About Me

My photo
Belgium
Begin 2005 vroegen wij ons af: Doen we het of doen we het niet? Dat werd dus ook de eerste titel van dit blog. En we besloten dat we het wilden doen: verhuizen naar Amerika. Via het bedrijf waar mijn man voor werkt. Maar veel gepalaver en enkele reorganisaties verder, zitten we nog steeds in Belgie. We geven de moed niet op, doen ondertussen ook mee aan de Green Card Lotery, en wachten... Vandaar ook dat ik eind februari 2008, meer dan 3 jaar later, dit blog een nieuwe titel gaf: Quiévrain: wachten. De uitleg waarom staat in mijn posting van 28 februari 2008... Wanneer kunnen we gelost worden?

Saturday, March 17, 2007

Duistere geheimen, deel 4

Ik merk dat jullie er nog zin in hebben. Vandaag dus de laatse aflevering:

9. Jaja, ik weet pertinent zeker dat sommigen zich al aan het afvragen waren waar dit bleef:
Ik vergeet verjaardagen! Ook al heb ik een verjaardagskalender (achteraan in m’n agenda), schrijf ik de verjaardag van alle Belangrijke Personen in mijn agenda (die ik dagelijks consulteer), staat het op de kalender die voor m’n neus hangt… Toch vergeet ik het dus. Zo’n 3 weken op voorhand staat het al een eerste keer in m’n agenda: xxx jarig op xxx. Daar nog geen probleem, want ik ga naar de winkel en kies een kaartje uit speciaal voor deze persoon. Thuis gekomen schrijf ik onmiddellijk een geschikt tekstje, onderteken het kaartje en geef het ook aan mijn huisgenoten ter ondertekening. Dan steek ik het in de enveloppe, kleef de postzegel er op, en dan blijft het op de kast staan. In het beste geval belandt het kaartje nog tijdig in m’n auto (voor als ik een postbus tegenkom), maar reist het een week na de bewuste verjaardag nog mee in diezelfde auto… Shame on me!

’t Is niet dat ik niet van m’n vrienden hou hoor! En ik hoop vanuit de grond van m’n hart dat mijn vrienden ook mij niet minder graag zien omdat ik hun verjaardagskaartje vergeet.
Maar nu ze ook nog kennis hebben kunnen maken met bovenstaande duistere geheimen…

In principe moet ik dit stokje doorgeven aan 5 andere bloggers, maar haast iedereen in blogland is inmiddels al wel aan de beurt geweest.
Dus ik zal ook eens creatief wezen, en een nieuwe opdracht bedenken:
Met welke 3 personen zou jij wel eens enkele dagen op een onbewoond eiland willen belanden, en vooral: waarom met die persoon?
En ik geef dit stokje door aan:

1. diegene die het bovenstaande stokje –dixit de site van Heidi Bertels- in Nederland introduceerde: Erno Hannink
http://www.ernohannink.nl/
http://www.enthousiasmeren.nl/

2. Petra “van de Beardies” in Fuquay, North Carolina, USA

3. Manon in Princeton, New Jersey, USA

4. Schitterende verhalen verteller Casper in New York City, USA

5. Annemiek in Ithaca, NY, USA

Veel succes er mee!

5 comments:

Annemiek said...

Soms gaat het toch heel goed met de verjaardagskaarten :) die van mij komen ook standaard te laat aan hoor.
Ik zal even over mijn opdracht denken, het zal even een paar dagen duren eer ik tijd heb :)

Petra said...

Ha ha ha, Rick is constant boos op mij, omdat we overal verjaarskalenders hebben hangen, ik op de computer reminders heb en toch vergeet ik verjaardagen! Wat is dat toch? (stiekem blij, dat het stokje mij voorbij ging ;))

blips said...

Ik kan je gerust stellen, in Amerika vinden ze een verjaardag geheel onbelangrijk. (Tenminste wat ik hier beleef)

Anonymous said...

Ik ben ook zo iemand die de post in de auto laat liggen. Heeel herkenbaar. Ik moet zeggen dat ik er nu wel iets beter gaat omdat ik het nu in mijn eigen brievenbus kan leggen...En ik niet wil horen vna de Nederlanders dat ik ze vergeet.

Anonymous said...

Ben blij dat ik blijkbaar niet abnormaal ben, hier van hetzelfde laken een broek!

Groetjes,