About Me

My photo
Belgium
Begin 2005 vroegen wij ons af: Doen we het of doen we het niet? Dat werd dus ook de eerste titel van dit blog. En we besloten dat we het wilden doen: verhuizen naar Amerika. Via het bedrijf waar mijn man voor werkt. Maar veel gepalaver en enkele reorganisaties verder, zitten we nog steeds in Belgie. We geven de moed niet op, doen ondertussen ook mee aan de Green Card Lotery, en wachten... Vandaar ook dat ik eind februari 2008, meer dan 3 jaar later, dit blog een nieuwe titel gaf: Quiévrain: wachten. De uitleg waarom staat in mijn posting van 28 februari 2008... Wanneer kunnen we gelost worden?

Thursday, March 08, 2007

Een nieuwe lente, een nieuw geluid...







Een nieuwe lente, een nieuw geluid…
Ik leen deze aanhef even van Herman Gorter, ik denk niet dat hij het mij kwalijk neemt dat ik er de nieuwe lente van dit blog mee wil ‘bezingen’.
Nadat ik hier even de wonden gelikt heb, en de stukjes van mijn Belgische leven weer bijeen heb genomen, heb ik het gevoel dat alles nu terug wat op de rails staat.
De woede is verdwenen, het verdriet heeft draagbare proporties aangenomen, en ‘life goes on’.
Ik heb de voorbije weken heel erg hard mijn best gedaan om Amerika uit mijn leven te bannen; alle symbolen die mij omringden moesten weg: boeken en reisgidsen over Amerika, de landkaar(en), het Amerikaanse vlaggetje dat we meebrachten van de 4th of July in 2000… En ik heb heel erg hard mijn best gedaan om Amerika uit mijn gedachten te bannen, om mijn dromen op te geven, om mij enkel te fixeren op België en het leven dat ik hier heb.

Het hielp om heel erg bezig te kunnen zijn met mijn werk, om daar –heel spannend- nieuwe horizonten te gaan verkennen via een cursus die we op recordtijd georganiseerd hebben voor leerkrachten (2 keer volzet!). Het hielp ook dat ik mijn echtgenoot helemaal terug open zag bloeien in de nieuwe functie die hij hier in België opgenomen heeft (waardoor hij wel minstens 1 week per maand in Amerika zit). En het hielp om onze zoon blij en gezwind door zijn leven te zien stappen.

Maar dan komt diezelfde zoon een keer bij je zitten, en dan zegt hij “Mama, als we toch nog de kans krijgen om naar Amerika te gaan, maar ik mis dan het begin van de High School, en ze willen dat ik dat jaar daar dan over doe, dan doe ik dat wel hoor! Ik heb hier immers toch al een jaar overgeslagen, dus dan ben ik nog maar 18 als ik verder ga studeren.”…
En dan komt je man na twee weken Amerika (tijdens het weekend vloog hij snel even over-en-weer naar huis) thuis, en zegt hij heel nonchalant “Het was weer heerlijk daar, ik voel me ginder als een visje in het water, ‘k voel me daar altijd direct thuis.”…
En dan realiseer je dat je jezelf haast als een schizofreen ervaart: enerzijds het Vlaamse meiske dat hier leuke vrienden heeft en een leuke ‘job’/hobby, waarvan iedereen zich afvraagt wat ze in hemelsnaam toch zou gaan zoeken in Amerika, en waarvan niemand vermoedt dat haar hartje bloedt, anderzijds het Vlaamse meiske dat al meer dan 15 jaar droomt van “ooit eens” te vertrekken maar dat om familiale redenen altijd maar uitstelde, dat een deel van haar hart en dromen in Amerika heeft liggen, en dat, ondanks al de verwoedde pogingen om Amerika uit haar hartje en uit haar gedachten te bannen, daar met de beste wil van de wereld niet in slaagt.

In de loop der jaren heb ik wel eens meer dromen gehad, altijd wel op kleinere schaal, waarvan sommige uitgevoerd zijn, en anderen niet. Sommige heb ik bewust los gelaten na een tijd (omdat ik ze niet haalbaar vond, of omdat ik het –beetje ouder en wijzer- niet zo’n goed idee meer vond), en dat heeft me nooit veel moeite gekost. Ik keek dan met veel plezier terug op de droom en de tijd die ik er in gestoken had om deze nader te bekijken, maar ik ging verder, geen probleem om het los te laten.
Maar nu bleef het maar op me plakken. Dus had ik het afgelopen weekend, na lang nadenken en de dingen eens op een rijtje gezet te hebben, een gesprek met “mijn mannen”, en meldde ik dat ik heel erg mijn best heb gedaan om Amerika uit mijn hoofd te zetten, maar dat het me écht niet los wil laten. En aangezien ik het er met de beste wil van de wereld niet afkrijg, dat ik dan maar besloten heb dat het zo moet zijn, dat Amerika gewoon bij mij hoort, en dat ik die droom dus niet meer ga bannen, maar gewoon terug een plaatsje ga geven in mijn leven. Het hoort gewoon bij me, denk ik. Het is echt een stukje van mezelf geworden. En de afgelopen weken heb ik een heleboel landen de revue laten passeren, om te kijken of er dan misschien een andere plaats op deze wereldbol was waar ik naartoe wou trekken (want er ging geen dag voorbij zonder dat ik dacht "Ik wil hier niet zijn" of "Ik voel me hier niet thuis"), maar nergens had ik dat speciale gevoel van ‘thuis’ dat ik bij Amerika wel altijd heb gehad.
Je ziet dat dikwijls ook bij Amerika-reizigers, die zeggen dat, als je éénmaal voet op Amerikaanse bodem hebt gezet, je gepakt wordt door een virus, en dat je steeds terug wilt gaan naar Amerika. Wel, dat begrijp ik, zij het dan bij mij niet in de vorm van reizen (als reisland zijn er andere oorden die mij nog meer aantrekken), maar wel als land om in te leven.
Zelfs als ik denk aan de schrijnende situatie van de bevolkingsgroepen onderaan de ladder, zelfs als ik me afvraag of het wel verantwoord is om onze zoon te verkassen omdat hij het hier ook naar zijn zin heeft, zelfs als ik er aan denk dat de Amerikaanse economie wel eens stijl bergaf zou kunnen gaan, zelfs als ik er aan denk dat hun huizenmarkt helemaal in elkaar kan storten, en zelfs als ik er aan denk dat Bush de president is van dat land, altijd blijft de uitkomst hetzelfde: ik wil naar daar. (en als ik zelfs onder Bush ginder wil gaan wonen, dan wil dat toch veel zeggen hé, hahaha)

Maar allé, om mijn inmiddels lange verhaal kort te maken: in plaats van de “Goodbye dreams” van de vorige keer, zeg ik nu “Welcome back”!
Ik ga hier dus af en toe terug wat posten, niet altijd Amerika-gerelateerd, soms persoonlijke verhalen, soms wat nieuwsfeiten.

En nadat dit gevoel van ‘nieuwe lente’ in mijn hoofd teruggekomen is, mag nu ook het startsein gegeven worden van de échte lente buiten!


Meer over Alfred Gockel , een kunstenaar die ik heb leren kennen via Marco
Meer over Herman Gorter op Wikipedia
En het ganse (zeer lange!) gedicht van Gorter

P.S.: ik zit vanaf nu dus ook in de nieuwe Blogger te posten, ik hoop dus dat alles goed gaat...



25 comments:

Guus said...

Welcome back! :)

Patrick said...

Welcome back, Elke!

Leuk dat je terug bent in de blog wereld. (en ik bedoel als blog owner) Ik kijk uit naar je berichtjes.

Groeten,

Patrick

Anonymous said...

Welcome Back Elke. Ik heb je blog gemist! Ik heb hem nooit uit mijn lijst gehaald.

Ook wij hebben er goed over nagedacht wat je je kids aan doet om te verkassen. Nu eenmaal 5 mnd hier kan ik alleen maar zeggen dat we er goed aan hebben gedaan. Het verruimd niet alleen hun horizon, maar ze voelen zich net als wij erg thuis. Zelf als ze midden in highschool instappen zoals mijn dochter.


Groetjes en tot lezes

Anonymous said...

Ik dacht nog: die gaat nog terugkomen in blogland. En ja there she is! Welcome back!

Anonymous said...

Thx voor de keramiek-blog tip Elke!!

TOG said...

Hartstikke blij dat je doorgaat met je blog. Als je eenmaal iemand's blog begint te lezen, wordt de schrijver toch al gauw deel van je leven en wil je toch regelmatig weten hoe het met hem/haar gaat.

Anonymous said...

Welkom terug!

Anonymous said...

Leuk om je terug te 'ontmoeten'!! Heb je commentaartjes en blogjes hard gemist! Leuk dat je man regelmatig naar Amerika kan, zo heb je zelf nog wat Amerika-nieuws uit eerste hand...

Nog een vraagje : je hebt me ooit geschreven dat je (met anderen?) een Amerika-forum gestart was voor Belgen, was dat bij USA4all? Of ergens anders? Ik ben echt geen forum ganger (geraak niet goed wegwijs in forums) dat ik er toen niet ben op in gegaan. Is dat ondertussen van de grond geraakt? Kan je dat webadres nog eens doorgeven?

In ieder geval: welcome back!

Groetjes,

Hilde
www.hilde.verenigdestaten.info

PS : de nieuwe Blogger vind ik alvast een minpunt voor mensen die geen blog hebben bij Blogger. Onze blogadressen worden niet meer verbonden aan onze namen. Dus zien wij ons genoodzaakt om ze iedere keer weer in te tikken...

@nn said...

Welkom terug hoor.
Ook ik had je wel terug verwacht, maar eerder op een nieuwe blog ofzo, maar goed, de oude weer oppakken is ook goed hoor! Succes!

Sabine said...

Blij dat je er weer bent Elke!

Annemiek said...

Ook van mij welcome back! Ik ging toch nog vaak even op je blog kijken en ben blij te lezen dat het je beter gaat. En blij dat je weer schrijft!

Petra said...

Welkom terug, Elke! En om op je vraag op mijn blog te antwoorden: mijn Belgische buurvrouw Celine was niet in klederdracht, helaas. Ze had vooral veel dingen over stripfiguren (Marsipulami, Lucky Luke, etc.) en een computer presentatie. Verder deelde ze Cote d'Or chocolaatjes uit (jammie!). De foto van hun standje was mislukt, omdat ik niet doorhad, dat er net een kind voor mijn lens langsliep :-O! Volgend jaar zal ik er zeker een voor je nemen :).

Hans Hendriks said...

oubollig, maar Welcome Back en veel geluk met je nieuwe zoektocht naar jullie geluk, see ya

Becs said...

Welcome back!! Wat heerlijk om weer een berichtje van jou kant te kunnen lezen! Ik denk dat je de break gewoon nodig hebt gehad om in te kunnen zien dat Amerika, zoals je het zelf al aangeft, een gedeelte van jou zelf is geworden!! Ik kijk met veel plezier uit naar nieuwe berichten!

blips said...

Er stoppen wel meer menesen zo links en rechts met hun blog, sommigen komen dan weer terug en anderen blijven weg. Ik ben ontzettend blij dat je weer terug bent, lees altijd heel graag jouw gezichtspunten over dingen waarover ik zelf bijvoorbeeld nooit nagedacht heb of misschien wel bewust genegeerd. Door jouw verhalen vooel ik me weer verbonden met de realiteit of ik zie hoe anderen over iets schrijven.
Blij dat je er weer bent hoor.!

Sylvia said...

Welcome back hoor Elke! Ik heb je blogs en berichtjes wel gemist!
Groetjes
Sylvia

Anonymous said...

Fijn dat je weer blogt.
'T is goed je weer terug te hebben.

Anonymous said...

Gelukkig, ze is er weer! Heb regelmatig even gekeken of er niet toch... Amerika zit zo diep in jou gebakken, het kan niet anders of uiteindelijk kom je echt hier terecht. Hier kan je i.i.g. je gedachten en gevoelens kwijt die de anderen niet zien, 'Vlaams meisje'!!

Jasmino said...

Fijn dat je weer terug bent, Elke!
Ik zal toch nog voor jullie blijven duimen, ik hoop dat jullie het geluk mogen ervaren, maar hoe dan ook, waar ook ter wereld,ik wens ik jullie veel geluk!

Saskia said...

Ik ben blij dat je er weer bent. Nadat iedereen alles al gezegd had wat ik ook wilde zeggen, heb ik er maar vanaf gezien. Het is namelijk makkelijker om te delen in vreugde dan in verdriet, maar ik weet zeker dat iedereen voor jullie droom blijft duimen.

Petra said...

Heyyyyyyyyyy wat goed!!!!!
Dat ik dat nu dan pas zie.....
Ging stiekum al wel eens even kijken zo nu en dan of er niet wat stond, maar helaas.
Maar een nieuwe lente, een nieuw geluid. Klinkt me als muziek in de oren Elke!!!

Anonymous said...

Elke, ik kan me alleen maar bij iedereen aansluiten...Welcome Back!!!

Ik ben blij dat Amerika nog steeds deel uitmaakt van jou en jullie leven. En wie weet waar al die reisjes naar Amerika van je man nog toe kunnen leiden...

Ik ben blij dat ik weer je verhaaltjes en updates kan lezen.

Sue vanuit LA

Anonymous said...

Welcome back! Good for you!

Anonymous said...

Toch weer aan het bloggen gegaan Elke. Ja, zo nu en dan wil je toch eens iets van je afschrijven of delen met anderen en op een ander ogenblik even niet. Ik herken dat zelf ook.
Maar leuk, dat jij weer terug bent en ik blijf je volgen.

Anonymous said...

Jeetje, als je man iedere maand een week in de VS is moet het toch helemaal raar aanvoelen! Het is er wel en het is er niet... Gelukkig ben jij in ieder geval weer hier te vinden!