About Me

My photo
Belgium
Begin 2005 vroegen wij ons af: Doen we het of doen we het niet? Dat werd dus ook de eerste titel van dit blog. En we besloten dat we het wilden doen: verhuizen naar Amerika. Via het bedrijf waar mijn man voor werkt. Maar veel gepalaver en enkele reorganisaties verder, zitten we nog steeds in Belgie. We geven de moed niet op, doen ondertussen ook mee aan de Green Card Lotery, en wachten... Vandaar ook dat ik eind februari 2008, meer dan 3 jaar later, dit blog een nieuwe titel gaf: Quiévrain: wachten. De uitleg waarom staat in mijn posting van 28 februari 2008... Wanneer kunnen we gelost worden?

Thursday, February 28, 2008

“Quiévrain: wachten”.

Soms zie je in een spelletje of zelfs tijdens een sollicitatiegesprek wel eens de vraag “met welk dier zou je je vergelijken?”. Wel, ik weet het heel erg zeker: ik ben een duif.
Photobucket

De laatste tijd komt alsmaar meer één zinnetje uit mijn lang vervlogen kinderjaren in mijn gedachten spoken. Mijn vader was een duivenmelker, en als dan zondagochtend de duivenberichten op de radio kwamen, dan was het muisstil in huis. Vader luisterde vol spanning en verwachting naar de berichten, om te zien of de duiven “gelost” waren. En dat ene zinnetje blijft me daar van bij en is heel onverwachts in mijn hoofd komen spoken: “Quiévrain: wachten”. Wat dus wou zeggen dat de weersomstandigheden niet geschikt waren om de duiven te lossen, dus de duivenmelker moest voorlopig niet op de uitkijk gaan staan om met zijn kommetje met zaadjes zijn duiven in een recordtempo het hok in te lokken zodat hij als snelste afklokte (en het prijzengeld dat hij daar mee won terstond via een ‘tournée general’ in het lokaal van de duivenbond achter te laten).
Photobucket

Ik zit hier al 3 jaar in dat hokje te wachten. Laat me vrij!

en lossen maar!

3 comments:

Petra said...

Ik las het eerste stukje van je bericht, "wat zie je bij dit plaatje?" En daaronder het plaatje en zag ik voor mijn gevoel meteen een duif en moest toen gelijk denken aan mijn vader. Een duivenmelker.....
Daaronder lezende jouw verhaal.
Soms als ik gefladder van andere vogels hoor, komen ineens weer die herinneringen naar boven. Het wachten bij de radio, het schudden van het blikje met voer voor de duiven binnen te halen, het geluid van het schrappen van het hok...
Mijn vader is drie jaar geleden overleden en toch "hoor" ik dat nog.
Petra

Zaandra said...

Hopelijk wordt je geduld meer dan goed beloond en kan je eindelijk rondfladderen naar een nieuw avontuur!

Anonymous said...

Heb een tijdlang al mijn favoriete blogs ontweken, om er maar niet aan herinnerd te hoeven worden dat ik zelf niet meer schreef. Lees nu terug in de tijd dit prachtige stukje. Elke, ik vind het zo mooi en treurig tegelijk!