Slapeloze nachten...

Amai, dat waren me de nachtjes wel…

Alhoewel zoonlief ogenschijnlijk heel erg relax was bij de idee dat hij voor publiek een Franse dialoog op ging voeren tijdens de open-deur-dag van hun school, kreeg ik daar toch heel sterk mijn twijfels bij toen hij, de nacht van zaterdag op zondag, heel erg onrustig heeft geslapen. Hij heeft heel de nacht liggen woelen, en onverstaanbaar zitten praten. Toch voelde hij zich zondagochtend lekker uitgeslapen. Ik iets minder. ;-) (als papa op reis is, mag zoonlief bij mama slapen, of omgekeerd)
Maar de dialoog ging perfect, en heel de open-deur-dag was echt geslaagd. Het weer zat ook mee, dus dat doet al veel.

’s Avonds klaagde Zoon al wel van kriebels in z’n oor, jeuk. En eigenlijk deed hij dat vorige week zo nu en dan ook al wel. Maar ik weet dat aan hooikoorts, die dezer dagen heel fel te keer gaat. Dus gisteren besloot ik om hem zo’n antihistamine tabletje te geven, ruim voordat hij ging slapen. Maar bijna middernacht stond hij terug beneden; hij had nog niet kunnen slapen, en zijn oor deed heel erge pijn. Ik zag dat het hem menens was, dus ik belde de wachtdienst van de dokters, maar nadat ze telefonisch wat vragen stelden, bleken ze het niet nodig te vinden dat ik kwam (vooral aangezien hij geen koorts had, en “als zijn trommelvlies op springen staat, is het nu toch al te laat”). Advies: pijnstiller en Otrivine spray voor de neus (om de druk wat te verlichten). Zo gezegd, zo gedaan. Maar twee uur later lag het kind weeral te kreunen van de pijn. Heb dus weer zo’n pijnstiller gegeven, maar nog geen twee uur later weeral die erge pijn en een kind dat stilletjes ligt te wenen in z’n bed. Tijd voor de grove middelen, dacht ik, en ik belde de spoedopname van het ziekenhuis, want die wachtdienst van de huisartsen, die namen me blijkbaar toch niet serieus. Ik werd uiteindelijk doorverbonden met een arts, maar ook hij concludeerde dat het niet zo erg was, maar ik moest best de pijnstiller vervangen door een andere. Dus om 4.45 uur deze nacht stap ik met zoonlief in de auto, op weg naar de (dichtstbijzijnde) apotheek van wacht in een nabijgelegen stad. Blijkt daar al het licht uit te zijn en een papier aan de deur zegt dat een andere apotheek van wacht is, een aantal kilometers verder. OK, twee wegomleggingen en heel wat snelheidsovertredingen verder, zijn we daar, om een papier te zien hangen dat niet hij de nachtdienst heeft, maar wel een collega in de stad: die waar we net vandaan kwamen!!! Dan maar teruggekeerd, en ja hoor, bleek hij wel van dienst te zijn. De papieren hingen fout uit! (beeld je hier zo’n tekstballonnetje in dat je doorgaans in stripverhalen vindt als iemand je allerlei dingen toewenst die niet zo heel erg vredelievend zijn)
Drie kwartier later staan we dus terug thuis, met nieuwe pijnstillers, die het trouwens ook maar twee uur doen.
Uiteindelijk vallen we doodmoe in slaap, belt die lieve paps ons toch terug wakker zeker, om zeven uur! Hij zit momenteel in San Francisco, met een tijdsverschil van 9 uur, en normaal gezien zijn wij inderdaad om dat uur al wakker om naar school te gaan. Ondanks het feit dat ik heel erg moe was, was ik toch wel blij zijn stem nog eens te horen. 't Is maar zielig, een ziek kind hebben en niet met je tweetjes zijn om het wat op te vangen, om te overleggen wat je best doet,... Ik hoop nu maar dat hij zich niet teveel zorgen maakt, en zelf toch goed slaapt, want morgen moet hij aan een audit beginnen in een bedrijf, dus hij zal er zijn gedachten moeten bijhouden. Heb hem in ieder geval een mailke gestuurd om te zeggen dat het nu blijkbaar beter gaat, en de link naar dit blogje.
Deze ochtend zijn we dan naar de huisarts geweest, en die was niet goedgezind dat men ons eigenlijk niet had willen helpen, want de trommelvlies stond heel erg gespannen en was erg rood (maar ze zag niet direct een perforatie). Dus kregen we antibiotica voorgeschreven, en druppels die de pijn moeten wegnemen, en moeten we twee soorten pijnstillers om de twee uur afwisselen. Ondertussen ligt Zoonlief te slapen. Eindelijk. Dus ik denk dat het begint te werken. Gelukkig maar, want je moederhard lijdt heel erg als je je kind zoveel pijn ziet hebben, en jij het niet verder kan verlossen van die pijn.
De dokter schreef tot woensdag, maar we zullen wel zien hoe het gaat (want hij mist niet graag de school).