About Me

My photo
Belgium
Begin 2005 vroegen wij ons af: Doen we het of doen we het niet? Dat werd dus ook de eerste titel van dit blog. En we besloten dat we het wilden doen: verhuizen naar Amerika. Via het bedrijf waar mijn man voor werkt. Maar veel gepalaver en enkele reorganisaties verder, zitten we nog steeds in Belgie. We geven de moed niet op, doen ondertussen ook mee aan de Green Card Lotery, en wachten... Vandaar ook dat ik eind februari 2008, meer dan 3 jaar later, dit blog een nieuwe titel gaf: Quiévrain: wachten. De uitleg waarom staat in mijn posting van 28 februari 2008... Wanneer kunnen we gelost worden?

Wednesday, March 08, 2006

Kookles en Wilde Amerikanen in het Hoger Onderwijs

Hmmm, dat was gisteren een geslaagde kookles! Zalige, heerlijk lekkere gerechten… dat belooft voor de volgende weken! Maar: het niveau ligt toch een stuk hoger dan de vorige jaren, met deze nieuwe kok. Op zich kan ik dat alleen maar toejuichen, maar anderzijds is het ook zo dat ik niet bij elk gerecht overtuigd ben dat ik het thuis ook weer kan fiksen. Ach wat, we zullen het maar moeten proberen, en leren van de fouten die we dan maken.

Verrassend genoeg werd ik nog met Amerika ‘geconfronteerd’ tijdens de les… De zoon van één van de mannen was voor 3 jaar uitgezonden naar Amerika (en dat werden er uiteindelijk 5), en de man is heel blij dat zijn zoon deze grote vakantie definitief terug naar huis komt met zijn gezin. Hij is een vitale 70-er, en was dus tegen andere gepensioneerden aan’t vertellen over Amerika (en het toeval wil dat het over New Jersey ging, want dat is waar zijn zoon ook woont). Ikke dus goed meeluisteren. En wat heb ik geleerd? Wel, dat Amerikanen “wilden” zijn. ??!! Ja, dat waren letterlijk zijn woorden. Iedereen knikte instemmend, maar ik wou dan toch wel effe weten wàt hij nou precies bedoelde (want ik kreeg zelf al beelden voor mij van Indianen met tomahawks die al “oe oe oe oe oe” roepend rond mij heen dansten). Wel, het waren “wilden”, want ze doken zo maar in je kasten in huis, waren best wel brutaal en hadden een hele hoge dunk van zichzelf. Dus je kon ze maar beter niet in huis halen, want “eens je ze binnen laat, krijg je ze niet meer buiten, waren zijn woorden”… Slik… En al die oudere mensen, die leken hem zomaar te geloven. En weet je wat ik nog leerde? In Amerika is het onderwijs heel zwaar (euh???), want je gaat daar al veel vroeger naar het Hoger Onderwijs. Ja hoor, zeker weten, want twee van zijn kleinkinderen waren nog maar 13 en 16, en die zaten allebei al in het hoger onderwijs. Dus ik vroeg maar effe of die 13-jarige dan eventueel ook al Advanced Placement cursussen volgde, of eventueel zo’n uitzonderlijke intellectuele capaciteiten had, zodat hij reeds toegelaten was wegens aan een College. De man wist duidelijk niet waar ik het over had, maar zijn kleinzonen gingen al naar het hoger onderwijs, want dat noemt daar High School. Ooooh, bedoelde je dat? Heb nog even een poging gedaan om hem uit te leggen dat High School ginder niet het equivalent is van ons Hoger Onderwijs, maar je ziet die man dan met zo’n blik naar je kijken van “Mens,wat zit je hier toch te zeuren, ik zal het allemaal toch wel weten want mijn zoon én mijn kleinkinderen zitten ginder, en jij zit hier, in de Kempen.”. Dus ik heb het er maar bij gelaten. Ben eens benieuwd hoe hun reactie gaat zijn als ik aankondig om ook tussen die Wilden te gaan leven en m’n kind naar de Hogeschool ga sturen. LOL!

Hoe zijn onze kooklessen opgezet? We maken een aantal gerechten tijdens een les, eerst overloopt de kok de recepten en bespreekt de ‘moeilijkheden’ bij ingrediëntkeuze of bij bepaalde kooktechnieken. Nadien verdelen we ons in groepjes, en elk groepje kiest één van de gerechten uit om te maken. Op het einde dekken we de tafel, en krijgt ieder een kleine portie van al dat lekkers, zodat we op het einde van de avond een schitterend menu gegeten hebben (en dus vol enthousiasme nog aan de afwas kunnen beginnen zodat we rond 23.30 uur thuis komen).
En natuurlijk ga ik jullie nu helemaal lekker maken met het opsommen van de dingen die we gemaakt hebben:

We zijn begonnen met een aantal aperitiefhapjes. De bedoeling is dan dat je die op een mooi bord legt, netjes alle drie bij elkaar, en het zo serveert aan je gasten:
* toastje met palingmousse (diegene die de toast maakte had de toastjes te lang in de oven warm laten worden, met als gevolg dat de vlammen uit de oven sloegen!)
* gevuld kerstomaatje met mozzarella en basilicum
* tomatenroomsoepje
Dit was alle drie heel erg lekker, vooral die palingmousse was verrassend, had ik nog nooit gegeten. Veel lekkerder dan zo’n terrine.

Dan hebben we een gerechtje gemaakt dat je eigenlijk zowel als voor-, tussen- of hoofdgerecht kan serveren:
* griet op een bedje van sojascheuten en broccoli
Hierbij leerden we dus ook een platvis filleren! Dus niks geen fileetjes meer kopen bij de visboer, nee nee, de ganse vis met kop en vinnen en vel, en zélf aan de slag. Dat is tenminste de wens van de kok, maar ik denk dat ik de visboer toch maar liever vraag om die vis even voor mij onderhanden te nemen!
Waarom mag je geen gewone fileetjes kopen? Omdat je, als echte kok (ahum) natuurlijk geen fond uit een potje gebruikt, maar je eigen visfond maakt! En ik moet toegeven, dat is natuurlijk veel lekkerder, maar het vergt ook wel wat meer werk.
Dit gerecht was zoooo lekker, dat ik bij de eerste hap spontaan m’n ogen sloot om extra te kunnen genieten!

Het volgende gerecht hebben is voor de vleesliefhebbers:
* varkenshaasje gevuld met mosterd
Was ook lekker. Had eigenlijk nog nooit zo’n varkenshaasje gevuld gemaakt, en deze werd gevuld met juliënne van paprika, heel lekker.
We maakten dit met als groenten broccoli en bloemkoolroosjes, overgoten met een klein beetje artisanaal gemaakte hollandaisesaus.

En tenslotte het dessert:
* perencroute met vanillesaus
Dat zijn dus peren die je pocheert in suikerwater met kaneel, nadien komen ze in een bladerdeeggebakje terecht (uit het pakje!), en je werkt af met een crème anglaise! ‘k Ben eigenlijk niet zo’n zoetebek, dus de meeste desserten zijn niet echt aan mijn favoriete ding, maar dit vond ik wel lekker.

7 comments:

Anonymous said...

Djezus...die kerel heeft echt wel ongelooflijke vooroordelen over Amerika! Daar gaan mijn haren recht van staan... En ok, hij heeft gelijk, Amerikanen zijn informeler en gaan idd de frigo in bij je thuis, maar dat heeft niets met onbeleefdheid te maken, gewoon cultuurverschil! Ik wens je veel succes met deze kerel een beetje 'op te voeden'...

@nn said...

Ja, zo doen ze dat, komen bij je binnen en eens ze binnen zijn voelen ze zich vrij genoeg om naar boven te lopen en daar je kamers en en badkamers te bekijken, in de koelkast wat nemen, zelf op zoek gaan naar de vuilemmer in de keuken, inderdaad en dat zijn wij Belgen niet gewoon. Maar wilden, niet echt, zoals annelica zegt is het enkel cultuurverschil.
Even wennen en dan lukt het wel.

Ik begrijp die grootvader wel hoor. Hij is ontzettend blij dat zijn zoon met het gezin terugkomt en natuurlijk is hij specialist ter zake omdat zij er wonen, ik zou het hem best gunnen om wat wijsneus te zijn.

Anonymous said...

Ja, High school verwarren er velen met hogeschool (heb ik in het begin ook gedaan...)en inderdaad, ze gaan gemakkelijk in je koelkast of op zoek naar je vuilbak (vooral bij feestjes).

'k Vind het grappig dat die vitale 70'er hen hierdoor bestempelt als 'wilden'. En hij kan het weten want zijn zoon en kleinkinderen wonen in Amerika! Voila, eindelijk iemand gevonden die cliches ontwikkelt...

Petra said...

Moest erg lachen om het hoge school verhaal. Erg grappig.
Heb wel het kasten verhaal meegemaakt, maar nog niet de prullenbak hoor, hi hi hi....
Ach het is maar hoe je "wild" bekijken ;-)
Groetjes Petra uit NC

Petra said...

Dat in de ijskast gaan of zomaar door je huis lopen heb ik hier nog nooit meegemaakt! Voor we naar de VS vertrokken kregen we ook altijd van dat soort commentaar. Iedereen (inclusief kinderen) vraagt altijd keurig en de volwassenen drinken meestal alleen water als je vraagt wat ze willen. Ik vind de mensen hier (en zoals altijd "ons hoekje van de wereld" :)) heel bescheiden.
Heerlijk zo'n oude man met vooroordelen, volgens mijn oma had iedereen hier in de VS een schoonmaakster (en ik heb er nu een, inderdaad, maar bij lange niet iedereen :-O!)!

Annemiek said...

Wat een lekkere gerechten heb je gemaakt, mmm.
Die verhalen moet ik mee lachen, maar helaas, zo komen de vooroordelen in de wereld. Nee, net zoals Petra heb ik nog niemand in huis gehad die de kasten of kamers induikt. Maar misschien doen ze dat in New Jersey juist wel :-)

Marjon said...

Ik duik ook de koelkast in bij onze vrienden in New Jersey. En dan vraag ik meteen of zij ook wat willen drinken ;-)
Maar dat doe ik, omdat ze dat zelf graag willen. Ze hebben liever dat we ons daar thuisvoelen, dan dat ze de hele dag achter ons aan moet rennen.