About Me

My photo
Belgium
Begin 2005 vroegen wij ons af: Doen we het of doen we het niet? Dat werd dus ook de eerste titel van dit blog. En we besloten dat we het wilden doen: verhuizen naar Amerika. Via het bedrijf waar mijn man voor werkt. Maar veel gepalaver en enkele reorganisaties verder, zitten we nog steeds in Belgie. We geven de moed niet op, doen ondertussen ook mee aan de Green Card Lotery, en wachten... Vandaar ook dat ik eind februari 2008, meer dan 3 jaar later, dit blog een nieuwe titel gaf: Quiévrain: wachten. De uitleg waarom staat in mijn posting van 28 februari 2008... Wanneer kunnen we gelost worden?

Wednesday, September 21, 2005

:-) Blij en verdrietig :-(



Eigenlijk zou ik nu blij moeten zijn, maar tegelijkertijd ben ik toch een beetje verdrietig…
(Wat wil ze dààr nu weer mee bedoelen?!)
M’n echtgenoot heeft net een schitterende promotie gehad. Daar ben ik dus heel blij voor, want ik weet dat hij daar hard voor gewerkt heeft, en dat hij dit dus écht wel verdient. Maar… aangezien deze promotie ook inhoudt dat hij Scandinavië moet gaan consolideren (nou ja, de vestigingen die zij in Scandinavië hebben natuurlijk), heeft dat ook wel als consequentie dat zijn baas hem de eerstkomende maanden toch nog niet wil laten vertrekken naar Amerika. Eerst zal hij dus die consolidatie moeten afwerken (want daar heeft hij al ervaring in), en daarna zal hij pas mogen vertrekken. Wat dan weer tot gevolg zal hebben dat onze zoon en ik niet dadelijk mee kunnen gaan, omdat het schooljaar al te ver gevorderd zal zijn om nog in te pikken. Dus: papa zal dan bijvoorbeeld twee weken in de States zitten, en een week in België, om dan weer voor twee weken naar de States te vertrekken, enz. Tot dat het schooljaar ten einde is en ook moeder een zoon kunnen meekomen. En dat alles maakt me natuurlijk verdrietig.
Ten eerste zitten we nu al meer dan een half jaar te wachten (en we zijn niet zo’n geduldige types als het op ‘verhuizen naar Amerika’ aankomt), ten tweede wil dat zeggen dat ik mijn echtgenoot nog minder ga zien dan nu het geval is…
En eigenlijk komt er ook nog een beetje een ‘ten derde’ bij: ik ben nu al een tijdje niet meer aan het werken, en in het begin is dat echt wel zalig leuk en ontspannend: je doet je huishouden op je gemakje, je hebt nog heel wat tijd om aan dingen te spenderen die je leuk vindt, dus als het vrijdagavond is, dan heb ik ook écht weekend, zonder nog een hele lijst huishoudelijke taken af te moeten werken. Maar het begint bij mij toch terug te kriebelen, en ik zou graag weer aan de slag gaan, zodat je ook via je werk nog de kans krijgt om jezelf verder te ontplooien, zodat je je weer nuttig kan maken voor anderen,… Aanvankelijk schoof ik die gedachten maar aan de kant, want tenslotte duurde het niet meer zo lang vooraleer we naar Amerika zouden vertrekken. Maar nu zie dat vertrek dus weer eens opschuiven met zowat 9 maanden, en dan is het misschien toch wel de moeite om weer te gaan werken. Alhoewel je natuurlijk al niet met een ‘schone lei’ kan beginnen bij je nieuwe werkgever, want IK weet wel dat ik binnen aanzienlijke tijd terug mijn ontslag ga moeten geven, maar dat wil je natuurlijk niet zeggen, want dan wil niemand je aannemen. Tenzij het een vervanging is van een bevallingsverlof of zo. Maar ja, een leuk baan vinden die én deeltijds én tijdelijk is…
Dus eindig ik zoals ik begonnen ben:
Eigenlijk zou ik nu blij moeten zijn, maar tegelijkertijd ben ik toch een beetje verdrietig…

5 comments:

Anonymous said...

héhé! Wat ben ik blij! Ik weet dat het door-en-door lelijk en egoïstisch is van mij, maar nu ben ik er toch zeker van dat je nog een tijdje in de buurt bent! zucht!
Als je er tussenuit wilt: na 30 september ben ik mijn stagiaire kwijt! Je bent altijd welkom!
Magda

Annemiek said...

Proficiat met de promotie van je man! Wel vervelend dat er een nare kant aan zit hoor. Die onzekerheid is rot, als je niks kunt plannen, en ook als hij al weg gaat en jij nog niet mee kunt.
Maar een gezegde hier; "Life happens while we are making other plans". Maar naar het positieve blijven kijken.

kastelke said...

Magda, het is je vergeven, lieve schat! en je moet niet bang zijn dat ik jullie in de steek laat, EduRatio blijft mijn kindje, zelfs in Amerika. En Luc en jij zullen Skype en de webcam nog gaan vervloeken tegen die tijd!

En Annemiek, je hebt groot gelijk! Dus vandaag heb ik al de koe bij de horens gevat, en gesolliciteerd!

@nn said...

Proficiat met de promotie, want het werk, daar draait toch alles rond niet?
Misschien kan je nog snel wat cursussen meepikken in een volwassenonderwijs bij je in de buurt. Ikzelf deed dat enkele voormiddagen in de week, de laatste jaren dat ik zonder echtgenoot moest leven. Dit was echt heel leuk om te doen: je komt buiten, je leert dingen bij, vaak krijg je ook wat huiswerk voor de avonden(zal je blij zijn dat er geen man in de buurt is die komt storen), leert weer nieuwe mensen kennen, enz...
En het maakt niet uit wat het is, iets wat je al graag doet en waarin je geinteresseerd bent.
Ik deed alles wat met computers en web te maken had, komt me nu aardig van pas, maar je kan ook talen of koken of ...

Zie het maar positief, je zult je des te beter kunnen voorbereiden.

Maar zoals Annemiek zegt, het leven gaat verder, ook al had je het anders gewild, soms moeten we de dingen gewoon nemen zoals ze zijn en er het beste mee doen.

En ja, een interimkantoor kan ook een tijdelijke job leveren.
succes

Petra said...

Hey ik lees nu dit stukje op je blog pas. Kan me voorstellen dat je er een dubbel gevoel over hebt. Maar wij Hollanders zeggen vaker, wat in het vat zit verzuurt niet. Wij zelf hebben iets van vijf jaar met het wel/niet naar Amerika gedoe rond gelopen, dus als wij het kunnen vol houden lukt het jullie zeker ook. En je kan gewoon niet alles helemaal plannen in je leven. Dat houdt het allemaal een beetje spannend.
Groetje Petra