Gekleurde berichtgeving

Tegenwoordig hoor je wel eens de verzuchting dat de pers steeds meer in handen geraakt van machtige mediaconcerns, die natuurlijk elk hun eigen (politieke en/of commerciële) belangen hebben. Daardoor krijg je het gevaar van ‘eenzijdige’ berichtgeving.
En dat is waar, maar dat is niet wat ik bedoel met ‘gekleurde’ berichtgeving.
‘Eenzijdige’ berichtgeving dan? Neen, dat is het ook niet, want het gaat hier niet over ‘partijen’ die tegenover elkaar staan, en die dus de andere kant van het verhaal niet laten horen.
Laat het me dus maar ‘ongenuanceerde, onvoorzichtige’ berichtgeving noemen, met het woordje ‘spectaculair’ meestal ook dicht in de buurt. .

De eerste keer dat ik me daar écht van bewust werd, moet zo’n jaar of 20 geleden zijn, toen ik als student met collega-studenten in Italië in gesprek was. Toen ik zei dat ik uit België kwam, bleken ze plots vol medelijden naar me te kijken, want ik kwam toch uit dat land waar die burgeroorlog was…? In eerste instantie dacht ik dat ik duidelijk veel meer wist van Italië dan zij van België, want zij wisten het nog niet liggen, mijn land(je). Burgeroorlog? Het duurde toch nog wel even eer het duidelijk werd waar het om ging: in België was op dat moment een discussie aan de hand in de Voerstreek, met ene José Happart op kop, en ja, af en toe liepen heel de discussie daar nogal eens uit de hand, met wat gemep en een bloedneus met blauw oog tot gevolg. Alles draaide rond het Waals (Franstalig België) en het Vlaams. Maar blijkbaar werd dit conflict nogal opgeblazen in de Italiaanse pers, zodat deze mensen daar de indruk kregen dat er een ware burgeroorlog heerste in ons land. Tot daar het misverstand, en toen moest ik ook toegeven dat heel dat gedoe zo ver van me af stond, dat ik niet eens wist waar in hemelsnaam die Voerstreek nou eigenlijk lag. Had het gevoel dat het wel aan de andere kant van België moest zijn, maar opzoekwerk leerde me dat ik er in minder dan een uurtje zou staan…

Vele jaren later, ik denk dat het 1999 was, hoorde ik nog zo’n geweldige anekdote vertellen door een medestudente tijdens avondschool Engels:
Zij hadden in de tijd van de grote crisis in Roemenië via via een adres van mensen ginder doorgekregen, en ze hadden dus een ganse doos met niet-bederfbare voedingswaren opgestuurd naar ginder, opdat de mensen niet om zouden komen van de honger.
Enkele jaren later leverde de postbode op een dag een pakket af aan hun deur, uit Roemenië. Vol verbazing deden ze deze doos open (want ze kende ginder tenslotte toch niemand?), en ze troffen allerlei etenswaren in de doos aan, én een briefje, in moeizaam Engels geschreven, waarin de mensen vertelden dat zij heel blij waren met de voeding die deze Belgen hen indertijd gestuurd hadden tijdens de crisis, en zij wilden nu iets terugdoen voor deze lieve mensen nu ze in België met een voedingscrisis zaten en er in de supermarkten geen eten meer te koop was…??? Wat bleek? Dit speelde zich af ten tijde van de dioxinecrisis, en blijkbaar was de verslaggeving op de Roemeense TV toch iets minder genuanceerd dan de realiteit. OK, we konden dan wel best geen kippenfillet meer eten, maar niemand heeft de broeksriem aan moeten halen van de honger!

Eigenlijk zijn dit grappige voorvallen, maar toch moet ik daar dikwijls aan denken als ik berichten lees over Amerika, en meer nog: als ik mensen die nog nooit in Amerika waren hoor vertellen over Amerika, en hoe het daar is. Sommigen hebben echt de indruk dat we ofwel op een afgelegen ranch zitten, omringd door woestijn, rotsen en koeien, anderen denken dat we na 20.00 uur niet meer op straat mogen komen omdat we anders doodgeschoten gaan worden in een of andere bende-oorlog. Hahaha!