Persoonlijk verhaal

(foto: de fokker kamt onze hond nog even door vooraleer ze de ring in moet gaan)

Marion zei vorige week dat ze graag persoonlijke verhalen leest op mijn blog. Goh, Marion, ik heb zo’n doordeweeks gewoon leventje, daar is echt heel weinig over te vertellen hoor. Ik heb geen massa kinderen die vanalles beleven (slecht ééntje, een hele rustige jongen die liefst van al ofwel aan ’t tekenen is, ofwel met zijn neus in de boeken zit), ‘k heb een worcaholic echtgenoot, heb geen familie die voor grappige of zorgwekkende toestanden zorgt, we hebben geen naaste buren dus zorgt er ook daar niemand voor de alomgekende overlastverhalen of leuke koffiekletsjes, ik ben geen keukenprinses die de meest fantastische culinaire hoogstandjes op tafel tovert. Maar ik begin in maart wel aan een kookcursus, voor het 3de jaar op rij. Het is een korte cursus van 10 lessen (nou ja, 9 lessen en 1 feestmaaltijd waarbij we onze huisgenoten mogen uitnodigen). Ik heb dus ook de grootste bewondering voor die mensen die haast dagelijks een postje doen op hun blog, vertellen over hun dagelijkse leven, en dat nog heel erg boeiend en informatief kunnen doen ook. Zucht…
Toen ik deze blog begon, was ik eerst al niet in de idee dat er een aantal regelmatige lezers zouden zijn (ik kende het fenomeen 'blog' nog maar net), én ik was niet in de idee dat het nog zoooooooo lang zou duren vooraleer wij in de States zaten. Dus ik dacht dat ik vrij snel kon gaan vertellen over alle verhuisvoorbereidingen en zo. Mis poes. :-(

Maar wat moet ik ondertussen vertellen? Nog slechts één weekje, en dan is het weer één week schoolvakantie. Vroeger noemden we dat de ‘Carnavalvakantie’. Tegenwoordig gebruiken we hier blijkbaar meer de naam ‘Krokusverlof’. Maar of die krokussen ook daadwerkelijk al ergens te zien gaan zijn volgende week? En Carnaval, dat vieren we hier niet zo.
Papa heeft een dagje verlof genomen op het einde van die vakantieweek, en ik denk dat we er dus eens een dag (of twee) op uit gaan trekken, op zoek naar ‘verborgen schatten’ in België die we nog niet eerder ontdekt hebben. (Ha, dan heb ik nadien natuurlijk wel iets te vertellen!)

Maar eerst hebben we volgende week zondag nog een show met onze hond: de Flanders Dog Show in Gent, een grote internationale wedstrijd.
(zie ook http://www.flandersexpo.be/en.activity_detail.orb?fex=91)
Of we een titel gaan behalen? Geen idee, onze hond heeft nog maar één zo’n show gedaan, en werd daar binnen haar ras eerst eerste in de klasse waarin zij aantrad (middenklas, voor honden tussen de 15 en 24 maanden), nadien werd ze ook nog eens eerste van alle teefjes van haar ras (Polski Owczarek Nizinny). Voor de kenners: dit leverde haar een CAC.IB op. Volgens de fokker is zij dus veelbelovend. En voor ons? Voor ons is zij gewoonweg de allermooiste en de allerliefste hond ter wereld!

Deze week zal nog een vrij rustige week zijn, denk ik. Vanavond gaan we nog naar een voordracht over ‘Stress en faalangst’, ingericht door het Oudercomité van onze school, woensdag gaat m’n echtgenoot nog voor een dag naar Stockholm. Ik hoop alleen dat het ginder niet te erg gaat sneeuwen, wat de vorige keer toen hij daar was wel het geval was, met alle gevolgen vandien waardoor ik heel erg ongerust was; er was toen zoveel sneeuw gevallen zodat de landingsbanen (tiens, waarom noemen ze dat niet ‘opstijgbanen’?) niet helemaal vrij gemaakt konden worden. Gevolg: er kon niet genoeg brandstof in het vliegtuig gedaan worden om tot in Brussel te geraken… Dus: met minder brandstof aan boord hadden ze een kortere ‘aanloop’ nodig, en zo vlogen ze dan eerst door naar Gotheborg, waar de landingsbanen wel helemaal vrij waren, om aldaar de brandstoftank vol te gooien en richting Brussel te komen. Maar aangezien de communicatie daarover nogal mank gelopen was, kregen de passagiers dit scenario pas door toen ze al aan boord zaten (en dus alle mobieltjes netjes uit moesten blijven staan). Gevolg: zo’n 3 uur vertraging, en in plaats van rond 21.00 uur thuis te komen, kwam mijn echtgenoot pas rond middernacht aan. En ik, ik was toen bijna door het lint aan ’t gaan, want voor die éne keer had ik eens geen vluchtnummer, en kon ik dus ook niet volgen wat er gebeurd was… En ook de chauffeur die hem op moest gaan halen wist van niks, dus die taxi heeft daar in Zaventem dus ook van voor 21.00 uur staan wachten… Ach, heb ondertussen een wijze les geleerd: echtgenoot vertrekt niet meer zonder een vluchtnummer achter te laten.