About Me

My photo
Belgium
Begin 2005 vroegen wij ons af: Doen we het of doen we het niet? Dat werd dus ook de eerste titel van dit blog. En we besloten dat we het wilden doen: verhuizen naar Amerika. Via het bedrijf waar mijn man voor werkt. Maar veel gepalaver en enkele reorganisaties verder, zitten we nog steeds in Belgie. We geven de moed niet op, doen ondertussen ook mee aan de Green Card Lotery, en wachten... Vandaar ook dat ik eind februari 2008, meer dan 3 jaar later, dit blog een nieuwe titel gaf: Quiévrain: wachten. De uitleg waarom staat in mijn posting van 28 februari 2008... Wanneer kunnen we gelost worden?

Thursday, September 29, 2005

Interview met advocatenkantoor ivm verhuizen naar Amerika

NÁ 11 SEPTEMBER

Even leek de liefde wat bekoeld maar zie, traag maar zeker komt sinds
kort de emigratiegolf naar Amerika terug op gang. Hoewel het woordje golf er wat
over is, lopen de mails van zij die België definitief willen inruilen voor een
leven in de VS terug vlot binnen bij VIW. Of deze mensen effectief ook het
juiste visum in handen zullen krijgen, is nog maar de vraag. Ondanks het feit
dat kandidaat-emigranten voor de VS zich vandaag de dag wel terdege bewust zijn
van deze moeilijkheidsfactor proberen nog velen, soms tevergeefs, hun droom waar
te maken. Ik las onlangs ergens de volgende mooie verwoording; “Emigreren is
niet in één keer een knoop doorhakken, maar het ontwarren van heel veel kleine
losse draadjes. Je moet ze één voor één los maken, om ze vervolgens in het
nieuwe land weer aan elkaar te knopen”. Emigreren heeft nogal wat voeten in de
aarde. Je laat je vertrouwde omgeving achter en ruilt deze voor het grote
onbekende. Hoe pak je dat aan en hoe maak je de juiste keuze? Ga je wel of niet?
Het advocatenkantoor Van Orshaegen & Partners met wie VIW info wil
verstrekken over ‘emigreren naar de VS’, moet soelaas brengen. Tijd voor een
gesprek.



Inge Roggeman had voor ‘Vlamingen in de Wereld’ een interview met Dirk Van Orshaegen en Peter Mendonk van het advocatenkantoor Van Orshaegen.
Je kan dit vinden op de website van VIW:
http://www.viw.be/vanorshaegen.htm

Tuesday, September 27, 2005

krant: Vlaamse mag niet met Amerikaanse vriend samenwonen

Dit artikeltje staat in ‘Het Nieuwsblad’ van vandaag…
http://tinyurl.com/e2p67


Vlaamse kan niet met Amerikaanse vriend gaan samenwonen
Administratie staat geluk van Palmira en Eoin in de weg

HOUTHALEN-HELCHTEREN - Palmira Proietti hoopt nog voor het einde van het jaar te gaan samenwonen met haar Amerikaanse vriend Eoin Foresman. Dat wordt niet eenvoudig want na vier jaar gediend te hebben in het Amerikaanse leger, waarvan twee termijnen in Irak, zijn er een aantal administratieve beslommeringen die Eoin en Palmira eerder in de richting van een huwelijk dwingen.
In 1999 trok Palmira als studente naar het Amerikaanse Pennsylvania in het kader van een uitwisselingsproject. Daar leerde ze Eoin kennen. Het was niet meteen liefde op het eerste gezicht want zij vond hem stoer en niet sociaal. Na verloop van tijd raakten zij echter goed bevriend en uiteindelijk werden ze verliefd op elkaar. ,,Wanneer je een gans jaar in een vreemd land verblijft, dan heb je nood aan een zielsverwant", begint Palmira haar verhaal. ,,Toen ik hier vertrok had ik mij vast voorgenomen om met niemand een relatie te beginnen. Het is anders uitgedraaid. Ik keerde wel terug naar België en hij ging in Alaska studeren." ,,Op een dag kreeg ik van hem een bericht dat hij voor vier jaar getekend had bij de US Marines. Omdat hij mij niet in een onmogelijke positie wou plaatsen verbrak hij onze relatie. Dat respecteerde ik. Toch ging hij niet uit mijn hoofd. Toen Eoin de eerste keer naar Irak werd gestuurd, maakte ik mij ongerust want mijn beste vriend vertrok naar oorlogsgebied." ,,Bij zijn terugkeer uit Irak, heb ik hem gezegd dat mijn liefde voor hem nog steeds heel sterk was. Twee jaar zijn wij uit elkaar geweest maar uiteindelijk zag ook Eoin in dat we uitstekend bij elkaar pasten. Toen hij de tweede keer vertrok waren we dus wel een koppel. Iedere dag weer maakte ik mij sterk dat er niets met hem zou gebeuren. Ik dacht continu aan hem. Op 9 december loopt zijn contract bij het Amerikaanse leger af en zou ik met hem willen gaan samenwonen.'' HindernissenparcoursIn eerste instantie lijkt dat geen probleem maar de Belgische en de Amerikaanse overheid denken daar anders over. Trouwen zou voor het koppel nog de beste oplossing zijn. ,,Administratief is het praktisch onmogelijk om te gaan samenwonen'', vervolgt Palmira. ,,Er zit weinig anders op dan te trouwen. Dat is niet echt een probleem want we zijn ondertussen verloofd maar ik had gedacht om eerst een jaartje samen te wonen. Er zijn nu twee scenario's mogelijk. Ofwel trouwen we hier in België en zoekt hij hier een job maar dan moeten we nog door een hele papierberg. Een andere mogelijkheid is dat hij terug naar Amerika gaat en daar een aanvraag indient om mij naar daar te halen. Hij moet dan wel aantonen dat hij voor mij kan zorgen en voor iemand die net uit het leger is gestapt is dat niet evident." ,,Er komt trouwens ook nog een onderzoek door de Amerikaanse Ambassade in Brussel. Tot de procedure is afgerond mag ik Amerika niet binnen. In het slechtste geval duurt dat twee jaar. Dat stoort mij enorm. Twee mensen die van elkaar houden krijgen niet de kans om gewoon te gaan samenwonen." ,,Voor mezelf heb ik de keuze reeds gemaakt. Als we dan toch worden gedwongen om te trouwen ga ik in Amerika wonen. Hij voelt er zich op zijn gemak en ik zal mij er zeker kunnen aanpassen. Geen enkele administratie zal ons nog uit elkaar kunnen krijgen'', besluit Palmira Proietti.
Julien VANDERMAESEN27/09/2005

Monday, September 26, 2005

Aanplanting



Ai ai, het typen doet pijn aan mijn vingers…
Dit weekend werd gedomineerd door het aanplanten van ons tuintje voor het huis. Bij de aanleg van de oprit hadden we het zo uitgetekend dat er ook wat plaats was voor plantjes. En die hebben we dus dit weekend geplant. Maar omdat we worteldoek hadden gelegd, kan je dus niet meer gewoon een spade in de grond steken om een plantgat te maken. Neen, je moet met zo’n klein handschopje voorzichtig een klantgat maken terwijl je maar een klein gaatje in de worteldoek hebt waar je door kan (om te vermijden dat straks het onkruid toch weer overal omhoog schiet. Dat ging dus niet zo handig en het ging ook wat te traag naar mijn goesting, vandaar dat ik al die gaatjes met mijn handen leeg gegraven heb, nadat ik met zo’n schopje het zand wat los gestoken had. En nu voelen mijn vingers heel stijf aan. Maar ik ben wel tevreden van het resultaat.
Op de foto zie je het waarschijnlijk niet zo goed, maar we hebben als grondbedekker gekozen voor Lonicera Maigrün. En tussen die grondbedekker hebben we dus nog een conifeer gepland die ik eens al een bolletje opgeknipt heb, dan staat er nog een Magnolia (die vind ik zo prachtig als die in bloei staat!), hypericum (Johanneskruid), glansmispel, olijfwilg, lavendel en een vlinderstruik. Ah ja, en ook nog zo’n soort van vetplantje met roze bloemen, dat worden echte bosjes na een tijdje, maar ‘k ben de naam kwijt.

Het was de eerste keer in mijn leven dat ik me met de beplanting beziggehouden heb, dus zélf kiezen en zélf aanplanten. En het was fijn. Toen ik in het plantencentrum rondliep, moest ik mij echt inhouden om niet vanalles te kopen; we willen aan de andere kant van de voortuin, waar nu gras groeit, een esdoorn plaatsen, deze kan dan met zijn rode blaadjes voor het raam van het bureau groeien. Dat zal prachtig en gezellig zijn.
Maar aan de kassa van zo’n tuincentrum besef je dan weer dat je je beter een beetje intoomt. Tenslotte weten we niet eens of ooit nog wel echt veel genot gaan hebben van die planten.
En dan vraag je je ook af of je je huis moet verhuren met in de prijs reeds voorzien iemand die het tuinonderhoud kan doen (voor het scheren van de hagen en het snoeien van struiken)…
Ach, de komende weekends moeten we in ieder geval nog gras bij inzaaien hier en daar, en we gaan ook nog klimop tegen de Bekaertdraad aanplanten. En vooraan gaan we een haag aanplanten van Leylandii boompjes. Het kost allemaal veel geld, maar het zal het zich ook helemaal veranderen, en dat maakt dat ons huis sneller verhuurd zal geraken.
Als we vertrekken, ooit… Want daar zit nog steeds geen schot in de zaak.

Saturday, September 24, 2005

Start inschrijvingen: 5 oktober!

Vanaf 5 oktober kan je je terug inschrijven voor de Diversity Lottery 2007, dé kans om een Green Card te winnen.
Meer info kan je al vinden op
http://travel.state.gov/visa/immigrants/types/types_1318.html

Meer info volgt nog in één van mijn volgende posts.

Friday, September 23, 2005

5 oktober

Het kan vandaag niet op: ik ga NOG eens iets posten! Maar dan wel iets heel erg belangrijks dat we zeker niet mogen vergeten:

5 oktober…
Het staat in grote letters op onze kalender…
We kijken er al vol spanning naar uit…

Rarara…

Rita

Ondertussen is Rita van een 5 terug afgezwakt naar een categorie 4 (240 km/uur), en kregen 1.3 miljoen mensen in Texax en Louisiana het bevel tot evacuatie.
Zaterdag komt de orkaan waarschijnlijk aan land. Verschillende grote olieraffinaderijen in de Golf van Mexico worden bedreigd. Deze regio zorgt voor 1/3 van de olieproductie in de VS, dus we zullen weer wat dieper in onze portemonnee mogen gaan tasten…

Aan de kuststreek van Texas hebben veel vluchtelingen voor Katrina een veilig onderkomen gezocht, maar ondertussen worden ze ook daar al weer opgejaagd. En New Orleans zou mogelijk ook nog eens in de klappen kunnen delen, indien de orkaan maar een klein beetje afwijkt van wat het National Hurricane Center in Miami voorspelt.

Volgens orkaanexperten kan Rita de op een na meest destructieve storm ooit worden. Dat zegt orkaanexpert William Gray vandaag in de kwaliteitskrant Florida Today. Orkaan Katrina is met een totnogtoe geschatte schade van 125 miljard dollar en meer dan duizend doden de meest verwoestende orkaan ooit, voor Andrew die in 1992 voor 21 miljard dollar schade veroorzaakte.
Vreselijke records.
De overheid beval de evacuatie van New Orleans in Louisiana en van Galveston en lager gelegen delen van Houston in Texas. Rond Houston, de vierde stad van het land, stond het verkeer op de uitgaande wegen vast. Burgemeester Bill White vroeg de bewoners mensen te helpen die niet in staat zijn zichzelf te evacueren. De overheid beschikt over onvoldoende voertuigen om iederen te evacueren. In 1900 werd Galveston, gelegen op een eiland dat slechts 2,4 meter boven het zeeniveau uitsteekt, bijna volledig van de kaart geveegd door een orkaan. Er vielen toen 8.000 doden.
De Amerikaanse minister van Binnenlandse Veiligheid Michael Chertoff riep de bewoners op de instructies op te volgen. ,,Je kan met deze storm niet spotten. De les is: als de storm toeslaat, dan is de beste plaats buiten het pad van de storm.'' Na schade die orkaan Katrina drie weken geleden toebracht, namen de meeste bewoners geen enkel risico en trokken ze weg. De federale overheid liet niet na te tonen dat ze haar les geleerd had na de kritiek op het slordige antwoord op Katrina. Honderden vrachtwagens met water, ijs en maaltijden werden naar de bedreigde kustregio gestuurd. Hulpverleners en medische teams kregen de opdracht zich klaar te houden. Space Center In Houston begonnen medewerkers van de ruimtevaartorganisatie Nasa met de ontruiming van het Johnson Space Center. De thuisbasis van het bemande ruimtevaartprogramma en van ,,Mission Control'' ligt op minder dan 500 meter van de baai van Galveston. De 15.000 werknemers van het complex mochten allen vertrekken. Computers en gevoelige apparatuur werden ingepakt. Een kleine ploeg zal tijdens de eventuele storm ter plaatse blijven. De controle over het Internationaal Ruimtestation werd overgedragen aan het Russische controlecentrum nabij Moskou.

Wie geeft orkanen hun naam?

Gedurende honderden jaren kregen orkanen in het Caribische gebied de naam van de heilige die op die dag herdacht werd. De Australische meteoroloog Clement Wragge kwam aan het einde van de 19de eeuw op het idee om vrouwennamen te gebruiken om stormen te benoemen. Vanaf 1953 benoemden meteorologen systematisch stormen met korte en gemakkelijk uit te spreken vrouwennamen. Deze praktijk stootte op hevig protest van feministen in de jaren 70, zodat tropische stormen vanaf 1979 afwisselend een mannen- en vrouwennaam kregen. Het is de Wereld Metereologische Organisatie (WMO) die de namen van tropische stormen opstelt. Voor Atlantische stormen bestaan er zes alfabetische naamlijsten, die een rotatiesysteem volgen. Om de zes jaar duiken dezelfde namen voor tropische stormen dus weer op. Maar orkanen die een erg hoge tol eisen worden van de namenlijst geschrapt en vervangen door een naam met eenzelfde beginletter. Zo zal de naam Katrina allicht niet meer gebruikt worden, maar over zes jaar vervangen worden door een andere vrouwennaam. Op de alfabetische namenlijst van de WMO staan geen 26, maar slechts 21 mannen- en vrouwennamen. De beginletters Q, U, X, Y en Z werden niet opgenomen omdat deze tot moeilijk uitspreekbare namen zouden leiden. Als er in een seizoen meer dan 21 tropische stormen opduiken, gebruikt de WMO ter benaming van de volgende stormen de letters van het Griekse alfabet (alfa, bèta, gamma...).

Ondertussen is Rita van een categorie 5 terug afgezwakt naar een categorie 4 (240 km/uur), en kregen 1.3 miljoen mensen in Texax en Louisiana het bevel tot evacuatie.
Zaterdag komt de orkaan waarschijnlijk aan land.

Wednesday, September 21, 2005

:-) Blij en verdrietig :-(



Eigenlijk zou ik nu blij moeten zijn, maar tegelijkertijd ben ik toch een beetje verdrietig…
(Wat wil ze dààr nu weer mee bedoelen?!)
M’n echtgenoot heeft net een schitterende promotie gehad. Daar ben ik dus heel blij voor, want ik weet dat hij daar hard voor gewerkt heeft, en dat hij dit dus écht wel verdient. Maar… aangezien deze promotie ook inhoudt dat hij Scandinavië moet gaan consolideren (nou ja, de vestigingen die zij in Scandinavië hebben natuurlijk), heeft dat ook wel als consequentie dat zijn baas hem de eerstkomende maanden toch nog niet wil laten vertrekken naar Amerika. Eerst zal hij dus die consolidatie moeten afwerken (want daar heeft hij al ervaring in), en daarna zal hij pas mogen vertrekken. Wat dan weer tot gevolg zal hebben dat onze zoon en ik niet dadelijk mee kunnen gaan, omdat het schooljaar al te ver gevorderd zal zijn om nog in te pikken. Dus: papa zal dan bijvoorbeeld twee weken in de States zitten, en een week in België, om dan weer voor twee weken naar de States te vertrekken, enz. Tot dat het schooljaar ten einde is en ook moeder een zoon kunnen meekomen. En dat alles maakt me natuurlijk verdrietig.
Ten eerste zitten we nu al meer dan een half jaar te wachten (en we zijn niet zo’n geduldige types als het op ‘verhuizen naar Amerika’ aankomt), ten tweede wil dat zeggen dat ik mijn echtgenoot nog minder ga zien dan nu het geval is…
En eigenlijk komt er ook nog een beetje een ‘ten derde’ bij: ik ben nu al een tijdje niet meer aan het werken, en in het begin is dat echt wel zalig leuk en ontspannend: je doet je huishouden op je gemakje, je hebt nog heel wat tijd om aan dingen te spenderen die je leuk vindt, dus als het vrijdagavond is, dan heb ik ook écht weekend, zonder nog een hele lijst huishoudelijke taken af te moeten werken. Maar het begint bij mij toch terug te kriebelen, en ik zou graag weer aan de slag gaan, zodat je ook via je werk nog de kans krijgt om jezelf verder te ontplooien, zodat je je weer nuttig kan maken voor anderen,… Aanvankelijk schoof ik die gedachten maar aan de kant, want tenslotte duurde het niet meer zo lang vooraleer we naar Amerika zouden vertrekken. Maar nu zie dat vertrek dus weer eens opschuiven met zowat 9 maanden, en dan is het misschien toch wel de moeite om weer te gaan werken. Alhoewel je natuurlijk al niet met een ‘schone lei’ kan beginnen bij je nieuwe werkgever, want IK weet wel dat ik binnen aanzienlijke tijd terug mijn ontslag ga moeten geven, maar dat wil je natuurlijk niet zeggen, want dan wil niemand je aannemen. Tenzij het een vervanging is van een bevallingsverlof of zo. Maar ja, een leuk baan vinden die én deeltijds én tijdelijk is…
Dus eindig ik zoals ik begonnen ben:
Eigenlijk zou ik nu blij moeten zijn, maar tegelijkertijd ben ik toch een beetje verdrietig…

Tuesday, September 20, 2005

Inentingen

Onze zoon bracht van school een oproep mee om zich te laten inenten tegen Hepatitis B. Alle kinderen uit het eerste jaar van het middelbaar onderwijs hebben recht op een gratis vaccinatie tegen Hepatitis B.
Daarop ben ik even gaan opzoeken welke inentingen verplicht zijn als je naar de VS trekt voor langere tijd, dan kunnen die maar in één moeite mee doorgaan.
Onze zoon kreeg dus al haast angstdromen waarin honderden spuiten zijn billen kwamen aanvallen! Maar het lijkt allemaal goed mee te vallen.

Welke inentingen je nodig hebt, is dus afhankelijk van je leeftijd.

Voor kinderen tussen de 7 en de 17 jaar zijn dat:
DTP = Difterie, Tetanus en Polio
(Applicants over 7 years of age who have previously had DKTP or DTP vaccinations should get a tetanus and diphtheria booster if none given in the last 10 years. Polio vaccine only required once)
BMR = bof, mazelen en Rubella
(if administred before 12 months of age, repeat dose)
Hepatitis B

Mensen tussen de 18 en de 64 jaar:
DTP (met dezelfde opmerking als hierboven)
BMR if born after 1956 (and if administred before 12 months of age, repeat dose)

Volwassenen hebben dus blijkbaar geen Hepatitis B nodig?...
Ik zal eens informeren bij onze oude vriend-huisarts. Hij studeerde tropische geneeskunde én is tot voor enkele jaren kinderarts geweest voor het medisch schooltoezicht. Daar ga ik zeker wat zinnige uitleg kunnen krijgen.
Maar mijnheer Mijn Echtgenoot en ikzelf zullen ons dus maar voorbereiden op de prikken, want natuurlijk hebben we geen van beide onze vaccinatieboekjes nog, en navraag in het nationale register leerde ons dat we ondertussen ‘te oud’ zijn om nog gegevens terug te vinden…

Sunday, September 18, 2005



Als je in Amerika gaat wonen, dan raadt men je aan om ESL-lessen te volgen:
English as a Second Language.
Je leert er Amerikaans mee, én je leert andere nieuwkomers in je omgeving kennen.

Volgens Census data waren er in 1990 zo’n 25.5 miljoen mensen in de States, ouder dan 18 jaar, die niet het Engels als moedertaal hadden. Velen van hen zijn kersverse immigranten. In 1980 waren er dat nog 17.9 miljoen. Een forse toename dus, waardoor er in grote delen van de VS wachtlijsten ontstaan zijn voor de ESL-lessen.

Enkele cijfers:
42% volgt de ESL-lessen als deel van hun college-opleiding.
29% zegt dat ze de lessen volgen om beter te kunnen communiceren.
14% volgt de lessen om persoonlijke of familiale reden.
15% volgt de lessen om een job te kunnen krijgen, of om een diploma of certificaat te kunnen behalen.

Van diegenen die ESL niet volgenden via hun schoolopleiding, waren er 74% die de lessen aangeraden kregen via vrienden, familie of de werkomgeving.

75% volgt de lessen op een school, 25% via een privé-organisatie, de overheid of een andere organisatie.
Meer dan 1/3de heeft niet zelf moeten betalen voor de lessen.
Een ander derde spendeerde minder dan $100,
En een laatste derde spendeerde meer dan $100.
(Voor diegenen die betaalden, was de gemiddelde kost $185)
(Wat ik mij hier nu afvraag: waarom moeten sommige mensen betalen, en anderen niet? Zou dat louter komen omdat bijvoorbeeld het bedrijf dat je uitstuurde dit financiert?)

De meerderheid van diegenen die de ESL-lessen volgden zijn:
jong-volwassenen (32% is jonger dan 35 jaar)
recente immigranten (31% woont minder dan 2 jaar in de States, 27% tussen de 3 à 5 jaar)

Meer info kan je ook nog vinden op
http://www.census.gov/population/www/socdemo/lang_use.html
http://tinyurl.com/cnc8f

Als je wilt uitzoeken waar je ESL-lessen kan volgen in een bepaalde staat:
http://www.eslgold.com/site.jsp?resource=pag_ex_resources_schools_usa_NJ
http://tinyurl.com/9cvf3

En meer algemeen ook nog
http://esl.about.com/

Wednesday, September 14, 2005

Boekbespreking: Paspoort voor de Verenigde Staten

Paspoort voor de Verenigde Staten. (Alles wat u moet weten over de Amerikaanse zakencultuur, etiquette en gewoontes).
Deltas Uitgeverij / Zuidnederlandse Uitgeverij, Aartselaar

Het is een klein boekje, 12x18 cm, 96 bladzijdes, en je mist niks als je het niet gelezen hebt. Meer nog: je kan het beter niet lezen, zeker niet als je eigenlijk nog geen kennis hebt van de Amerikaanse cultuur. Ik vermoed dat het door een Amerikaan geschreven is die door zijn landgenoten als zijnde ‘zeer vreemd’ omschreven wordt. Misschien vermoeden ze wel dat hij een marsmannetje is of zo. Want ik heb hier dingen gelezen die ik ab-so-luut niet vond kloppen met het beeld van Amerika zoals ik het ken.
Daarnaast staat het vol met compleet nutteloze bla-bla-bla.

Er waren een zeer beperkt aantal dingen die ik ‘goed om te weten’ vond in dit boekje, en die vat ik hier dan ook even samen:
- Banken zijn maar open van 9.00 uur tot 15.00 uur. Dat is goed om te weten, zeker in een 24/7-economie, want je zou er ook van uit kunnen gaan dat je ook 24/7 aan je geld kan (nou ja, dat zal wel kunnen, maar dan niet via die vriendelijk lachende bankbediende). Sommige banken zijn echter open tot 17.00 of tot 18.00 uur, en sommige ook op zaterdag.
- Grote winkels gaan open tussen 9.00 en 10.00 uur, en blijven open tot 17.00 of 18.00 uur. Op vrijdag en zaterdag zijn ze dikwijls open tot 21.00 uur, en meestal ook op zondag.
(klopt dit eigenlijk allemaal wel? Daar heb ik nooit echt op gelet)
- in dit boekje maakte ik kennis met de uitdrukking WASP:
Witte Angelsaksische Protestant (meestal de hogere klasse).
Tegelijkertijd leerde ik dat WASP (Waspy) ook als een soort van scheldwoord kan gebruikt worden, waar het dan wil zeggen ‘bekakt, ietwat vervelend gedrag’.
- er zat ook nog een overzichtslijstje bij van belangrijke feestdagen, daar ga ik een apart berichtje aan spenderen.

Je ziet, de oogst vanuit dit boekje is mager.
Er staat natuurlijk van alles in geschreven, dat naar mijn gevoel niet klopt, dus vermeld ik het niet. Alhoewel… Misschien moet ik ook maar eens een post aan die onzin wijden, ter illustratie?
Wat volgt dus nog o.b.v. dit boekje?
1) een illustratie van de onzin
2) een lijstje met feestdagen

Tuesday, September 13, 2005

Most Overpriced Places (By Forbes Magazine)




In mijn bericht van 20 juli 2005 verwijs ik naar een lijstje dat opgesteld is door CNN, vandaag naar een lijstje van Forbes Magazine.
http://tinyurl.com/8gao2

Als je je huis wilt verkopen, dan is het heel fijn als het in dit rijtje thuishoort, zeker indien je het nog zelf gekocht hebt toen je woonplaats nog niet in 'het' lijstje stond. Maar als je op zoek bent naar een huis in een regio die in het lijstje staat, dan ben je minder gelukkig...

In het rapport ‘Most Overpriced Places’ dat onlangs in het magazine Forbes gepubliceerd werd, blijkt dat Middlesex (8ste plaats) en Bergen-Passaic (6de plaats) tot de meest overprijsde woningmarkten van de Verenigde Staten behoren. En laat deze nou toch wel eens nét in onze toekomstige staat liggen: New Jersey
Beide relatief onbekende regio’s zitten immers op het niveau van de grote Amerikaanse metropolen.

Bij Bergen-Passaic plaatsen ze deze info:
The Bergen-Passaic area has hit the top ten again--last year it was No. 2. This year, it scores far better on income growth, but housing and cost of living are very, very expensive. That's not that surprising--the area is full of commuters to New York City, and some local towns, such as Alpine, are among the priciest in the country.

En over Middlesex zeggen ze:
Most of the country has never heard of Middlesex, N.J., so how can it make the list? This wouldn't be the first time--last year it was at number five. Middlesex residents mainly take a hit on cost of living and housing affordability. Located in the center of the state, the county is home to large companies, including Merrill Lynch and Bristol-Meyers Squibb, and is one of the fastest growing in New Jersey.


Bij de samenstelling van zijn lijst bekeek Forbes welke locaties het meest geschikt zijn voor het zakenleven en een professionele carrière. Daarnaast werden ook de jobmarkt, de inkomensstijging en de kosten van het levensonderhoud in aanmerking genomen.

Seattle blijft jaar na jaar de lijst van overprijsde regio aanvoeren. “De stad scoort slecht over de hele lijn”, aldus Forbes. "De regio lijdt nog steeds onder de dotcom-crisis van vijf jaar geleden. De tewerkstelling kent er nauwelijks een groei en het levensonderhoud is er bijzonder duur." Gehoopt wordt dat de aanwezigheid van bedrijven als Microsoft, Boeing en Starbucks voor een heropleving zullen zorgen.
Op de tweede plaats volgt New York. "De locale economie doet het goed en de inkomens stijgen, maar het levensonderhoud en de woningprijzen maken van New York een peperdure stad om te wonen," aldus nog Forbes. De derde plaats wordt ingenomen door Portland (Oregon), dat eveneens klappen kreeg tijdens de dotcom-crisis. "De werkloosheid ligt er hoger dan gemiddeld en de woningprijzen gingen er op één jaar tijd met nagenoeg 20.000 dollar omhoog."
Chicago - weinig inkomensgroei en dure woningen - en San Jose maken de top vijf rond. San Jose - het hart van Silicon Valley - heeft een moeilijk om de tewerkstelling op te krikken, terwijl er een duidelijk woningtekort is, wat de vastgoedprijzen de hoogte indrijft.
Maar ook het voor buitenlanders minder bekende Bergen-Passaic (NJ) is in de Verenigde Staten een bijzonder duur gebied. "Woningen zijn er duur, net zoals het levensonderhoud," aldus Forbes. "Dat heeft veel te maken met de forenzen die elke dag naar New York gaan werken."
San Francisco werd op een zevende plaats gerangschikt, vooral door de hoge woningprijzen en de sputterende jobmarkt. De meest opvallende verschijning in de top tien is echter ongetwijfeld Middlesex (NJ), een stad die zelfs voor vele Amerikanen een onbekende is. De stad - waar ook enkele grote bedrijven zijn gevestigd, zoals Merrill Lynch en Bristol-Meyers Squibb - vormt echter één van de snelst groeiende regio's van de Verenigde Staten.
De top tien wordt rond gemaakt door Denver en Los Angeles.

Thursday, September 08, 2005



Gisteren was onze zoon jarig; hij is 11 geworden.
De traditie wil dan dat hij kiest wat hij die dag wil eten. “Taart als ontbijt. Zelfgemaakte koekjestaart met mokkaroom en gekleurde crème!”, dat was zijn wens… Als Verantwoordelijke Ouder tracht je je kind dan uit te leggen dat zo’n suikerbom alvast niet een gezond begin van de dag is, maar hij had zijn argumenten al klaar:
“Ik moet me van jullie mentaal voorbereiden op onze verhuis naar Amerika, en daarom wil ik taart bij het ontbijt, want dat doen ze daar ook.”…
Ik moet natuurlijk niet lang nadenken waar hij dat gevonden had: op vrijdag 12 augustus had hij de blog gelezen van Guus Bosman, over zijn vaders verjaardag:
http://www.guusbosman.nl/?request_delay=1360
En ach, we hebben maar niet meer getracht om te argumenteren, tenslotte is het maar één keer je 11de verjaardag! Dus hebben we met z’n allen taart zitten eten ’s morgens. En dat was dus leuk.
‘k Had nog wel wat problemen gehad om de taart te maken, want ik heb bij de verhuis toch mijn oude slagroomspuit weggesmeten, en natuurlijk ben ik gewoon vergeten om een nieuwe te kopen. “Moest je een verjaardagstaart kopen bij de bakker, dan zou ze met liefde gekocht zijn. Maar jij hebt mijn taart met veel liefde gemaakt, mama, en dat is belangrijker dan dat die toefjes mooi geschikt en even groot naast elkaar staan.”. (maar ik heb toch maar een slagroomspuit op m’n boodschappenlijstje genoteerd).
En straks gaan we nog eten bij de McDonalds. Gisteren kwam er dat niet van omdat zijn lessen van de tekenacademie gestart zijn, en dan zouden we snel-snel moeten gaan eten, en dat wilde hij niet. Papa komt dus wat vroeger naar huis vandaag, en dan vieren we eigenlijk nog eens een beetje verjaardag. Waarschijnlijk de laatste die we in België vieren. Alhoewel, misschien dat mijn verjaardag nog hier gevierd zal worden… (snif snif snif, ik wil voor mijn verjaardag naar Amerika verhuizen!)

Wednesday, September 07, 2005

Parijs: vervolg verslag














Hehe, eindelijk komt het er nog eens van: het beloofde verslagje over Parijs!
’t Is dat het begin van het schooljaar traditiegetrouw nogal druk is, en dan ben ik er nog in geslaagd om, ondanks het schitterende weer van de afgelopen week, een gigantische verkoudheid te hebben, ééntje van het type dat wij hier in Vlaanderen ‘snotvalling’ noemen, maar die echt wel heel erg hardnekkig en uitputtend is (jaja, ik weet dat het helpt als ik eens een dagje goed rust, maar als Mama en Echtgenote staat Rust niet in mijn woordenboek, tenminste toch niet als woord dat hand-in-hand met mezelf kan gaan).

Woensdag 24 augustus
Per RER naar hartje Parijs met als eerste doel: de Place de l’Etoile, waar o.a. de Champs-Elysées op uitkomt, en waar pal in het midden Napoleons gigantisch grote Arc de Triomphe staat. http://tinyurl.com/cblbf
Via de trap zijn we 50 meter omhoog geklommen, om dan een heel mooi uitzicht over de stad te hebben. Maar ik kan je nu al als tip geven dat je eigenlijk, als je een veel beter zicht wilt hebben, je dat vanaf een ander monument krijgt! (zie verder)

Daarna te voet verder via het Palais de Chaillot (waar we een pik-nik hadden op de trappen) en de Trocadéro-fonteinen (die spijtig genoeg niet werkten)
http://members.lycos.nl/EdithVeldhuizen/trocadero.html
naar de Eiffeltoren. http://www.tour-eiffel.fr/
Onderweg nog even halt gehouden aan een antieke paardenmolen, waar onze kinderen een ritje op wilden maken.
De Eiffeltoren hebben we niet beklommen omdat er (as usual) gigantisch lange wachtrijen stonden.

Na een rustig wandelingetje op de Champ-de-Mars (het vroegere paradeterrein voor de kadetten van de Militaire School),
http://www.answers.com/topic/champ-de-mars-1
hebben we een heel aangenaam boottochtje gemaakt tot aan het Ile de la Cité,
http://users.telenet.be/robertdelva/ile%20de%20la%20cite.htm
waar we de Notre-Dame kathedraal zijn gaan bewonderen.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Notre-Dame_van_Parijs

En dan per metro naar Montmartre, waar we op de trappen van de Sacré-Coeur
http://www.sacre-coeur-montmartre.com/us/index.html
een hele tijd genoten hebben van een one-man-show die een plaatselijke artiest weggaf!
Tevens hebben we ons er over verwonderd dat ook de Sacré-Coeur het zoveelste voorbeeld is van een gigantisch bouwwerk dat volledig door privé-personen werd gefinancieerd (Toen in 1870 de Frans-Duitse oorlog uitbrak, legden twee katholieken zakenlieden een gelofte af: als Frankrijk gespaard zou blijven van de dreigende aanval, dan zouden zij een kerk bouwen die gewijd zou zijn aan het hart van de Heilige Christus).
En dan nu een verrassende tip: geef geen geld om de Eiffeltoren te beklimmen, of de Arc de Triomphe, maar ga de wankele, smalle trappen op van de Sacré-Coeur. Je zal hier het meest schitterende zicht hebben, aangezien het op het hoogste punt van Parijs gelegen is!
Tevens verwonder je je er over dat je in een grootstad als Parijs staat, en dat je toch overal om je heen kan zien omdat er nergens gigantisch grote gebouwen in de weg staan die je het zich belemmeren. En gelijktijdig merk je ook dat de huizen in Parijs op elkaar gebouwd zijn, er lijkt geen speld tussen te krijgen!
Via de Funiculaire (een soort van kabelbaantje) terug de berg af,
http://www.phan-ngoc.com/paris/frfuniculaire.html
naar de metro, en zo terug naar het hotel.

Dit was een schitterende dag! We hebben heel onze planning kunnen afwerken, aan een rustig tempo, en met schitterend weer! Op de terugweg ook nog zaaaaaaalig lekker gegeten (sorry, heb het adres niet meer, spijtig).


Donderdag 25 augustus
Dit werd dus onze laatste dag Parijs, en men voorspelde voor vandaag heel erg veel regen. Die hebben we gezien, maar zelf zijn we er in geslaagd om gans de dag droog te blijven!
We hebben heel de dag doorgebracht in het Parc de la Villette. Eerst zijn we een Imax-film zijn bekijken over de bedreigde koralen, en nadien zijn we het Cité des Sciences ingedoken.
http://www.cite-sciences.fr/francais/indexFLASH.htm
Aangezien dit qua oppervlakte een heel stuk groter is dan Technopolis, en het op papier zowat de allures had van het Science and Industry in Chicago,
(http://www.msichicago.org/)
waren we vol verwachting, maar deze werd niet ingelost… Ach, misschien ook wel omdat we meer van de natuurkundige kant van het leven houden dan van de eerder technologische? Maar toch, in het Science and Technology hebben we heel erg genoten, was alles toch nét dat meer aantrekkelijk, en natuurlijk zoals alles in Amerika: “much bigger”, hahaha.

In de late namiddag terug de RER naar het hotel genomen, de bagage opgepikt, per RER terug naar Marne-la-Vallée, nog een ijsje gegeten, en dan de Thalys op, terug naar België.
Moe, maar voldaan, en heel tevreden over deze trip. We hebben veel plezier gehad in Disneyland, onze zoon heeft kunnen kennismaken met een aantal belangrijke bezienswaardigheden in Parijs, én het gezelschap was zeer aan te raden!

Thursday, September 01, 2005

1 september, start van het nieuwe schooljaar...


Ze zijn net vertrokken: vader en zoon, op weg naar ‘de grote school’…

Vandaag begint in België het nieuwe schooljaar. En onze zoon start in het secundair onderwijs, in een Jezuïetencollege, waar hij gekozen heeft voor de richting Latijn. Hij gaat dus iets leren waar noch mama, noch papa kaas van hebben gegeten, want beiden hebben we ‘de Moderne’ gedaan (papa met heel veel wiskunde en wetenschappen, ik met menswetenschappelijke vakken).

Onze zoon zal waarschijnlijk de kleinste van de klas zijn. Maar ach, dat mag geen hinderpaal zijn. Bij de start van het vorige schooljaar hebben we ons daar even zorgen over gemaakt (omdat hij toen nieuw in die klas kwam) maar hij is er toen heel goed onthaald geweest. Al heel snel had hij zijn klasgenoten, waarvan sommigen bijna een halve meter groter zijn, verrast, en kreeg hij de reputatie ‘klein maar heel moedig’ te zijn.
Het speelse in onze zoon, daar maak ik mij meer zorgen over. Het is prachtig te zien hoe hij zich nog kan amuseren in een berg zand (waar hij kampen van The Lord of The Rings in bouwt), hoe hij houdt van pijlen en bogen maken, van huppelen over de straat… Maar toch zal hij voor deze studierichting tijd moeten gaan uittrekken om op heel regelmatige basis te studeren en lessen te herhalen, en laat net dat nou niet zijn meest favoriete tijdsbesteding zijn. Tot nu toe volstond het om goed op te letten in de klas, en dan kon je het wel (zelfs dat opletten deed hij dikwijls niet eens)…

Zelf ging ik altijd graag naar school, maar ik vond die eerste dag de meest verschrikkelijke van allemaal, want je moet een gigantisch grote speelplaats opwandelen, je weet niet waar je moet gaan staan als de bel gaat, je kent amper iemand in die grote massa,… maar dat alles schrikt hem helemaal niet af!
Heel spannend dus allemaal… Ook al omdat we niet eens weten of hij dit schooljaar af gaat maken of niet. Natuurlijk hopen we van niet. Maar als we bijvoorbeeld pas zouden kunnen vertrekken in april, dan weet ik niet of het verstandig is om dat te doen. Misschien moet Papa dan maar een tijdje heen-en-weer vliegen (1 week hier, 1 week in de US), tot dat het schooljaar voorbij is. Ach, we zullen wel zien als het zo ver is. Stap voor stap, dus nu eerst beginnen met de eerste schooldag, en dan dag na dag een stapje verder.
Papa is hem naar school doen, ik ga hem straks halen…



P.S.: Papa heeft net gebeld: heel blijgezind is hij de grote dreef onder de hoge bomen in gestapt die hem van de straat brengt tot aan de speelplaats… Hij had er zin in, zei hij.