About Me

My photo
Belgium
Begin 2005 vroegen wij ons af: Doen we het of doen we het niet? Dat werd dus ook de eerste titel van dit blog. En we besloten dat we het wilden doen: verhuizen naar Amerika. Via het bedrijf waar mijn man voor werkt. Maar veel gepalaver en enkele reorganisaties verder, zitten we nog steeds in Belgie. We geven de moed niet op, doen ondertussen ook mee aan de Green Card Lotery, en wachten... Vandaar ook dat ik eind februari 2008, meer dan 3 jaar later, dit blog een nieuwe titel gaf: Quiévrain: wachten. De uitleg waarom staat in mijn posting van 28 februari 2008... Wanneer kunnen we gelost worden?

Monday, September 26, 2005

Aanplanting



Ai ai, het typen doet pijn aan mijn vingers…
Dit weekend werd gedomineerd door het aanplanten van ons tuintje voor het huis. Bij de aanleg van de oprit hadden we het zo uitgetekend dat er ook wat plaats was voor plantjes. En die hebben we dus dit weekend geplant. Maar omdat we worteldoek hadden gelegd, kan je dus niet meer gewoon een spade in de grond steken om een plantgat te maken. Neen, je moet met zo’n klein handschopje voorzichtig een klantgat maken terwijl je maar een klein gaatje in de worteldoek hebt waar je door kan (om te vermijden dat straks het onkruid toch weer overal omhoog schiet. Dat ging dus niet zo handig en het ging ook wat te traag naar mijn goesting, vandaar dat ik al die gaatjes met mijn handen leeg gegraven heb, nadat ik met zo’n schopje het zand wat los gestoken had. En nu voelen mijn vingers heel stijf aan. Maar ik ben wel tevreden van het resultaat.
Op de foto zie je het waarschijnlijk niet zo goed, maar we hebben als grondbedekker gekozen voor Lonicera Maigrün. En tussen die grondbedekker hebben we dus nog een conifeer gepland die ik eens al een bolletje opgeknipt heb, dan staat er nog een Magnolia (die vind ik zo prachtig als die in bloei staat!), hypericum (Johanneskruid), glansmispel, olijfwilg, lavendel en een vlinderstruik. Ah ja, en ook nog zo’n soort van vetplantje met roze bloemen, dat worden echte bosjes na een tijdje, maar ‘k ben de naam kwijt.

Het was de eerste keer in mijn leven dat ik me met de beplanting beziggehouden heb, dus zélf kiezen en zélf aanplanten. En het was fijn. Toen ik in het plantencentrum rondliep, moest ik mij echt inhouden om niet vanalles te kopen; we willen aan de andere kant van de voortuin, waar nu gras groeit, een esdoorn plaatsen, deze kan dan met zijn rode blaadjes voor het raam van het bureau groeien. Dat zal prachtig en gezellig zijn.
Maar aan de kassa van zo’n tuincentrum besef je dan weer dat je je beter een beetje intoomt. Tenslotte weten we niet eens of ooit nog wel echt veel genot gaan hebben van die planten.
En dan vraag je je ook af of je je huis moet verhuren met in de prijs reeds voorzien iemand die het tuinonderhoud kan doen (voor het scheren van de hagen en het snoeien van struiken)…
Ach, de komende weekends moeten we in ieder geval nog gras bij inzaaien hier en daar, en we gaan ook nog klimop tegen de Bekaertdraad aanplanten. En vooraan gaan we een haag aanplanten van Leylandii boompjes. Het kost allemaal veel geld, maar het zal het zich ook helemaal veranderen, en dat maakt dat ons huis sneller verhuurd zal geraken.
Als we vertrekken, ooit… Want daar zit nog steeds geen schot in de zaak.

2 comments:

Annemiek said...

Jammer dat de foto er niet op komt.
Ik moet me ook altijd inhouden bij een tuincentrum, anders kom ik met veel te veel spul thuis.

Anonymous said...

't Is echt mooi, Elke! Nu nog een foto vanaf de straatkant!
Magda