About Me

My photo
Belgium
Begin 2005 vroegen wij ons af: Doen we het of doen we het niet? Dat werd dus ook de eerste titel van dit blog. En we besloten dat we het wilden doen: verhuizen naar Amerika. Via het bedrijf waar mijn man voor werkt. Maar veel gepalaver en enkele reorganisaties verder, zitten we nog steeds in Belgie. We geven de moed niet op, doen ondertussen ook mee aan de Green Card Lotery, en wachten... Vandaar ook dat ik eind februari 2008, meer dan 3 jaar later, dit blog een nieuwe titel gaf: Quiévrain: wachten. De uitleg waarom staat in mijn posting van 28 februari 2008... Wanneer kunnen we gelost worden?

Saturday, March 31, 2007

Als een visje in het (verre) water

Manlief is deze voormiddag met een uur vertraging thuis gekomen van New Jersey. Heerlijk dat hij weer terug is! Zeker omdat we in een uitbundige stemming waren vanwege het rapport van onze zoon: terwijl de klasmediaan 2.5% gezakt is, is hij 5% gestegen met zijn punten! Hij loopt op wolkjes!

Honderduit weet m'n man te vertellen over zijn week in New Jersey. Over de projecten die hij er heeft lopen, over zijn collega's, over beslissingen die op meetings genomen zijn, ... Men is ginder vragende partij om hem veel meer daar te hebben dan 'slechts' één week per maand, en het ziet er naar uit dat het reistempo toch wel opgetrokken zal moeten worden, want er staat zoveel in opstartfase, er moet nog zoveel gebeuren. En hij zou tegelijkertijd aan de East Coast, de West Coast én in Latijns-Amerika moeten zijn. Maar tussendoor ook nog in Europa. En net daar knelt het schoentje: hij zit momenteel in Europa, en slechts 'tussendoor' in Amerika, waar hij dan ook op die week tijd niet op alle plaatsen tegelijk kan zijn. En dat allemaal omdat er één man is die 'neen' blijft zeggen tegen onze verhuis.
(maar het is niet netjes als ik alle rampen van de wereld op hem af wens te sturen zeker?)

Ook tijdens de telefoontjes die manlief me geeft tijdens de week merk ik dat hij zich ginds voelt als een visje in het water. En op een onbewaakt moment ontsnapt het hem ook wel eens: "Ik voel me ginder thuis"...
Maar ach, we zitten nu eenmaal hier, daar zal voorlopig niet veel aan te veranderen zijn, hoe graag we ook willen.

We hebben vandaag in ieder geval een fantastische dag gehad: even na de middag zijn we in de stad gaan eten. Nadien zijn we nog gaan winkelen, en hebben we schoenen gekocht voor mij én voor manlief. Natuurlijk bij Torfs! (zie post van gisteren) Maar ik moet volgende week nog even terug, want natuurlijk was ik de oude schoenen vergeten die ik in wou leveren ten voordele van Cunina.
Nadien zijn we nog gezellig iets gaan drinken in een gelegenheid waar we vroeger wel eens gingen eten, en die onlangs naar een nieuw pand getrokken zijn. 't Was er heel gezellig. We zullen nog eens een keer terug moeten gaan om daar weer te gaan eten.

Vanavond zijn we met ons drieën in bed gegaan om naar een film te kijken: What a girl wants. Kent dat wel, zo'n gezellige ontspannende zaterdagavond-film. En toen gebeurde er iets wat zeer uitzonderlijk was: zoonlief kon zijn ogen niet meer open houden, terwijl het niet eens 22.30 uur was! Maak dat mee! Hij die anders makkelijk tot middernacht op zou kunnen blijven!
Eigenlijk moet ik me corrigeren: we lagen met drie IN het bed, en er lag er nog een vierde bovenOP: onze lieve knuffelhond Dusza. Die had haar papa-baasje erg gemist deze week, en ze week dan ook geen seconde van zijn zijde!
Ondertussen ligt zoonlief dus al een tijd te slapen, ligt Dusza te knorren in haar hok, is manlief nog tv aan 't kijken (tenminste, dat denk ik toch), en zit ik hier te vertellen over de eerste dag van dit weekend. 'k Zal mijn ventje dus ook maar eens gezelschap gaan houden!

Friday, March 30, 2007

Torfs schoenen steunt Cunina. Jij ook?

Zoals jullie wellicht nog/al weten, hebben wij een financieel adoptieplan lopen via Cunina via onze "dochter" Kechung Buti Sherpa .

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Schoenen TORFS draagt haar schoentje bij aan het nieuwe CUNINA opvangproject voor aidsweesjes in KwaZulu-Natal, Zuid-Afrika. Twee keer per jaar organiseert TORFS een "oude schoenen-actie". Klanten brengen hun oude, nog draagbare schoenen binnen, deze worden verkocht en de opbrengst gaat drie jaar lang integraal naar het CUNINA ZULU TRUST project. De eerste grote inzamelactie gaat door tussen 31 maart en 8 april 2007.
Op zaterdag 31 maart zullen CUNINA stichter-voorzitter Sophie Vangheel en CUNINA ambassadeur Luc Appermont zoveel mogelijk TORFS winkels bezoeken.Als dank voor het binnenbrengen van uw oude schoenen, ontvangt u deze week een kortingbon van 10% voor uw volgende aankoop bij Schoenen TORFS.

Voor de start van het nieuwe project in Zuid-Afrika is er ook een geboortelijst waar je op in kan tekenen.
Meer info over het project dat met behulp van Torfs opgestart wordt door Cunina is hier te vinden.

www.torfs.be

Thursday, March 29, 2007

Time out

Gisteren heb ik dus onze zoon opgepikt aan de school, en zijn we in de stad iets gaan eten. Nadien zijn we nog gezellig wat gaan shoppen. Zoonlief had geluk: we vonden een leuke broek + T-shirt + hemd + zomerjas. Nu nog kijken voor schoenen, maar dat doen we zaterdag, want papa gaf ook al aan dat hij zin had om te gaan winkelen. Die moet trouwens ook nog nieuwe bruine schoenen hebben.
We hebben ook weer heel wat tijd in de bib doorgebracht (voor geen van beiden een straf!).

's Avonds zijn we samen in het bed van mama en papa gaan kijken naar CSI Miami, en het was bijna middernacht toen we nog lagen te babbelen. Ach ja, moet kunnen, vandaag hebben ze projectdag, dat is niet zo zwaar. En deze namiddag, terwijl de klas gaat wandelen, gaat onze zoon naar het bureau van de prefect, en daar mocht hij komen tekenen en lezen "... want dat doe jij blijkbaar heel erg graag", had die prefect hem gezegd. Ja dus!

Ik heb ook een nieuwe link naar de foto in de post hier onder geplaatst. Blijkbaar zag je Dusza niet op die foto, maar wel een grijze band. Dat zou nu in orde moeten zijn.

Tuesday, March 27, 2007

't Zit er op!

Oef! 't Zit er op! Nou ja, nog niet echt helemaal. Morgen moet zoonlief nog één examen ('proefwerk', voor de Nederlanders) afleggen. Je merkt toch wel dat zo bijna twee weken lang zijn voor een 12-jarige speelse vogel zoals de onze. Gelukkig is het morgen Geschiedenis, over de Romeinen, Hellas en de Etrusken.Dat spreekt hem wel aan. En ik moet zeggen dat ik bewonder hoe hij al die data van bijvoorbeeld de koningen en veldslagen van buiten kent. Wat heb ik daar mee geworsteld, zo'n 25 jaar geleden.

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket
Zoonlief studerend aan de eetkamertafel, met Dusza onder de tafel

Donderdag gaan ze in de namiddag wandelen, zo'n 3 uur. Maar ik ga hem niet mee laten doen. Hij klaagt al bijna een week van zijn knie. Zondag leek het wel beter te gaan, en dan zijn we een uurtje gaan wandelen met de hond.


Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket


Kijk, een hondje!
Kijk, een paardje!


Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket
Daar moet ik toch eens aan snuffelen!

Op het einde werd het tijd dat we thuis waren, want weer speelde die knie hem parten.
Hij heeft een aangeboren afwijking aan beide knieën: we hebben hem voorzien van dubbele knieschijven. Hij mag dus niet teveel sporten/te lang wandelen. Vermoedelijk heeft hij er nu wat sneller last van omdat hij weer volop aan 't groeien is?

Vandaag gezorgd dat manlief zijn auto in klein onderhoud ging, dan hoeft hij dat ook al niet meer te doen. En 't is maar een kleine moeite, de shuttledienst van de garage heeft me deze ochtend thuis afgezet, en is me in de late namiddag terug op komen halen. Tenslotte mag ik toch ook met zijn auto rondrijden terwijl hij in 't buitenland zit, en zijn auto rijdt veel aangenamer dan de mijne: een Volkswagen Sharan met nog geen 25.000 km op, tegenover een Volkswagen Vento met 140.000 km...
(verdorie, nu krijg ik die tekst niet meer naar links. Ofwel gaat alles naar links, ofwel gaat alles centreren. Blogger heeft kuren. Ik leg er mij maar bij neer.)

Saturday, March 24, 2007

Grand Canyon SkyWalk

Sommigen hebben er lang naar uit gekeken, in ieder geval was het een project dat hopen vol geld gekost heeft: de Grand Canyon SkyWalk.

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

De Grand Canyon bekijken vanop een glazen platform, het is een unieke ervaring die vanaf 28 maart voor elk van ons is weggelegd. Vanaf dan kan je immers op de zogenaamde Skywalk, een enorme glazen constructie die stevig verankerd zit in een rots. Door de bodem kan je ruim één kilometer diep naar beneden kijken, niet iets voor mensen met hoogtevrees dus.
Blijkbaar hebben er ook Vlamingen aan meegewerkt! Zie dit artikel op de website van Vlamingen in de Wereld.

Verder is er ook een topic over op het forum van Alles Amerika. Daar zullen weldra ook wel foto's volgen van leden die ter plaatse zijn.

Of het iets voor mij is, dat weet ik niet zo zeker, heb af en toe last van hoogtevrees alhoewel dat afgelopen ski-vakantie redelijk goed meegevallen is. Ik denk dat ik ginder ter plaatse ooit de knoop van al of niet bezoeken zal doorhakken. Je staat in ieder geval wel héél erg hoog:

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Friday, March 23, 2007

Shutdown Day

Weten jullie welke dag het morgen is? Ja, zaterdag 24 maart. Maar weet je ook wat voor speciaals er die dag is? Het is 'Shutdown Day'.

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Eerst dacht ik dat het een oproep was om je PC ook effectief af te sluiten i.p.v. hem op stand-by te laten staan, om alzo minder elektriciteit te verbruiken. Maar neen, Shutdown Day is een initiatief van internetverslaafden om te kijken of ze het één dag zonder hun computer overleven. De eerste Shutdown Day gaat op zaterdag 24 maart 2007 door, morgen dus. Deze website geeft tips om een dag zonder computer door te kunnen komen. Zo raadt de site aan om je eerst voldoende voor te bereiden door je spieren los te maken, om makkelijker de muis los te kunnen maken van je hand. Ook zijn er zogenaamde 'ict stickers' beschikbaar met afbeeldingen van websites. Deze stickers kun je overal plakken zodat je ernaar kan kijken als je aandrang voelt om je computer toch op te starten.
Nou, ZO erg heb ik het nu ook weer niet zitten!
Maar misschien dat deze dag een welkom iets is voor Blips? ;-)
Eigenlijk heb ik nog een goede aanvulling voor bovenstaande website: een item rond dag- of weekendtrips. Met hotels zonder internetaansluiting en die kilometers in de omtrek geen hotspot hebben.
Ach, gelukkig verzetten we het uur dit weekend, dat wil zeggen dat we zondag een uurtje vroeger terug aan de PC kunnen gaan zitten.

Thursday, March 22, 2007

Examen

Grieks, Wiskunde en Frans zitten er op, en ze zijn alle drie vlot gegaan. De leerkracht Grieks heeft al laten weten dat niemand een onvoldoende had, maar dat verbaasd me niks want hij zit eigenlijk in een heel sterke klasgroep. Dat heeft de klasleerkracht ons ook al bevestigd.
Morgen is het Godsdienst en Engels. Engels had hij op een uurtje tijd geleerd. ;-)
Eigenlijk is het een heel onspannen examenperiode; zoonlief kan zich goed concentreren, hij spendeert maximum 4 uur elke namiddag/avond aan studeren en houdt dus nog ruim tijd over om te ontspannen.

Papa heeft ook weer wat trips vastgelegd:
van 26 tem 31 maart in New Jersey
(van 9 tem 12 april met ons gezinnetje naar Zeeland!)
van 7 tem 11 of 12 mei naar Puerto Rico (dat wordt zijn eerste keer ginder, dus hij is heel erg benieuwd)
en van 21 tem 26 mei weer terug naar New Jersey
Ach, laat hem maar airmiles verzamelen (met Continental), hopelijk kunnen we dan een keertje mee tijdens een schoolvakantie, mogelijk zelfs in de zomervakantie).

Tuesday, March 20, 2007

Grieks - Een oog op het buitenland

Onze zoon heeft zijn eerst examen (Grieks) achter de rug. Blijkbaar is het heel vlot gegaan. Goed begonnen is half gewonnen? Die gedachte kan wel helpen nu hij deze namiddag Wiskunde moet studeren. Dat is niet bepaald zijn lievelingsvak, en het feit dat de juf regelmatig staat te roepen en tieren voor de klas dat zij de domste leerlingen zijn die ze ooit in haar 25-jarige carrière heeft meegemaakt, zal daar niet echt bevorderlijk in werken. Hij heeft deze leerkracht nu al voor het 2de jaar, en joepie de poepie, zij geeft geen les in het 3de middelbaar, dus we zijn er bijna vanaf!
De examen duren tot en met volgende woensdag. Donderdag en vrijdag moeten ze ook nog naar school, en dat valt me een beetje tegen. Aangezien manlief weer in Amerika zit had ik gepland om dan een leuke uitstap te gaan doen met zoonlief. Niks dus. Zal voor een andere keer zijn.

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket
De steen van Rosette
geeft je een idee van het oude Griekse geschrift.
Ik vind het altijd fascinerend om hem dingen te zien schrijven in die taal (die ik dus zelf niet machtig ben), of om hem zo'n teksten te horen lezen.

Vanavond ga ik waarschijnlijk naar een voordracht hier in de streek:
“Een oog op het buitenland”:
Topjournaliste Evita Neefs is hoofd van de redactie 'buitenland' van de standaard. Zij behandelt verschillende aspecten van de Amerikaanse politiek en de weerslag daarvan op de hele wereld. De actualiteit van de dag bepaalt mee de inhoud van de lezing.
Een google op haar naam geeft heel wat weer, ik ben dus heel erg benieuwd naar wat zij te vertellen heeft, en misschien nog meer naar de reacties vanuit het publiek.


http://nl.wikipedia.org/wiki/Steen_van_Rosette

Monday, March 19, 2007

Brrrrr...

Brrrr, ik zit hier haast te rillen van de kou, en heb dus maar een pulletje + jeans aangetrokken ipv een T-shirt + capri (die ik de afgelopen dagen dus wél kon dragen).
Het lijkt er op dat de weergoden ons willen vertellen dat het nog altijd winter is. Deze nacht heeft het gesneeuwd. Gelukkig heel wat minder dan bijvoorbeeld bij Annemiek in New York . En eigenlijk is het niet eens sneeuw wat er ligt, maar wel een echte ijslaag. Onze hond was deze ochtend na haar plasje niet te houden: ze vloog als een pijl uit een boog het grasveld op, en is beginnen rollebollen en ijs eten. Gelukkig toch iemand (iets) die van zo'n weer houdt. En op zich heb ik er ook niks tegen, maar niet nadat men mij eerst enkele dagen een lente-gevoel heeft gegeven. Zoonlief wou ook al in een T-shirt naar school. Gelukkig kon ik hem overtuigen dat een fleece beter aansloot bij de huidige temperaturen.
Zo te zien mogen we pas tegen volgend weekend temperaturen boven de 10 graden gaan verwachten. Ondertussen moeten we het doen met kou, regen, bewolking, ... Ach ja, niks aan te doen. En al is het dan geen lenteweer, toch begint straks de meteorologische lente. Wikipedia leerde me dat het dit jaar op 21 maart om 1.07 uur is. Er staat daar een leuk lijstje trouwens, met data tot 2020.

Als het buiten dan geen lente wil zijn, dan maak ik maar wat lente op mijn blog:

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket


P.S.: bedankt voor al de verjaardagswensen die ik mocht ontvangen!

Sunday, March 18, 2007

ABC Happy Birthday

Afrikaans: Veels geluk met jou verjaarsdag!
Basque: Zorionak!
Cambodian: Som owie nek mein aryouk yrinyu!
Dutch-Flemish: Gelukkige verjaardag! or Prettige verjaardag!
Esperanto: Felichan Naskightagon!
French: Joyeux Anniversaire!
Greek: Eytyxismena Genethlia! or Chronia Pola!
Hawaiian: Hau`oli la hanau!
Indonesian: Selamat Ulang Tahun!
Japanese: Otanjou-bi Omedetou Gozaimasu!
Kapangpangan (Philippines): Mayap a Kebaitan
Latin: Fortuna dies natalis!
Maori: Kia huritau ki a koe!
Navajo: bil hoozho bi'dizhchi-neeji' 'aneilkaah!
Oriya (India): Janmadina Abhinandan!
Persian: Tavalodet Mobarak!
Russian: S dniom razhdjenia! or Pazdravliayu s dniom razhdjenia!
Swahili: Hongera! or Heri ya Siku kuu!
Tibetan: Droonkher Tashi Delek!
Ukrainian: Mnohiya lita! or Z dnem narodjennia!
Visayan (Philippines): Malipayong adlaw nga natawhan!
Welsh: Penblwydd Hapus i Chi!
Xhosa (South Afican): Imini emandi kuwe!
Yiddish: A Freilekhn Gebortstog!
Zulu (South Afican): Ilanga elimndandi kuwe!

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

'k Ben er mee weg, m'n verjaardag vieren!
Niet dat we er veel drukte rond doen, dat is met mijn leeftijd al lang achter de rug én onze zoon zijn examen beginnen morgen. We gaan dus gewoon lekker uit eten gaan.
Bye bye!

bron
Enkel de letter "Q" ontbreekt nog als taal!

Saturday, March 17, 2007

Duistere geheimen, deel 4

Ik merk dat jullie er nog zin in hebben. Vandaag dus de laatse aflevering:

9. Jaja, ik weet pertinent zeker dat sommigen zich al aan het afvragen waren waar dit bleef:
Ik vergeet verjaardagen! Ook al heb ik een verjaardagskalender (achteraan in m’n agenda), schrijf ik de verjaardag van alle Belangrijke Personen in mijn agenda (die ik dagelijks consulteer), staat het op de kalender die voor m’n neus hangt… Toch vergeet ik het dus. Zo’n 3 weken op voorhand staat het al een eerste keer in m’n agenda: xxx jarig op xxx. Daar nog geen probleem, want ik ga naar de winkel en kies een kaartje uit speciaal voor deze persoon. Thuis gekomen schrijf ik onmiddellijk een geschikt tekstje, onderteken het kaartje en geef het ook aan mijn huisgenoten ter ondertekening. Dan steek ik het in de enveloppe, kleef de postzegel er op, en dan blijft het op de kast staan. In het beste geval belandt het kaartje nog tijdig in m’n auto (voor als ik een postbus tegenkom), maar reist het een week na de bewuste verjaardag nog mee in diezelfde auto… Shame on me!

’t Is niet dat ik niet van m’n vrienden hou hoor! En ik hoop vanuit de grond van m’n hart dat mijn vrienden ook mij niet minder graag zien omdat ik hun verjaardagskaartje vergeet.
Maar nu ze ook nog kennis hebben kunnen maken met bovenstaande duistere geheimen…

In principe moet ik dit stokje doorgeven aan 5 andere bloggers, maar haast iedereen in blogland is inmiddels al wel aan de beurt geweest.
Dus ik zal ook eens creatief wezen, en een nieuwe opdracht bedenken:
Met welke 3 personen zou jij wel eens enkele dagen op een onbewoond eiland willen belanden, en vooral: waarom met die persoon?
En ik geef dit stokje door aan:

1. diegene die het bovenstaande stokje –dixit de site van Heidi Bertels- in Nederland introduceerde: Erno Hannink
http://www.ernohannink.nl/
http://www.enthousiasmeren.nl/

2. Petra “van de Beardies” in Fuquay, North Carolina, USA

3. Manon in Princeton, New Jersey, USA

4. Schitterende verhalen verteller Casper in New York City, USA

5. Annemiek in Ithaca, NY, USA

Veel succes er mee!

Friday, March 16, 2007

Duistere geheimen, deel 3

Sommigen van jullie dachten dat ik de traditie van de '5 geheimen' zou volgen. Dan kennen jullie me nog niet. Als ik dan toch moet 'strippen', dan geef ik me maar helemaal bloot. ;-)
Vandaag dus aflevering 3, en dan volgt er nog een 4, waarbij ik een nieuwe opdracht verzonnen heb om door te geven.
To be continued...

5. Ik hou van lijstjes.
Boodschappenlijstjes, waar ik opschrijf wat ik moet hebben, om het nadien nog eens over te schrijven op een nieuw lijstje, maar dan in de juiste volgorde waarin ik het in de winkel kan vinden. (niet dat ik me, eenmaal in de winkel, strikt aan dat lijstje hou hoor!)
Lijstjes van Nederlandstalige bloggers in Amerika (ik heb er inmiddels een stuk of 70, gelukkig zijn die mensen niet allemaal dagelijks actief!).
Lijstjes van dingen die ik nog moet doen (afspraak maken met de kapper en de tandarts, onkruid wieden, de wasplaats en de garage schilderen,…)
En ik heb ook een ‘eilandlijstje’. Neen hoor, geen lijstje met exotische bestemmingen die ik ooit nog eens wil bereizen, maar wel een lijstje van mensen met wie ik ooit wel eens enkele dagen op een verlaten eiland zou willen zitten.
En soms durf ik stiekem wel eens dromen dat ik m’n benen breek en één arm. Waarom? Zodat ik al de boeken die op mijn ‘te lezen’-lijstje staan, eens kan lezen. Alhoewel, bij zo’n breuken lig je maar maximaal 6 weken in het gips zeker? Lang niet genoeg om mijn Lijst tot een LijstJE te reduceren.

6. Als ik in gezelschap aan tafel zit, heb ik de grootste moeite om me te bedwingen niet een boek voor m’n neus te leggen. Ik lees namelijk heel graag. En als ik aan tafel geen boek kan lezen, dan wordt het maar het jampotje (ik ken het etiket inmiddels van buiten, ook al koop ik nooit twee keer achter elkaar hetzelfde merk), het brik melk, de verpakking van de ontbijtgranen,…
Mijn man heeft een hekel aan lezen aan tafel, dus ik doe écht heel erg hard mijn best om daar rekening mee te houden, en ik denk niet dat hij te klagen heeft. En gelukkig heb ik onze zoon goed opgevoed: hij heeft er totaal geen probleem mee als ik lees aan tafel. Hij doet gewoon vrolijk mee! LOL! Dus in bad en op toilet en in mijn auto: overal waar ik ben vind je boeken.
Oh ja: zoonlief en ik lezen niet zo lang papa mee aan tafel zit, lief van ons hé?!)

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

7. Ik heb er de grootste moeite mee om tijdens een film stil te blijven zitten. Zowel thuis in de zetel als in de bioscoop. Hier dus geen ge-erger aan de reclameblokken, ik maak er dankbaar gebruik van om even op te staan en wat rond te lopen en één of ander futiel ding te doen (of nog snel wat te lezen!!!)

8. Een combinatie van vreemde eigenschap 6 + 7: als we naar de bioscoop gaan, dan neem ik een boek mee, zodat ik kan lezen tijdens de reclames. Rondlopen in de bios ligt wat moeilijker.

Wednesday, March 14, 2007

Duistere Geheimen, deel 2

Hoe heerlijk is het om 's ochtends wakker te worden en onmiddellijk die vogeltjes in de tuin hun meest opgewekte lied te horen fluiten... Je zet je wekker dus 5 minuten vroeger, niet omdat je nog wat verder wilt luieren in bed, maar wel omdat je wilt genieten van dat vrolijke concerto.

We hadden nog een cadeaucheque van Neckermann liggen die we in moesten ruilen, dus we plannen momenteel een paar dagen Zeeland in de paasvakantie. Meer daarover volgt nog, nadat mijn meest Duistere Geheimen aan jullie onthuld zijn.

Hier gaan we dus voor het vervolg:

3. Ooit heb ik me wel eens afgevraagd of ik wel ‘normaal’ was. Na het maken van dit lijstje heb ik begrepen dat ik me al die jaren iets voorgelogen heb, door te denken dat het antwoord ‘ja’ was. (maar zegt mijn zoon dan niet: "Iedereen is normaal op z'n eigen manier". Dank u wel, lieve zoon!)
In ieder geval ben ik iemand die zich niet erg aan plaatsen hecht. De jaren dat ik thuis woonde waren, wat dat betreft, heel stabiel: sinds mijn geboorte woonde ik in het ouderlijke huis. Maar sinds ik op m’n 20ste op eigen benen ben gaan staan, heb ik dus al op 8 plaatsen in Vlaanderen gewoond, in 3 verschillende provincies. Geen wonder dus dat het weer begint te kriebelen hier!
Die huizen waar ik woonde nog eens terug zien, dat zegt me niks, en dat doet me ook niks. Niet dat ik er niet gelukkig was! Maar ik hecht vooral aan het gevoel dat ik overal beleefde, en niet zozeer aan de plaats op zich. En omdat het grootste deel van die ervaringen en dat gelukkige gevoel beleefd zijn tezamen met mijn echtgenoot, is het heel makkelijk om dat geluksgevoel terug boven te halen.
Ik maak bijvoorbeeld ook wel foto’s, en print die af, ze komen zelfs nog in een album terecht (zij het dikwijls met enige jaren vertraging, tot dat ik de handige optie ‘fotoboek’ ontdekte op Foto.com ). Maar uiterst zelden ga ik dus achteraf nog naar die foto’s kijken.

4. Ik ben een kluns in het onthouden van namen. Gezichten, dat lukt me wel, maar namen… Allerlei truckjes ooit al geprobeerd, soms met hilarische gevolgen. Want als ik ezelsbruggetjes moet ontwerpen, dan ligt het in mijn natuur om die heel grappig en vrolijk te maken. Dus als je dan een persoon tegen komt waardoor je weer beroep moet gaan doen op het ezelsbruggetje dat bij zijn gezicht/figuur of wat dan ook voor kenmerk hoort, dan wil dat nogal eens op de lachspieren werken, en niet elke situatie is daarvoor geschikt.

Monday, March 12, 2007

Duistere Geheimen, deel 1

Bedankt voor jullie leuke reacties! Het doet deugd om terug te zijn.
Dus we vliegen er maar weer eens in:
Heidi Bertels is een Vlaamse die haar Ph.D. in Amerika doet, aan het Stevens Institute of Technology in New Jersey. Ze heeft een blog

En af en toe schrijft ze ook nog speciaal iets voor Vlamingen in de Wereld.

In haar berichtje van 17 januari geeft ze een stokje aan me door. In mijn verwoedde pogingen om Amerika van mij af te schudden, heb ik haar bericht dus niet meer gelezen, tot nu onlangs.
Dus ben ik maar eens in de allerdonkerste gangen van mijn (alter?) ego gedoken, op zoek naar Duistere Geheimen die ik met jullie zou willen delen…

Hemeltje lief, ben ik geschrokken! Nooit gedacht dat ik zo’n raar mens was! In eerste instantie dacht ik namelijk dat ik de allergrootste moeite zou hebben om 5 ‘vreemde’ dingen van mezelf te vertellen, dingen die jullie nog niet zouden weten. Maar in een mum van tijd had ik dus een heel lijstje! Vanavond zal ik mijn ventje maar eens heerlijk verwennen, dat hij het, ondanks mijn rare kronkels, toch al 16 jaar volhoudt bij mij (op 15 augustus dit jaar zullen we 15 jaar getrouwd zijn)! En mijn vrienden, die moet ik misschien toch maar eens verwennen met een lekkere zelfgebakken appelcake (ter excuus van een aantal punten, maar vooral voor punt 9).
Het is uiteindelijk nogal lang geworden, dus het wordt een verhaal in afleveringen, met vandaag dus deel 1.
Ok, hou je klaar, hier gaan we (in compleet willekeurige volgorde van waanzin):

1. Maak kennis met het beest in mij.
Heb je een poes in huis? Dan herken je vast wel het beeld van een tevreden poes: zacht spinnend ligt ze daar, haar ogen half dichtgeknepen, terwijl ze ‘piano’ lijkt te spelen met haar klauwtjes. Wel, als ik het heel erg naar mijn zin heb, dan komt het dierlijke in mij boven! Gelukkig heb ik het heel ‘poezelig’ naar mijn zin, dus ik speel ook ‘piano’ met mijn tenen, ik ‘krul’ dus met mijn tenen. En ja, soms ben ik me daar van bewust, en dan denk ik wel eens “Als ik nu zou kunnen spinnen, dan zou ik dat nog doen ook”.

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

2. Als ik iets mooi vind, dan moet ik het kunnen betasten.
Zo wie zo hou ik van zachte stoffen op m’n lijf, maar ook in alle andere gevallen kan textuur heel belangrijk voor mij zijn. Ik hààt wol / mohair, dat vind ik wel mooi om te zien, maar ik krijg er de kriebels van, én uitslag. ‘k Zal dus nooit kunnen gaan werken als politie-agente, brandweervrouw, gevangenisbewaker, kaartjesknipper, stewardess of soldaat, want zij dragen allemaal uniformen met wol.
Oh ja, heel dikwijls moet ik me dan –gezien de omstandigheden- ook nog bedwingen om er niet aan te gaan ruiken. Want ik hou ook van heerlijke geuren, zeker in combinatie met iets dat zacht en aangenaam aanvoelt.

Thursday, March 08, 2007

Een nieuwe lente, een nieuw geluid...







Een nieuwe lente, een nieuw geluid…
Ik leen deze aanhef even van Herman Gorter, ik denk niet dat hij het mij kwalijk neemt dat ik er de nieuwe lente van dit blog mee wil ‘bezingen’.
Nadat ik hier even de wonden gelikt heb, en de stukjes van mijn Belgische leven weer bijeen heb genomen, heb ik het gevoel dat alles nu terug wat op de rails staat.
De woede is verdwenen, het verdriet heeft draagbare proporties aangenomen, en ‘life goes on’.
Ik heb de voorbije weken heel erg hard mijn best gedaan om Amerika uit mijn leven te bannen; alle symbolen die mij omringden moesten weg: boeken en reisgidsen over Amerika, de landkaar(en), het Amerikaanse vlaggetje dat we meebrachten van de 4th of July in 2000… En ik heb heel erg hard mijn best gedaan om Amerika uit mijn gedachten te bannen, om mijn dromen op te geven, om mij enkel te fixeren op België en het leven dat ik hier heb.

Het hielp om heel erg bezig te kunnen zijn met mijn werk, om daar –heel spannend- nieuwe horizonten te gaan verkennen via een cursus die we op recordtijd georganiseerd hebben voor leerkrachten (2 keer volzet!). Het hielp ook dat ik mijn echtgenoot helemaal terug open zag bloeien in de nieuwe functie die hij hier in België opgenomen heeft (waardoor hij wel minstens 1 week per maand in Amerika zit). En het hielp om onze zoon blij en gezwind door zijn leven te zien stappen.

Maar dan komt diezelfde zoon een keer bij je zitten, en dan zegt hij “Mama, als we toch nog de kans krijgen om naar Amerika te gaan, maar ik mis dan het begin van de High School, en ze willen dat ik dat jaar daar dan over doe, dan doe ik dat wel hoor! Ik heb hier immers toch al een jaar overgeslagen, dus dan ben ik nog maar 18 als ik verder ga studeren.”…
En dan komt je man na twee weken Amerika (tijdens het weekend vloog hij snel even over-en-weer naar huis) thuis, en zegt hij heel nonchalant “Het was weer heerlijk daar, ik voel me ginder als een visje in het water, ‘k voel me daar altijd direct thuis.”…
En dan realiseer je dat je jezelf haast als een schizofreen ervaart: enerzijds het Vlaamse meiske dat hier leuke vrienden heeft en een leuke ‘job’/hobby, waarvan iedereen zich afvraagt wat ze in hemelsnaam toch zou gaan zoeken in Amerika, en waarvan niemand vermoedt dat haar hartje bloedt, anderzijds het Vlaamse meiske dat al meer dan 15 jaar droomt van “ooit eens” te vertrekken maar dat om familiale redenen altijd maar uitstelde, dat een deel van haar hart en dromen in Amerika heeft liggen, en dat, ondanks al de verwoedde pogingen om Amerika uit haar hartje en uit haar gedachten te bannen, daar met de beste wil van de wereld niet in slaagt.

In de loop der jaren heb ik wel eens meer dromen gehad, altijd wel op kleinere schaal, waarvan sommige uitgevoerd zijn, en anderen niet. Sommige heb ik bewust los gelaten na een tijd (omdat ik ze niet haalbaar vond, of omdat ik het –beetje ouder en wijzer- niet zo’n goed idee meer vond), en dat heeft me nooit veel moeite gekost. Ik keek dan met veel plezier terug op de droom en de tijd die ik er in gestoken had om deze nader te bekijken, maar ik ging verder, geen probleem om het los te laten.
Maar nu bleef het maar op me plakken. Dus had ik het afgelopen weekend, na lang nadenken en de dingen eens op een rijtje gezet te hebben, een gesprek met “mijn mannen”, en meldde ik dat ik heel erg mijn best heb gedaan om Amerika uit mijn hoofd te zetten, maar dat het me écht niet los wil laten. En aangezien ik het er met de beste wil van de wereld niet afkrijg, dat ik dan maar besloten heb dat het zo moet zijn, dat Amerika gewoon bij mij hoort, en dat ik die droom dus niet meer ga bannen, maar gewoon terug een plaatsje ga geven in mijn leven. Het hoort gewoon bij me, denk ik. Het is echt een stukje van mezelf geworden. En de afgelopen weken heb ik een heleboel landen de revue laten passeren, om te kijken of er dan misschien een andere plaats op deze wereldbol was waar ik naartoe wou trekken (want er ging geen dag voorbij zonder dat ik dacht "Ik wil hier niet zijn" of "Ik voel me hier niet thuis"), maar nergens had ik dat speciale gevoel van ‘thuis’ dat ik bij Amerika wel altijd heb gehad.
Je ziet dat dikwijls ook bij Amerika-reizigers, die zeggen dat, als je éénmaal voet op Amerikaanse bodem hebt gezet, je gepakt wordt door een virus, en dat je steeds terug wilt gaan naar Amerika. Wel, dat begrijp ik, zij het dan bij mij niet in de vorm van reizen (als reisland zijn er andere oorden die mij nog meer aantrekken), maar wel als land om in te leven.
Zelfs als ik denk aan de schrijnende situatie van de bevolkingsgroepen onderaan de ladder, zelfs als ik me afvraag of het wel verantwoord is om onze zoon te verkassen omdat hij het hier ook naar zijn zin heeft, zelfs als ik er aan denk dat de Amerikaanse economie wel eens stijl bergaf zou kunnen gaan, zelfs als ik er aan denk dat hun huizenmarkt helemaal in elkaar kan storten, en zelfs als ik er aan denk dat Bush de president is van dat land, altijd blijft de uitkomst hetzelfde: ik wil naar daar. (en als ik zelfs onder Bush ginder wil gaan wonen, dan wil dat toch veel zeggen hé, hahaha)

Maar allé, om mijn inmiddels lange verhaal kort te maken: in plaats van de “Goodbye dreams” van de vorige keer, zeg ik nu “Welcome back”!
Ik ga hier dus af en toe terug wat posten, niet altijd Amerika-gerelateerd, soms persoonlijke verhalen, soms wat nieuwsfeiten.

En nadat dit gevoel van ‘nieuwe lente’ in mijn hoofd teruggekomen is, mag nu ook het startsein gegeven worden van de échte lente buiten!


Meer over Alfred Gockel , een kunstenaar die ik heb leren kennen via Marco
Meer over Herman Gorter op Wikipedia
En het ganse (zeer lange!) gedicht van Gorter

P.S.: ik zit vanaf nu dus ook in de nieuwe Blogger te posten, ik hoop dus dat alles goed gaat...