About Me

My photo
Belgium
Begin 2005 vroegen wij ons af: Doen we het of doen we het niet? Dat werd dus ook de eerste titel van dit blog. En we besloten dat we het wilden doen: verhuizen naar Amerika. Via het bedrijf waar mijn man voor werkt. Maar veel gepalaver en enkele reorganisaties verder, zitten we nog steeds in Belgie. We geven de moed niet op, doen ondertussen ook mee aan de Green Card Lotery, en wachten... Vandaar ook dat ik eind februari 2008, meer dan 3 jaar later, dit blog een nieuwe titel gaf: Quiévrain: wachten. De uitleg waarom staat in mijn posting van 28 februari 2008... Wanneer kunnen we gelost worden?

Saturday, March 31, 2007

Als een visje in het (verre) water

Manlief is deze voormiddag met een uur vertraging thuis gekomen van New Jersey. Heerlijk dat hij weer terug is! Zeker omdat we in een uitbundige stemming waren vanwege het rapport van onze zoon: terwijl de klasmediaan 2.5% gezakt is, is hij 5% gestegen met zijn punten! Hij loopt op wolkjes!

Honderduit weet m'n man te vertellen over zijn week in New Jersey. Over de projecten die hij er heeft lopen, over zijn collega's, over beslissingen die op meetings genomen zijn, ... Men is ginder vragende partij om hem veel meer daar te hebben dan 'slechts' één week per maand, en het ziet er naar uit dat het reistempo toch wel opgetrokken zal moeten worden, want er staat zoveel in opstartfase, er moet nog zoveel gebeuren. En hij zou tegelijkertijd aan de East Coast, de West Coast én in Latijns-Amerika moeten zijn. Maar tussendoor ook nog in Europa. En net daar knelt het schoentje: hij zit momenteel in Europa, en slechts 'tussendoor' in Amerika, waar hij dan ook op die week tijd niet op alle plaatsen tegelijk kan zijn. En dat allemaal omdat er één man is die 'neen' blijft zeggen tegen onze verhuis.
(maar het is niet netjes als ik alle rampen van de wereld op hem af wens te sturen zeker?)

Ook tijdens de telefoontjes die manlief me geeft tijdens de week merk ik dat hij zich ginds voelt als een visje in het water. En op een onbewaakt moment ontsnapt het hem ook wel eens: "Ik voel me ginder thuis"...
Maar ach, we zitten nu eenmaal hier, daar zal voorlopig niet veel aan te veranderen zijn, hoe graag we ook willen.

We hebben vandaag in ieder geval een fantastische dag gehad: even na de middag zijn we in de stad gaan eten. Nadien zijn we nog gaan winkelen, en hebben we schoenen gekocht voor mij én voor manlief. Natuurlijk bij Torfs! (zie post van gisteren) Maar ik moet volgende week nog even terug, want natuurlijk was ik de oude schoenen vergeten die ik in wou leveren ten voordele van Cunina.
Nadien zijn we nog gezellig iets gaan drinken in een gelegenheid waar we vroeger wel eens gingen eten, en die onlangs naar een nieuw pand getrokken zijn. 't Was er heel gezellig. We zullen nog eens een keer terug moeten gaan om daar weer te gaan eten.

Vanavond zijn we met ons drieën in bed gegaan om naar een film te kijken: What a girl wants. Kent dat wel, zo'n gezellige ontspannende zaterdagavond-film. En toen gebeurde er iets wat zeer uitzonderlijk was: zoonlief kon zijn ogen niet meer open houden, terwijl het niet eens 22.30 uur was! Maak dat mee! Hij die anders makkelijk tot middernacht op zou kunnen blijven!
Eigenlijk moet ik me corrigeren: we lagen met drie IN het bed, en er lag er nog een vierde bovenOP: onze lieve knuffelhond Dusza. Die had haar papa-baasje erg gemist deze week, en ze week dan ook geen seconde van zijn zijde!
Ondertussen ligt zoonlief dus al een tijd te slapen, ligt Dusza te knorren in haar hok, is manlief nog tv aan 't kijken (tenminste, dat denk ik toch), en zit ik hier te vertellen over de eerste dag van dit weekend. 'k Zal mijn ventje dus ook maar eens gezelschap gaan houden!

5 comments:

Anonymous said...

Ik heb het gevoel dat die ene man ook zonder alle rampspoed die jij hem toewenst wel eens overstag zou kunnen gaan... zeker als alle Amerikaanse contacten gaan klagen (kunnen ze dat doen?!). Ben trots op je toon, ik weet hoe graag jullie nog weg willen, maar je sluit je ogen niet meer voor de werkelijkheid. Bravo!

Annemiek said...

Proficiat aan je zoon met zijn goede raport. Iets om trots op te zijn!
Het klinkt als een heel gezellige thuiskomst voor je man en weer allemaal samen. Fijne rest van het weekend nog.

blips said...

Nou dat zijn nog eens punten, 7.5 want als hij 5 omhoog is gegaan en het gemidelde is 2.5 gezakt heeft hij dus 7.5 meer dan zijn klasgenoten. :)
Tja Amerika blijft lonken, kan ik me helemaal voorstellen.

Anonymous said...

Wat goed van hem om 5% te stijgen...Maar wat ik er van gelezen heb heeft hij er ook voor gewerkt en het dubbel en dwars verdienD...

gr Petra

kastelke said...

@ Andrea: er wordt inderdaad heel wat geklaagd, en er wordt dus ook vermoed dat hij zijn positie zo niet lang meer gaat kunnen houden, maar zo lang die man daar aan de top staat... (kunnen wij hem alleen maar verwensen)

@Petra: papa was er niet zo gerust in deze keer, want onze zoon heeft beduidend minder geleerd voor deze proefwerken. Maar ik voelde aan dat hij de laatste maanden zijn 'drive' te pakken had, en veel efficiënter bezig was. En het resultaat heeft dat gevoel dus bevestigd.