About Me

My photo
Belgium
Begin 2005 vroegen wij ons af: Doen we het of doen we het niet? Dat werd dus ook de eerste titel van dit blog. En we besloten dat we het wilden doen: verhuizen naar Amerika. Via het bedrijf waar mijn man voor werkt. Maar veel gepalaver en enkele reorganisaties verder, zitten we nog steeds in Belgie. We geven de moed niet op, doen ondertussen ook mee aan de Green Card Lotery, en wachten... Vandaar ook dat ik eind februari 2008, meer dan 3 jaar later, dit blog een nieuwe titel gaf: Quiévrain: wachten. De uitleg waarom staat in mijn posting van 28 februari 2008... Wanneer kunnen we gelost worden?

Saturday, February 04, 2006

Pro-Amerika, tegen de stroom in?...

Via Nederlanders op een forum werd ik attent gemaakt op dit:

Maakt Amerika de wereld veiliger?
Even eerlijk: Gunt u George Bush een politiek meevallertje? Stel dat het ineens wél de goede kant opgaat in Irak? Dat in Afghanistan plotsklaps democratie opbloeit? Stel dat hij genomineerd wordt voor de Nobelprijs voor de Vrede. Gunt u de president zo’n politieke zegetocht?
Waar hoopt u op? Mag ik een gokje doen? Velen van u zitten dan te knarsetanden. In het wereldbeeld van de meeste Nederlanders is Bush de grote boeman. De dommige cowboy-president doet alles verkeerd.


Het vervolg is te vinden op Planet Internet, via http://tinyurl.com/dh5fl
Het is een colum geschreven door Charles Groenhuijsen, de befaamde voormalige Amerika-correspondent van de NOS (die nu in een juridisch geschil met zijn werkgever is gewikkeld).

Eigenlijk is het tegelijk triest én grappig om ook eens door die lezersreacties te gaan die onderaan de colum staan... Ik had niet anders verwacht dan dat er hopen mensen zouden zijn die gelijk klaar zouden staan om Groenhuijsen af te schieten. Dat is nu eenmaal zo, in Nederland én in België. Want het is niet ‘in’ om ook maar de minste pro-Amerikaanse gedachte te hebben. De media kan ons enkel maar negatieve of ronduit belachelijke Amerikaanse berichtgeving voorschotelen.
Maar als ik die lezersreacties nou eens beter bekijk, dan zie je eigenlijk twee grote lijnen:
enerzijds de mensen die Groenhuijsen tegelijkertijd met alles wat Amerikaans is afschieten, zomaar, meestal zonder onderbouwde redenering, eerder in een soort van emotionele (haat)reactie. Dat zal de kudde-mentaliteit zijn zeker? Volg de stroom!
Anderzijds zie je meer onderbouwde reacties, meestal van mensen die reeds enige tijd in Amerika gewoond hebben, of van mensen die kritisch staan tegenover de berichtgeving die op je afkomt, en die dus eens wat verder gaan kijken, mensen die soms ook meer inzicht hebben in de geschiedenis, en zelfs ook van iemand die én in Amerika én in een moslim-land gewoond heeft! Maar zij zwemmen tegen de stroom in, en de rede die zij aan de dag leggen om e.e.a. te kaderen en te verduidelijken wordt niet begrepen, en wordt genegeerd.


Zo verscheen er vorige week in het Financieele Dagblad http://www.fd.nl/Home.asp

Ik dacht dat ik helemaal klaar was voor de Amerikaanse bruiloft van mijn schoonzus. Mijn favoriete jurk in de koffer, het strakke pak van mijn echtgenoot en de leukste kleren van mijn kinderen. Voor een Hollandse bruiloft had het voldaan, maar in Newyorkse kringen zouden we een flater slaan, werd al snel duidelijk. We hadden het feestje onderschat. Dit was een heel grote happening met de uitstraling van een miljonairsbal. De vrouwen verschijnen in galajurk, de mannen in smoking en het bruidspaar wordt vergezeld van minimaal tien bruidsdames en -heren.
Om dat mogelijk te maken, is het gebruikelijk dat je als gast je stoel koopt. Goedkoop is dat niet; je moet rekenen op 250 dollar. Daarnaast wordt van je verwacht dat je eenzelfde bedrag besteed aan het cadeau voor het paar. Omdat wij al een verre vliegreis hadden moeten bekostigen, kregen wij de stoelen voor niets. Gelukkig, want op de aanschaf van galakleding hadden we niet gerekend. I

n de Verenigde Staten lijkt alles om geld en status te draaien. Voor een groot deel is het een schijnwereld. Op eerste kerstdag geven de Amerikanen elkaar enorme cadeaus. Op tweede kerstdag zijn de winkels open en worden de kerstgeschenken massaal teruggeracht. Je hebt zelfs geen bonnetje nodig om je geld te innen. Zo gek is het in Nederland nog niet, maar je ziet wel een tendens dat consumenten na de feestdagen in groten getale cadeaus terugbrengen en ruilen.
(...)

Dit is ook zo’n schoolvoorbeeld van wat ik hier eigenlijk wil zeggen:
iemand die één keer iets meemaakt in Amerika, gaat dit onmiddellijk verkopen als zijnde dat het ALTIJD zo gaat, OVERAL in Amerika.
En ach, dan mogen we nog blij zijn, want deze Grace is dan minstens toch al een keer in Amerika geweest. Dikwijls mag je zo’n dingen horen van mensen die nog niet verder geweest zijn Benidorm of Blankenberge. ;-)

Mensen staan zo snel klaar om in slogans te denken…
Eigenlijk vond ik de reactie van Dan, een Nederlander die met zijn Amerikaanse vrouw in Amerika woont, wel schitterend:
“Ach, misschien heeft ze dit artikel wel al blowend op haar klompen tussen de tulpen en molens geschreven, want dat doen toch alle Nederlanders?!”

7 comments:

Petra said...

Wel een grappig verhaal.
Zou ze echt op haar klompen zijn gekomen? hi hihi
Het is wel zo, vaak hoor ik ook van dat soort typerende uitspraken en kan me er inmiddels aan ergeren. Vind de mensen uitermate vriendelijk en behulpzzam. En er zijn dingen anders dan in NL. Maar in NL zijn er ook dingen anders dan in Amerika ;-)
Groetjes Petra

Anonymous said...

Ik erger me ook vreselijk aan die vooroordelen.. Mensen zouden moeten zorgen dat ze eerst iets wéten over het land, voordat ze zich erover uitspreken.

Anonymous said...

ik ben amerikaan en nederlander. ik hou van mijn geadopteerde land en schaam me voor mijn president.
tineke

Anonymous said...

Het blijft een heikele zaak, al dat gegooi met clichés, over en weer. En vergeet niet: we noemen het ook clichés omdat ze zo vaak van toepassing zijn. Mijn Amerikaanse partner grapt regelmatig vergenoeggelijk dat ik zo oer-Hollands kan zijn. Terwijl ik mezelf helemaal geen doorsnee Nederlander vind…

En om de voorbeelden in Elke’s verhaal maar aan te halen: ik ben inmiddels op een aantal Amerikaanse bruiloften geweest, en hoewel daar dan altijd een stel hele lieve mensen bij zijn, herken ik ook wel iets van die pronkzucht. (Aan de andere kant, als ik dan weer eens bij een Nederlandse feestelijkheid aanwezig ben denk ik wel eens: wat meer klasse, en wat meer aandacht voor de buitenkant had best wel gemogen).

En toen ik begin december in New York mijn kerstinkopen deed, werd me bij het afrekenen voortdurend de vraag gesteld “Do you want a gift certificate?”. Dacht eerst nog dat ze me ook nog een cadeaubon probeerden te slijten, maar het ging om een speciaal bonnetje voor de ontvanger van het cadeau, zodat die het, zonder prijsopgaaf, ongegeneerd weer in kon ruilen. Okay, dat kennen we in Nederland (nog) niet, maar zou dat ook betekenen dat Nederlanders beter nadenken over hun geschenken? Ik betwijfel het.

Veel clichés zijn waar, maar veel zijn er ook net zo goed op anderen van toepassing. Zoals dat onuitroeibare cliché dat Amerikanen oppervlakkig zijn. Hoe kun je over een zo grote en extreem gevarieerde groep mensen nou zo iets zeggen? Dat getuigt pas echt van oppervlakkigheid!

Anonymous said...

Ook ik had vele vooroordelen toen we naar hier verhuisden, maar heb mijn mening volledig moeten herzien. De media brengt Amerika steeds weer in een negatief daglicht, waardoor iedereen een verkeerd beeld heeft van 'de Amerikaan'.

Ok, op politiek vlak kan er heel wat veranderen, maar geldt dit ook niet voor Belgie en Nederland?

Ik ben het volledig met Casper eens : Amerikanen zijn helemaal niet oppervlakkig, integendeel, we hebben hier al heel wat vrienden gemaakt sinds we hier wonen (bijna 2 jaar)...

Anonymous said...

ik erger me echt over europese vooroordelen over amerika, maar natuurlijk ook vice versa. amerika is zo groot en gevarieerd dat je echt niet alles in een stereotype kunt opsommen.
wat me vooral opviel toen ik in de kerstvakantie terug in belgie was was dat ze op het nieuws (vooral de vtm dan) echt de raarste amerikaanse dingen nemen en die dan afschilderen als 'daar in amerika...'
mja, ik woon nu bijna 8 jaar in de vsa en ik begin het nu pas echt helemaal te verstaan...

@nn said...

Vooroordelen, we mogen ze niet hebben maar we hebben er allemaal wel een paar.
Ben nog niet naar een bruiloft geweest maar heb er wel al een paar van op afstand gezien, inderdaad veel meer glamour en pracht en dollars dan ik gewoon ben.
Mijn dochter zeurt al maanden voor een galajurk om naar haar graduation te kunnen gaan, moet je weten 13jr.! ze gaat van middleschool naar Highschool, voor mij een ongelooflijk dilemma, ik die niet van galajurken hou.

Kerst, inderdaad, we hebben heel veel 'onverwachte' dure kado's gekregen. De 'gift certificate' kende ik al, maar ge hebt ze inderdaad niet nodig na kerstmis, er wordt een speciale rij georganiseerd in de winkel voor diegene die terugbrengen of omruilen, niemand doet moeilijk en de rij is onvoorstelbaar lang. Ik voelde me gegeneerd alleen al van ernaar te kijken. Zelf was ik nog niet slim genoeg om het ook te doen.

Geef ons nog een paar jaartjes, dan zal ik die voor mij soms wel erg ouderwetse gewoontes ook beter kunnen begrijpen, hoop ik.