Een regenachtige woensdagochtend...

Een regenachtige woensdagochtend, 8.20 uur. Mensen rijden volop naar hun werk, de school,… Druk verkeer. Er is een tegenligger die zijn grote lichten op heeft staan, en met de regen die op dat moment nogal fel uit de lucht komt gevallen, geeft dat in de ochtend een zeer vervelende schittering in je raam. Auto’s (tegenliggers) flikkeren met hun lichten om die man duidelijk te maken dat hij hinderlijk is. En één van die tegenliggers geraakt afgeleid door die grote lichten van die man, en ziet plots dat de auto’s voor hem inmiddels stil staan. Te laat! Tijdig stoppen is geen mogelijkheid meer! Uitwijken dan maar, op hoop van zegen! Er komt een grote dikke boom op je af, oef, daar ga je nog naast, maar dan plots staan daar twee gemetste palen die je nog tracht te ontwijken, maar neen, dat lukt niet meer: BOEM!
En dat is het stuk waar ik in het verhaal kom: die palen stonden langs onze oprit…
Ik hoorde onmiddellijk dat die knal niet veel goeds voorstelde en rende naar het raam van het bureau boven (ik kwam van de badkamer). Daar stond een chique auto helemaal dwars over onze oprit geparkeerd, langs de puinhoop van bakstenen, cement en zand…
Ik zag geen beweging, dus liep ik naar logeerkamer aan de andere kant van het huis; daar keek ik frontaal op de auto, waarin een lijkbleke man roerloos in z’n zetel zat, de ogen dicht!
Jezus, die gaat toch niet dood in zijn auto zitten?!
Ikke rennen naar beneden, ondertussen de telefoon meegepakt om dan hier beneden nog eens snel aan het raam te kijken, en gelukkig zag ik toen de deur van de auto opengaan. Wat een pak van m’n hart!
Er was verderop nog een dame gestopt die getuige geweest was (ook van de hinderlijke lichten van de tegenligger), en zij had ook de politie gebeld. Maar deze wensten haar niet te verhoren, omdat het verzekeringtechnisch niks zou uitmaken.
Eigenlijk had ik wel medelijden met die man, die zich wel honderd keer verontschuldigde omdat hij even onze eigendom zomaar vernield had. Nou man, dat was écht wel het minste van mijn zorgen! Die metser komt dat wel weer terug opmetsen, en de verzekering zal wel betalen. Ik was gewoon gelukkig dat hij de reflex gehad had om niet op die voorgangers te botsen (er stonden er drie stil voor hem, dus die zouden alle drie netjes in elkaar geduwd geweest zijn, met nog het risico dat één van die bestuurders gewond zou geraakt zijn), ik was al blij dat er net op dat moment geen fietser passeerde, want die zou hij dan ook nog meegemaaid hebben, maar ik was vooral opgelucht dat er geen lijk in een auto zat op onze oprit!

De politie raadde me aan om een aantal foto's te maken voor de verzekering. De auto was toen al weggesleept.