Onze zoon en zijn vrienden

Onze zoon had het er toch moeilijk mee dat wij met onze vrienden voluit over onze verhuisplannen konden praten, en dat hij dat niet kon…
Dus hebben Papa en ik er dit weekend eens over gesproken met elkaar, want we hadden alle begrip voor zijn opmerking, en wetende dat we vorig jaar rond deze tijd reeds beslisten dat we naar Amerika zouden gaan, was hij dus eigenlijk al verschrikkelijk geduldig geweest om het zo lang te verzwijgen.

Onze bezorgdheden waren de volgende:
1) ten eerste de school: zouden ze hem niet aan zijn lot overlaten als ze wisten dat hij binnen aanzienlijke tijd ging vertrekken? En Annemiek, ik begrijp de opmerking wel die je op mijn vorige post maakte, maar ik denk dat het een verschil uitmaakt of je kind binnen de regio gaat verhuizen (waarin dan het ‘prestige’ speelt van de school waaruit je vertrekt: tuurlijk willen ze dat het kind niet met een achterstand in de nieuwe school aankomt, want dan denken ze misschien nog dat het onderwijs in de vertrekkende school van slechte kwaliteit is). Maar als je gaat verhuizen naar wat bijna de andere kant van de wereld is?... Vlaams onderwijs staat zo wie zo al heel erg hoog aangeschreven, in tegenstelling tot het Amerikaanse onderwijs.
En ja, Ann, bij jullie lag de situatie ook anders; ik veronderstel dat ze het best erg vonden dat die papa zoveel ‘afwezig’ was, en dat ze blij waren dat jullie gezin (terug) verenigd zou zijn, alle dagen van de week.
2) ten tweede de vrienden: mogelijk ging zijn beste vriend niet zo gelukkig zijn met het nieuws, want die jongen was zo ontzettend blij toen hij na jaren eindelijk onze zoon als vriend vond, en ze bleken dan ook nog maar 3 straten van elkaar te wonen! En nu gingen we vertrekken. Ik wou die mooie tijd die ze samen nog onbezorgd konden doorbrengen niet verspillen.
3) ten derde: het werk van de Papa: sommigen gaan niet gelukkig zijn met zijn vertrek, en tot op heden hebben ze nog steeds niemand die hem op kan gaan volgen. Het zou dus ‘makkelijker’ zijn en tot minder problemen leiden dat het nieuws pas zou bekend geraken op het moment dat er al een oplossing was: een opvolger waar men vertrouwen in kan hebben dat die heel het proces ook in goede banen kan leiden.

Maar zoals al aangegeven: we begrepen onze zoon zijn situatie, en hebben dus besloten dat hij het kon vertellen aan zijn twee beste vrienden: eentje hier in het dorp, en een klasgenoot. Maar dat hij dus wel zou vragen om discretie aan de dag te leggen.
Zaterdag heeft hij het dus tegen zijn beste vriend van hier in ’t dorp verteld. Op zich is die er natuurlijk niet erg gelukkig mee, en hij zag er de uurtjes nadien tussendoor best wel triest uit, en vroeg zich hardop af of er niks was wat ons nog tegen zou kunnen houden. (ocharme)
Maar anderzijds maakten ze toch ook al plannen om op bezoek te komen in de vakantie, én hij had ook nog een koppel neven in Pennsylvania, dus die zou hij dan in één moeite door kunnen bezoeken!
Vandaag trok hij vol spanning naar school om het daar tegen zijn andere vriend te zeggen… Die zal er de voordelen ook wel van in zien: zijn vader brengt de helft van de tijd door in de buurt van New York, dus een bezoekje aan ons zo nu en dan zou er ook voor die kerel wel in kunnen zitten…
Wordt vervolgd, zeggen ze dan meestal.