About Me

My photo
Belgium
Begin 2005 vroegen wij ons af: Doen we het of doen we het niet? Dat werd dus ook de eerste titel van dit blog. En we besloten dat we het wilden doen: verhuizen naar Amerika. Via het bedrijf waar mijn man voor werkt. Maar veel gepalaver en enkele reorganisaties verder, zitten we nog steeds in Belgie. We geven de moed niet op, doen ondertussen ook mee aan de Green Card Lotery, en wachten... Vandaar ook dat ik eind februari 2008, meer dan 3 jaar later, dit blog een nieuwe titel gaf: Quiévrain: wachten. De uitleg waarom staat in mijn posting van 28 februari 2008... Wanneer kunnen we gelost worden?

Sunday, November 18, 2007

Halloween party

Zaterdag had Lynne nog geregeld dat Susan, een collega van haar, met ons naar de mall ging. Voor ons was Susan een onbekende, maar haar vriendelijkheid en enthousiasme braken onmiddellijk het ijs. We moesten maar zeggen wat we graag wilden (sportkledij voor onze zoon, een jas voor mij, polo’s en jeans voor mijn man, …) en zij nam ons mee naar de geschikte winkels, ze kent de mall op haar duimpje.
En dan zijn er mensen die dit soort van contacten catalogeren onder ‘Amerikaanse oppervlakkigheid’, omdat die mensen op zo’n moment met je omgaan alsof ze je al lang kennen (vriendelijk, vlot, enthousiast, genietend), terwijl je daarna nooit meer iets van ze hoort.
Ik verwacht ook niet om ooit nog iets van haar te horen (buiten “Je hebt de groetjes van Susan” als ik bel met Lynne). Maar is dat noodzakelijk? Moet je, alvorens je een aantal hele fijne uren met iemand kan brengen, meteen de intentie hebben om voor de rest van je leven met die mensen in contact te blijven? Kan je niet gewoon spontaan een fijne tijd hebben met elkaar zonder verdere ‘verplichtingen’? Moet je dan maar niet met iemand gaan shoppen omdat jij dat graag doet en die mensen wat hulp kunnen gebruiken in het vinden van de winkels binnen die paar uurtjes die ze hebben (+ een lift nodig hebben tot aan de mall)?
Ach, ik stoor er mij niet aan. Susan was wat wij noemen ‘een toffe madam’ en wij hebben die namiddag heel veel plezier gehad. En je zag Susan ook genieten.
En ja, wij denken nog heel veel aan haar: we leerden ’s avonds op de party ook haar man Bob kennen. Bij Bob constateerde men een aantal maanden geleden een zeer ernstige vorm van kanker, tot nu toe sloeg er geen enkele behandeling aan, en de kans is groot dat hij het einde van het jaar niet haalt. Kijk, dat vind ik echt heel spijtig. Het zag er een leuk koppel uit, fijne mensen, en zo leerden we ze ook kennen uit wat Lynne zei. Tuurlijk denk je daar dan nog aan als je terug thuis bent! En wij hopen echt op een wonder voor hen!

Terwijl wij gaan shoppen waren hebben Ron en Lynne het huis nog verder aan de kant gedaan. Dat was wel nodig, want we wisten niet of het droog ging blijven (dus: zou de band gewoon buiten op de oprit kunnen spelen, of moesten zij binnen een plaats krijgen?). En we wisten dat er veel volk ging komen, maar niet exact hoeveel en of ze allemaal op hetzelfde tijdtip er zouden zijn. Ik schat dat er uiteindelijk zo’n 60 man geweest is.
In ieder geval hier nog wat foto’s. En spijtig genoeg ben ik vergeten om een foto van mijn man te maken. Hij zag er verrukkelijk uit in zijn chique piratenpak, neem dat van mij aan!

Onze piraten-zoon:
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Ikke, met extra brede heupen door al die onderkledij:
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Een collega van Lynne, die ook in de bibliotheek werkt, bakt heerlijke en vooral heel erg mooie cake. Zij had een doodskist gebakken:
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Van een andere kennis hadden ze een doodskist mogen lenen, kwestie van de sfeer er wat in te brengen:
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket
Grappig was wel dat deze kist in de zithoek stond, en men had daar wat stoelen en zetels staan voor mensen die eens zouden willen gaan zitten. Op een bepaald moment zaten daar zo’n heleboel mensen bij elkaar, rond die kist, en het leek echt wel op een funerarium. LOL! Toen hebben ze de kist maar opgepakt en ergens in een hoekje gezet, en de sfeer kwam er gelijk in.

Als je bij deze waarzegster passeerde en geluid maakte, dan deed zij een voorspelling voor je:
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Hier even een zicht op een aantal van de gasten, die hun glaasje wijn bij kwamen vullen:
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket
Links is Ron, de gastheer-piraat, dan in het midden een koppel dat oorspronkelijk uit Oost-Duitsland komt (en ze spreken nog steeds met zo’n grappig accent!), en helemaal rechts staat gastvrouw Lynne.

Het viel mij deze avond echt op dat je kennis maakt met allerlei nationaliteiten:
Ron zijn vader was een Russische Jood, Lynne is afkomstig uit Canada, de mensen op de foto hier boven uit Oost-Duitsland, buurvrouw Liz kwam als jonge tiener vanuit Nederland naar Amerika, er was ook nog iemand anders die uit Duitsland kwam, later leerden we nog iemand kennen uit Litouwen, …

Het was een heel leuk feest, onvoorstelbaar wat een werk de meesten op hun kostuums gemaakt hadden! Er waren een koppel koeien (‘the happy cows’, van een commercial op de TV, zie ook http://www.youtube.com/watch?v=S-B2dK4kr7o ), er was ook een koppel dat als stekker ging (hij als stekker, zij als wandcontactdoos), Lincoln en zijn vrouw waren ook aanwezig, er was een hele mooie heks en een fee, ach, teveel om op te noemen!
Wij hebben er van genoten!

11 comments:

Petra said...

Ziet er super uit Elke!
Leuk ook de foto's er bij.

En...., ook ik hoop op een wonder voor Bob.

Petra said...

Ja, dat soort veroordelingen van die oppervlakkigheid vind ik ook heel storend. Mensen vinden mij misschien ook oppervlakkig, want ik blijf lang niet met iedereen, die ik hier rondleid in constant contact. Daar heb ik gewoon de tijd niet voor, heel Amerikaans ben ik dus ;).
Leuk ziet die party eruit! Erg, hoor, van Bob, hopelijk gebeurt er nog een wonder.

Anonymous said...

Nee hoor niets oppervlakkig. Ook ik ben het met je eens dat je een leuke tijd met iemand kan hebben zonder dat je daarna nog contact dient te hebben of te onderhouden.
Gave foto's. Zulke parties zijn toch echt allen maar in de States.

Anonymous said...

Die "oppervlakkige maar ook makkelijke conversaties", wel die gaan wij echt missen als we volgend jaar terug naar België verhuizen! Hoe leuk is het niet dat je je "op je gemak" voelt bij mensen die je helemaal niet kent. Wij gaan alleszins deze "manier van contact leggen" proberen mee te brengen naar Belgenland... En wie weet ooit lukt het daar ook nog wel eens om wat makkelijker in contact te komen met mensen die je niet kent!
Groetjes uit het nu wel killige LA

Kristine

Annemiek said...

Wat een super feest! Heel mooi om te zien wat er voor een werk van gemaakt was.
Ik vindt het heel fijn dat je hier heel gauw met iemand aan de praat raakt. Als het oppervlakkigheid heet, zo zij het. Ik ben er zelf veel opener van geworden, vroeger zou ik nooit een praatje met iemand in de supermarktrij beginnen bijvoorbeeld. Nu gaat het gemakkelijk, en als het het wachten sneller doet gaan is het toch prima.

Anonymous said...

Zo ik ben weer bij gelezen. Wat een werk die costuums zeg..

ook ik stoor mij niet aan die "oppervlakkigheid" Toch vind ik het ook reuze mee vallen hoor.

Ook in Nederland maak je vaak contacten waar je nooit meer iets van hoort. Als iedereen die beloofd heeft om langs te komen hier ook komt dan krijgen we het erg druk. Maar ik vrees dat er maar een paar echte vrienden zullen komen. Om over de meeste familie nog maar te zwijgen. Daar kan ik me veel meer aan ergeren.

Ik word ook in de winkels liever behandeld met veel vriendelijkheid. Ik werk nu zelf in een winkel en ook ik ben heel vriendelijk tegen de klanten uiteraard. maar ik ervaar het niet als nep.

gr petra

Anonymous said...

Dat is wat je zegt echt een uit bundig (Halloween) party,met griezelige foto's!!Ookal zou je die persoon eenmalig gezien hebben gehad, dan kun je er ook nog wel een leuke tijd er mee hebben gehad.Je ebnt altijd welkom om een kijkje te nemen op mijn blog http://ibloghurt.wordpress.com groetjes vanuit NL!!!

Anonymous said...

Oeps sorry nogmaals ik, had mijn verkeerde naam(bij mij berichtje neer gezet)en in gevuld heet geen geeje maar heet Geesje.

Annelica said...

Amai, iedereen was echt wel superleuk verkleed! En gezamelijk rond die doodskist zitten - ECHT wel Halloween :-)

USA2007 said...

Wat onzettend goed allemaal zeg. Echt een super Halloween.

En wat betreft die "oppervlakkigheid", die vind ik juist zo ontzettend gaaf hier. Voor mij is dat juist de Amerikaanse gastvrijheid en dat maakt het dat ik me altijd welkom voel hier.

Anonymous said...

Volgens mij verwart men vriendelijkheid met oppervlakkigheid. In Belgie is men het niet gewoon dat een wildvreemde je heel enthousiast aanspreekt en uit de brand helpt, of je gewoon goeiedag zegt. Men verwacht dan ook dat er verdere contacten uit voortvloeien... en als die dan niet volgen, bestempelt men het als oppervlakkigheid, terwijl het de gewone manier van omgang is bij de Amerikanen... Men is heel vriendelijk zonder meer.

Fijne party! Zag er leuk uit!

Groetjes,