About Me

My photo
Belgium
Begin 2005 vroegen wij ons af: Doen we het of doen we het niet? Dat werd dus ook de eerste titel van dit blog. En we besloten dat we het wilden doen: verhuizen naar Amerika. Via het bedrijf waar mijn man voor werkt. Maar veel gepalaver en enkele reorganisaties verder, zitten we nog steeds in Belgie. We geven de moed niet op, doen ondertussen ook mee aan de Green Card Lotery, en wachten... Vandaar ook dat ik eind februari 2008, meer dan 3 jaar later, dit blog een nieuwe titel gaf: Quiévrain: wachten. De uitleg waarom staat in mijn posting van 28 februari 2008... Wanneer kunnen we gelost worden?

Thursday, December 21, 2006

De beste wensen!




Aangezien wij op skivakantie gaan, zal er hier de komende week niks meer gepost worden.Ondertussen wil ik van de gelegenheid gebruik maken om iedereen heel prettige feestdagen toe te wensen, en een heel gelukkig 2007!
Ik hoop jullie allen ook in 2007 weer hier te mogen begroeten, en dank je voor het gezelschap en de steun in het voorbije jaar!
Tot ziens, tot volgend jaar!





De nachten worden langer, de dagen duidelijk korter,
brrr, ’t is kou, je kruipt wat dichter tegen elkaar aan.
Sterren fonkelen aan de heldere hemel,
vlammetjes dansen gezellig in ons warme huis.

Een terugblik op het voorbije jaar…
Veel vreugde, soms ook verdrietjes,
ongeduld, maar ook ontzettend veel genietjes.
Hopen verrassende dingen, maar ook veel verwachtte.
Slapeloze, maar ook heuglijke nachten.

Het voorbije jaar vouwen we stilaan dicht.
Wat gaat het nieuwe jaar weer brengen?
Wij springen in ieder geval vol nieuwe moed
dat onbekende tegemoet.
365 nieuwe dagen om van te dromen,
elke dag wel weer een tikkeltje bijzonder,
en wie weet gebeurt er hier of daar nog wel eens een wonder!




Saturday, December 16, 2006

Vallende ster...

Photobucket - Video and Image Hosting

Gisterenavond. Het was ongeveer 22.30 uur toen ik besloot mijn echtgenoot gezelschap te gaan houden; hij was reeds eerder naar boven getrokken om nog wat TV te kijken. Net toen ik de draagbare telefoon terug in zijn station legde, rinkelde deze. Euh? Had ik weer op verkeerde knoppekes geduwd? Toch maar even opnemen… En gelukkig dat ik dat deed, want Ron belde!
Ron en Lynne zijn onze Amerikaanse vrienden. Aanvankelijk waren hij en mijn man collega’s bij MCI Worldcom, ondertussen werkt mijn man voor een ander Amerikaanse bedrijf, en is MCI overgenomen door Verizon. Zij waren de mensen waar we in 2000 bij ingewoond hebben. Nadien zijn we steeds contact blijven houden. Eerst kwam Ron bij ons op vakantie (toen we nog in Limburg woonden), nadien gingen we bij hem op vakantie toen hij een assignment had in Londen, toen kwam Lynne bij ons op vakantie, en zijn wij weer naar hen in Londen gegaan toen ze weer daar waren voor een assignment, en kwamen zij beiden weer naar ons. En ook hun dochter logeerde al bij ons (nadat ze een paar maanden in Italië verbleef om die taal te leren).
Spijtig genoeg is hun tienerzoon begin 2005 overleden na een zeer lange strijd waarbij ook een beenmergtransplantatie hem niet heeft kunnen helpen. En hoe zeer we ook ons best gedaan hebben, toch heb ik zeker na het overlijden zitten vloeken en tieren over die verdomde duizenden kilometers en die Oceaan die tussen ons in zit… Lynne kreeg het beter verwerkt dan Ron. En je wil dan wel helpen, maar vanop die afstand sta je zo machteloos, kan je niet echt helemaal doordringen. Je kan eens niet ‘zomaar’ binnen springen om een tasje koffie te drinken en om wat te babbelen, of helemaal niks te zeggen maar er gewoon te zijn. En je merkte dat Ron zich steeds meer ging afsluiten. Hij fleurde wel op toen we eind vorig jaar dachten dat we zijn richting uit konden verhuizen. Onmiddellijk stuurde hij ons info op: over New Jersey en Pennsylvania, boeken die hij aangeschaft had via de AAA. En als we een referentie nodig hadden, dan moesten we het maar weten te zeggen! Ze zouden zelfs borg willen staan voor ons als dat een emigratie zou kunnen helpen (neen dus). En ook nu wou hij informeren hoe de stand van zaken was. Of zij zich konden verheugen om minder water tussen ons in te hebben in de loop van 2007… Wat zouden ze het fijn vinden om samen weer the 4th of July te kunnen vieren, of om met Thanksgiving samen aan tafel te kunnen zitten, dankbaar voor elkaars gezelschap, of om samen kerstcadeautjes uit te wisselen en weer samen naar Chicago te kunnen gaan. Maar spijtig genoeg kunnen we op dit moment niets meer zeggen… Hoe graag we ook zouden willen!
Onze zoon houdt ook van hen, zij zijn al een stukje ouder, en ik denk dat hij hen ook wat ziet als een soort van grootouders die hij zelf niet heeft.
Die liefde is ook wel wederzijds; zij zien in onze zoon heel wat van hun overleden zoon. Enerzijds zijn ze heel verschillend; Daniel was een begenadigd balletdanser die ook in heel wat musicals meespeelde. Hij ontwierp ook juwelen, terwijl onze zoon meer een boekenworm en een ‘gamer’ is. Maar beiden zijn ze echte spring-in-‘t-veldjes, houden ze van discussies en fantasie, zijn het optimisten tot en met die nooit eens gewoon door ’t huis kunnen stappen maar altijd lopen, dansen, neuriën, huppelen… Beiden zeer gepassioneerd door de dingen die ze doen.
Als er deze dagen een sterretje valt, dan weet ik wat mijn wens is. De wens die ik de afgelopen anderhalf jaar al bij tientallen sterretjes, kaarsjes en wat dan ook gedaan heb…

Wednesday, December 13, 2006

De goden

Even gelden zei een collega-blogger me nog dat er regelmatig dingen waren die ze niet op haar blog durfde te zetten, omdat ouders en familie mee lezen. Zo krijgt de buitenwereld dus de idee dat alles ‘up’ is, altijd, terwijl dat niet de realiteit is.
Tuurlijk ben je wel eens down, dat zijn we toch wel allemaal wel eens?! Dat gaat helemaal niet anders zijn omdat je nou toevallig in het buitenland gaan wonen bent! Maar ik begrijp wel dat het voor familie en ouders anders is wanneer je ‘veilig’ bij hen in de buurt bent en zij even binnen kunnen springen om eens te kijken hoe het met je gaat, dan wanneer je duizenden kilometers bij ze vandaan bent, en zij dus niet fysiek die schouder kunnen bieden (of die schop onder je kont, hahaha).

.
Photobucket - Video and Image Hosting



Je schrijft het natuurlijk niet graag elke keer op je blog als je je niet goed voelt, als je je ongelukkig voelt. Dat willen mensen niet lezen. Maar toch zit je moet die gevoelens. En schrijven zou therapeutisch zijn, maar toch kan je soms toch maar niet doen, want ‘anderen’ gaan er zich op één of andere manier aan storen?

Hier zijn de vooruitzichten ook niet zo denderend: vorig jaar (én in de loop van dit jaar) was gepland dat Kerstmis er eentje werd in ons nieuwe huis in New Jersey. Ondertussen is heel erg duidelijk dat het gewoon kerstmis zal worden in ons Kempisch dorp waarin we totaal niet geïntegreerd zijn. Witte kerst? Man, dit is België, vergeet dat maar!
Daarom hadden we, bij wijze van troost, een skivakantie geboekt in de Zwitserse bergen. Weg van huis en het pijnlijke verlangen. Weg van de regen en in de sneeuw. Maar een mens vraagt zich af wat hij gedaan heeft om de goden zo ongunstig gestemd te maken; er ligt geen spat sneeuw (iets van een 10 cm op 3000 meter hoogte), en de vooruitzichten zijn niks positiever. We zullen dus naar Zwitserland rijden om ook daar in de regen en zonder sneeuw te gaan zitten. Denkend, dromend en pijnlijk verlangend naar waar we eigenlijk hadden horen te zitten

Monday, December 11, 2006

Gazette van Detroit

Ontstaan
In 1889 trok Camille Cools naar Amerika, alwaar hij in 1905 een meubelfabriek oprichtte.
De West-Vlaming was een cultuurminnend man, en zorgde er voor dat dat de Vlamingen in Detroit Nederlandstalige boeken konden lezen. Tevens droomde hij van een eigen (Vlaams!) krantje, en zo rolde op 13 augustus 1914 het allereerste exemplaar van de Gazette van Detroit van de band. Wekelijks schreven een 20-tal vrijwilligers een 8-tal pagina’s nieuws bij elkaar.
De krant werd voor de eerste keer in zijn bestaan bedreigd in de jaren zeventig van de vorige eeuw, doordat Belgian Press (de drukkerij/uitgeverij) met financiële problemen te kampen kreeg. Daardoor wordt de krant sinds 1974 verder gezet door de vzw Belgian Publishing Company.
De Gazette verschijnt nu nog tweewekelijks, en draait volledig op een (grotendeels vernieuwde/verjongde) ploeg van vrijwilligers.

Photobucket - Video and Image Hosting


Doelpubliek
De Gazette van Detroit richt zich voornamelijk op Amerikanen en Canadezen van Vlaamse afkomst. Vooral de eerste en tweede generatie vindt het belangrijk de band met het moederland te onderhouden en wil nieuwtjes uit Vlaanderen te weten komen. Omdat volgende generaties van inwijkelingen het Nederlands niet meer begrijpen, verschijnen er ook Engelstalige artikels in het blad.

Oubollig imago
Ik heb enkel nog maar op het internet naar exemplaren van de Gazette gekeken, en moet zeggen dat het mij nogal oubollig en weinig aantrekkelijk over komt.
Jaren geleden, toen de Gazette ontstond, zal dit heel zeker een grote behoefte gedekt hebben. Internet was onbestaande, en tijdens de peperdure telefoongesprekken met het thuisfront zal men zeker wel andere dingen dan het plaatselijke nieuws willen bespreken hebben.
Maar we zijn ondertussen bijna 100 jaar verder. Om nostalgische redenen lijkt het natuurlijk fijn om de Gazette als eeuweling te kunnen gaan vieren. Maar om praktische reden?... We zijn volop in het internettijdperk beland. Alles wat we van België of Amerika willen weten is slechts een muisklik van ons verwijderd. Zo’n papieren krant die dan ook nog met vertraging én de nodige beperkingen in je bus komt vallen lijkt mij geen lang leven meer beschoren. Ondanks de steun van 12.500 euro die Vlaams minister Geert Bourgeois geschonken heeft.

Voor diegenen die toch gecharmeerd zijn door dit krantje, én die mee willen helpen om het zijn 100ste verjaardag te laten vieren: voor abonnementen kan je hier terecht. Voor de prijs moet je het niet laten, het krantje kost maar 25 euro/jaar!

Ook Vlaamse Ann in California schreef een tijdje geleden iets over deze Gazette.

Thursday, December 07, 2006

Eindelijk: de kerstboom!

Eindelijk! We hebben ons een beetje ingehouden om de Sint niet al te hardhandig snel snel de deur uit te werken, maar gisteren namiddag heb ik de kerstboom gezet!

Alles herinnert me er aan dat we vorig jaar in de idee waren onze (voorlopig) laatste Kerst in België te vieren: op zolder vind ik een doos waarop staat ‘Kerst: opslag’, gevuld met kerstversiering waarvan ik (nog) geen afstand wou doen, maar die we ook niet mee wilden nemen.
Ook onze kerstboom zelf (een nepper vanwege mijn allergie voor dennen) is door manlief in januari bijeen geplooid om zo weinig mogelijk plaats in te nemen in een zeecontainer… En dat heb ik geweten toen ik hem minutieus terug uit elkaar moest plooien.

Photobucket - Video and Image Hosting
- Work in progress -

Terwijl ik bezig was om alles uit te pakken, kon Dusza het niet laten om uitgebreid aan alle dozen te gaan snuffelen. Al die vreemde geurtjes. Geurtjes uit mijn appartement in Antwerpen, waar de boom een eerste keer Kerst vierde, ondertussen al meer dan 15 jaar gelden. Geuren uit ons huis in De Pinte (Oost-Vlaanderen), waar hij ook kerst heeft mogen vieren, geuren uit de opslagplaats in Hasselt, waar de boom ook wat tijd door bracht, in afwachting van onze verhuis naar Korspel (Limburg), waar hij ook ettelijke jaren gestaan heeft, én geuren uit dit nieuwe huis. En we hopen natuurlijk (weeral) om er volgende kerst een nieuwe geur aan toe te voegen.
Maar ze moest dus regelmatig niezen! Grappig is dat wel, zo’n niezende hond.

Photobucket - Video and Image Hosting
- Amai, baasje, van al dat snuffelen word ik toch een beetje moe


Hier is het eindresultaat:
Photobucket - Video and Image Hosting
- Kerstboom 2006 -

En let vooral op de hoogst originele –al zeg ik het zelf- “ster” op de top van de boom…
Photobucket - Video and Image Hosting
- De top –

’t Is dat mijn kerstster de foute kleur had, én licht beschadigd was. En dan moet ne mens creatieve oplossingen zoeken, niet? Dus hebben we even “mutsken trek” gedaan bij Noël, de kerstman, en zo hebben we onze boom afgewerkt. Genieten nu maar!

Saturday, December 02, 2006

Nog meer Belgische bieren in de USA, o.a. Hoegaarden!!!

Photobucket - Video and Image Hosting
Hoegaarden

Het is lang geleden, maar hier volgt nog eens een keer goed nieuws voor de liefhebbers van Belgisch bier in de USA! En ik denk dat er hier een paar lezers gaan zijn die dit heel goed nieuws vinden!
In maart had ik al eens een bericht geplaatst over Global Beer , de importeur van Belgische bieren in 32 staten in Amerika.
Maar vanaf 1 februari gaat de Amerikaanse brouwerij Anheuser-Bush een aantal van InBevs premium merken (o.a. Beck's, Bass, Stella Artois, Hoegaarden en Leffe) importeren en wordt het bedrijf in de Verenigde Staten verantwoordelijk voor de verkoop, promotie en distributie van deze biermerken.

Photobucket - Video and Image Hosting
Leffe

InBevs Canadese merken, waaronder Labatt Blue en Labatt Blue Light en ook Brahma, zijn uitgesloten van deze overeenkomst.
Anheuser-Bush, met hoofdzetel in Saint-Louis, is bierleider in de VS met biermerken als Budweiser en Bud Light.
Meer (Engelse) info kan je hier vinden.

Photobucket - Video and Image Hosting
Mijn thuis is waar m'n Stella staat...



Voor diegenen die al enige tijd weg zijn uit België en ‘de markt’ niet echt gevolgd hebben: Inbev ontstond in 1988 uit een fusie tussen de Leuvense brouwerij Artois en brouwerij Piedboeuf uit Jupille, en kreeg toen de naam Interbrew.
In 1995 werd het Canadese Labatt's overgenomen. Na een fusie in 2004 met het Braziliaanse AmBev werd het bedrijf omgedoopt in Inbev.

Photobucket - Video and Image Hosting
Beck's

De brouwerij top 5, 'volgens geraamd biervolume (in miljoen hectoliter)
1. InBev: 190
2. Anheuser-Busk: 152
3. SABMiller: 135
4. Heineken: 107
5. Carlsberg: 78

Photobucket - Video and Image Hosting
Bass
Spijtige genoeg zal je dus nog moeten wachten tot februari. Net iets te laat voor de Kerstman. Maar wel ruim op tijd voor de paashaas!!!

Thursday, November 30, 2006

Santa is dead!

Wie o wie heeft daar zitten liegen?!
Photobucket - Video and Image Hosting

Tuesday, November 28, 2006

Valies

Photobucket - Video and Image Hosting

Deze morgen in de auto moest ik plots terugdenken aan een bepaald iets uit mijn kindertijd. Ik zal toen een jaar of 12 à 13 geweest zijn.
Een paar huizen verder woonden mensen, en haar zuster was een paar jaar voordien met haar man naar Canada getrokken. Ze hadden daar een succesvolle boerderij uitgebouwd. En alhoewel ze dus goed hun geld verdienden kwam zij jaarlijks een maand op vakantie bij haar zus en moeder omdat ze zoveel heimwee had. Eigenlijk zou ze liefst van al gewoon teruggekeerd zijn naar België, maar haar echtgenoot en hun kinderen wilden daar niks van weten!
Rond die tijd zat het bedrijf waar mijn vader voor werkte ook in moeilijkheden, er waren al heel wat mensen ontslagen, en de lonen waren naar benden gegaan. Zo kwam het dus op een avond aan tafel bij mijn vader eens op om zich af te vragen hoe het zou zijn als wij ook naar Canada zouden trekken. Moeder was onmiddellijk tegen, want tenslotte sprak geen van beide een andere taal. Ik was de enige die enthousiast was, en die onmiddellijk zijn koffers wou gaan pakken. J.
“Maar dan moet je al je vrienden achterlaten, en helemaal van niets beginnen. En de school, die is daar ook helemaal anders. En je spreekt geen Frans of Engels”, waren de bezwaren. Maar ik, ik zag daar geen probleem in. Tja, vrienden achterlaten, dat is inderdaad niet zo leuk. Maar je kon toch schrijven met elkaar! (we schrijven eind jaren 70, begin jaren 80, PC’s hadden hun intrede nog niet gedaan in het huishouden van Jan Modaal). En een taal leren, dat is toch niet onoverkomelijk?
Maar even snel als de idee “naar Canada emigreren” uitgesproken werd die avond, werd het ook weer van de tafel geveegd.
We zijn nu 25 jaar verder, en ik zou onmiddellijk terug mijn koffers willen pakken. Niet voor Canada, maar wel voor Amerika…

Wednesday, November 22, 2006

Happy Thanksgiving

Morgen is het Thanksgiving. Aangezien mijn Amerikaanse vrienden/lezers het dan waarschijnlijk te druk zullen hebben om blogjes te lezen, post ik dus mijn wensen voor jullie vandaag al maar.

Photobucket - Video and Image Hosting

Op het internet vond ik dit gedichtje:

Thanksgiving Day will soon be here.
It comes around but once a year.
If I could only have my way,
we'd have Thanksgiving every day.

En oh, wat had ik dit jaar graag Thanksgiving meegevierd... Maar het heeft niet mogen zijn.

Mag ik nog een oproepje doen van een kalkoentje? Dit jaar is het misschien te laat, maar denken jullie volgend jaar hier eens aan:

I am an American Turkey,
of Red ,White and Blue.
My gobble is very happy,
and I am so thankful too.
Because I am an American
there is something I have to say:
have chicken instead of me,
on your (next) Thanksgiving Day.

Sunday, November 19, 2006

kerstsfeer

Ik weet niet wat het dit jaar is, maar ik heb écht zin in Kerstmis. Niet zozeer in het kerstfeest an sich (we zitten dan in de Zwitserse bergen), maar wel in heel de sfeer die rond de kerstdagen hangt. Zeker nu het beduidend vroeger donker wordt, en het meer nogal mistroostig is. Ik wil dan massa's theelichtjes aansteken in huis, zodat er een heel gezellige en warme sfeer hangt. En ik wil het huis decoreren met leuke kerstspulletjes. Maar ach, het is nog veel te vroeg, het is niet eens december! Eerst moet de Sint nog komen!
Toch heb ik de afgelopen week al stiekem een versieringske aangebracht, heel erg discreet. Nou ja, discreet voor 'anderen', niet voor ons. :-) Ik had namelijk van die leuke stickerdecoraties gekocht, en heb er al eentje 'uitgeprobeerd' op het keukenraam:


Photobucket - Video and Image Hosting



Dat ziet er best geslaagd uit! En ik vind het zo leuk: enkel ons gezinnetje kan er al van genieten, want wij hebben geen naaste buren, en geen achterburen (behalve massa's vogels), dus niemand die er zich aan kan ergeren dat wij nu al kerstdecoratie hebben. Hihihi.
Hier nog een foto van deze namiddag; onze zoon zit voor school te werken, en buiten zie je hoe grijs en nat het weer is:

Photobucket - Video and Image Hosting

Natuurlijk heb ik ook niet kunnen weerstaan aan een paar van die schattig lieve snoezige 'kerstmannekes', die ook in de winkel lagen. Ik had ze in het reclamablaadje gezien, maar ik was dan ook aangenaam verrast toen ik in de winkel zag dat ze maar liefst 5 verschillende figuren hadden (i.p.v. de 3 die in hun folder stonden). Ze waren alle 5 zo leuk, dat ik ze maar allemaal meegenomen heb. En ik heb ze hier en daar al in de living geplaats: eentje boven de barkast, eentje naast de plant, twee op de boekenkast, en eentje op het telefoonkastje. Maar voor alle gemak heb ik ze voor een fotootje even alle 5 broederlijk naast elkaar gezet:


Photobucket - Video and Image Hosting


Wees nu eerlijk, daar kan je toch niet aan weerstaan? :-))

Gelukkig was het weer gisteren wat beter dan vandaag. Ik heb twee groencontainers herfstbladeren bij elkaar geveegd! En je kan op de foto hier boven zien (die van het keukenraam) dat er nog heeeel veeeel blaadjes van de bomen moeten vallen!

's Avonds zijn we uit eten gegaan met vrienden, in een leuke bistro die we het afgelopen jaar ontdekt hebben. Onze zoon had een hele malse kippenbrochet met currysaus, papa een reeragout met herfstgarnituur, Carine iets met vis (zonnevis?), haar man had iets met hert, en ik had een vegetarische wokschotel. Allen waren we uiterst tevreden, ieder had zijn bordje goed leeg (en niet omdat het te weinig was!). Als dessert koos onze zoon een kinderijsje met grenadine (vanwege 'de lekkerste lolly's van de wereld', die ze er volgens onze zoon bij geven), papa en Luc hadden ijs met warme krieken, en Carine en ik hadden ijs met amaretto en marsepijn. Jamjamjam! Voor herhaling vatbaar!

Saturday, November 11, 2006

Ferdinand

Deze voormiddag zag onze zoon plots weer de egel in onze tuin. Heel op zijn gemakkie was die door de tuin aan het wandelen, af en toe snuffelde hij met zijn lange snuit in het gras.
Wist je trouwens dat deze egel in heel wat Europese landen een beschermde diersoort is?

We dachten dat de egel bang van ons zou zijn, dus we namen een foto van op veilige afstand.

Photobucket - Video and Image Hosting

Nadien bleek dat we gerust tot op 20 cm konden naderen, het beestje was helemaal niet bang van ons! Hij krolde zich niet tot een bolletje (iets wat hij nadien wel deed, toen ook onze hond Dusza wou kennismaken).

Aangezien het beestje zich duidelijk goed voelde in onze tuin, besloten we snel snel naar de viswinkel hier twee straten verder te rijden. Heel snel, want we hadden nog 5 minuten vooraleer de winkel zou sluiten.
Wat we dan gingen doen voor een egel, in een viswinkel? Een flinke portie meelwormen kopen!
In tegenstelling tot wat heel wat mensen denken, voeder je een egel best geen melk!
Egels likken deze melk met plezier op, maar dat is niet zonder gevaar. Ze kunnen er namelijk gemakkelijk diarree van krijgen, waardoor ze last krijgen van uitdrogingsverschijnselen met alle gevolgen van dien.
Best geef je ze ook geen slakken of wormen uit de tuin, want deze kunnen vergiftigd zijn door het gebruik van niet natuurlijke bestrijdingsmiddelen.
Wat mag je egels dan wel geven? Egels eten vooral insecten. Meelwormen vinden ze een lekkere én gezonde maaltijd. Ze kunnen gerust zo’n vijftien à twintig meelwormen per dag op. Dàt zijn we dus gaan kopen. Maar … Ferdinand gunde ze geen blik waardig!
(ja, hij heeft ondertussen een naam gekregen)

Photobucket - Video and Image Hosting

Waarschijnlijk omdat dat beest echt niet van de honger om zal komen hier, het stikt hier van de wormen, kevertjes en andere insecten, zowel in onze tuin als in de weilanden en bossen achter onze tuin. Ferdinand ziet er dan ook heel erg gezond uit (én: ik zag geen vlooien rondspringen tussen zijn stekels, alhoewel hij die ongetwijfeld wel zal hebben).

Eerder deze week had ik een link doorgekregen http://www.infotalia.be/nl/tuin/dieren_vijver_detail.asp?id=900
En zo weten we nu dat we een heel egelvriendelijke tuin hebben:
- er staat Bekaert draad rond onze tuin, maar zonder scherpe punten, en daar waar de draad tegen de betonnen plaatjes komt, kan zo’n egel dus onder kruipen. Wij hebben ook geen buren, dus de egel kan gewoon vanuit het veld in onze tuin wandelen, via die kleine openingen.
- we hebben geen waterpartijen in onze tuin (waarin zo’n schattig snuitje kan verdrinken)
- wij gebruiken in de tuin geen enkel bestrijdingsmiddel dat schadelijk is voor dieren (vanwege onze hond, die toch ook vrij in de tuin moet kunnen lopen)
- we hebben achteraan in de tuin heel wat m² waar zo’n beestje een schuilplaats kan hebben: er staan paletten met bakstenen opgestapeld, en deze paletten hebben we nog eens bovenop betonnen blokken gezet, en afgeschermd met een bache. Onder die paletten is dus een knappe ruimte, afgeschermd van regen en wind. Het ligt daar ook vol met verdorde eikenbladeren (van de bomen achter in de tuin), en het is een hoek in onze tuin waar we eigenlijk niet zelf komen, dus lekker rustig.
Photobucket - Video and Image Hosting

Oh ja, als je ooit een egel in je tuin krijgt, en je ziet het niet zitten om ze smakelijke, dikke, kronkelende meelwormen te voederen, dan kan je ook nog altijd kattenvoer uit blik voorschotelen, waarbij vissmaak zijn voorkeur zou hebben.

Thursday, November 09, 2006

De mol

Sinds een 2-tal weken worden we ’s ochtends regelmatig verrast door kleine molshoopjes in onze tuin. Deze trappen we dan snel terug plat, in de hoop dat het beestje zo de moed opgeeft om bij ons te komen graven. Maar … mollen zijn niet slim, lijkt het mij! Of ze zijn heel koppig, dat kan natuurlijk ook!
Toen onze zoon deze ochtend aan de ontbijttafel zat, en rustig in de tuin zat te kijken, riep hij plots “De mol!”. Terwijl ik hem, met zijn oh zo tere dierenliefhebbende hartje, mijn excuses aanbood, maar zei dat ik het beest ging vermoorden, had ik al een emmer te pakken en een blik vast om het beest op te scheppen. Ondertussen flitsten er een paar moordscenario’s door mijn hoofd. Tot dat ik buiten kwam, en het beest zag.

Photobucket - Video and Image Hosting

Dat was geen mol! Dat was een egel! Ik heb hem dan ook maar even opgeschept en in de emmer gezet, zodat onze zoon én de nieuwsgierige hond het beest eens van dichtbij konden bekijken. En dan ben ik het maar snel naar de weide achter ons huis gaan dragen, kwestie van het beestje niet te overstressen. Daar verdween hij snel tussen de verdorde braamstruiken. Nog snel heb ik een foto gemaakt (van zijn achterste).En grrrrr! Toen we deze avond thuis kwamen, had die mol weer zitten wroeten! Ofwel ploegt hij heelder sporen door ons mooie gras, ofwel wroet hij onder de klimopstruiken die zo wie zo deze zomer al erg afgezien hebben. Ik hoop voor dat beest dat ik hem niet te pakken krijg!

Friday, November 03, 2006

Knipoogje

Photobucket - Video and Image Hosting



Yesterday is history
tomorrow is a mystery
Today is a gift.
That's why they call it present.



Dank u voor de terechte opmerkingen van gisteren. ;-)



Wednesday, November 01, 2006

Waarom wij willen verhuizen naar Amerika.

Photobucket - Video and Image Hosting


Als men jou vraagt waarom je van je partner houdt, en je mag maar één reden opgeven, dan lijkt die éne reden waarschijnlijk best een beetje stom. In ieder geval niet Belangrijk genoeg om er voor te trouwen.
Idem voor ons lijstje van ‘Redenen waarom we naar Amerika willen’. Niets op dit lijstje is echt de Grote Levensbelangrijke Reden. Maar net als bij je huwelijk, is het juist de verzameling van al die kleine dingen die het verschil maakt.

De hoofdreden is eigenlijk een carrière gebonden reden. Als Manlief nog door wil groeien binnen het bedrijf, dan zijn die mogelijkheden zeer beperkt omdat hij ‘alleen maar’ Europese ervaring heeft. Voor bepaalde functies wil men nu eenmaal dat je ook ervaring hebt opgedaan in een ander continent. We kunnen in dat opzicht dus kiezen of we naar Azië, Australië of Amerika willen gaan. Maar wij kiezen dus voor Noord-Amerika.
Indien we nadien zouden besluiten om terug te keren naar België, dan kan hij hier weer doorgroeien. Maar indien we besluiten om ginder te blijven, dan kan hij ook daar weer doorgroeien. En veel makkelijker dan hier. Manlief werkt voor een corporate afdeling van een grote holding, en zij hebben heel wat (hoofdkwartieren van) bedrijven in Noord-Amerika. Veel meer dan in Europa.


Hier volgt dus een opsomming van redenen waarom wij naar Amerika zouden willen gaan (in willekeurige volgorde):

Er zijn veel meer mogelijkheden voor cursussen of seminaries te volgen, er zijn meer/grotere beurzen, er zit meer ‘drive’ in de mensen, men is meer customer focused, en men vat de koe sneller bij de horens ipv eindeloos te blijven praten praten praten.

Ik ben er van overtuigd dat het schoolsysteem in Amerika veel aantrekkelijker is voor onze zoon. Het is flexibeler, je kan meer op niveau werken, hij kan zijn creatieve kanten beter uitwerken binnen het reguliere lespakket, Advanced Placement biedt leuke perspectieven, positieve aanmoediging geeft hem vleugels, …

Het lijkt mij dat je in Amerika toch iets meer je kop boven het maaiveld uit mag steken dan in België.

Als je iets bereikt hebt, dan is dat niet ‘toevallig’ of omdat je waarschijnlijk goede vriendjes was met de baas, maar wel omdat je er voor gewerkt hebt. Je mag dus best succesvol zijn.

Ook zijn er leuke activiteiten die je in je vrije tijd kan doen, en die in België toch veel minder/niet mogelijk zijn: de musea zijn werkelijk niet te vergelijken met de Belgische. Als je nog geen Science (and Industry) Museum, of een Natural History Museum bezocht hebt, dan kan je je het gewoon niet inbeelden. Zelfs de musea in Londen moeten de duimen leggen!
Je kan als ‘vrijwilliger’ gaan werken in de plaatselijke dierentuin of in zo’n museum. Dat is heel erg boeiend (je mag jongere kinderen rondleiden en begeleiden bij activiteiten, je hebt de mogelijkheid om achter de schermen te gaan en mee te helpen,…)

Onze zoon zou, net als ik, vlot de Engelse taal leren. Dat lijkt mij nooit een nadeel voor je toekomst. Naast het Engels zou hij dan eventueel nog Spaans kunnen doen. Hij heeft immers al een redelijke basis van Frans (na 4 jaar Franse les).

Voor een warhoofd als ik is het heel handig dat de winkels nog laat open zijn. Hoe dikwijls wil ik niet beginnen koken, terwijl ik me realiseer dat ik een ingrediënt vergeten ben, en het al na 18.00 uur is zodat ik toch maar snel iets anders uit de mouw moet gaan schudden, of een incompleet maal op de tafel moet toveren.

Tevens kan je er lekker uit eten gaan voor relatief weinig geld.

De uitdaging van ergens in een totaal andere cultuur terug iets op te bouwen lijkt mij enorm aantrekkelijk. Ook na ons verblijf in Amerika in 2000 had ik wel het idee dat ik mij ginder ‘thuis’ zou kunnen voelen.

Er is weinig ruimte voor zelfmedelijden en profitariaat.

Mensen willen vooruit.

En dan verder nog die typische dingen die heel wat mensen zeggen: de vriendelijkheid van de mensen, hun hulpvaardigheid, servicegerichtheid in de winkels of de horeca, het mooie landschap, de ruimte,…

Boeken zijn heel wat goedkoper, net als elektronica, dus er kan van zakgeld meer gekocht worden. ;-)
(zoonlief droomt nu al van zo’n Wacom-tablet en ander grafisch materiaal om tekeningen verder uit te werken op de PC).

Tot slot vinden we het ook belangrijk dat onze zoon deze ervaring mee kan maken. We hopen dat hij hier uit leert dat, indien je een droom hebt, je deze achterna moet gaan (mits vooraf even te kijken naar de haalbaarheid natuurlijk). We willen hem ook duidelijk maken dat je daar moet gaan waar je denkt gelukkig(er) te kunnen zijn. Dat je niet bang moet zijn om vertrouwde dingen achter te laten (maar wel eerst heel goed na moet denken alvorens je dat doet).

En ja, we weten dat het leven –net zoals in België- niet allemaal rozengeur en maneschijn is. Mensen die ons beter kennen weten écht wel dat we realisten zijn, en geen dromers. (anders hadden we al lang hier alles verkocht, om alzo een bedrijf in Amerika over te nemen)

Tuesday, October 31, 2006

Hoop doet leven

Ik werd er door een vriend attent op gemaakt dat ik door mijn berichten hier misschien een verkeerde indruk zou kunnen geven; misschien komt het over alsof ik hier per se WEG wil, dus dat onze plannen om naar Amerika te gaan eerder een vlucht zijn, weg van iets. Maar dat is helemaal niet waar hoor.
Er zijn ooit momenten geweest dat we liefst van al letterlijk wilden ‘wegvluchten’. Weg van alle pijn en verdriet. Maar we deden dat niet, want we wisten dat dit niet de juiste reden waren om te verhuizen, we realiseerden ons ook dat zoiets helemaal geen oplossing zou geweest zijn. Net omdat ik vond dat mijn verantwoordelijkheid hier lag, zijn we steeds hier gebleven, ook al droomden we van in 1992 al van ‘buitenlandse ervaring opdoen’.. We zijn dus 13 jaar hier gebleven omdat ik vond dat ik hier nog verantwoordelijkheden had. Omdat er een elastiekje was dat heel erg aan mij trok en mij niet uit het land wou laten gaan (ik realiseer mij nu dat ik dat misschien heb trachten te compenseren door binnen België een aantal keren te verhuizen). Dus toen in november 2004 dat elastiekje brak, heb ik mij onmiddellijk gerealiseerd dat er geen reden meer was om onze droom nog langer uit te stellen. Toch heb ik er nog een paar maanden over laten gaan, alvorens echt de knoop door te hakken, begin 2005.
Als ik echt had willen vluchten voor iets, dan hadden we het afgelopen jaar daartoe meer dan eens de kans voor gehad. We zouden kunnen kiezen hebben uit Duitsland, Zwitserland, Frankrijk, Engeland, Scandinavië, zelfs uit Canada! Maar neen, wij willen doelbewust naar Amerika.
Dus misschien moet ik maar eens een poging doen om duidelijk te maken dat Amerika vanuit positieve reden een keuze is, en geen anti-keuze. Mijn lijstje post ik dus morgen.

’t Is zoals Sabine in de commentaar zei: Bloglezers hebben brede schouders! Dus bedankt dat ik jullie schouder eens even mocht lenen! Bedankt voor de virtuele knuffels!
Ook het feit dat ik hier de dingen eens van me af kan schrijven, helpt. Door het op je scherm te zien staan schrijf je het letterlijk een stuk van je af.

@Patrick, aanvankelijk hadden we ook het plan om op vakantie te gaan in Amerika, maar eerlijk gezegd denk ik dat we het daar alleen maar erger mee maken. Je kan dan even ‘proeven’ van iets, maar je weet dat je het weer achter moet laten.
De Diversity Lottery 2008 mag inderdaad weer op onze deelname rekenen! De kans om te winnen is klein, maar het is een kans, en wie niet waagt, niet wint! Ons Nepalese meisje had inderdaad ook maar een kleine kans op onderwijs, maar zij heeft ze ook gekregen.
Die feestdagen… vorig jaar vierden we kerstmis en oudejaar al in de idee dat dit onze laatste gingen zijn.
Relocations hebben ze niet nodig om mensen te vervangen, er zitten er in de States genoeg, en door de reorganisatie gaan er trouwens een paar goeie directors ook op zoek moeten gaan naar een nieuwe job.

@Hilde, Sally, Ann: ik denk dat ik mij het leven in Amerika te rooskleurig voorstel. Ik ben me bewust van heel de ellende met de administratie, de verdomd onhandige manier van bankzaken regelen, het verachtelijke systeem van credit scores, het uuuuren winkelen voor dagelijkse boodschappen omdat geen van die verpakkingen je vertrouwd overkomt, …
En mijn man zal inderdaad ook wel moeten reizen als we ginder zitten, maar ik kom van een periode waar hij minstens 1 week per maand weg was, dus zoveel ‘anders’ gaat dat niet zijn. ‘k Heb hier trouwens ook geen familie meer, dus ook dat zal in Amerika niet anders zijn.

@Ann: het zijn geen reorganisaties omdat het er slecht gaat (ze draaien al jaren aan een stuk ongelooflijke winsten), maar ze willen een slankere organisatie die zich enkel met de core business bezig houdt…
@Ann en Andrea: Een ander bedrijf… Daar hebben we ook al aan gedacht, maar financieel zouden we dan ontzettend veel laten vallen (wegens allerlei constructies die opgezet zijn om mijn man aan het bedrijf te binden). Dus zo snel neem je die beslissing niet. Trouwens, hij ziet heel wat uitdagende mogelijkheden binnen deze holding.
@Kristine: dan heeft Alain ook al veel geduld gehad, en zal die nu wel heel erg blij geweest zijn met deze kans!

@San: die onzekerheid, dat vreet inderdaad aan je. Ga je een nieuwe keukentafel en stoelen kopen? Want de tafel wiebelt en de stoelen zijn versleten. Maar we gaan zo wie zo al spullen moeten wegdoen omdat we niet alles in de container krijgen. Is het dan niet te stom om nu een nieuwe tafel te kopen?
Het smeedwerk dat we op het terras boven plaatsen: geven we 1000 euro uit aan een simpel modelleke? Of liever die 1500 euro aan dat hele mooie? Want tja, als we hier blijven, dan is het mij die 500 euro meer wel waard! Maar wat als we toch kunnen vertrekken? Ons huis gaat geen euro meer waard zijn met die andere balustrade.
Ga ik me nu toch maar een nieuwe auto kopen (vooraleer ik grote kosten krijg aan mijn oude wagen)? Maar als we volgend jaar vertrekken, dan kan ik misschien beter met deze auto verder blijven rijden, anders verlies ik toch wel veel geld op een stomme auto.

Ik besluit dus dat ik elk sprankelke hoop dat ik tegen kom in mijn schatkistje steek, en dat ik niet teveel nieuwe spullen koop die we toch niet mee kunnen nemen. Hoop doet leven, niet?!


Oh ja, als antwoord op een vraagje dat ik privé kreeg:
Spemque metumque inter dubii, wat gisteren de titel van mijn bericht was, is een Latijnse uitspraak, en wil zeggen Wankelend tussen hoop en vrees.

Monday, October 30, 2006

Spemque metumque inter dubii…

(Allereerst: bedankt allemaal voor jullie steun n.a.v. mijn vorige berichtje.
"Zou ik dit posten, of toch beter niet?" Dat is de vraag die ik mij heel de ochtend al stel. Het feit dat je dit leest, maakt duidelijk dat ik beslist heb om het te posten. Ik wil me niet altijd 'flink' houden, ik wil niet altijd 'optimist' zijn als dat niet is wat ik voel. Dus sorry, maar deze keer niet zo'n postief bericht. Maar ik wou het even van me af schrijven.)

Tijdens de afgelopen zomer had ik heel sterk het gevoel dat we tegen eind september iets meer gingen weten over onze toekomst in de VS. Was dat gevoel écht, of was het meer een reflex van zelfbescherming om het stadium van “voorlopig geen concreet zicht op verhuis” op een aanvaardbare manier vooruit te schuiven? Verder weg bij het “nu”, maar niet té ver vooruit, zodat het nog doenbaar leek, die periode van “wachten” die nu toch wel heel erg lang duurt?
Geen idee, maar in ieder geval hoorden we eind september niks. Tenminste, toch niks dat ons één stap dichter bij Amerika bracht. Het enige wat we hoorden was dat er een grondige reorganisatie kwam. (en ook daar put je hoop uit, want de huidige baas van mijn man krijgt een globale functie, dus mogelijk zal hij nu Papa ook wel tot in Amerika kunnen krijgen?)

En dan kwam vorige week het bericht dat men, naast alle andere besparingen, ook het ‘relocation budget’ had afgeschaft, en dit tot eind 2007.
Waar moet ik dan nog hoop uit gaan halen? Ik vrees dat het zakje ‘hoop’ tot op de bodem leeg is geraakt.
Hier zitten we dan. Wat moeten we er van denken? Hoe moeten we ons voelen?
Eigenlijk wil ik er liefst van al niet teveel aan denken. Ik moet dat stukje hoop in mezelf kunnen bewaren. Ik mag dat echt niet opgeven.
En toch zit er dan zo’n stemmetje in je hoofd, dat zich afvraagt of dit het punt is waarop je besefte dat je er nooit meer ging geraken… Maar ik wil niet in België blijven!
Ik heb het hier echt wel gehad. We zijn meer dan 10 jaar in België gebleven terwijl we hier weg wilden. En dat op basis van een grote portie ‘hoop’, hoop dat eindelijk eens dat zonnetje ging schijnen dat ons veel kon doen vergeten. Hoop dat ik eindelijk eens een moeder ging kennen die gewoon ‘Mama’ zou kunnen zijn, en niet ‘Ziek’. Maar al die hoop was tevergeefs.
En toen werd die hoop vervangen door andere hoop: verhuizen, iets wat we al zo lang wilden doen. Er was nu niks meer dat ons tegen hield. Dachten we. Want na anderhalf jaar vol Hoop zijn we gestrand in ons eigen land, een land waar we op dit moment niet willen zijn.
En ik doe heel erg hard mijn best om zoveel mogelijk al de positieve kanten te zien van hier blijven. Ik doe echt constant pogingen om alles heel rationeel te benaderen. Maar er zijn zoveel emoties die heel die rationele benadering gewoon overspoelen, waardoor mijn leven haast ‘geforceerd’ aan begint te voelen.
Zowel mijn man als ik hebben hier geen familie meer, wij zijn gewoon met ons drietjes. We hebben ondertussen wel een hele lieve ‘vervang’familie gevonden. Gisteren hebben we trouwens met z’n allen tezamen ‘tante’ Magda haar verjaardag gevierd. Het was leuk, gezellig, lekker, en we hebben heel wat afgelachen. En ik weet dat die mensen stuk voor stuk dolblij zijn dat ze weten dat wij nog minstens een jaar langer in hun midden zullen zijn. Maar waar je ook gaat, wat je ook doet, hoeveel plezier je op zo’n moment ook maakt, die wens om ons leven verder uit te bouwen in Amerika werpt toch altijd een schaduw op dat alles. En hoezeer ik ook écht van hen hou, hoeveel hun goede raad mij ook waard is, hoezeer zij mij ook aan het lachen kunnen brengen, hoe kunnen zij ooit vatten dat ik op dat eigenste moment dat ik daar plezier zit te maken, toch liever in Amerika zou zitten?

Thursday, October 26, 2006

Balen

Krijg hier net een telefoontje van mijn man:
de besparingswoede is duidelijk in alle hevigheid toegeslagen in hun Operating Company. Woorden als 'downsizen' en 'transfer into a lean organisation' zijn al langer aan de orde (vandaar ook dat wij nog steeds in België zitten, men gaat nu eenmaal elke cent 10 keer ronddraaien alvorens hem uit te geven), maar nu hebben ze dus ook even lekker beslist dat relocations tot eind 2007 (!!!!) bevroren zijn.

:-(

Ik denk dat ik maar in m'n hol onder de grond kruip, en aan de winterslaap begin. Maakt iemand me wakker over een jaartje?

Tuesday, October 24, 2006

Wat een drukte!

Het is hier al even stil, maar dat komt omdat ik het zo druk heb met mijn werk. Op 14 oktober ben ik naar een congres geweest, waar de Vlaamse Minister van Onderwijs nogal stoute uitspraken heeft gedaan die een moeizaam opgebouwd beleid van een aantal scholen met onmiddellijke ingang zou (wou) stoppen, en dat konden we niet laten gebeuren. Dus zijn we met onze werkgroep in actie geschoten: eerst een commentaar geschreven op zijn tekst, dan overal bewijzen gaan verzamelen (o.a. in de publicaties van zijn eigen ministerie) die onze beweringen konden ondersteunen (én zelfs wettelijk eisten!), daar weer veel reactie op gekregen vanuit 'het veld', waardoor we ons genoodzaakt voelden om nog een stap verder te gaan en een oproep te doen alle volksvertegenwoordigers te vragen de minister ter verantwoording te roepen. Het gevolg overtrof onze stoutste verwachtingen: er werd massaal gereageerd! Tegen woensdag 18 oktober was er een Plenaire Vergadering in het Vlaams Parlement waar de minister door alle fracties ondervraagd werd! Een primeur!
Maar ja, dan moet je nog verder 'handleidingen' uitwerken, én voor politici (die ons nog steeds melden dat ze gemaild en gebeld worden door verontruste mensen), voor de scholen. Ondertussen klopten ook nog heel wat ouders bij ons aan voor raad en daad ...
Enerzijds was het zeer vermoeiend (want zelden zaten we voor middernacht in ons bed), maar anderzijds bezorgde die massale steun ons ook wel heel wat kracht.
We zijn nu nog even bezig met de uitlopers van dit alles, maar stilaan begint het leven weer in z'n normale gang van zaken te vallen.

Deze week zijn het in de school Deelproefwerken van Wiskunde (gisteren), Aardrijkskunde (donderdag) en Biologie (vrijdag). En dan begint de vakantie!!! Die zetten we zondag al onmiddellijk in met een verjaardagsfeestje bij onze lieve Tante Magda.
En dan is het één week genieten en terug op adem komen. Volgende vrijdag heeft ook de papa verlof genomen. Er komt dan eerst nog een studente af die we met haar masterthesis geholpen hebben (ze komt ons officieel een exemplaar overhandigen), en ik hoop nadien nog een leuke wandeling te kunnen gaan maken, met het hele gezin en de hond.

P.S.: bedankt voor de vele reactie op mijn vorige berichtje. Voor al diegenen die reageerden: ik heb er zelf nog wat bij geschreven, in de commentaren van vorig bericht.

Tuesday, October 17, 2006

Halloween decoratie

Ik was het haast vergeten, maar 'k heb wat foto's gemaakt van onze Halloween versiering. Die is niet zo verschillend van die van vorig jaar, om de heel eenvoudige reden dat ik écht geen nieuwe versieringen meer wil kopen. We zullen nu al aardig wat spullen achter moeten laten als we de kans krijgen te verhuizen, een 40 voet container blijkt geen onbeperkte ruimte te hebben.

Photobucket - Video and Image Hosting
Ons botje, die een oogje in het zeil houdt... (hij/zij? is een glow-in-the-dark)

Photobucket - Video and Image Hosting
Wat spinnenwebben én een spin aan het raam...

En natuurlijk ook aan de boekenkast:
Photobucket - Video and Image Hosting

En achter dit lachebekje zit de bediening van de vloerverwarming:
Photobucket - Video and Image Hosting

Er hangt ook nog een slinger met pompoentjes in de hall, maar die foto viel te donker uit.

De poetsvrouw moest lachen, vorige donderdag. Ze was namelijk een weekje niet geweest, en zei "Amai, er hangen deze keer wel heel veel spinnewebben!". 'k Heb haar gezegd dat ze ze mocht laten hangen. :-)

Sunday, October 15, 2006

Onze Cunina-dochter: Kechhung Buti Sherpa

We proudly present:

Photobucket - Video and Image Hosting
Kechhung Buti Sherpa


Vrijdag maakte ons hart een sprongetje toen de postbode ons een grote enveloppe van Cunina bezorgde: het peterschapsdossier van ons financieel adoptiekindje in Nepal!

Haar voornaam is Kechhung Buti, familienaam is Sherpa.

(Voor zover ik ondertussen me heb kunnen verdiepen in Nepal, kan men, ondanks het feit dat het kastensysteem er officieel niet (meer) toegestaan is, toch aan iemands naam zien uit welke kaste/stam hij komt: een Magar zal dus 'Magar' als familienaam hebben, en een Sherpa krijgt dus ‘Sherpa’ als familienaam.)

Ze is geboren op 30/01/1998 (8 jaar), en ze spreekt Sherpa.
De lijst van haar gezinsleden is heel wat langer dan wij gewend zijn:
Papa: Sumbha Sherpa, 43 jaar
Mama: Kipa Lamu Sherpa, 50 jaar
Ze heeft nog twee zussen: één van 25 jaar, die gehuwd is, en één van 21 jaar, die de familie helpt.
Kechhung Buti heeft ook 4 broers van 19, 16, 13 en 7 jaar.

De familie komt uit een bergdorp, maar woont nu in Katmandu. Daar trachten ze een beter leven te hebben, maar aangezien beide ouders nooit naar school geweest zijn, geraken ze niet aan een degelijke job. Vader werkt op onregelmatige basis op een veld, met als gevolg dat ze een heel pover inkomen hebben. Het geld dat er is, gaat integraal naar de voorziening in de basisbehoeften.
Dankzij onze maandelijkse 25 euro kan Kechhung op dagelijkse basis naar school gaan, waardoor haar kansen op een betere toekomst aanzienlijk verhoogd zullen worden. Een deel van onze bijdrage wordt ook gebruikt voor de algemene projectwerking in Nepal.

Natuurlijk hebben we momenteel nog heel wat vragen (worden haar broers ook gesponserd door Cunina? Wat leren ze op school? In welke mate kunnen/mogen we haar gezin helpen? Enz….), maar toch zullen we deze maar mondjesmaat kunnen stellen, want als we haar al onmiddellijk een brief van een paar bladzijdes sturen, dan zou dat te overweldigend kunnen zijn. Tenslotte is ze nog maar 8 jaar, we weten niet in welke mate ze zelf al kan lezen, en in welke mate ze Engels beheerst. Maar we houden jullie op de hoogte!

Wednesday, October 11, 2006

Herfst én lente in de tuin.

Het weer blijkt de kluts kwijt te zijn: in juli brandde de zon niet alleen onze huid, maar ook al wat groeide en bloeide in de tuin, in augustus kregen we dagelijks moesson over ons heen, begin september regende het ook nog bakken, en sindsdien draaide het weer weer om, met als gevolg dat de planten helemaal in de war zijn. Tenminste, dat is mijn vermoeden, want ik zie dingen in onze tuin waarvan ik dacht dat ik die enkel in het voorjaar zou zien, maar niet op het moment dat planten zich behoren klaar te maken om de winterslaap te gaan overleven...:

Photobucket - Video and Image Hosting
Van deze plant ken ik de naam niet (het staan losstaande 'stengels', en er komt dus een paarse bloem in). Had nooit verwacht dat die in het najaar in volle bloei zou komen...

Idem met de magnolia. De foto is niet zo duidelijk, ik heb spijtig genoeg geen extra lensen, maar neem het van mij aan: de struik begint te botten:
Photobucket - Video and Image Hosting

Daarnaast hebben we ook nog de lavendel die helemaal terug in bloei staat, én waar deze namiddag vlinders op zaten te fladderen!

Gelukkig hebben we ook nog een boom die wéét dat het herfst is:
Photobucket - Video and Image Hosting

Met een detail van een blad:
Photobucket - Video and Image Hosting

het lukt mij niet zo goed om de 'warmte' van de kleuren echt vast te leggen op foto. Petra slaagt daar duidelijk veel beter in. De kleuren zijn hier nog niet zo fel, het is nog maar het begin van de verkleuring die zich ingezet heeft.

Het is een amberboom
Ik hou ontzettend veel van bomen, en deze hebben we dit voorjaar geplant omdat we de vorm van de bladeren zo mooi vonden, én omdat hij zo'n schitterende herfstkleuren krijgt.

Monday, October 09, 2006

Herfst? Of lente?

Zaterdag had ik er plots zin in, en ben ik op de zolder onze Halloween versierspullen gaan halen. Niet dat dat veel voorstelt (een geraamte, wat lampionnetjes, twee slingers met pumpkin-hoofden, en wat spinnenrag met spinnen. Maar het geeft toch weer een beetje wat sfeer. En het doet herfstachtig aan (maar plots lijkt het wel lente: zonnig, een graad of 20, en geen regen). Ach ja, we zullen maar niet zeuren, en genieten van dit weer zeker? Gevolg van het warmere weer in september is wel dat er in de tuin een aantal planten en struiken terug in bloei staan. Die zijn ook de kluts kwijt.
Zonder hebben we een fietstochtje gemaakt, tot aan het stemlokaal. Het waren namelijk gemeenteraads- en provinciale verkiezingen. Heb maar gewoon een lijststem uitgebracht, want ik ken niks van de gemeentelijke politiek.
"En, heb je op 'de goei' gestemd?"
"Neen, die deden niet mee in ons dorp." :-))

Morgen ga ik weer naar de naailes (waar ik in september mee begonnen ben). Ben eens benieuwd. We hebben vorige week een broodmandje afgewerkt (nondepietjes, zo'n biaislint opstikken is niet zo simpel), en nu gaan we aan een pyjama beginnen. Eerst het patroon overnemen, dus dat geeft me nog wat ruimte om een leuke stof uit te gaan zoeken.

Friday, October 06, 2006

De bevolking

Photobucket - Video and Image Hosting

Eerst even reageren op de commentaren onder het vorige bericht:
Cunina heeft in een aantal landen projecten lopen. Zelf hebben we een keuze gemaakt uit Brazilië, Haïti en Nepal, en uiteindelijk is op Nepal onze keuze gevallen. Maar je mag als financiële adoptie-ouder zelf het land kiezen, je mag je voorkeur opgeven voor een jongen of een meisje, en een leeftijd. Of men telkens exact op je wensen in kan gaan, dat weet ik niet, dat zullen we zelf ook nog moeten afwachten.
Het is wel zo dat, indien je naar die regio op reis gaat, je een bezoek mag brengen aan je adoptiekind. En op de website van Cunina zag ik dat ze zelf ook al wel eens een inleefreis organiseren, je zal dan ook met hen mee kunnen gaan, vermoed ik.

En, Kristine, mijn echtgenoot was in eerste instantie ook voorstaander om een kind écht in ons gezin te adopteren, maar daar heb ik het moeilijker mee, zeker ook met een verhuis in het vooruitzicht. Maar als jullie dit een leuk idee vinden, laat je dan vooral niet tegenhouden! Je kan de financiële adoptie ook doen als je niet in België woont!

En dan nu het vervolg over Nepal en zijn bewoners:

2. De bevolking
- is ongelijk over het land verdeeld, met een dicht bevolkt zuiden en oosten, en een dunbevolkte minder vruchtbaar en droge westen
- de bevolkingsaangroei = 2%. Dit is hoog.
Reden? Het geboortecijfer is zowat gelijk gebleven, maar het sterftecijfer daalt door de verbetering van de drinkwatervoorziening, door preventieve inentingen tegen infectieziektes, door de succesvolle bestrijding van malaria in de Terai
- men trouwt op jonge leeftijd en gebruikt zelden anticonceptiemiddelen
- levensverwachting:
In 1960: 37 jaar
In 2002: 60 jaar

Photobucket - Video and Image Hosting

- er is een hele grote emigratie geweest:
Bewoners van Noord-India trokken naar het zuiden
Bewoners van Tibet trokken naar het noorden
Daardoor is er in Nepal een ingewikkeld taalkundig, etnisch en religieus patroon ontstaan.
- Er zijn ongeveer 30 verschillende etnische bevolkingsgroepen, met grofweg 3 hoofdgroepen:

2.1. Brahmanen en chetri’s
= bijna 75% van de bevolking
- komen oorspronkelijk uit India
- wonen vooral in het zuiden (Terai en Centrale Zone)
- hindoes
- eigenlijk zijn het geen etnische groepen, maar kasten
- hebben de bevoorrechtte positie die ze in India innamen ook in Nepal behouden
- sinds 1963 staat in de grondwet dat discriminatie o.b.v. kaste verboden is, toch komt de bovenlaag van de bevolking nog steeds uit deze groepen

Photobucket - Video and Image Hosting

2.2. Tibeto-Burmaanse groepen of Oud-Nepalezen
= bijna 25% van de bevolking
- wonen vooral in de Centrale Zone
- licht mongoloïde uiterlijk verraadt hun afkomst uit Centraal-Azië
- de bekendste groepen zijn de Newars, Tharu’s, Tamangs en de Gurkha’s (= Magars, Gurungs, Rai’s en Limbu’s)
(details over deze groepen ga ik jullie besparen, indien onze adoptiedochter uit één van deze groepen afkomstig blijkt te zijn, kan ik dat nog altijd verder toelichten)

2.3. Tibeto-Mongoolse groepen
- 1% van de bevolking
- wonen vooral in het hoge, dunbevolkte deel van de Himalaya, aan de noordgrens met China
- taal, religie en het mongoloïde uiterlijk van de bevolking duiden op Tibetaanse afkomst
- o.a. Sherpa’s, Bhotia’s, Thakali’s en Tibetaanse vluchtelingen
Photobucket - Video and Image Hosting


Ik heb nog meer details over de Tibeto-Burmaanse groepen en de Tibeto-Mongoolse groepen, maar dat ga ik jullie besparen. Indien onze adoptiedochter uit één van deze groepen afkomstig blijkt te zijn, kan ik dat nog altijd verder toelichten.

Wednesday, October 04, 2006

Kennismaking met Nepal

Wat een leuke reacties allemaal op onze financiële adoptie!
Ik zal even trachten hier te antwoorden op wat vragen:
Becs, we gaan voor midden oktober een 'peterschapsdossier' krijgen, met daarin een dossier van het kind waar wij voor gaan zorgen. Onze gegevens worden daarop ook doorgegeven naar de verantwoordelijke in Nepal, zodat het kind ook weet dat er in België mensen zijn die er voor gaan zorgen dat zij school kan lopen. En dan zouden we binnen een periode van 3 maanden een eerste briefje mogen verwachten. Dat duurt nog lang, niet?! Bedoeling is dat we haar financieel blijven sponseren tot dat zij de school verlaat. (en dat kan al vrij jong zijn, in Nepal, zeker bij meisjes, die dikwijls niet eens een lagere school afmaken, maar meer daarover in een volgende post)
In ieder geval kunnen wij dan met haar gaan schrijven, en zij krijgen -als ik het goed begrepen heb- 4 keer per jaar de kans om terug te schrijven naar de peetouders, maar daar worden ze niet toe verplicht. Natuurlijk hoop je dat ze dat wel doet, zodat je een beetje kan volgen wat er zich ginder afspeelt, maar ik kan op dit moment ook niet inschatten hoe 'spraakzaam' ze is, en hoe vlot het schrijven in het Engels zal gaan.

Ann, liefst van al zou ik al onmiddellijk naar Nepal vliegen om ter plaatse te gaan kijken, maar reizen naar Nepal is niet zo evident (en vooral heel erg duur). Maar we hopen natuurlijk op een vlot contact met onze adoptiedochter, en heel stiekem dromen we er dan ook wel van om ginder eens een bezoekje te brengen.
Het is namelijk zo dat je niet teveel geschenkjes op mag sturen (omdat die kinderen "gelijk" zijn in hun armoede, en als één iemand dan "luxueuse" cadeau's ontvangt, dan kan dat voor wrevel zorgen met andere kinderen in het hostel of de school). Dus: geen luxe dingen, eerder educatieve dingen zoals een boekje, teken- en schrijfmateriaal, ...

Hilde, ik ben natuurlijk onmiddellijk naar de bib gegaan voor literatuur. Eerst heb ik wat algemene dingen over Nepal gelezen (waarvan je de samenvatting de komende tijd hier gaat vinden), en nu ben ik net begonnen in een reisverhaal van een Nederlandse dame die ginder rondtrok, en met een weeskind naar huis kwam. Daar leer je meer uit over het dagelijks leven.
Julie hebben zo'n kind in Sri Lanka? Moet je eens wat over schrijven!

Photobucket - Video and Image Hosting
Een kaart van Nepal


1. Kennismaking

1.1. Algemeen
- pas in 1951 opende het land zijn grenzen voor buitenlanders
- enorme verscheidenheid in landschap en cultuur - grote verscheidenheid aan bevolkingsgroepen; groot aantal etnische groepen, verschillende religieuze strekkingen (die zich al dan niet met elkaar vermengen).
- 140.000 km²
ter vergelijking:
België = 32.545 km²
Nederland = 41.526 km²
USA = 9.372.610 km²
New Jersey = 22.608 km²

- 25.000.000 inwoners
- het oppervlak bestaat voor 75% uit heuvels en bergen (met moeilijk toegankelijke gebieden)
- afstand tussen Oost en West = 885 km, en varieert tussen Noord en Zuid van 145 km tot 241 km
- grenst in het noorden aan China (het door China bezette Tibet) en in het oosten, zuiden en westen aan India

1.2. De klimaatzones
- de bergketens verdelen het land in 3 afzonderlijke klimaatzones: (van zuid naar noord) de Terai, de Centrale Zone en de Hoge Himalaya.

*De Terai is een tropische laagvlakte en ligt op een gemiddelde hoogte van 200 m. Door de ligging op dezelfde breedtegraad als Florida, heb je hier een prettig (sub)tropisch klimaat, met hete zomers tot 40°C, en zachte en droge winters (minimum 10°C).
*In de bergen en valleien heerst er een gematigd klimaat, met warme zomers en koele winters.
*De Hoge Himalaya situeert zich tussen de 4200 en 8848 km hoogte, en kent een alpien klimaat met korte, koele zomers (maximum 10°C), en lange, strenge winters (< 0°C).

Regentijd van juni tot september (vooral ’s nachts) met tussen de 2000 à 3000 mm regen in de Terai.

Monday, October 02, 2006

We zijn "in blijde verwachting"

We hadden er al wel eens meer over gesproken, maar nog nooit de daad bij het woord gevoerd. Maar vorige week hebben we de knoop doorgehakt: via Cunina hebben we een aanvraag gedaan om een meisje van rond de 12 jaar financieel te kunnen adopteren, in Nepal.

Photobucket - Video and Image Hosting
Dit is Nepal

Photobucket - Video and Image Hosting
Maar dit is evenzeer Nepal

Cunina ontleent haar naam aan de Latijnse mythologie en betekent “Godin van de wieg”. Immers, waar je wieg staat, bepaalt maar al te vaak de kansen die je krijgt in je leven.
Wij hebben het hier heel goed, komen niks te kort, en daar zijn we heel dankbaar voor. Maar via deze financiële adoptie kunnen we onze dankbaarheid ook delen met een kind dat, vanwege zijn of haar plaats van geboorte, veel minder kansen heeft gekregen dan wij.
Mensen die mij beter kennen, weten dat onderwijs mij heel nauw aan het hart ligt, vandaar ook dat we dit project zo fijn vinden.
Nepal is een heel arm land, 40% van de bevolking leeft onder de armoedegrens. Binnen het land zijn er ontzettende hoogteverschillen (3 klimaatzones op amper 200 km), waardoor het bijvoorbeeld voor kinderen uit de bergdorpen niet zo evident is om naar school te gaan, want een uitgebreid wegennet is onbestaande.
De maandelijkse bijdragen van de peetouders dekken de inschrijvingskosten in de scholen en verblijfkosten in een van de studentenhuizen. Sommige dorpen liggen op verschillende dagen loopafstand en zonder verblijf kunnen jongeren uit die dorpen geen onderwijs volgen.
Blijkbaar bestaat er ook een afdeling van Cunina in Nederland, met Rob de Nijs al peter. Hier in Vlaanderen zijn schrijfster-presentatrice-model en duivel-doe-al

Wednesday, September 13, 2006

Skiën!!!

Photobucket - Video and Image Hosting



Beetje gekke titel, niet? Zeker als je weet dat het hier momenteel zo'n 29°C buiten is.
Vrijdagavond kwam manlief thuis, nadat hij enkele dagen 'op kasteel' geweest was (ik moet er eerlijkheidshalve wel bij vertellen dat hij daar heel hard heeft gewerkt hoor). En hij opperde het voorstel om deze winter nog eens te gaan skiën. We waren het onmiddellijk met hem eens.
Dus hebben we gisteren onze vakantie geboekt: van 23 t.e.m. 30 december, in Leysin (Zwitserland).




Het lijkt me wel wat, Kerst vieren in de bergen, tussen de sneeuw...
'k Ben heel erg benieuwd, want onze zoon heeft nog nooit eerder geskied. We zullen voor hem dus lessen voorzien. En ik, na 3 of 4 keer les genomen te hebben ga ik het nu ook eens zonder lessen doen. Echt veel beter zal ik toch niet worden, daar ben ik een te voorzichtige skiër voor: rustig aan op het gemakje, altijd eerst even met de ogen verkennen waar en hoe ik naartoe wil skieën, en dan rustig aan naar beneden, in parallel. Echtgenoot daarentegen is een zeer ervaren skiër. Die zal wel ne keer meer naar boven en benden zoeven terwijl ik op mijn gezapige tempo ook nog van het landschap kan genieten.

Tuesday, September 12, 2006

Nog een Belgisch bier: Westvleteren Abt



Het Belgische trappistenbier Westvleteren Abt (12%) is vorige zomer door een bekende Amerikaanse bierwebsite uitgeroepen tot het beste bier ter wereld.
Ook dit jaar weer proberen bierfijnproevers van zowat overal enkele flessen van dat uitzonderlijke drankje te bemachtigen, want het is enkel voor particulieren te koop en dan nog in beperkte mate. Het trappistenbier wordt gebrouwen door een dertigtal monniken die sinds 1831 die in de abdij van Sint-Sixtus in Westvleteren wonen.

Vervolg: http://www.rvi.be/rvi_master/insite/rvi_insite_cistercienzers/index.shtml
Met o.a.
- de herkomst van de naam cisterciënzers
- paters die bij een kluizenaar gaan inwonen
- regelmaat in het leven in een abdij
- geen geheimen over het recepts
- het werkelijk ambachtelijke karakter
- beleef samen met de broeders hun leven in hun Gastenhuis

De abdij: http://www.sintsixtus.be/

Sunday, September 10, 2006

Quatre quarts met appeltjes (appelcake)

Allereerst bedankt allemaal voor jullie wensen! Internet is toch wel iets speciaals, je krijgt wensen en e-cards van mensen die je eigenlijk niet eens kent.
Op verzoek dus het heel eenvoudige receptje van deze cake. Komt oorspronkelijk nog uit een boek van 'de boerinnenbond' (wel gekend waarschijnlijk bij de Vlaamse lezers).
Voor fotootjes kan je altijd nog in het berichtje hier onder kijken.


Quatre quarts met appeltjes (= viervierdengebak met appeltjes)

Ingrediënten: 4 eieren
250 gr suiker
250 gr bloem (zelfrijzend, patisseriebloem)
250 gr vetstof (Planta)
1 koffielepel bakpoeder
2 appelen
Kaneelpoeder
(eventueel nog rozijntjes)

Werkwijze:
- Roer de eierdooiers met de suiker tot room
- meng de vetstof onder die room (maak de vetstof eerst mals, maar niet warm of lopend)
- voeg er de bloem en het bakpoeder bij
- klop het eiwit tot sneeuw en meng het voorzichtig onder het mengsel
- vet een springvorm in en bestuif met bloem
- schil de appels en snij ze in kleine teerlingen
- giet een laag deeg in de springvorm, leg dan een laag appels, bestrooi deze rijkelijk met kaneelpoeder (strooi er eventueel nog wat rozijntjes tussen), en overgiet dit met de rest van het deeg
- laat dit ongeveer 45 minuten bakken in een warme oven
(voor de combi-oven: 20 minuten in een oven die ingesteld is op microwave 180 Watt + hete lucht 165°)

Laten afkoelen (en ondertussen vooral heel goed op je tanden bijten om er af te blijven!).
Smakelijk!

Zelf gebruik ik ondertussen een glazen vorm, en ik bekleed de bodem met bakpapier. Vind dat dit een mooier kleurtje nog geeft dan in een ijzeren vorm + die vorm is handig voor mijn serveerschalen. :-)

Thursday, September 07, 2006

12 jaar!

Onze zoon werd 12 jaar vandaag. Spijtig genoeg kon papa er niet bij zijn, die zit tot morgenavond in Harzé voor zijn werk. Maar toen zoonlief deze ochtend opstond, was er al een mailtje van papa, en voor we naar school vertrokken hing papa ook al aan de telefoon! (en ook nog eens toen we terug kwamen van school)

Toen zoonlief deze ochtend beneden kwam, had ik het een beetje versierd in de keuken:

Photobucket - Video and Image Hosting

Mét taart natuurlijk:


Photobucket - Video and Image Hosting

Eerst wou ik er 12 gewone kaarsjes op zetten, maar toen kwam ik die '1' van zijn 1ste verjaardag nog tegen! Dus: ik heb die '1' geplaatst, en dan nog twee gewone kaarsjes (= eigenlijk het Romeinse cijfer II, 2 dus).

Vorig jaar hebben we de traditie ingezet dat we op zijn verjaardag, als ontbijt, taart eten! (naar analogie met wat hij toen gelezen had op de site van Guus Bosman)

Photobucket - Video and Image Hosting

Zoonlief met een big smile aan de taart én met de brief die in zijn verjaardagskaart van mama en papa zat. Toen ik wist dat ik zwanger was ben ik met een dagboek gestart. Ik had nu uittreksels overgenomen van die eerste dag dat we wisten dat er een (langverwacht) baby'tje ging komen, en stukjes uit de laatste twee dagen voor de bevalling, tot dat hij geboren werd, op 7 september 1994 om 13.55 uur.
Time goes fast when you're having fun...

Eigenlijk waren we na schooltijd van plan om naar de plaatselijke pizzeria te gaan voor zijn lievelingspizza: de Pizza Diavola (tomaat, mozzarella, salami pikanti). Spijtig genoeg kwamen we tot de ontdekking dat de pizzeria momenteel zijn jaarlijkse vakantie heeft. :-(
Maar ach: we'll keep it as a raincheque! :-))
Aangezien ik niks in huis gehaald had om te eten, zijn we de frituur ingestapt, voor ee Bicky Burger. Dat kan ook smaken, zo af en toe eens. (zeker voor zo'n gasten)

Het echte feest is zondag, als ‘de Dolle Bende’ komt (tante Magda, oom Luc, tante Ingrid en neef Felix). En naar traditie mag het feestvarken dan het menu samenstellen:
aperitiefhapjes: toastjes met palingmousse -ok, ik geef toe dat dit onder 'zachte dwang' van mama was-
kerstomaatjes gevuld met mozzarella en basilicum
hoofdgerecht: canard à l’orange met kroketjes
nagerecht: biscuit met crème au beurre (ten minste: dàt is de bedoeling, of het gaat lukken, dat weet ik niet. Heb in deze oven nog geen biscuit gemaakt. Zal dus best maar voor een Plan B zorgen).

Als traktatie op school wou onze zoon persé zelf appelcake bakken, en dat hebben we woensdag namiddag dan ook gedaan. Ik heb hem even bijgestaan met aanwijzingen (én het scheiden der eierdooiers + opkloppen eiwit), maar voor het overige was ik dus gewoon fotograaf.

Een fotoverslagje:

De ingrediënten én de kok staan klaar:
Photobucket - Video and Image Hosting

Mama controleert even of de boter mals genoeg is
Photobucket - Video and Image Hosting


We scheiden eierdooiers van eiwit, en wonder boven wonder kwam er een dubbele dooier tevoorschijn! Dat is toch wel heel erg bijzonder, net als je je verjaardagscake wilt bakken!
Photobucket - Video and Image Hosting

Het mixen van de eierdooiers en de suiker:
Photobucket - Video and Image Hosting

De bloem onder het deeg scheppen:
Photobucket - Video and Image Hosting

En dan voorzichtig het opgeklopte eiwit er nog bij:
Photobucket - Video and Image Hosting

Appeltjes in blokjes snijden:
Photobucket - Video and Image Hosting

Eerst een laagje deeg, en dan een laagje appels:
Photobucket - Video and Image Hosting

Rijkelijk bestrooien met kaneelpoeder (lekker!):
Photobucket - Video and Image Hosting

Nog een beetje deeg over de appeltjes:
Photobucket - Video and Image Hosting

En dan in de oven:
Photobucket - Video and Image Hosting

Het eindresultaat!
Photobucket - Video and Image Hosting

Dit was duidelijk voor herhaling vatbaar!!! Héél erg lekker!


P.S.: bedankt allemaal voor de leuke wensen, én de toffe e-cards!