“Mama, ik heb het vandaag zo moeilijk gehad tijdens de les Nederlands”, zei m’n zoon toen hij aan de school in de auto stapte.
“De juf had het vandaag over emigreren en immigreren, en sprak heel de tijd maar over AMERIKA!” “Wie is er al eens in Amerika geweest? Wie zou er wel naar Amerika willen gaan verhuizen?” En ze vertelde verhalen over de Red Star Line, die miljoenen mensen naar Amerika bracht.
(zie ook mijn post van 15 oktober over de Red Star Line:
http://kastelke.blogspot.com/2005_10_01_kastelke_archive.html)
“En ik had het zo moeilijk om het niet uit te schreeuwen: JA, IK GA OOK NAAR AMERIKA!!!!!”…
Ik begrijp wel dat het voor hem niet makkelijk is, tenslotte kan hij er met geen enkele klasgenoot of vriend over spreken, enkel maar met volwassenen. Maar ik denk dat het niet verstandig is dat de school het nu al te weten komt, want tenslotte moet hij wel nog een hele tijd op de schoolbanken zitten, en ik vrees dat ze hem een beetje ‘links’ gaan laten liggen als ze weten dat hij toch gaat vertrekken, terwijl hij net zo opleeft van leerkrachten die hem aanmoedigen in dingen. Zo zou hij dolgraag vervroegd examen willen afleggen van geschiedenis (na zelfstandig de leerstof te verwerken), om dan i.p.v. naar de les te gaan, in overleg met de leerkracht een Persoonlijk Werkstuk te gaan maken over een onderwerp dat gerelateerd is aan die inhoud (hij wil iets over de Egyptische goden doen). Volgende week gaat hij dat voorstellen aan de leerkracht, en ik vrees dat die ‘neen’ gaat zeggen als ze weten dat onze zoon geen ‘blijver’ is…
Op de terugweg naar huis hebben we het dan in de auto maar eens heel hard geroepen:
WIJ GAAN NAAR AMERIKA!
(en de mensen die naast ons stonden aan het verkeerslicht zullen zich wel afgevraagd hebben wat wij aan het doen waren, want we konden er beiden heel goed mee lachen)
About Me
- kastelke
- Belgium
- Begin 2005 vroegen wij ons af: Doen we het of doen we het niet? Dat werd dus ook de eerste titel van dit blog. En we besloten dat we het wilden doen: verhuizen naar Amerika. Via het bedrijf waar mijn man voor werkt. Maar veel gepalaver en enkele reorganisaties verder, zitten we nog steeds in Belgie. We geven de moed niet op, doen ondertussen ook mee aan de Green Card Lotery, en wachten... Vandaar ook dat ik eind februari 2008, meer dan 3 jaar later, dit blog een nieuwe titel gaf: Quiévrain: wachten. De uitleg waarom staat in mijn posting van 28 februari 2008... Wanneer kunnen we gelost worden?
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
Bij ons wisten ze het al jaren dat zoiets in de lucht hing, Bert was al zo lang voor ons weg, iedereen wist hoe hard ik nog twijfelde, iedereen wist dat we misschien wel ooit eens zouden vertrekken.
Niemand heeft daar de kinderen minder aandacht door gegeven, er was niets te veel, eerder omgekeerd, zeer veel medeleven en heel veel hulp om toch maar nog dit en dat en zoveel meer nog te kunnen doen.
Ik kan me ook niet voorstellen dat iemand hem links zou laten liggen als ze weten dat hij weg gaat. Hoe reageren ze als ze weten als een ander kind gaat verhuizen en naar een andere school gaat?
Post a Comment