt proeven als je naar hun ijsbakken staat te staren terwijl het kwijl uit je mond komt gelopen. Oh ja, en twijfel vooral over wàt je nou gaat kiezen, want met alle vriendelijkheid laten ze je proeven van de smaakjes waar je tussen twijfelt!!!
Manlief wou het even heel simpel oplossen door iets heel eenvoudigs te bestellen: een hoorntje met een bolleke vanille en een bolleke chocolade. LOL! Ze hebben 3 verschillende smaken chocolade en 2 verschillende smaken vanille!
Dus bij deze nog: Janneke, heel erg bedankt voor je tractatie! Het weze duidelijk dat we deze gesmaakt hebben!

Photobucket - Video and Image Hosting
Het Begijnhof

In de late namiddag zijn we dan terug huiswaarts gereden, moe maar voldaan (niet alleen van het eten, maar ook van het moois dat we te zien kregen). Na nog een sobere maaltijd namen we afscheid van Janneke en Andy, en ondertussen hebben we al afgesproken dat ook deze ontmoeting weer een vervolg gaat krijgen, maar deze keer waarschijnlijk in Den Bosch. Ben benieuwd! Zouden ze daar ook lekkere ijsjes hebben? Of moet ik eens gaan voor dat beroemde/beruchte ‘patatje oorlog’?
(alhoewel, naar het zien van foto’s op een Amerika-forum denk ik dat ik nog liever een broodje kroket uit de muur heb).

Zondag was een heel rustige dag. Heb heel wat gestreken, manlief heeft een nieuwe scanner/fax/copiër geïnstalleerd op m’n pc, zoonlief heeft nog een eigen spel voor Lord Of The Rings op de computer zitten te ontwerpen, en Dusza heeft zich heel de dag zot zitten kluiven op een lekker mergpijpje dat we haar deze ochtend hadden gegeven (omdat ze gisteren zo heel de dag zonder haar baasjes had moeten zijn).

Hier boven heb ik een selectie gemaakt uit de foto's die Janneke gemaakt heeft. Meer kan je ook nog zien op http://www.eysbroek.com/. Kijk vooral ook naar haar andere foto's, o.a. van Amerika!
Met dank dus aan fotografe Janneke!

Tuesday, August 22, 2006

Nog 67 jaar

We hebben het weer overleefd, die maandag… En ik ga het nog 67 jaar overleven. Dat zegt tenminste toch The Death Clock.
(lees de FAQ: de ontwerper heeft allerminst de intentie om wetenschappelijk te zijn, het is just for fun). Gelukkig ben ik optimistisch, want indien ik pessimistisch zou zijn, zou ik maar tot 2029 te gaan hebben. Dat begint al aardig af te tellen! Moet ik nu maar een extra spaarpotje opzij beginnen zetten, zodat ik een spetterend feest kan geven, met vuurwerk, op mijn 100ste verjaardag? Jullie komen toch ook allemaal? Blijf dit blog maar volgen, de komende 67 jaar, dan zie je wel waar en wanneer je er moet zijn.

Verder gaat het hier z’n gewone gangetje. De start van het schooljaar komt met rasse schreden naderbij, maar dat vindt zoonlief helemaal niet erg, hij kijkt best met spanning uit naar al het nieuwe dat weer op hem af gaat komen.
’t Zal wel een hele verandering zijn, want zijn vriendenkring is aardig geslonken: er was Carlos (Vlaamse vader, Spaanse moeder), en zij zijn deze vakantie (terug) verhuisd naar Gran Canaria. Dan was er nog Roberto (Filippijnse ouders), maar zij trokken naar Zuid-Frankrijk. En dan was er nog Wouter (Nederlandse ouders), maar die moet Moderne humaniora gaan volgen én z’n jaar overdoen. Blijft er nog over: Christophe. En die gaat gelukkig mee naar dat 2de jaar om Latijn-Grieks te gaan doen. Maar: gaan ze samen in de klas zitten? Dat zullen we op 1 september pas weten. ’t Zou wel leuk zijn want die gasten kunnen het heel goed met elkaar vinden. En ’t is een grappig zicht: de grootste en de kleinste van de klas die broederlijk hun armen op elkaars schouders leggen…

Friday, August 18, 2006

Gossip

Ben jij een ‘gossip’?
Als je nu denkt dat ik je vraag of je een roddeltante bent, dan ben je in ieder geval geen ‘gossip’. Want een ‘gossip’ zou weten dat hij geen roddeltante is, maar ook geen Yup.
En waarom ik hier ‘hij’ schrijf, dat zal je enkele lijntjes verder wel begrijpen ...
Maar wat is nou toch die ‘gossip’?! ‘Gossip’ staat voor ‘Gadget Obsessed, Status Symbol Infatuated Professionals’.
En zie je nou wel dat het mannen zijn! Ken jij vrouwen met een obsessie voor gadgets? Neen toch, dat is duidelijk een mannending; Boys with toys, en de ‘toys’ zijn dan wel geen speelgoedtreintjes meer, maar het worden twee GSM’s. Ah ja, twee, want ze willen duidelijk laten merken dat ze privé en werk gescheiden houden. Weer eens een bevestiging dat het mannen zijn, en geen vrouwen. Vrouwen zouden dat veel handiger op weten te lossen: die lopen rond met slechts 1 GSM, maar ze maken gebruik van ringtones, deuntjes en nummerherkenning, zodat ze weten wie belt van op welk toestel, en daardoor onmiddellijk het onderscheid kunnen maken tussen privé en zakelijk.
Wat heeft zo’n ‘gossip’ nog meer nodig?
- 2 GSM’s (die hadden we al vernoemd)
- een iPod Nano (oei, als je nou die Microsoft iPod-killer aanschaft, die later op het jaar op de markt zou komen, zou je dan ook nog een gossip zijn, of ga je dan toch zwaar de fout in?)
- een Blackberry
- een memorystick voor de PC
Voel je je gossip-gehalte al stijgen? Maar we zijn er nog niet hoor! Voortaan schakel je over op volgend menu:
- sushi en sashimi. Dat laatste moest ik dus effe gaan opzoeken, had ik nog nooit of te nimmer van gehoord. En is er iemand onder de lezers die mij uit kan leggen wat het verschil is met sushi? Begrijp ik dit stukje goed als ik besluit dat sushi eigenlijk sashimi is, maar dan met rijst er bij?
Je kan natuurlijk geen louter visdieet gaan volgen, dus ter afwisseling dien je ook nog een spontane liefde te ontwikkelen voor:
- organische salades. Oh jee oh jee, ‘organische salades’, wat moet ik mij daar nu weer bij voorstellen? Indien het wil zeggen dat er orgaanvlees onder je salade gemengd dient te worden, dan pas ik bij voorbaat! Of wil men zeggen dat het salade met koolstof is? Hé, er schiet me hier iets te binnen: misschien is ‘gossip’ toch nog iets voor vrouwen, want zijn diamanten ook geen bijzondere vorm van koolstof? Voor mij dan toch maar zo’n organische salade, please!
- wikkels met exotische vullingen mag je ook nog tot je favorieten rekenen
- en als dessert drink je cappuccino’s en lattes
Dat laatste, dààr kan ik mij ook nog mee verzoenen! Zeker als het gaat om de varianten van Starbucks. Een Nederlander -ondernemend als ze zijn- kwam ondertussen op de idee om een petitie te starten, om alzo Starbucks er van te overtuigen dat ze in Nederland een vestiging moeten openen. Er zijn op een maand tijd al 3108 handtekeningen verzameld. Ik denk dat ik ook maar eens ga tekenen, want eenmaal zo’n ding als een treintje begint te lopen in Nederland, zal men de Belgskes ook wel willen verblijden met hun zeer gewenste aanwezigheid!
Oh, het water komt me in de mond wanneer ik denk aan frappuccino, in al z'n varianten. En ik heb me laten vertellen dat ook hun Caramel Macchiatto een aanrader is, net zoals de Grande Hazelnut Soy Latte... Dus: teken allen de petitie: Starbucks naar Nederland (en vergeet vooral niet om als 'commentaar' op te geven dat je ze nadien ook wel in België wilt verwelkomen).

P.S.: ‘Gossip’ is een nieuwe modeterm die gelanceerd werd door Gossip Angels, een soort van Engels interimkantoor. Dat is waar, want het stond in de krant! (tja, 't is komkommertijd)

Wednesday, August 16, 2006

The lake house

Gisteren hebben we dus onze 14de huwelijksverjaardag gevierd. Een beetje in mineur vanwege het weer. Eens lekker gaan wandelen of een terraske gaan doen zat er, met al die bakken water die uit de hemel blijven vallen, niet in.
Maar het begon leuk: zoonlief had ons lekker laten uitslapen (echtgenoot heeft ook vakantie!), en ondertussen was hij beneden de tafel mooi gaan dekken voor het ontbijt, mét –de romantische ziel- een kaarske! En er lag een tekening voor ons klaar, van een olifant, en een slagtand die hij gemaakt had in klei. ??? Hij was op het internet gaan opzoeken, en blijkt dat, indien je 14 jaar gehuwd bent, je een ivoren huwelijksverjaardag viert!
In de late namiddag besloten we nog eens een keer naar onze vorige provincie te trekken: Limburg. We zijn er oude tijden gaan herbeleven: eerst gaan eten in de Hollywood (lekkere Far East Salade en een Route 66 burger), om dan nadien “een filmpje te gaan doen” in de Kinepolis.
We zijn naar ‘The Lake house’ geweest, lekker romantisch...

Photobucket - Video and Image Hosting

En ik ga hier niks verklappen, vergeet alleen niet om je zakdoekjes mee te nemen als je naar deze film gaat zien. Oh ja, en wat ik toch wel wil verklappen: de film loopt anders af dan ik verwacht had (maar geheel volgens de verwachtingen van zoonlief en echtgenoot).

Wat me stoorde aan de Kinepolis, is dat ze halverwege de film een pauze inlassen. Hatelijk vind ik dat! Je wordt zomaar met één ruk helemaal uit je wereld getrokken. Ontnuchterend.
En op het einde van de film bleek er ook nog iets mis te gaan. Net als het heel erg spannend ging worden, en je te weten ging komen of het nou wel of niet …, stopte de film. Iedereen heel erg verbaasd, er was geen aftiteling te zien, en eigenlijk wist je toch nog niet echt hoe het af ging lopen (alhoewel we net wel een heel serieus vermoeden hadden gekregen, maar toch, je wilt zeker zijn hé), maar anderzijds stond daar plots die student met zijn vuilzak klaar, naast de vuilbak. De mensen twijfelden: was het dan toch gedaan? De meerderheid van de mensen bleef zitten, ook al was het licht ook terug aan gegaan. Iedereen zat daar maar, af te wachten, en ja hoor, plots begon de film terug! Die duurde geen volle minuut meer, maar was toch wel noodzakelijk om het échte einde te kennen. Bah, ik doe voor het eerst niet meer de moeite om nog zo’n rit naar Hasselt te maken voor een filmke!

Voor de verandering was het vandaag overwegend droog, maar de vooruitzichten zijn niet denderend: regen regen regen.

Monday, August 14, 2006

Help!

Help! We verzuipen!
Het is hier sinds deze ochtend aan ’t regenen, regenen, regenen. Het houdt gewoon niet op! Bweik! Ik word hier depri van! Het is augustus, morgen is het halfoogst, het is zomervakantie, … Hallo Hierboven! Hebben jullie je lazarus gezopen tijdens een feestje of een BBQ? HET WORDT NU VERONDERSTELD ZONNIG WEER TE ZIJN!!! Wakker worden!

Gelukkig hadden we zaterdag nog goed weer, niet te warm, niet te koud, maar vooral: droog! We zijn toen naar het huwelijksfeest van de voormalige assistent van mijn man geweest. Hij en zijn vrouw kennen elkaar al 11 jaar, en nadat ze vorig jaar begonnen zijn met het opknappen van een huis (waar ze sinds twee maanden in wonen), zijn ze nu gehuwd. ’t Was voor mij de eerste keer dat ik naar een ‘vrijzinnige’ viering ging i.p.v. naar het traditionele christelijke huwelijk in de kerk De teksten waren heel mooi, de muziek was prachtig uitgekozen, en –cliché alom- bruid en bruidegom zagen er schitterend mooi en stralend gelukkig uit! (en ’t was lekker!). Zo'n viering neemt je toch ook weer mee terug in de tijd, doordat je dan moet denken aan je eigen huwelijk (morgen 14 jaar geleden!)

Terwijl wij zaten te feesten, was onze zoon met oom & tante, neef en tante (en nog een ander koppel vrienden van oom & tante) naar Planckendael geweest.
Aan de foto’s te zien en de verhalen te horen hebben ze zich goed weten te vermaken:

Photobucket - Video and Image Hosting
neef (links) & zoon (rechts)

Photobucket - Video and Image Hosting
Een maraboe (bah, vieze vogel)

Photobucket - Video and Image Hosting
zoonlief mét een geitje

Photobucket - Video and Image Hosting
En zo doen de aapjes!...
(sorry zoon, 'k kon het niet laten)

Photobucket - Video and Image Hosting
Dat was ooit ook nog eens iets waar zoonlief zich een tijd in verdiept heeft: roofvogels!
(bij deze dus de monniksgier)

Photobucket - Video and Image Hosting
Photobucket - Video and Image Hosting
Deze foto, genomen door oom Luc, wou ik toch ook even plaatsen, want ik vond deze zoooo mooi: de kleuren én de compositie!
En nadat hij ook bij oom & tante blijven logeren was, hadden we gisteren ‘halfweg’ afgesproken: in het provinciaal domein van Kessel-Lo. Dat was een echte verrassing, we waren er nog nooit eerder geweest, maar het is een plaats waar kinderen zich echt eens een namiddag goed kunnen uitleven! Er zijn verschillende speeltuintjes, een heleboel springkastelen, pedalo’s, elektrische bootjes waar men een vaartochtje mee kan maken, … En het weer viel ook mee, alhoewel de wolken vervaarlijk dikwijls kwamen dreigen. (nadien hoorden we op het nieuws dat de kust onder water gelopen was, en dat een surfer van zijn surfplank gebliksemd was)

Photobucket - Video and Image Hosting
Spelevaren in een bootje op het water...

Photobucket - Video and Image Hosting
Papa met Dusza

Photobucket - Video and Image Hosting
Even poseren voor het baasje...


Vandaag nog eens inkopen gaan doen, want “de muizen lagen dood in de kast” . Als ze niet omgekomen waren van de honger, dan toch wel van de dorst.
Maar jeetje oh jeetje, heel Turnhout en omstreken leek deze ochtend wel opgestaan te zijn met de idee “Hé, het regent –voor de rest van de dag-. Laat ons gezellig naar de Carrefour op gezinsuitstap gaan!”. Grrr! L
Het was aanschuiven geblazen om nog op de parking te geraken, zelfs met de eindejaarsdagen heb ik het nooit zo druk weten zijn! Gelukkig werd mijn galanterie beloond: terwijl ik aan stond te schuiven in de fille en mij mentaal aan ’t voorbereiden was om op het aller aller achterste eind nog een parkeerplaatske te vinden, liet ik heel galant een ouder koppel met volle kar oversteken naar hun wagen, en plots bleek er vijf meter verder een auto weg te rijden uit een parkeerplaats! Pal, recht in ’t midden, vlak voor de ingang!!! Joepie!!!! Nu kon ik toch nog enigszins droog binnen geraken, en zou ik straks ook geen 100 meter door de plensende regen met volle kar tussen aanschuivende auto’s moeten manouvreren om terug aan m’n auto te geraken!

En ondertussen zijn we weer thuis, droog, met het buikje rond gegeten, maar met nog steeds de regen die uit de hemel blijft vallen. En wat gaat een mens dan doen? Juist, z’n blogje bijhouden! Tot de volgende keer!

Friday, August 04, 2006

Malta, deel 9: Tarxien, de Grot der Duisternis (Ghar Dalam) en Hagar Qim

Zaterdag 8 juli werpen we weer een blik in het verre verre verleden van Malta.

Allereerst bezoeken we de drie megalitische tempels van Tarxien (spreek uit: tarsheen).
Men neemt aan dat Tarxien een van de oudste dorpen is. De naam zou mogelijk zijn herkomst vinden in het meervoud van het woord ‘Tirxa’, wat ‘grote rots’ wil zeggen. Maar het zou ook kunnen komen van het woord ‘Witia’, wat dan weer wil zeggen ‘plaats waar de dieren gehoed werden’.

Photobucket - Video and Image Hosting
Even een luchtfoto geleend op het internet, zodat je een idee kan krijgen


Photobucket - Video and Image Hosting

Tarxien zou de hoofdplaats geweest zijn in de Neolitische tijd. De site is in verschillende delen opgebouwd, die men kan dateren tussen 3600 en 2500 v.C.
Deze tempels werden in 1914 door plaatselijke boeren ontdekt terwijl ze hun veld aan’t omploegen waren. Deze plaats is vooral bekend omdat men er zoveel tekeningen (uitsnijdingen) op de rotsen vond:

Photobucket - Video and Image Hosting
Decoratieve spiralen ...
Photobucket - Video and Image Hosting
... maar ook afbeeldingen van (boerderij)dieren zoals een stier (symbool van viriliteit, mannelijkheid, kracht), een zeug met biggetjes (symbool van vruchtbaarheid)

Belangrijk was ook het beeld dat men hier vond van een godin, die Moeder Aarde voor moet stellen. Waarom dit beeld belangrijk is? Het is het oudste vrijstaande beeldhouwwerk dat men gevonden heeft, en het dateert waarschijnlijk van rond 3000 v.C.! Als het beeld nog volledig intact zou zijn, dan zou het zo’n 2.5 meter hoog zijn.
Men neemt aan dat deze tempel ter ere was van de (godin van de) vruchtbaarheid.
Ook vond men hier ‘de dikke dame’:
Photobucket - Video and Image Hosting
Enkel haar onderkant was nog intact, maar de foto maakt duidelijk waar zij haar naam vandaan haalde. ;-)

Op sommige foto’s zie je duidelijk die zwarte vlekken op de stenen. Dit is een kruising tussen algen en bacteriën, en het groeit a rato van 1 millimeter per jaar…
Photobucket - Video and Image Hosting

Nadat we enige tijd op dit terrein rondgewandeld hebben, rijden we door naar Ghar Dalam, waar we de ‘grot der duisternis’ gaan bezoeken. Dit is een heel belangrijke site, omdat men hier de oudste resten van menselijke nederzettingen gevonden heeft.

Eerst kom je binnen in een museum, maar men menselijke artefacten en skeletten kan zien die in de grot gevonden zijn.
Photobucket - Video and Image Hosting
Een beer
Photobucket - Video and Image Hosting
De kop van een dwergnijlpaard
Dan wandel je door naar de grot zelf. Deze is bijna 150 meter lang, maar enkel de eerste 50 meter zijn opengesteld voor het publiek.
Photobucket - Video and Image Hosting

In de grot kan men heel duidelijk de verschillende aardlagen zien, en de onderste lagen zijn zo’n 500.000 jaren oud! Men vond in die laag fossielen van dwergolifanten, nijlpaarden, mini-zoogdieren en vogels.
Er is ook een zogenaamde ‘hertenlaag’ die zo’n 18.000 jaar oud is.
De bovenste laag is de ‘cultuurlaag’, en dit is de jongste laag, zo’n 10.000 jaar oud. Hierin vond men de resten van menselijke nederzettingen.

In het tuintje op weg van het museum naar de grot fotografeerde onze natuurliefhebbende zoon ook nog volgende diertjes:
Photobucket - Video and Image Hosting
Er werd ons gezegd dat dit een aardij (soort van bij) was, maar als we zelf op het internet gaan zoeken, dan vermoeden we eerder dat het tot de (blauwe?) zandbijen behoort.
Toevallig een kenner aanwezig die mijn blogje leest?
Photobucket - Video and Image Hosting
En ook deze hagedisjes tref je met hopen aan in Malta. Ze zijn heel erg schuw, dus je moet heel snel zijn als je ze wilt fotograferen, want ze verdwijnen onmiddellijk tussen de rotsen of struiken, of in een boom.
Tenslotte brengen we een bezoek aan de tempel van Hagar Qim (uitgesproken als ‘adge are eem’, met als betekenis ‘staande stenen’).
Deze tempel heeft een schitterende ligging: bovenop een rots, niet zo ver van de Dingli Klippen vandaan.
Photobucket - Video and Image Hosting
Nog eens even een geleende luchtfoto...

Bij de ontdekking in 1839 trof men hier verscheidene beelden aan: De Maltese Venus, de Zittende Vrouw en heel wat andere vrouwenfiguren. Momenteel zijn deze te bezichtigen in het Archeologisch Museum van Valletta.
Oorspronkelijk heeft dit megalitisch tempelcomplex een houten dak gehad, maar dat heeft de tand des tijds natuurlijk niet meer overleefd., die gebouwd werd tussen 3500 en 3000 v.C.
En weerom sta je heel verbaasd te kijken naar die enorme blokken die uitgehouwen zijn uit rotsen, en die men zovele duizenden jaren geleden met primitieve hulpmiddelen toch maar mooi hier op z’n plaats gekregen heeft! Daar word je even stil van…
Photobucket - Video and Image Hosting
Vader en zoon rusten even uit. Misschien zaten op die rotsblok zo'n 5000 jaar geleden ook al wel mensen uit te rusten...

Wednesday, August 02, 2006

Malta, deel 8: Dingli cliffs, Filfla, Mosta en The Malta Experience

Deel 2 van onze trip van vrijdag 7 juli:

We rijden verder naar de kust, waar we een bezoek brengen aan de Dingli klippen (ook bekend als Clapham Junction), waarbij we ons dan op het hoogste punt van Malta bevinden, met een schitterend zicht op de zee die meer dan 200 meter lager ligt.

Photobucket - Video and Image Hosting
Er stond een hele strakke wind die richting zee ging, dus zoonlief voelde zich niet de volle 100% gerust, pluimgewichtje dat hij is. Natuurlijk was het feit dat hij een grappende papa aan zijn zijde had die hem af en toe eens een duwtje gaf richting zee, niet echt een hulp… ;-)
Photobucket - Video and Image Hosting
In de verte (heel moeilijk te zien, maar ongeveer in het midden van de foto) zie je in de zee nog een piepklein eilandje. We hebben ons laten vertellen dat je dit eilandje op geen enkele kaart van Malta zal vinden. Het noemt Filfla. De naam zou afgeleid zijn vanuit het Arabische woord ‘filfel’, wat ‘zwarte peper’ wil zeggen.
Archeologen ontdekten dat het eiland ooit gebruikt werd ten tijde van de Tempeltijd (laat neolithicum). Een aardbeving in 1856 had tot gevolg dat een deel van het eiland in de zee gezonken is.
Eigenlijk is het een klein (6 ha) en onbetekenend iets. Het werd tot in 1971 door de Engelsen als schietschijf gebruikt voor de bommenwerpers, en er zou dus ook nog heel wat munitie liggen die nog op scherp staat. De vissersboten moeten dus in een straal van 1 zeemijl uit de buurt van het eiland blijven, want men zou wel eens zo’n niet-ontplofte bom in z’n netten kunnen vangen.
Vandaar ook dat de Maltese autoriteiten besloten hebben dat dit verboden terrein is. In 1980 kreeg Filfla het statuut van vogelreservaat.
Maar er zou ook een eigen soort van muurhagedis op het eiland leven (Podarcis filfolensis filfolensis) én een eigen slakkensoort Lampedusa imitatrix gattoi)
Wat nu eigenlijk maakte dat Boudewijn Buch zich zo aangetrokken voelde tot dit eiland, dat weet ik niet (ik vermoed dat het vooral het feit was dat het voor hem verboden gebied was), maar in 1988 heeft hij een helicopterpiloot zo gek gekregen om hem er naar toe te vliegen, en wandelde hij dus enkele minuten rond op het eiland. Hij heeft dit beschreven in zijn boek ‘Eenzaam’.

Verder kan je op de Djingli kliffen ook nog de vreemde sporen zien die in de rotsen uitgesleten zijn. Men denkt dat dit karresporen zijn. Je kan deze ook terugvinden op Gozo.
Photobucket - Video and Image Hosting
Karresporen van duizenden jaren oud?

Nadat we heel fris uitgewaaid zijn op deze kliffen, zetten we koers naar Mosta, een klein stadje met zo’n 18.000 inwoners, ten noordwesten van Valletta.
Mosta’ betekend ‘centrum’, en dat is, gezien zijn ligging op het eiland, een uitstekend gekozen naam. We parkeren, en wandelen de hoek om, en staan plots voor een gebouw, een kerk, die zeer verrassend is voor Malta: een ronde koepelkerk, in het genre van het Panthenon gebouwd! Schitterend! Dit is mijn favoriete stijl.
Photobucket - Video and Image Hosting
De koepelkerk van Mosta

Je zal ook merken dat er twee klokken (uurwerken) op de kerk staan. Dat zal je bij de meeste kerken in Malta tegen komen. Eén klok duidt de ware tijd aan, de andere klok duidt een fout uur aan, om de duivel of Pietje De Dood te misleiden.

En als we de kerk binnen gaan, word ik weer enorm verrast: wat een ruimte, enorm veel licht (in tegenstelling tot de andere kerken, die verlicht moeten worden)... Dit is een kerk die voor mij ‘rust’ uitstraalt, en ik ben dan ook onmiddellijk fan van deze koepelkerk.
Photobucket - Video and Image Hosting
Het interieur van de kerk, op een foto die ik op het internet vond (waar dus duidelijk wel kunstlicht gebruikt werd)
De 60 meter hoge koepel werd gemaakt van steen, waartussen nauwelijks cement gebruikt werd. Maar toch is deze een van de grootste koepels ter wereld.
Photobucket - Video and Image Hosting
De koepel, die symbool staat voor de hemel met de sterren.

Men begon met de bouw van deze kerk in 1833, en in 1860 was de kerk klaar. Er zouden zo’n 10.000 mensen tegelijkertijd in de kerk kunnen (maar ik neem aan dat ze dan toch zullen moeten blijven rechtstaan).

Opmerkelijk feit: in april 1942 viel er tijdens een bombardement een 500 pond zware bom los door het dak van de koepel. De bom ontplofte echter niet, en niemand raakte gewond, zelfs niet door het vallend puin!
Een replica van die bom is te bezichtigen in het souvenirwinkeltje achteraan in de kerk (de originele bom zijn ze kwijt geraakt). Waarschijnlijk was de blindganger gevuld met zand in plaats van met explosieven. In de tweede wereldoorlog werden de bommen vaak gemaakt door dwangarbeiders, en deze wilden, als het maar even kon, de boel het liefst saboteren.

Als afsluiter van de dag rijden we terug naar Valletta, waar we een bezoek brengen aan de audio visuele show ‘The Malta Experience’.
Persoonlijk zou ik voorstellen om dit de eerste dag van je verblijf op Malta te doen. Het geeft je een bondig overzicht van de geschiedenis van Malta, en het kan je helpen om de dingen die je tijdens de rest van je verblijf gaat bezichtigen beter te plaatsen.