About Me

My photo
Belgium
Begin 2005 vroegen wij ons af: Doen we het of doen we het niet? Dat werd dus ook de eerste titel van dit blog. En we besloten dat we het wilden doen: verhuizen naar Amerika. Via het bedrijf waar mijn man voor werkt. Maar veel gepalaver en enkele reorganisaties verder, zitten we nog steeds in Belgie. We geven de moed niet op, doen ondertussen ook mee aan de Green Card Lotery, en wachten... Vandaar ook dat ik eind februari 2008, meer dan 3 jaar later, dit blog een nieuwe titel gaf: Quiévrain: wachten. De uitleg waarom staat in mijn posting van 28 februari 2008... Wanneer kunnen we gelost worden?

Thursday, February 16, 2006

Een regenachtige woensdagochtend...



Een regenachtige woensdagochtend, 8.20 uur. Mensen rijden volop naar hun werk, de school,… Druk verkeer. Er is een tegenligger die zijn grote lichten op heeft staan, en met de regen die op dat moment nogal fel uit de lucht komt gevallen, geeft dat in de ochtend een zeer vervelende schittering in je raam. Auto’s (tegenliggers) flikkeren met hun lichten om die man duidelijk te maken dat hij hinderlijk is. En één van die tegenliggers geraakt afgeleid door die grote lichten van die man, en ziet plots dat de auto’s voor hem inmiddels stil staan. Te laat! Tijdig stoppen is geen mogelijkheid meer! Uitwijken dan maar, op hoop van zegen! Er komt een grote dikke boom op je af, oef, daar ga je nog naast, maar dan plots staan daar twee gemetste palen die je nog tracht te ontwijken, maar neen, dat lukt niet meer: BOEM!
En dat is het stuk waar ik in het verhaal kom: die palen stonden langs onze oprit…
Ik hoorde onmiddellijk dat die knal niet veel goeds voorstelde en rende naar het raam van het bureau boven (ik kwam van de badkamer). Daar stond een chique auto helemaal dwars over onze oprit geparkeerd, langs de puinhoop van bakstenen, cement en zand…
Ik zag geen beweging, dus liep ik naar logeerkamer aan de andere kant van het huis; daar keek ik frontaal op de auto, waarin een lijkbleke man roerloos in z’n zetel zat, de ogen dicht!
Jezus, die gaat toch niet dood in zijn auto zitten?!
Ikke rennen naar beneden, ondertussen de telefoon meegepakt om dan hier beneden nog eens snel aan het raam te kijken, en gelukkig zag ik toen de deur van de auto opengaan. Wat een pak van m’n hart!
Er was verderop nog een dame gestopt die getuige geweest was (ook van de hinderlijke lichten van de tegenligger), en zij had ook de politie gebeld. Maar deze wensten haar niet te verhoren, omdat het verzekeringtechnisch niks zou uitmaken.
Eigenlijk had ik wel medelijden met die man, die zich wel honderd keer verontschuldigde omdat hij even onze eigendom zomaar vernield had. Nou man, dat was écht wel het minste van mijn zorgen! Die metser komt dat wel weer terug opmetsen, en de verzekering zal wel betalen. Ik was gewoon gelukkig dat hij de reflex gehad had om niet op die voorgangers te botsen (er stonden er drie stil voor hem, dus die zouden alle drie netjes in elkaar geduwd geweest zijn, met nog het risico dat één van die bestuurders gewond zou geraakt zijn), ik was al blij dat er net op dat moment geen fietser passeerde, want die zou hij dan ook nog meegemaaid hebben, maar ik was vooral opgelucht dat er geen lijk in een auto zat op onze oprit!

De politie raadde me aan om een aantal foto's te maken voor de verzekering. De auto was toen al weggesleept.

6 comments:

Annemiek said...

Jeetje zeg, dat is schrikken!! Ja een heleboel "maar goed dat's..."
Annemiek

Anonymous said...

En dat op een morgen... Je was waarschijnlijk meteen klaar wakker (als je dat nog niet zou geweest zijn).
Inderdaad, gelukkig enkel blikschade...

Petra said...

Jeetje dat is met een flinke vaart gegaan denk ik... Je zal wel heel erg geschrokken zijn zeg.
Gelukkig geen gewonden, behalve dat het wel duidelijk is dat jullie metselwerk wel overleden is, maar die kan hersteld worden zoals je zelf al vertelde......
Groetjes Petra

Anonymous said...

Wat zul jij geschrokken zijn. En die man trouwens niet minder.

Overigens was ik de persoon die op je vorige blog heeft gereageerd, ik zag dat er mijn naam niet bij stond.

Marion

kastelke said...

@Hilde: ik was al zo'n 1,5 uur op, dus wakker genoeg, maar je schrikt je wel een hoedje bij zo'n knal!

@Marion: ha, jij bent die 'anonymous' die wou weten hoe de stand van zaken was! Ik vroeg het me al af.
In de loop van de week zal ik daar nog eens iets over schrijven. Dus: come and see next week! ;-)

Anonymous said...

Hoi Elke,

Niet bewust anoniem hoor, me ergens achter schuilen ligt niet zo in mijn aard. Als ik me aanmeld als Blogger dan moet ik me weer aanmelden en ik ben dat wachtwoord en dergelijke allang kwijt dus bedacht ik me dat ik anonymous kon invullen. Maar niet bij nagedacht dat mijn naam dan wel vermeld moest worden door mij.

Ik kom hier dagelijks hoor, alleen vind ik het leuker om iets persoonlijks te lezen. Soms vind ik andere stukjes van je wel interessant maar vaak lees ik dat soort stukjes tekst ook ergens anders. Ik lees juist blogs vanwege het persoonlijke.
Maar goed, iedereen moet uiteraard zelf weten hoe een blog in te vullen, ik wilde enkel laten weten waar ik benieuwd naar was/ben.

Groet,
Marion.