About Me

My photo
Belgium
Begin 2005 vroegen wij ons af: Doen we het of doen we het niet? Dat werd dus ook de eerste titel van dit blog. En we besloten dat we het wilden doen: verhuizen naar Amerika. Via het bedrijf waar mijn man voor werkt. Maar veel gepalaver en enkele reorganisaties verder, zitten we nog steeds in Belgie. We geven de moed niet op, doen ondertussen ook mee aan de Green Card Lotery, en wachten... Vandaar ook dat ik eind februari 2008, meer dan 3 jaar later, dit blog een nieuwe titel gaf: Quiévrain: wachten. De uitleg waarom staat in mijn posting van 28 februari 2008... Wanneer kunnen we gelost worden?

Monday, October 30, 2006

Spemque metumque inter dubii…

(Allereerst: bedankt allemaal voor jullie steun n.a.v. mijn vorige berichtje.
"Zou ik dit posten, of toch beter niet?" Dat is de vraag die ik mij heel de ochtend al stel. Het feit dat je dit leest, maakt duidelijk dat ik beslist heb om het te posten. Ik wil me niet altijd 'flink' houden, ik wil niet altijd 'optimist' zijn als dat niet is wat ik voel. Dus sorry, maar deze keer niet zo'n postief bericht. Maar ik wou het even van me af schrijven.)

Tijdens de afgelopen zomer had ik heel sterk het gevoel dat we tegen eind september iets meer gingen weten over onze toekomst in de VS. Was dat gevoel écht, of was het meer een reflex van zelfbescherming om het stadium van “voorlopig geen concreet zicht op verhuis” op een aanvaardbare manier vooruit te schuiven? Verder weg bij het “nu”, maar niet té ver vooruit, zodat het nog doenbaar leek, die periode van “wachten” die nu toch wel heel erg lang duurt?
Geen idee, maar in ieder geval hoorden we eind september niks. Tenminste, toch niks dat ons één stap dichter bij Amerika bracht. Het enige wat we hoorden was dat er een grondige reorganisatie kwam. (en ook daar put je hoop uit, want de huidige baas van mijn man krijgt een globale functie, dus mogelijk zal hij nu Papa ook wel tot in Amerika kunnen krijgen?)

En dan kwam vorige week het bericht dat men, naast alle andere besparingen, ook het ‘relocation budget’ had afgeschaft, en dit tot eind 2007.
Waar moet ik dan nog hoop uit gaan halen? Ik vrees dat het zakje ‘hoop’ tot op de bodem leeg is geraakt.
Hier zitten we dan. Wat moeten we er van denken? Hoe moeten we ons voelen?
Eigenlijk wil ik er liefst van al niet teveel aan denken. Ik moet dat stukje hoop in mezelf kunnen bewaren. Ik mag dat echt niet opgeven.
En toch zit er dan zo’n stemmetje in je hoofd, dat zich afvraagt of dit het punt is waarop je besefte dat je er nooit meer ging geraken… Maar ik wil niet in België blijven!
Ik heb het hier echt wel gehad. We zijn meer dan 10 jaar in België gebleven terwijl we hier weg wilden. En dat op basis van een grote portie ‘hoop’, hoop dat eindelijk eens dat zonnetje ging schijnen dat ons veel kon doen vergeten. Hoop dat ik eindelijk eens een moeder ging kennen die gewoon ‘Mama’ zou kunnen zijn, en niet ‘Ziek’. Maar al die hoop was tevergeefs.
En toen werd die hoop vervangen door andere hoop: verhuizen, iets wat we al zo lang wilden doen. Er was nu niks meer dat ons tegen hield. Dachten we. Want na anderhalf jaar vol Hoop zijn we gestrand in ons eigen land, een land waar we op dit moment niet willen zijn.
En ik doe heel erg hard mijn best om zoveel mogelijk al de positieve kanten te zien van hier blijven. Ik doe echt constant pogingen om alles heel rationeel te benaderen. Maar er zijn zoveel emoties die heel die rationele benadering gewoon overspoelen, waardoor mijn leven haast ‘geforceerd’ aan begint te voelen.
Zowel mijn man als ik hebben hier geen familie meer, wij zijn gewoon met ons drietjes. We hebben ondertussen wel een hele lieve ‘vervang’familie gevonden. Gisteren hebben we trouwens met z’n allen tezamen ‘tante’ Magda haar verjaardag gevierd. Het was leuk, gezellig, lekker, en we hebben heel wat afgelachen. En ik weet dat die mensen stuk voor stuk dolblij zijn dat ze weten dat wij nog minstens een jaar langer in hun midden zullen zijn. Maar waar je ook gaat, wat je ook doet, hoeveel plezier je op zo’n moment ook maakt, die wens om ons leven verder uit te bouwen in Amerika werpt toch altijd een schaduw op dat alles. En hoezeer ik ook écht van hen hou, hoeveel hun goede raad mij ook waard is, hoezeer zij mij ook aan het lachen kunnen brengen, hoe kunnen zij ooit vatten dat ik op dat eigenste moment dat ik daar plezier zit te maken, toch liever in Amerika zou zitten?

12 comments:

Anonymous said...

Ach Elke, alles rationeel bekijken is goed, maar die emoties komen er toch door. Ik denk dat het zo ook moet, je mag niet ales opkroppen.
Ik begrijp je gevoel, hoe je zo graag ergens anders wilt zijn en hoe de mensen rondom jou dit niet écht kunnen vatten.
Schrijf je frustraties maar neer, wij lezen en leven mee. Ik heb ondervonden dat 'bloglezers' brede schouders hebben. ;-)
Sabine

Annemiek said...

Goed dat je dit van je afschrijft, ik leef met je mee. Ik vindt het vreselijk voor jullie! Blijf toch hoop houden.

Petra said...

Hoi Elke,

Ach, meid, een virtuele hug van hier, hoor! Wat zou ik graag een kant en klare oplossing voor jullie hebben! Ik kan me je gevoelens zo goed voorstellen!!! Ik heb een jaar in Nederland gewoond, terwijl ik eigenlijk in de VS wilde zijn en het is echt moeilijk en dan komen er bij jullie nog andere omstandigheden bij kijken.
Heb je de suggestie van PBBI (Hans) op het AA Forum gezien? Is dat niet een mogelijkheid?
Sterkte, hoor en geef de hoop niet op, het kan zomaar opeens toch de goede kant op gaan!

Marjon said...

Getver, wat een vervelende berichten. Ik kan me je teleurstelling goed voorstellen. En ik ben het wel eens met Sabine, alles weg-rationaliseren helpt op den duur niet. Je mag best even schreeuwen, huilen, mopperen, vloeken. Is nix mis mee! Heb je in ieder geval die berg ellende weggewerkt. En misschien komt dan de positievere houding vanzelf wel weer.

Anonymous said...

Geef de moed niet op, Elke

Blijf plannen maken en doelen zetten. Ik geloof dat het een hele tijd geleden is
dat jij in Amerika op vakantie bent geweest. Plan een mooie rondreis in Amerika.
Dat geeft je vast nieuwe energie.

Doel: Je hebt de Engelse taal geleerd en op vakantie kan je de taal aanscherpen (vooral als je met je man afspreekt dat buiten het hotel alleen maar engels wordt gesproken).
Ik ben ervan overtuigd dat een vakantie in Amerika, jou weer moed geeft.

Blijf niet stil zitten.

Je hebt je vast weer ingeschreven voor de 2008 DV loterij. Misschien dat je de loterij in 2007 wint. Nieuwe ronden, nieuwe kansen.

Jullie hopen op een nieuwe kans in Amerika en je hebt een moeilijke periode maar blijf positief denken.
Ik zelf denk nu aan jullie nieuwe dochter uit Nepal. Haar
familie had vast ook een hele moeilijke tijd omdat Kechhung Buti niet naar school kon omdat er geen financiële middelen voor handen waren maar op een dag met is hun leven veranderd. En dat dankzij aardige mensen zoals jullie die duizenden kilometers van haar vandaan wonen.

Haar kansen waren misschien wel kleiner dan jullie kansen om in Amerika een nieuw leven op te bouwen. Op een dag krijg je jouw kans, zolang je maar niet stil zit en afwacht.


De feestdagen komen eraan. Altijd een moeilijk tijd voor mij want die dagen brengen mij een hoop gezellige herinneringen van mijn familie in Nederland, die ik erg mis. Dit terwijl mijn familie hier in Amerika hun uiterste best doen het mij naar mijn zin te maken. Elk land heeft voor- en nadelen. Ik denk altijd: een mix van alle voordelen in Nederland en Amerika is het leven in een paradijs :-)
Helaas bestaat dit leven op deze wereld niet.

Ik wou dat ik in December een paar dagen met jullie kan ruilen zodat ik Sinterklaas met mijn nichtje kan vieren. Helaas moet ik wachten tot volgend jaar.
December kan voor jullie misschien wel de laatste Kerst in België zijn dus ik zou zeggen geniet ervan.

En relocations zijn bevroren? Dat kan wel zo zijn maar wat gebeurt er wanneer het bedrijf, een nieuwe grote internationale klant binnen haalt? Of een director verlaat op staande voet het bedrijf en er is geen vervanger? Het leven kan zo
snel veranderen en niets staat vast.

Ik wilde je even opbeuren, Elke. Het komt allemaal wel goed.

Groeten,

Patrick

Anonymous said...

Ik kan mij alleen maar aansluiten bij de vorige commentaren. Schrijf maar van je af, emmties moet je niet opkroppen. Wij lezen het wel en staan klaar met, als het kan, een troostend geschreven woord.
Echter een ding moet mij wel van het hart, ook in Amerika gaat het leven niet altijd over rozen. Neemt niet weg dat je er alles aan moet doen om er de moed in te houden. Ooit zullen je dromen verwezelijkt worden. Hoop is een mooi gegeven.

Anonymous said...

Ja, ook ik sluit me aan bij de vorige commentaren. Ik begrijp volkomen je gevoel en het is goed om erover te schrijven. Zoals Sabine schreef hebben we brede schouders ;-). En eenmaal geschreven, lucht het ook eens op!

Ook Sally heeft gelijk als ze schrijft dat het in Amerika niet altijd over rozen gaat. Wij, bloggers, schrijven natuurlijk vooral over de leuke dingen (goh, en die zijn er, geloof me!), maar soms is het ook moeilijk, hoor! Roel is bv. deze morgen weer voor een weekje naar Houston vertrokken waardoor ik er de hele week (weer) alleen voorsta. Ook zonder familie... En dat is niet altijd even gemakkelijk! Maar dat is nu eenmaal eigen aan zijn job en ik heb me erbij neergelegd...

Blijf vooral geloven in een verhuis naar Amerika, maar probeer ondertussen zoveel mogelijk te genieten van het leven in Belgie. Want de jaren tikken voorbij... Carpe Diem!

En wie weet word je een gelukkige winnaar van de 2007 DV Loterij... We duimen alvast voor je!

Groetjes,

@nn said...

Ik zou het leven in Amerika toch ook niet idealiseren, ook wegvluchten is niet goed. Wel goed is dat je het toch eens van je durft afschrijven, dat doet altijd deugd, dat weten wij maar al te goed.
Misschien moet je man gewoon op zoek naar een andere job, ander bedrijf die wel nog mensen zoeken om uit te sturen, want geloof me, niet iedereen wil verhuizen naar het buitenland, vooral dan de oudere, ervaren mensen met gezin en opgebouwd leven.
Als er besparingen zijn is er geen gezond klimaat in een bedrijf en is er misschien toch ook gevaar voor zijn job in de toekomst, hij kan ze dan maar voor zijn!
Succes.
Verandering van job kan weer nieuw leven in jullie leven blazen.

Anonymous said...

Ben het (hoe kan het anders) met alle voorgangers eens. Net als Ann dacht ik gelijk: zijn er geen andere bedrijven die uitzenden? Wat voor soort werk doet je man? En net als Hilde wil ik benadrukken dat het leven hier soms alleen maar mooi, interessant en heerlijk lijkt, omdat je blogt over de leuke dingen, niet over eenzaamheid, een man die vanaf woensdag weer 3 weken op reis moet (misschien kan ie Roel in Houston ontmoeten ;) ), gemis van vrienden die je langer kennen dan die paar maanden of jaar dat je hier woont... Ik wou dat ik de oplossing voor je had. Door je blog ben je in ieder geval even dichtbij Amerika als de andere USbloggers! Sterkte, ik hoop dat er binnenkort iets gebeurt dat alles weer op zijn kop zet.

Anonymous said...

Hoi Elke,
Wat erg. Ik kan me goed voorstellen dat dat een enorme teleurstelling moet zijn! Zeker als jullie daar al zo lang mee bezig zijn.
Maar toch oppassen dat je het wonen in de US niet gaat idealiseren hoor. Wees maar zeker dat je in de US ook Europa weer zou missen. De combinatie van beide continenten, dat zou pas perfect zijn :-)
Sterkte!!

Becs said...

Lieve Elke,

Wat zou ik je graag een dikke knuffel willen komen geven!! Geef de moed niet op meid, altijd blijven dromen en blijven hopen!! Zonder dromen en hoop is het leven toch een stuk minder mooi.

Ik kan me voorstellen dat je op het punt staat van de moed opgegeven nadat het weer voor de zoveelste keer op de lange baan is geschoven!

Misschien, zoals Patrick al aangaf, win je onvewachts wel de DV lottery, dat zou natuurlijk helemaal geweldig zijn!!

Ik wil je heel erg veel sterkte wensen in een toch wel moeilijke periode, maar geef aub de moed niet op!!

Veel liefs,
Rebecca

Anonymous said...

Ik wil je alleen maar even een dikke knuffel geven
(((((((((Elke)))))))))
Geef de moed niet op!
Liefs, Manon