About Me

My photo
Belgium
Begin 2005 vroegen wij ons af: Doen we het of doen we het niet? Dat werd dus ook de eerste titel van dit blog. En we besloten dat we het wilden doen: verhuizen naar Amerika. Via het bedrijf waar mijn man voor werkt. Maar veel gepalaver en enkele reorganisaties verder, zitten we nog steeds in Belgie. We geven de moed niet op, doen ondertussen ook mee aan de Green Card Lotery, en wachten... Vandaar ook dat ik eind februari 2008, meer dan 3 jaar later, dit blog een nieuwe titel gaf: Quiévrain: wachten. De uitleg waarom staat in mijn posting van 28 februari 2008... Wanneer kunnen we gelost worden?

Friday, February 29, 2008

Wat meer uitleg over Quiévrain

Ik kreeg privé een mailtje om wat meer uitleg, want “Quiévrain” is duidelijk niet door iedereen gekend en dus begrepen.

Even heel erg uit de losse pols, want nu duik ik echt 30 jaar terug in het verleden...

Duivenmelkers kunnen dus wedstrijden laten vliegen door hun duiven. Ze “schepen” die dan in voor bepaalde bestemmingen in Vlaanderen of Wallonië. Quiévrain is zo’n plaats in Wallonië van waaruit de duiven “gelost” kunnen worden.
De duivenmelker geeft zijn duiven dus af op zijn duivenbond, en zo worden die duiven per vrachtwagen naar die verschillende bestemmingen gebracht, waar ze op zondagochtend gelost worden. Tenminste, als het goed weer is.
Bedoeling is dus dat die duiven asap terug naar hun hok vliegen, en natuurlijk: de duif die het snelste thuis is, die wint. Logisch.
Mijn vader-de-duivenmelker moest dus op zondagochtend naar die duivenberichten luisteren zodat hij wist om welk uur de duiven gelost waren, en dan kon hij uitrekenen hoe lang het ongeveer zou duren vooraleer ze thuis waren. En dan begon het staren in de lucht.
En vreemd vond ik dat, ik meen mij te herinneren dat hij die duiven in de lucht al kon herkennen als zijnde de zijne. Niet gewoon maar omdat ze aanstalten maakten om op ons dak te gaan zitten, want er woonden veel duivenmelkers “op den buiten” waar wij woonden, en die hun duiven parkeerden zich ook wel eens op ons dak. Wonderlijk allemaal. Maar snoeivervelend als je kind bent. Want tijdens de radio-uitzending moest je stil zijn. En je mocht ook niet buiten gaan spelen want dan zou je de duiven afschrikken. En op zondag konden we dus ook nooit eens een uitstap maken want “de duiven moesten vallen”...

In ieder geval: ik ben een duif.

3 comments:

Zaandra said...

Het lijkt me inderdaad oervervelend als kind maar als je erop terug kijkt is het toch wel een stukje heerlijk jeugdsentiment;-)
Ik heb dat nooit begrepen hoe het mogelijk is dat die duiven terug op hun hok vliegen...wonderbaarlijke natuur!
Groetjes, San

Petra said...

Begrijp je gevoel, je moet stil zitten, niet te veel doen, opletten en je rustig houden. Maar eigenlijk wil je rennen, vliegen en allemaal dingen doen!
Hou hoop, ook al wordt je vlucht "uitgesteld", je weet nooit wanneer je echt
"gelost" wordt.

Unknown said...

Duif 2019 34 92 40