Duistere Geheimen, deel 2

Hoe heerlijk is het om 's ochtends wakker te worden en onmiddellijk die vogeltjes in de tuin hun meest opgewekte lied te horen fluiten... Je zet je wekker dus 5 minuten vroeger, niet omdat je nog wat verder wilt luieren in bed, maar wel omdat je wilt genieten van dat vrolijke concerto.

We hadden nog een cadeaucheque van Neckermann liggen die we in moesten ruilen, dus we plannen momenteel een paar dagen Zeeland in de paasvakantie. Meer daarover volgt nog, nadat mijn meest Duistere Geheimen aan jullie onthuld zijn.

Hier gaan we dus voor het vervolg:

3. Ooit heb ik me wel eens afgevraagd of ik wel ‘normaal’ was. Na het maken van dit lijstje heb ik begrepen dat ik me al die jaren iets voorgelogen heb, door te denken dat het antwoord ‘ja’ was. (maar zegt mijn zoon dan niet: "Iedereen is normaal op z'n eigen manier". Dank u wel, lieve zoon!)
In ieder geval ben ik iemand die zich niet erg aan plaatsen hecht. De jaren dat ik thuis woonde waren, wat dat betreft, heel stabiel: sinds mijn geboorte woonde ik in het ouderlijke huis. Maar sinds ik op m’n 20ste op eigen benen ben gaan staan, heb ik dus al op 8 plaatsen in Vlaanderen gewoond, in 3 verschillende provincies. Geen wonder dus dat het weer begint te kriebelen hier!
Die huizen waar ik woonde nog eens terug zien, dat zegt me niks, en dat doet me ook niks. Niet dat ik er niet gelukkig was! Maar ik hecht vooral aan het gevoel dat ik overal beleefde, en niet zozeer aan de plaats op zich. En omdat het grootste deel van die ervaringen en dat gelukkige gevoel beleefd zijn tezamen met mijn echtgenoot, is het heel makkelijk om dat geluksgevoel terug boven te halen.
Ik maak bijvoorbeeld ook wel foto’s, en print die af, ze komen zelfs nog in een album terecht (zij het dikwijls met enige jaren vertraging, tot dat ik de handige optie ‘fotoboek’ ontdekte op Foto.com ). Maar uiterst zelden ga ik dus achteraf nog naar die foto’s kijken.

4. Ik ben een kluns in het onthouden van namen. Gezichten, dat lukt me wel, maar namen… Allerlei truckjes ooit al geprobeerd, soms met hilarische gevolgen. Want als ik ezelsbruggetjes moet ontwerpen, dan ligt het in mijn natuur om die heel grappig en vrolijk te maken. Dus als je dan een persoon tegen komt waardoor je weer beroep moet gaan doen op het ezelsbruggetje dat bij zijn gezicht/figuur of wat dan ook voor kenmerk hoort, dan wil dat nogal eens op de lachspieren werken, en niet elke situatie is daarvoor geschikt.