About Me

My photo
Belgium
Begin 2005 vroegen wij ons af: Doen we het of doen we het niet? Dat werd dus ook de eerste titel van dit blog. En we besloten dat we het wilden doen: verhuizen naar Amerika. Via het bedrijf waar mijn man voor werkt. Maar veel gepalaver en enkele reorganisaties verder, zitten we nog steeds in Belgie. We geven de moed niet op, doen ondertussen ook mee aan de Green Card Lotery, en wachten... Vandaar ook dat ik eind februari 2008, meer dan 3 jaar later, dit blog een nieuwe titel gaf: Quiévrain: wachten. De uitleg waarom staat in mijn posting van 28 februari 2008... Wanneer kunnen we gelost worden?

Friday, February 29, 2008

Wat meer uitleg over Quiévrain

Ik kreeg privé een mailtje om wat meer uitleg, want “Quiévrain” is duidelijk niet door iedereen gekend en dus begrepen.

Even heel erg uit de losse pols, want nu duik ik echt 30 jaar terug in het verleden...

Duivenmelkers kunnen dus wedstrijden laten vliegen door hun duiven. Ze “schepen” die dan in voor bepaalde bestemmingen in Vlaanderen of Wallonië. Quiévrain is zo’n plaats in Wallonië van waaruit de duiven “gelost” kunnen worden.
De duivenmelker geeft zijn duiven dus af op zijn duivenbond, en zo worden die duiven per vrachtwagen naar die verschillende bestemmingen gebracht, waar ze op zondagochtend gelost worden. Tenminste, als het goed weer is.
Bedoeling is dus dat die duiven asap terug naar hun hok vliegen, en natuurlijk: de duif die het snelste thuis is, die wint. Logisch.
Mijn vader-de-duivenmelker moest dus op zondagochtend naar die duivenberichten luisteren zodat hij wist om welk uur de duiven gelost waren, en dan kon hij uitrekenen hoe lang het ongeveer zou duren vooraleer ze thuis waren. En dan begon het staren in de lucht.
En vreemd vond ik dat, ik meen mij te herinneren dat hij die duiven in de lucht al kon herkennen als zijnde de zijne. Niet gewoon maar omdat ze aanstalten maakten om op ons dak te gaan zitten, want er woonden veel duivenmelkers “op den buiten” waar wij woonden, en die hun duiven parkeerden zich ook wel eens op ons dak. Wonderlijk allemaal. Maar snoeivervelend als je kind bent. Want tijdens de radio-uitzending moest je stil zijn. En je mocht ook niet buiten gaan spelen want dan zou je de duiven afschrikken. En op zondag konden we dus ook nooit eens een uitstap maken want “de duiven moesten vallen”...

In ieder geval: ik ben een duif.

Thursday, February 28, 2008

“Quiévrain: wachten”.

Soms zie je in een spelletje of zelfs tijdens een sollicitatiegesprek wel eens de vraag “met welk dier zou je je vergelijken?”. Wel, ik weet het heel erg zeker: ik ben een duif.
Photobucket

De laatste tijd komt alsmaar meer één zinnetje uit mijn lang vervlogen kinderjaren in mijn gedachten spoken. Mijn vader was een duivenmelker, en als dan zondagochtend de duivenberichten op de radio kwamen, dan was het muisstil in huis. Vader luisterde vol spanning en verwachting naar de berichten, om te zien of de duiven “gelost” waren. En dat ene zinnetje blijft me daar van bij en is heel onverwachts in mijn hoofd komen spoken: “Quiévrain: wachten”. Wat dus wou zeggen dat de weersomstandigheden niet geschikt waren om de duiven te lossen, dus de duivenmelker moest voorlopig niet op de uitkijk gaan staan om met zijn kommetje met zaadjes zijn duiven in een recordtempo het hok in te lokken zodat hij als snelste afklokte (en het prijzengeld dat hij daar mee won terstond via een ‘tournée general’ in het lokaal van de duivenbond achter te laten).
Photobucket

Ik zit hier al 3 jaar in dat hokje te wachten. Laat me vrij!

en lossen maar!

Met de twee voetjes op de grond...

Dolgelukkig als een kind dat een lolly gekregen had! Zo voelde ik mij met de foto's die ik gemaakt had.
Fier dat ik ein-de-lijk eens de moed samen geraapt had om iets "technisch" onder de knie te krijgen.
Tevreden ook met het resultaat. De neus van Dusza was een heel origineel idee, vond ik van mezelf. En de kleuren van die Leylandii en de glansmispel kwamen mooi uit.
Klein beetje ontnuchtering toen ik het ging afprinten. Ondanks het feit dat ik geen goedkoop brolpapier had gekocht maar Echt Fotopapier (satijn), viel het printen toch tegen. Zal waarschijnlijk aan de inkt gelegen hebben: die was bijna leeg. En op zondagavond is dat niet zomaar effe snel op te lossen. Foei, zo uitstellen tot het laatste moment! Dat moet ik ook nog eens afleren...
De grootste ontnuchtering volgde echter maandagochtend in de les. Mijn foto's verdwenen in het niet naast de explosies van creativiteit van sommige medecursisten... Pffft... wat ben ik toch een prutserke.
Maar ach, nu ken ik tenminste toch ook de macro-functie van mijn toestel!
En we blijven verder doen!

Sunday, February 24, 2008

macro's

Ik ben mijn (digitale) fototoestel, een Canon Powershot S500, een beetje beter aan't leren kennen, zodat ik niet steeds op 'automatisch' een foto hoef te maken maar heel het proces zelf kan gaan sturen.
En zo ontdekte ik dus de macro-functie. Geweldig! Ik ben onmiddellijk aan het experimenteren gegaan!
Dit is het resultaat:

macro glansmispel
Glansmispel

macro leylandii
detail van een leylandii

macro neus dusza
de neus van Dusza

macro klimop
Een klimopblaadje