About Me

My photo
Belgium
Begin 2005 vroegen wij ons af: Doen we het of doen we het niet? Dat werd dus ook de eerste titel van dit blog. En we besloten dat we het wilden doen: verhuizen naar Amerika. Via het bedrijf waar mijn man voor werkt. Maar veel gepalaver en enkele reorganisaties verder, zitten we nog steeds in Belgie. We geven de moed niet op, doen ondertussen ook mee aan de Green Card Lotery, en wachten... Vandaar ook dat ik eind februari 2008, meer dan 3 jaar later, dit blog een nieuwe titel gaf: Quiévrain: wachten. De uitleg waarom staat in mijn posting van 28 februari 2008... Wanneer kunnen we gelost worden?

Monday, May 29, 2006

De Stand Van Zaken



Er wordt mij gevraagd hoe de stand van zaken momenteel is … Tja, wat moet ik daar op antwoorden? Ik probeer een antwoord op die vraag altijd maar uit te stellen, in de hoop dat ik een ‘beter’ of ‘exacter’ antwoord kan geven, maar allé dan maar:
De Stand Van Zaken Zoals Die Nu Momenteel Op Dit Eigenste Moment Is…:
Laat me maar met de deur in huis vallen: naar ons gevoel staan we er niet goed voor momenteel. En misschien kan ik de naam van mijn blog (Doen we het of doen we het niet) beter veranderen in ‘Geraken we er uiteindelijk wel, of geraken we er uiteindelijk niet’.

Enige verduidelijking, en ik begin dan maar bij het begin, omdat niet iedereen die hier leest dezelfde achtergrond van kennis over ons reilen en zeilen heeft.

Januari 2005 : we besluiten het licht op groen gezet om overgeplaatst te worden naar Amerika. Het is uiteindelijk mei 2005 vooraleer alles door de administratieve molen is, en dan begint het Echte Wachten… Aanvankelijk leek het niet al te lang te duren vooraleer we konden vertrekken, want ze waren zo blij dat er eens een Belg de Grote Oversteek wou wagen. Maar toen kwam er die belangrijke acquisitie, en aangezien Echtgenoot ervaren was in die dingen, werd hem gevraagd om zeker niet de eerstkomende maanden te vertrekken, maar te wachten tot heel dat proces in goede banen geleid was. Zo gezegd, zo gedaan. Dat was immers een redelijke vraag en een redelijke termijn. Aanvankelijk hoopten we om toch onze kerstboom nog in Amerika te kunnen gaan zetten, maar in september 2005 zagen we in dat dat niet meer zou lukken.

Maar eind 2005 kwam er toch iets concreets op de tafel te liggen: een leuke job waarbij hij samen zou kunnen gaan werken met leuke collega’s, met wie hij duidelijk op dezelfde golflengte zat! Fijn, er kwam weer schot in de zaak, en aan Amerikaanse zijde begon zijn (toekomstige) nieuwe baas al uit te kijken naar een geschikte woonomgeving, scholen voor onze zoon, enz. Iedereen keurde de plannen goed, maar op het allerhoogste niveau was er nog iemand die dit alles goed moest keuren zodat het visum aangevraagd zou worden, en die stelde blijkbaar het finaal ondertekenen maar uit. Ach ja, positivo’s dat we toen nog waren: klein detailke, dat zou wel in orde komen. Maar we gingen het nieuwe jaar in terwijl De Papieren nog niet getekend waren. Toch brachten we de oudejaarsdagen door met onze vrienden, in de idee dat we vier maanden later weg zouden zijn.

Maar dan volgt begin januari 2006 plots een gesprek met de Belgische Vice President: men was al maanden aan ’t zeggen dat Echtgenoot eindelijk de titel zou krijgen die hem toekwam door het werk dat hij al een hele tijd deed: Director. Maar door allerlei omstandigheden (waar we zicht op hadden en die we wel begrepen) was het er nog niet van gekomen. Tot die dag, begin januari begin januari 2006. Die lang verwachtte benoeming tot Director werd een feit, maar: dan kon hij eigenlijk niet die job gaan doen waar hij op dat moment zicht op had, want dat was ‘maar’ een Senior Managers functie, en vandaar dat De Papieren nog niet getekend waren, want de Board vond het niet nuttig dat iemand van dat niveau een stap naar beneden zou zetten. Dus moest er gekozen worden: Director (met alle financiële voordelen die daar bij horen), of de job in Amerika. En tussen de lijnen door werd er voorzichtig te verstaan gegeven dat het beter zou zijn om niet voor die job in Amerika te kiezen, én dat de kansen op een leuke job ginder zouden vergroten als hij eenmaal officieel de titel van Director mocht voeren. Over de details kan ik hier niet uitweiden, maar we hebben geen maand moeten wachten om te zien dat het inderdaad niet slim zou geweest zijn om die job aan nemen, want ondertussen is er daar een serieuze reorganisatie geweest, dus de job zou al gans anders geweest zijn tegen de tijd dat wij ginder zouden toegekomen zijn.

Ok dus, er blijk geen job meer te zijn, we beginnen terug van voor af aan… Zucht. Maar wat erger is: een aantal bedrijven van de holding hebben het niet zo denderend gedaan én er zitten geen nieuwe producten in eindfase, dus moet er in alle bedrijven drastisch bespaard gaan worden. En tja, ‘hiring freeze’ is dan een logisch gevolg. Slik…We wachten nog maar wat, ondertussen niet echt meer met goede vooruitzichten. Maar misschien dat het de tweede helft van 2006 wel beter zou worden?

Ondertussen vroeg men begin mei 2006 of we ook wilden overwegen om binnen Europa te verhuizen, want dat zou mogelijk sneller/makkelijker kunnen gaan. Maar dat wilden we niet. Net zo min als dat we in wensten te gaan op de jobs uit Canada (of waar dan ook ter wereld).

De laatste week dat mijn man in San Francisco zat (twee weken geleden) kwam er plots een nieuwe job om het hoekje kijken. Het was geen stap omhoog, eerder een stap opzij en een stukje naar benden (nadat hij nu verantwoordelijk is voor 14.000 seats in Europa, zou hij dan ‘maar’ verantwoordelijk zijn voor 4.400 seats in Noord-Amerika). Nadeel was ook dat deze job ons niet zou stationeren in New Jersey, maar wel in North Indiana (regio South Bend / Fort Wayne). Ginder een school vinden die in wenst te spelen op het huidige onderwijsniveau van onze zoon, dat blijkt een haast onmogelijke opgave te zijn. Het publiek onderwijs is zeer slecht aangeschreven, privé-onderwijs is ginder heel erg ‘gekleurd’, in die zin dat je tientallen scholen vindt, maar dat die in handen zijn van Amish, Mennonieten of andere religieuse fanatici. Ondertussen blijkt één privéschool vrij ideaal aan te sluiten voor onze zoon, maar de vraag is natuurlijk of je je kind daar binnen krijgt. Ten eerste is de aanmeldingsperiode voor het volgende schooljaar ginder al afgelopen, ten tweede is onze zoon in de ogen van sommige schoolhoofden ginder al twee jaar versneld (en daar heeft men dan ook wel eens bezwaar tegen), ten derde heeft hij al 3 jaar Frans gehad (en willen we hem niet ‘terug’ zetten in een groep die nog moet gaan beginnen met Frans) én heeft hij al één jaar Latijn achter de rug (terwijl een heel aantal scholen ginder pas in de 9th grade met Latijn beginnen). Da’s dus allemaal niet simpel. Het aantrekkelijke is dat er een heel riant salarispakket is met zeer goede benefits. En natuurlijk het feit dat we in Indiana zitten, op een goed uur rijden van onze vrienden in Michigan City vandaan! Maar tja, de weegschaal helt hier momenteel niet echt duidelijk door naar één kant hoor!

Vandaag had mijn Echtgenoot nog een gesprek met zijn baas, en blijkbaar wil men hem enerzijds wel laten gaan naar Amerika, maar had men hem anderzijds nog graag een jaar of twee hier gehouden. Hij heeft echter onmiddellijk duidelijk gemaakt dat dat werkelijk niet aansluit bij zijn wensen. We kunnen het niet maken om nog eens twee jaar te wachten, dat zou niet goed zijn voor onze zoon, die in september in het 2de middelbaar start.
De Board wil eigenlijk ook dat hij zeker geen stap opzij of omlaag zou zetten voor een job, maar eerder een stap omhoog. En daar wringt natuurlijk het schoentje: mijn man heeft binnen Europa een functie met heel wat aanzien (vanwege de complexiteit en de uitgebreidheid), zelfs binnen Noord-Amerika zijn dergelijke jobs niet zo regelmatig voor handen. Hoe lang moet je dan nog blijven wachten tot er zo eens iets vrij komt? Uiteindelijk geeft mijn man heel erg weinig om dat soort van ‘prestige’.
Anderzijds is het zo dat het over laten komen van ons gezin (met alle kosten die daar bij horen qua verhuis, housing e.d.) ook heel wat geld kost, en dat op een moment dat men juist langs alle kanten tracht te besparen.

De vooruitzichten zijn hier dus weinig rooskleurig, en eigenlijk zijn we momenteel best vrij somber gestemd.
Ik weet dat het hartje van sommigen die dit nu lezen een sprongetje zal maken, maar ik moet zeggen dat het voor ons helemaal niet leuk is. Want onze wens blijft om te vertrekken, en we zijn er mentaal al een jaar klaar voor.
Hoe het nu verder zal gaan? Geen idee. “Tijd brengt raad”, zegt men wel eens. En we hopen dat dat waar is, zoals we ook hopen dat de tijd niet te lang meer gaat wachten met zijn raad voor ons.

11 comments:

Anonymous said...

Wat een gedoe he, je wordt maar aan het lijntje gehouden. Hopelijk valt er nog een dikke envelop uit Kentucky op jullie mat.

Anonymous said...

Het lijkt me frustrerend om zo lang je leven in feite on hold te zetten en telkens geen grote beslissingen te kunnen nemen omdat iedere keer de kans van een grote move er is.

Uiteindelijk zal er hoedanook toch een keer duidelijkheid moeten komen want het lijkt me veel onrust geven.

Bedankt in ieder geval voor de uitgebreide toelichting, het maakt voor mij je blog een stuk duidelijker, beter in context plaatsbaar.

Anonymous said...

O jee. Liever toch NJ dan Indiana!
Bon, goeie moed!

Anonymous said...

Inderdaad, Elke! Ik ben blij dat we jullie (minstens toch nog voor een tijdje) hier in de buurt zullen hebben! Sorry!

kristine@BackinBelgium said...

Nu begrijp ik waarom je op mijn blog zegt dat je wat graag in mijn schoenen zou staan. Inderdaad, dat lange aanslepen en die onzekerheid dat kan gewoon niet leuk meer zijn. Wij zijn met deze "verhuis" bezig sinds oktober en eerlijk gezegd vind ik dat het lang genoeg heeft geduurd en, zelfs al zal het met traantjes zijn, dat het tijd wordt dat we in dat vliegtuig stappen op 12 juli. Ik hoop dat de zaak snel uitklaart bij jullie en dat jullie alsnog jullie droom kunnen waarmaken! Ik duim alvast!

Anonymous said...

he hoi hier esther van de dutchinflorida.web-log.nl

ik voel zeker met jullie mee....ik wist niet heel jullie verhaal maar kan er zeker heel goed inkomen hoe jullie je nu voelen....ten eerste is het al niet de makkelijkste keuze die je maakt...weg uit je eigen land en weg van vrienden en fam. en al het bekende...maar soms voelt het ergens anders net even beter...jullie waren al zo ver....ik wist niet beter of jullie zouden een dezer maanden ook verhuizen....
ondanks dat wij nu wel nog in amerika zitten...en wij bezig zijn met onze terugreis omdat wij vinden dat amerika niet amerika meer is en natuurlijk de ongelooflijke heimwee terug naar nederland kan ik me wel heel goed indenken hoe jullie je voelen....zeker dat wachten....dat maakt je gek...en als je dan zeker zou weten dat je desnoods na 2 jaar kan gaan....dan is er de zekerheid...maar die is er nu niet....en dat is erg vervelend....
ik hoop voor jullie dat er toch ineens iets opduikt of dat die dikke envelop van de lotterij op de mat ligt en dat het zo lukt....
vanuit florida heel veel sterkte....
en we duimen voor jullie....

groeten

esther

ilse said...

Amai Elke, ik begrijp wel dat het heeeel moeilijk moet zijn voor jullie. Wat een onzekerheid.
Hoe neemt jullie zoon het op? Voor hem moet het toch ook moeilijk zijn.
Ik hoop dat er snel een oplossing komt.

Becs said...

Jeetje zeg, ik kan me voorstellen dat je hier niet veel vrolijker van wordt.

Het toch mooi zij als inderdaad de envelop van uit Kentucky binnen komt!

Als je er al zo lang klaar voor bent en het min of meer aan je neus voorbij ziet gaan..... Ik hoop dat alles goed komt!

Petra said...

Lieve Elke,
Kan me helemaal voorstellen hoe je je voelt. Het is een grote stap die jullie willen maken. Maar dat moet natuurlijk wel allemaal te behalen zijn en moet de functie voor je man naar zijn wens zijn.
Wij hadden in 2001/2002 ook ver gaande plannen. Dit is uiteindelijk 2005 geworden. Bij ons kwam 11 september er tussen en de hele economische malaise. Bij ons is het er nu dan toch echt van gekomen. En wellicht komen jullie, onder andere omstandigheden ook nog tot Amerika. Probeer alles te blijven relativeren en jullie redden het vast in Belgie of ooit in de US!
Groetjes Petra

Anonymous said...

Dit is niet leuk meer. Je kunt op deze manier niet verder met jullie toekomst omdat de onzekerheid steeds een heel belangrijke rol gaat spelen.

Ik hoop echt dat het toch nog een keer goed zal komen. Het vervelende is dat jullie allemaal zo graag willen en er in feite helemaal klaar voor zijn. Het gehele gezin staat er achter. Jammer dan het bedrijf het op een niet zo leuke manier tegen wil houden.

Toch maar weer met de DV meedoen?

Anonymous said...

Ik leest deze post nu pas. Klote dat het allemaal niet zo vlotjes gaat :( Is er nog een optie dat je man bij een ander bedrijf een baan zoekt? Maar daar zijn jullie natuurlijk ook al mee bezig. In welk vakgebied zit je man, misschien zie ik eens een geschikte vakature voorbij komen?

Groetjes van Dora (allesamerika)