About Me

My photo
Belgium
Begin 2005 vroegen wij ons af: Doen we het of doen we het niet? Dat werd dus ook de eerste titel van dit blog. En we besloten dat we het wilden doen: verhuizen naar Amerika. Via het bedrijf waar mijn man voor werkt. Maar veel gepalaver en enkele reorganisaties verder, zitten we nog steeds in Belgie. We geven de moed niet op, doen ondertussen ook mee aan de Green Card Lotery, en wachten... Vandaar ook dat ik eind februari 2008, meer dan 3 jaar later, dit blog een nieuwe titel gaf: Quiévrain: wachten. De uitleg waarom staat in mijn posting van 28 februari 2008... Wanneer kunnen we gelost worden?

Wednesday, July 27, 2005

Drugtesten bij sollicitaties




81% van de grote bedrijven verplicht zijn sollicitanten tot een drugtest (1999), tegenover 21% in 1987.
In de Zuidelijke staten wordt er het meeste gebruik van gemaakt.
Het middel dat het makkelijkste en het langste op te sporen is, is relatief gezien nog het minste schadelijk: marihuana. Dat valt weken na gebruik nog te traceren. Maar heroïne en cocaïne zijn al na een dag of drie niet meer op te sporen.
Alcohol is na enkele uren al uit het lichaam verdwenen, dus daar test men niet op.

Er wordt van alles en nog wat beweerd over drugtesten voor werknemers. Ze zouden leiden tot minder ongelukken en een lager ziekteverzuim, minder aanspraken op de ziektekostenverzekeringen en een hogere productiviteit.
Geen van die beweringen wordt echter door de praktijk gestaafd, blijkt uit een rapport van de American Civil Liberties Union uit 1999, ‘Drug Testing: A Bad Investment’. Diverse onderzoeken hebben aangetoond dat het testen van sollicitanten helemaal niet resulteert in minder verzuim, ongelukken of verloop, en dat het (tenminste bij het hoger technisch personeel dat werd onderzocht) de productiviteit juist verlaagt, vermoedelijk omdat het de motivatie ondermijnt.
En het is nog een dure grap ook. In 1990 trok de federale overheid er 11.7 miljoen dollar voor uit om 29.000 ambtenaren te laten testen. Er bleken er welgeteld 153 positief te zijn. Kosten: 77,000 dollar per betrapte druggebruiker…
Waarom werkgevers er dan toch mee doorgaan? Waarschijnlijk onder andere door de reclame van de testlaboratoria, een branche waarin zo’n 2 miljard dollar omgaat, maar ik heb sterk de indruk dat het vernederende effect van zo’n test ook meespeelt voor een aantal werkgevers; soms ben je verplicht om je plas te doen waar een dokter of verpleegkundige bij staat, zodat je niet kan sjoemelen.

Uit: “De achterkant van de Amerikaanse Droom”, van Barbara Ehrenreich. Uitgeverij Atlas, Amsterdam/Antwerpen, 2005.
ISBN 90 450 0899 8

5 comments:

Marjon said...

En vergeet vooral niet dat het eten van een maanzaad-bagel al een positieve uitslag op een drugstest kan geven, zelfs tot meer dan 72 uur na het eten van de bagel. Schijnt een rechtzaak over geweest te zijn, maar ook de Mythbusters, programma op Discovery, hebben bewezen dat het klopt...
De testen zijn dus ook niet altijd accuraat.

Marjon said...

Ehm, ohja, ik ben Mrjn op het Amerikaforum...

kastelke said...

Hey Marjon, leuk dat je hier ook eens komt kijken!
Goh, wat je daar zegt over die voedingsmiddelen... Vreselijk zeg! Zal ik maar mee uitkijken als ik wil gaan solliciteren, want ik aanbid bagels!!!

Annemiek said...

Dat heb ik ook wel eens gehoord van de maanzaad, het zijn poppy zaadjes, een papaversoort. Zelf heb ik nog nooit een drugtest hoeven te doen, mijn man wel voor het leger.

Petra said...

Wij hebben pas een levensverzekering afgesloten en toen kwam er ook een verpleegster langs om bloed en urine af te nemen. Dus, ja wij zijn hierop ook getest. Dus ook in dat soort gevallen wordt er naar gekeken. Had er zelf geen bezwaar tegen en hadden ook niks te verbergen. En inderdaad gelukkig geen maanzaadbolletje op de dagen ervoor ;-)
Groetjes Petra