About Me

My photo
Belgium
Begin 2005 vroegen wij ons af: Doen we het of doen we het niet? Dat werd dus ook de eerste titel van dit blog. En we besloten dat we het wilden doen: verhuizen naar Amerika. Via het bedrijf waar mijn man voor werkt. Maar veel gepalaver en enkele reorganisaties verder, zitten we nog steeds in Belgie. We geven de moed niet op, doen ondertussen ook mee aan de Green Card Lotery, en wachten... Vandaar ook dat ik eind februari 2008, meer dan 3 jaar later, dit blog een nieuwe titel gaf: Quiévrain: wachten. De uitleg waarom staat in mijn posting van 28 februari 2008... Wanneer kunnen we gelost worden?

Tuesday, November 13, 2007

De heenreis

Aangezien we een vroege vlucht hadden ’s ochtends vanuit Schiphol, besloten we de avond voor ons vertrek maar door te brengen in het Etaphotel Amsterdam Airport (Badhoevedorp), een tip die we kregen via het Alles Amerika forum. (bedankt jongens!)

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket
Zoals je kan zien is het een soort van ‘veredeld’ Formule-1 hotel: je hebt hier namelijk wel je eigen toilet en douche op de kamer. Voor 59 euro zonder ontbijt was dit zeker een aanrader: niks geen stress en gehaast ’s ochtends, je stapt buiten, in de shuttle, die je tot aan de ingang van de luchthaven brengt.
En dan hupsakee, de lucht in. Enkele sfeerbeelden:

Heerlijk boven de wolken:
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Waar zijn we nu?
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Ijs!
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Zou dit al New York zijn?
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Tussenlanding in Newark, met op de achtergrond New York City:
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Het was wel leuk vliegen, met de Continental Elite Status die we dankzij manlief hadden. Je mag dan in de lounge, en mag als eerste inchecken (tezamen met de mensen uit business, hahaha).

En dan vliegen we verder naar Chicago, aan de oevers van Lake Michigan:
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Chicago is duidelijk te zien! Dit voelt aan als ‘thuis komen’….
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Eenmaal geland in Chicago O’Hare wou ik de family Blitstein verwittigen dat we geland waren, en welke bus we konden nemen, maar mijn GSM bleek het niet te doen (in de winkel hadden ze me dat al wel gezegd, maar op de telefonische hulplijn van Mobistar hadden ze me gezegd dat ik wel zou kunnen bellen). Gelukkig maakten we al onmiddellijk kennis met de hulpvaardige Amerikanen: we mochten de GSM van de dame naast ons gebruiken, en toen ik er voor wou betalen, wou ze dat niet. Dank je wel, onbekende mevrouw!

Dan de Tristate bus nemen naar Michigan City (nog een rit van goed twee uur). En ondertussen begon het al donker te worden:
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

En rond 18.15 u waren we er en kwam Ron ons oppikken aan het hotel waar die busdienst stopt. Heerlijk, elkaar weerzien na al die tijd! Snel naar huis, en ook daar een heerlijk weerzien met Lynne en dochter Emily.

We aten een heerlijke stew, die zeer origineel gepresenteerd werd. Spijtig dat ik niet meer zo helder van geest was na 19 uur reizen, ‘k had er foto’s van moeten maken. Ze hadden een brood laten bakken in de vorm van een pompoen (1 voor elke persoon), en deze was hol van binnen en alzo vulde men dat met de stew. Je kon dat dan uitlepelen, en ondertussen ook wat brood van de binnenkant wegschrapen. Heerlijk!!!

Nog even wat babbelen, valiezen uitladen, cadeautjes uitdelen (vind ik leuk!), en dan zijn we gaan slapen. In het bed waar je een ladder voor nodig hebt om er in te geraken. LOL! Ik denk dat we wel 70 cm van de grond lagen!
Ze hadden gezegd dat we heerlijk uit mochten slapen, want we zouden wel moe zijn van de reis. En dat dachten wij ook. Maar onze biologische klok wou nog niet helemaal mee: om 03.00 u. ’s nachts zaten zoonlief en ik klaarwakker in bed. We wilden natuurlijk nog niet opstaan, want dan zouden we onze huisgenootjes kunnen wekken, en dat was niet de bedoeling. Maar wat doe je dan wel om je bezig te houden? Wel, gelukkig had ik mijn GSM binnen bereik, dus zijn we gaan bowling spelen op de GSM. En ondertussen ontwikkelde zoonlief ‘dé’ move om spares te werpen, en vestigde hij het ene record na het andere!
Toen we hoorden dat de rest ook wakker was, zijn we ook maar ‘opgestaan’.
Blij voor wat dan weer ging komen: een leuke dag versieren voor Halloween. En: papa die ’s avonds ook toe zou komen! (hij zat namelijk al twee weken in de VS).

7 comments:

Annemiek said...

Wat leuk dat je hier weer wat schrijft, en dat we over de reis te lezen krijgen :)

Anonymous said...

Wel een lange reis met overstappen en nog een busrit! Je had wel mooi weer om foto's te maken. Ben benieuwd naar ja verdere verslag!
Groetjes, Manon

Petra said...

Mooi de foto's van Chicago uit de lucht.

Petra said...

Leuke foto's! Dan was je natuurlijk die eerste dag uitgeput na zo'n korte nacht, of niet? Leuk, dat je ons een verslag schrijft, ik ben heel benieuwd, hoe jullie alles ervaren hebben.

Anonymous said...

Inderdaad prachtige foto's.

Ik ga snel verder lezen.

gr petra

Anonymous said...

Wat kan de lucht toch soms heel (Adembenemend) zijn, gewoon om te genieten!

mrkdvsn said...

right here on this weblog, terms themselves are growing that situation in which there is a lot of mayhem and serendipity collectively with a silent isolation. no longer regularly decided to peer such talent and enthusiasm.tantra amsterdam