Ze zijn net vertrokken: vader en zoon, op weg naar ‘de grote school’…
Vandaag begint in België het nieuwe schooljaar. En onze zoon start in het secundair onderwijs, in een Jezuïetencollege, waar hij gekozen heeft voor de richting Latijn. Hij gaat dus iets leren waar noch mama, noch papa kaas van hebben gegeten, want beiden hebben we ‘de Moderne’ gedaan (papa met heel veel wiskunde en wetenschappen, ik met menswetenschappelijke vakken).
Onze zoon zal waarschijnlijk de kleinste van de klas zijn. Maar ach, dat mag geen hinderpaal zijn. Bij de start van het vorige schooljaar hebben we ons daar even zorgen over gemaakt (omdat hij toen nieuw in die klas kwam) maar hij is er toen heel goed onthaald geweest. Al heel snel had hij zijn klasgenoten, waarvan sommigen bijna een halve meter groter zijn, verrast, en kreeg hij de reputatie ‘klein maar heel moedig’ te zijn.
Het speelse in onze zoon, daar maak ik mij meer zorgen over. Het is prachtig te zien hoe hij zich nog kan amuseren in een berg zand (waar hij kampen van The Lord of The Rings in bouwt), hoe hij houdt van pijlen en bogen maken, van huppelen over de straat… Maar toch zal hij voor deze studierichting tijd moeten gaan uittrekken om op heel regelmatige basis te studeren en lessen te herhalen, en laat net dat nou niet zijn meest favoriete tijdsbesteding zijn. Tot nu toe volstond het om goed op te letten in de klas, en dan kon je het wel (zelfs dat opletten deed hij dikwijls niet eens)…
Zelf ging ik altijd graag naar school, maar ik vond die eerste dag de meest verschrikkelijke van allemaal, want je moet een gigantisch grote speelplaats opwandelen, je weet niet waar je moet gaan staan als de bel gaat, je kent amper iemand in die grote massa,… maar dat alles schrikt hem helemaal niet af!
Heel spannend dus allemaal… Ook al omdat we niet eens weten of hij dit schooljaar af gaat maken of niet. Natuurlijk hopen we van niet. Maar als we bijvoorbeeld pas zouden kunnen vertrekken in april, dan weet ik niet of het verstandig is om dat te doen. Misschien moet Papa dan maar een tijdje heen-en-weer vliegen (1 week hier, 1 week in de US), tot dat het schooljaar voorbij is. Ach, we zullen wel zien als het zo ver is. Stap voor stap, dus nu eerst beginnen met de eerste schooldag, en dan dag na dag een stapje verder.
Papa is hem naar school doen, ik ga hem straks halen…
P.S.: Papa heeft net gebeld: heel blijgezind is hij de grote dreef onder de hoge bomen in gestapt die hem van de straat brengt tot aan de speelplaats… Hij had er zin in, zei hij.
4 comments:
Hoi Elke,
Ik heb een nieuwe Nederlandse vriendin hier (heb je misschien in mijn blog gelezen) en haar man ging half februari al hier in Washington werken. Zij is in Nederland gebleven tot het einde van het schooljaar en pas op 30 juni verhuisd. Mijn moeder heeft destijds hetzelfde gedaan. Het is toch fijn voor de kinderen om hun jaar af te maken. Latijn is trouwens heel interessant en ik ben nog altijd blij, dat ik het geleerd heb, het helpt enorm met Engels!
De eerste en de laatste schooldag vond ik de meest leuke en inderdaad ook de spannendste.
@Kasaka: Ik volg je blog dagelijks, dus ik weet dat je een leuke vriendin ontdekt hebt. En zij zal maar al wat blij zijn met iemand die haar goed wegwijs kan maken!
Vandaag volgt de eerste les Latijn, ik ben benieuwd! (en ook wel wat bang, want onze zoon heeft dysorthografie, tot nu toe hebben we dat redelijk op kunnen vangen, maar ik weet niet of het nu misschien teveel gaat worden...)
@Ann: 'k Heb al gelezen hoe je kinderen vertrokken zijn, maar nog niet hoe zij hun eerste dag ervaren hebben...
Spannend is het in ieder geval wel, ook voor de ouders!
Best spannend zo'n eerste dag.
Dat speelse hebben die van ons ook hoor!
Post a Comment