:-) Blij en verdrietig :-(

Eigenlijk zou ik nu blij moeten zijn, maar tegelijkertijd ben ik toch een beetje verdrietig…
(Wat wil ze dààr nu weer mee bedoelen?!)
M’n echtgenoot heeft net een schitterende promotie gehad. Daar ben ik dus heel blij voor, want ik weet dat hij daar hard voor gewerkt heeft, en dat hij dit dus écht wel verdient. Maar… aangezien deze promotie ook inhoudt dat hij Scandinavië moet gaan consolideren (nou ja, de vestigingen die zij in Scandinavië hebben natuurlijk), heeft dat ook wel als consequentie dat zijn baas hem de eerstkomende maanden toch nog niet wil laten vertrekken naar Amerika. Eerst zal hij dus die consolidatie moeten afwerken (want daar heeft hij al ervaring in), en daarna zal hij pas mogen vertrekken. Wat dan weer tot gevolg zal hebben dat onze zoon en ik niet dadelijk mee kunnen gaan, omdat het schooljaar al te ver gevorderd zal zijn om nog in te pikken. Dus: papa zal dan bijvoorbeeld twee weken in de States zitten, en een week in België, om dan weer voor twee weken naar de States te vertrekken, enz. Tot dat het schooljaar ten einde is en ook moeder een zoon kunnen meekomen. En dat alles maakt me natuurlijk verdrietig.
Ten eerste zitten we nu al meer dan een half jaar te wachten (en we zijn niet zo’n geduldige types als het op ‘verhuizen naar Amerika’ aankomt), ten tweede wil dat zeggen dat ik mijn echtgenoot nog minder ga zien dan nu het geval is…
En eigenlijk komt er ook nog een beetje een ‘ten derde’ bij: ik ben nu al een tijdje niet meer aan het werken, en in het begin is dat echt wel zalig leuk en ontspannend: je doet je huishouden op je gemakje, je hebt nog heel wat tijd om aan dingen te spenderen die je leuk vindt, dus als het vrijdagavond is, dan heb ik ook écht weekend, zonder nog een hele lijst huishoudelijke taken af te moeten werken. Maar het begint bij mij toch terug te kriebelen, en ik zou graag weer aan de slag gaan, zodat je ook via je werk nog de kans krijgt om jezelf verder te ontplooien, zodat je je weer nuttig kan maken voor anderen,… Aanvankelijk schoof ik die gedachten maar aan de kant, want tenslotte duurde het niet meer zo lang vooraleer we naar Amerika zouden vertrekken. Maar nu zie dat vertrek dus weer eens opschuiven met zowat 9 maanden, en dan is het misschien toch wel de moeite om weer te gaan werken. Alhoewel je natuurlijk al niet met een ‘schone lei’ kan beginnen bij je nieuwe werkgever, want IK weet wel dat ik binnen aanzienlijke tijd terug mijn ontslag ga moeten geven, maar dat wil je natuurlijk niet zeggen, want dan wil niemand je aannemen. Tenzij het een vervanging is van een bevallingsverlof of zo. Maar ja, een leuk baan vinden die én deeltijds én tijdelijk is…
Dus eindig ik zoals ik begonnen ben:
Eigenlijk zou ik nu blij moeten zijn, maar tegelijkertijd ben ik toch een beetje verdrietig…