About Me

My photo
Belgium
Begin 2005 vroegen wij ons af: Doen we het of doen we het niet? Dat werd dus ook de eerste titel van dit blog. En we besloten dat we het wilden doen: verhuizen naar Amerika. Via het bedrijf waar mijn man voor werkt. Maar veel gepalaver en enkele reorganisaties verder, zitten we nog steeds in Belgie. We geven de moed niet op, doen ondertussen ook mee aan de Green Card Lotery, en wachten... Vandaar ook dat ik eind februari 2008, meer dan 3 jaar later, dit blog een nieuwe titel gaf: Quiévrain: wachten. De uitleg waarom staat in mijn posting van 28 februari 2008... Wanneer kunnen we gelost worden?

Friday, April 13, 2007

Update

Even kort:

Zeeland was verrassend, prachtig! Verslagje volgt later.
Vandaag was al onmiddellijk een drukke dag: voor de middag moesten we alle drie bij onze huisarts zijn. Dat is telkens een kleine trip, want we hebben onze arts uit Limburg aangehouden, dus telkens is het net geen uurtje rijden naar hem toe. Vaccinaties zijn weer up-to-date, maar sommigen moeten de komende tijd nog een herhaling krijgen.
Eigenlijk is onze huisarts een Belg die in Australië opgegroeid is. Zijn jongere broer is terug naar ginder getrokken, net als zijn oudere zus. Maar de jongere broer heeft in Australië een Amerikaanse collega leren kennen, en nu woont hij dus ondertussen ook in Amerika, wat dus blijkbaar een hemelsgroot verschil blijkt te zijn (maar er was geen tijd om op die details verder in te gaan).
Wat ik me ondertussen ook ben af gaan vragen: polio is in België een verplichtte vaccinatie voor je kind. Verder geeft men wel het advies om een bepaald vaccinatieschema te volgen, maar dat is dus niet verplicht. De meeste mensen volgen dat schema, maar om allerlei redenen zijn er toch ook wat mensen die daar van afwijken (wij onder andere). Indien je naar Amerika wilt gaan, zijn er toch heel wat meer vaccinaties verplicht. Is er daar geen mogelijkheid voor mensen die bijvoorbeeld alternatieve geneeskunde volgen, om onder die verplichting onder uit te geraken?

Net voor we vertrokken naar Zeeland kregen we ook nog het bericht dat een oud-collega gestorven is (ik heb voor hetzelfde bedrijf gewerkt als mijn echtgenoot). Hij was de liefste en meest hulpvaardige man die ik ooit in het bedrijf tegengekomen ben. Heel erg bescheiden. 'k Herinner me nog mijn eerste kennismaking met hem: ik moest een de bezetting van een bepaald gebouw in kaart brengen, en zo ging ik aan de hand van een plattegrond systematisch alle lokalen af om te kijken wie daar zijn werkplek had, en voor welke afdeling die persoon werkte. Er bestond wel zo'n lijst, maar die bleek in de verste verte niet overeen te stemmen met de praktijk. Aangezien we heel de boel gingen reorganiseren en verhuizen, was het toch wel belangrijk om te weten waar iedereen exact zijn plaats had. En zo kwam ik dus ook zijn bureau binnen wandelen. Hij bleek niet diegene te zijn die volgens mijn lijst daar zat, dus ik ging het aanpassen. En toen bood hij me zijn hulp aan: hij zei dat hij heel wat mensen van zijn afdeling exact wist zitten, dus hij stelde voor dat ik mijn plattegrond even op zijn vergadertafel zou leggen, en dan zouden we het samen overlopen. Schitterend was dat, zo ging mijn werk snel vooruit. En toen kwamen we bij het punt van zijn lokaal... bleek dus dat hij een Directeur was! Heel erg bescheiden en hulpvaardig.
Toen mijn man net begon te werken in het bedrijf heeft hij regelmatig samen moeten werken met hem, en ook zij hadden een fijn contact. Maar toen kreeg K. een hersenbloeding. Heel erg plots, totaal onverwacht. Een lange revalidatie volgde. En hij is nog terug komen werken, ik denk zo'n anderhalf jaar. En vorig jaar begin april is hij op pensioen gegaan. Zijn vrouw werkte ondertussen ook niet meer, en beiden hadden ze al heel wat afgereisd, maar ze hadden nog veel reisplannen. Ze gingen zelfs nog een nieuw huis bouwen nu de kinderen het huis uit waren. Maar dat heeft dus allemaal niet meer mogen zijn.

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Nog maar net een jaar op pensioen kreeg K. zaterdagochtend plots een heel erge hartaanval, en die heeft hij niet overleefd. Morgen moeten we dus naar de begrafenis, en we zijn ook op de koffietafel uitgenodigd.
Morgenavond krijgen we vrienden op bezoek, dus ik moet ook nog wat te eten gaan toveren én dus boodschappen doen, want deze namiddag zijn we in de tuin gaan werken, dat moest ook dringend gebeuren.
Ik vermoed dus dat het eerder zondag zal zijn (of misschien wel maandag?) als ik hier verslag kan uitbrengen over beschuit met muisjes, glasscherven en schoolkrijtjes. (waar heeft ze het nou weer over???)

8 comments:

Petra said...

Hoi Elke,

Sterkte bij de begrafenis morgen, dat is toch altijd heel naar om mee te moeten maken.

Wat het vaccinatieschema betreft, ja, er zijn mogelijkheden om het niet te volgen. Je kunt een bezwaarschrift indienen op grond van religie of levensbeschouwing.
Er is (n.b. met een hoofdkwartier hier in Vienna) een organisatie, die zich hiermee bezighoudt: het National Vaccine Information Center (http://www.909shot.com/).

Maar het gros van de mensen volgt het schema wel, wij ook.

blips said...

Volgens mij ben je maar even weggeweest maar zo te lezen lijken het weken.
Veel sterkte op de begrafenis, altijd triest als mensen nog zoveel willen doen en eigelijk vlak na hun pensioen overlijden.
Je maakt ons wel weer nieuwsgierig met beschuit met muisjes, glasscherven en schoolkrijtjes, wat die dingen met elkaar te maken hebben zou ik ook niet weten.

Annemiek said...

Gecondoleerd met je oud-collega! Dat zal een schok zijn opeens.

De scholen zijn hier streng met de vaccinaties en laten kinderen niet toe als ze niet volledig gevaccineerd zijn. Weet je, ik denk dat sommige mensen niet door hebben welke ziektes ze voorkomen en hoe het leven vroeger was toen die ziektes niet voorkomen konden worden. Ik heb nu soms bv. oudere patienten die gedeeltelijk verlamd zijn doordat ze vroeger polio gehad hebben.

Ik ben ook benieuwd naar je verhaal.

Anonymous said...

Toen wij hier 3 jaar geleden onze kinderen op de daycare inschreven, waren we verplicht om de vaccinaties die men in de USA voorschrijft, te volgen of ze werden niet toegelaten... Wat we dan ook gedaan hebben. Ook op school vroegen ze een bewijs dat de kinderen werden ingeent. Ik weet wel niet of ze er niet ingeschreven worden als we dit niet kunnen voorleggen...

Je maakt me wel nieuwsgierig naar je volgend verhaal...

Gecondoleerd met het overlijden van je vroegere collega.

Groetjes,

Hilde
www.hilde.verenigdestaten.info

Anonymous said...

Triest verhaal van die collega.
Inmiddels is de begravenis al achter de rug.

Hier op de scholen zijn e inderdaad niet soepel met inentingen. een aantal jaren geleden is ons huis afgebrand en daardoor ben ik van mijn beide dochters de papieren kwijt geraakt van de eerste inentingen.
Ik heb nooit een kopie opgevraagd omdat ik die niet nodig had, maar toen wij de spullen klaar gingen maken voor de visa heb ik dat toch maar gedaan. Heel simpel via het groene kruis in NL kon ik een kaart krijgen waar precies op stand waar mijn kinderen voor waren ingeent. Deze heb ik op beide scholen moeten laten zien.
Dus ik was erg blij dat ik het gedaan had.

Je weet de spanning wel op te voeren he met je boodschapjes...
gr Petra

Becs said...

Oh wat erg voor je oud collega. Gecondoleerd en heel veel sterkte op de begrafenis! Triest dat iemand die nu net van zijn leven had kunnen gaan genieten er niet meer de kans toe krijgt.

Anonymous said...

Wat erg van die oud-collega..

kastelke said...

Bedankt allemaal voor jullie medeleven. Het was écht veel te vroeg dat we Karel moesten begraven, hij was zo'n goede man die zoveel zonneschijn bracht voor de mensen rondom hem...
Hij was ook niet alleen 'zomaar' een oud-collega van mij en mijn man, hij heeft onze ook met wat praktische zaken geholpen tijdens onze bouw, kwam hier ook digitale foto's maken van het bouwproces (wij hadden toen nog een gewoon fototoestel), maar hij was vooral iemand die steeds het beste met je voor had.

@Kasaka: bedankt voor de link, ik ga dit doorgeven aan onze huisarts, die had er interesse voor.