About Me

My photo
Belgium
Begin 2005 vroegen wij ons af: Doen we het of doen we het niet? Dat werd dus ook de eerste titel van dit blog. En we besloten dat we het wilden doen: verhuizen naar Amerika. Via het bedrijf waar mijn man voor werkt. Maar veel gepalaver en enkele reorganisaties verder, zitten we nog steeds in Belgie. We geven de moed niet op, doen ondertussen ook mee aan de Green Card Lotery, en wachten... Vandaar ook dat ik eind februari 2008, meer dan 3 jaar later, dit blog een nieuwe titel gaf: Quiévrain: wachten. De uitleg waarom staat in mijn posting van 28 februari 2008... Wanneer kunnen we gelost worden?

Monday, May 15, 2006

Verwend

Het weekend is weeral voorbij gevlogen! Enerzijds is dat wel fijn, want dat wil dus zeggen dat ik niet meer zo lang op m’n ventje moet wachten nadat ik hem 3 weken heb moeten missen. Zondag 21 mei komt hij terug thuis!
Anderzijds is het niet zo leuk, want ik had eigenlijk van alles willen doen tijdens die 3 weken, en daar is niet veel van in huis gekomen. ;-)

Ik had de trapleuning willen schilderen (hier heb ik niet echt een excuus voor), de smeedwerken inkompoort (ofwel was het te warm, ofwel voorspelden ze regen -die dan achteraf eigenlijk niet bleek te vallen, maar ja, dat kon ik niet weten), ik had het gazon willen bemesten en de kale plekken langs het aangelegde tuinpad willen inzaaien (maar de grasmaaier ging defect vlak voor Echtgenoot z’n vertrek, hij kon dus niet meer maaien, ik ben allergisch aan gras, en ondertussen staat het gras hoger dan 20 cm, dus heeft het niet zoveel effect als ik er dan nog meststoffen en zo op gooi. Het nieuwe gras, dààr ben ik mee bezig).
Eigenlijk had men vorige week ook begonnen met de aanleg van ons terras en het balkon, maar ook die mannen zijn nog niet bezig. De arduin is al klaar, maar we hebben een bepaald soort graniet besteld als vloer, en die blijkt niet zo vlot leverbaar te zijn. Dus ook daar nog even geduld hebben…

Onze zoon heeft ondertussen heel veel last van allergie. Het doet ook echt wel erg: je wast het stuifmeel van je ramen, spuit het weg van het terras, keert het van de oprit, maar één dag later ligt daar weer zo’n geel-groene waas van stof op. Gek genoeg valt het bij mij nu redelijk goed mee. Ik moet vooral ’s morgens wel eens wat snuiten, maar overdag is het best te doen. Natuurlijk moet ik niet gaan rondfietsen of zo, want dan lig ik ook direct buiten strijd.

Gisteren was het moederdag, maar eigenlijk hebben we dat zaterdag gevierd:
Zaterdagochtend lag ik tezamen met onze zoon nog wat te luieren in bed (neen, IK wou wel opstaan om 8.30 uur, maar zoonlief wou nog even blijven liggen mét mama er bij). Iets voor negenen ging plots de deurbel…Nou, ik ging toch lekker niet opendoen, want ik stond daar nog in mijn ponnetje én ik verwachtte ook helemaal niemand. Toch maar stiekem aan het raam van het bureau gaan kijken: een man in een witte bestelwagen (zonder 'reclame' op de auto), maar hij ging naar de brievenbus. Dus ik dacht dat hij er wel een briefje in zou steken, en dat ik dan later op de ochtend wel zou ontdekken waar het over ging. En ach, dan toch maar opgestaan, gewassen, kleren aangetrokken, en dan zou ik maar eens gaan kijken wat hij in de brievenbus gestoken had. Ik doe dus de voordeur open, en schrik me een ongeluk! Ik hoorde een soort van krakend / knisperend geluid dat ik niet onmiddellijk thuis kon brengen én ik voelde plots iets op m'n voeten! EEN BEEST! Ontzet keek in aar beneden, en zag tot mijn verbazing (én opluchting) geen beest, maar wel …. een knalgrote boeket bloemen!!!!
Wat bleek: m'n echtgenoot had via Fleurop/Interflora een schitterend boeket besteld én er zat een tekstje bij dat hij zelf geschreven had. Hoe lief! Maar ondertussen stond ik dus wel te janken dat het niet erger kon! :)
En tja, toen werd Zoonlief plots triest, want ik de lagere school knutselen zij nog wel iets voor mama, maar nu hij in het middelbaar zit, doen ze dat niet meer. En hij zag hoe vertederd ik was door het cadeau van papa, maar hij stond daar met lege handen. En dan zijn we maar gaan shoppen; ik had nog een T-shirt nodig, en die mocht ik dus gaan kiezen voor mijn moederkesdag. Maar ik vond niet echt een T-shirt die mij aanstond, maar wel een hele leuke linnen broek, een topje en een blouse, alles pastte heel mooi samen, waarop Zoonlief besliste dat ik dat allemaal (!!!) kreeg voor mijn moederkesdag, maar dan moest ik het wel effe voorschieten. Dus, Papa, als je dit leest: je zoon gaat je volgend weekend geld komen vragen om zijn moederdagcadeau te betalen, want hij heeft zijn geld net naar de bank gebracht, en we waren het er beiden roerend over eens dat het zonde was om terug geld af te halen voor zoiets.
LOL!
(toen wist ik nog niet dat Manlief ook nog een ander schitterend cadeau voor me had: de DVD-box waarin de oudere BBC versie zit van ‘Pride & Prejudice’! Ik ben dus héél erg hard verwend op moederdag!)


P.S.: ik kan hier spijtig genoeg geen foto plaatsen van het mooie boeket, want Echtgenoot heeft het digitale fototoestel meegenomen. :-(
Maar: hij maakt dus fotootjes in Amerika, ik zal er straks een paar van plaasen!

6 comments:

SVO said...

Mooi dat je na zoveel jaren samen, nog steeds een traan kan laten, wanneer je een bos bloemen krijgt (of eigenlijk elkaar zo mist, omdat hij in het buitenland zit). Ik kan me dat heel goed voorstellen. Gelukkig is Stefan niet zo vaak weg.. en probeer ik zoveel mogelijk mee te gaan als dat kan. Het klinkt alsof je behoorlijk verwend bent met moederdag : ))

Annemiek said...

Wat lief van allebei je mannekes.
En het maakt niks uit hoor als je niet al je grootse plannen uitvoert in 3 weken.

Anonymous said...

Niet gemakkelijk om je ventje te moeten missen op moederkesdag! Maar als het een troost mag zijn, ook Roel is een paar uur van huis geweest. Uiteindelijk is dat ook niet zo belangrijk. Het belangrijkste is nog altijd dat ze veel van je houden en je in de bloemetjes willen zetten voor al wat je doet...

Groetjes,

Petra said...

Oh Pride en Prejudice, zalig....
Met mr. Darcy!!!
Een flink geslaagde moederdag hoor ik ;-)
Groetjes Petra

ilse said...

Prachtig van je twee mannen. Zalig toch om een zoon te hebben. Ik hoop dat die van mij dat ook nog allemaal zullen doen als ze de leeftijd van je zoon hebben. Koester ze maar alle twee hoor.

kastelke said...

@Sandra: voor de geboorte van onze zoon ging ik ook altijd mee, maar toen was het vooral binnen Europa.

@Hilde: da's waar, en wat dat betreft heb ik geen klagen! Hij is er zich van bewust dat het ook een opoffering van mijn kant vraagt om telkens zo naar het buitenland te gaan, er zijn collega's die dat ook wel zouden willen doen, maar waar de echtgenote echt een veto stelt.