About Me

My photo
Belgium
Begin 2005 vroegen wij ons af: Doen we het of doen we het niet? Dat werd dus ook de eerste titel van dit blog. En we besloten dat we het wilden doen: verhuizen naar Amerika. Via het bedrijf waar mijn man voor werkt. Maar veel gepalaver en enkele reorganisaties verder, zitten we nog steeds in Belgie. We geven de moed niet op, doen ondertussen ook mee aan de Green Card Lotery, en wachten... Vandaar ook dat ik eind februari 2008, meer dan 3 jaar later, dit blog een nieuwe titel gaf: Quiévrain: wachten. De uitleg waarom staat in mijn posting van 28 februari 2008... Wanneer kunnen we gelost worden?

Thursday, June 01, 2006

Bedankt allemaal!

Ik was even bang dat ik een (te) lang en voor anderen uiterst saai verhaal had geschreven, maar ik zie dat sommigen toch de moeite gedaan hebben om het te lezen.
Daarom wil ik jullie ook bedanken voor jullie steun en begrip, en zal ik hier even de tijd nemen om te reageren op jullie reacties.

Marion, je leven (tijdelijk) on hold zetten, valt best te doen zo lang je positieve vooruitzichten hebt. Echter, op dit moment lijken de vooruitzichten weg te vallen, terwijl onze gedachten toch nog altijd uit gaan naar Amerika (en we mentaal ons leven nog steeds on hold hebben staan). Je blijft dus wel hopen, maar je weet dat de kans momenteel heel klein geworden is, en dat je misschien nog wel een jaar (of langer?) moet wachten op De Kans…

Dries, in eerste instantie lijkt New Jersey inderdaad stukken aantrekkelijker dan Indiana. En alhoewel ik gevoelsmatig toch een lichte voorkeur heb voor NJ, had IN ons ook heel wat te beiden. Ten eerste gaf het ons iets vertrouwds, omdat we er reeds een tijdje verbleven én we er hele lieve vrienden hebben wonen. Tevens heb je een magnifieke stad als Chicago binnen bereik, zodat je daguitstapjes kan maken naar die fantastische musea én er zijn hopen dierentuinen in de regio. En ten derde wisten we dat, indien we op termijn zouden willen blijven, we ons geen zorgen moesten maken over een eigen woning, met de prijzen die daar gangbaar zijn, hadden we ons zeker een eigen huis kunnen kopen. Weet dat een leuke woning in de regio South Bend / Fort Wayne geen $ 400,000 zou kosten, terwijl soortgelijke woning in NJ snel (meer dan) het dubbele zou .

Lieve Magda, alhoewel mijn hartje heel verdrietig is bij de gedachte dat we nog voor lange tijd aan België vast zullen zitten, toch neem ik het jou niet kwalijk dat jij me graag hier zou houden. Luc (waarvan ik weet dat hij hier mee leest) en jij zijn de enige emotionele band die wij met België hebben, jullie zijn de familie die we niet hebben. Eigenlijk ben jij een beetje oma voor onze zoon, en zijn Luc en Ingrid de rest van een ‘familie’ als oom en tante (én toffe neef Felix!).

Kristine, een dik half jaar, dat lijkt me inderdaad een hele schone periode om afscheid te nemen, alles te regelen, en te vertrekken: niet te lang, maar lang genoeg om te doen wat je nog moest doen. Ik wens jullie dan ook heel veel succes toe, en ik blijf jullie volgen hoor!

Esther, die Green Card Lotery was tot nu toe eigenlijk maar een detailke voor ons. Maar plots is die Witte Enveloppe onze enige kans! En de tijd, die tikt ondertussen maar verder zonder dat er hier iets toekomt… (stuur die orkaan-winden die jullie daar in Florida de komende tijden gaan krijgen maar naar hier, mét zo’n enveloppe in hun kielzog!).
Heel veel succes nog met de voorbereiding van jullie terugreis. Ik hoop dat het niet te lang meer duurt vooraleer jullie weer terug kunnen zijn waar je je thuis voelt, dicht bij je familie.

Ilse, over twee weken beginnen de examen, dus ik vertel het voorlopig nog niet tegen onze zoon, hij zou er kapot van zijn want hij keek heel erg uit naar al die nieuwe ervaringen die op hem af zouden komen.
We zullen ons voorlopig troosten met de gedachten dat hij het hier ook heel fijn vindt op school, dat hij er leuke vrienden heeft.

5 comments:

Annemiek said...

Balen allemaal hoor. Alle hopen en dromen, mogen ze toch een keer uitkomen.
(en ik was die vorige anonymous, mijn computer doet raar)
Annemiek

Anonymous said...

De onzekerheid is het allermoeilijkst in jullie situatie. Je hebt niet echt zicht op wat er zal komen en dat is verschrikkelijk vervelend. Toch moet je proberen het gewoon opzij te zetten (al is dat heel moeilijk!) en genieten van dag tot dag. Anders gaat er heel wat kostbare tijd gewoon verloren...

Ook wij weten echt niet wat er volgend jaar met ons gaat gebeuren. Blijven we in de USA, gaan we terug naar Belgie, gaan we elders naartoe? Geen mens die het weet, maar ik probeer er echt niet aan te denken.

Het is echt wel balen als je een droom hebt en je die graag zou verwezenlijken (vooral als die zo reeel leek). Blijf erin geloven, maar laat het je niet kapot maken.

Intussen zal ik jullie wat zon in jullie richting sturen, want naar het schijnt is het ginds echt slecht weer voor de tijd van het jaar...

Groetjes,

Anonymous said...

Zeg, onderschat jij je lezers niet ietwat misschien als je bang bent dat je verhaal te lang of te saai zou zijn?

Het valt toch best mee qua lengte? Ik denk dat een blog er juist duidelijker en prettiger leesbaar van wordt wanneer je wat meer achtergrond weet.

Ik hoop dat er snel duidelijkheid komt voor jullie.

kastelke said...

@Annemiek: ha, jij was het!
En 'may your dreams come true' én de andere bedeltjes die je in die schitterende kaars had steken
(http://kastelke.blogspot.com/2006/01/you-made-my-day.html), liggen hier ondertussen langs een andere kaars die af en toe een aangestoken wordt. Wie weet!

@Hilde: die voortdurende onzekerheid, dat moet inderdaad niet makkelijk zijn (maar: jullie zitten tenminste toch al érgens). Hebben jullie de mogelijkheid om toch enige inspraak te hebben naar waar je (niet) wilt verhuizen?
En voor kinderen moet dat ook niet makkelijk zijn: telkens weer een andere school...

@Marion: ik twijfel niet zozeer aan mijn lezers, maar wel aan mijn eigen schrijfsels. Op zich verbaas ik me er regelmatig over dat er mensen mijn blog lezen, tenslotte leef ik maar een heel gewoon leventje!
En ja, op zich is het wel eens goed denk ik, om in zo'n blog af en toe eens een stuk 'achtergrond' te steken, want zelf volg ik ook een aantal blogs van mensen, maar je merkt dat je makkelijker afhaakt als je heel hun verhaal eigenlijk niet kan plaatsen.

Anonymous said...

Hm, wat vervelend allemaal. Als ik het goed lees, kunnen jullie naar de US vertrekken, maar betekent dat voor je man qua job een aantal stapjes terug of opzij. Niet tof. Ik kan me voorstellen dat vooral in de US zo een 'director' titel heel belangrijk is en veel verschil uitmaakt.
Aan de andere kant: als jullie dan in de US zijn, opent dat natuurlijk ook weer heel veel perspectieven, want de jobmarkt ginder zal voor zijn profiel wel héééél interessant zijn...
En dan die scholenkwestie voor je zoon maakt het niet makkelijker. Hoewel een minder goede school in de US (met minder Frans, Latijn) dan weer gecompenseerd zou worden door een levenservaring in een vreemd land, Engels leren, ...
Veel sterkte, hopelijk valt er voor jullie snel een beslissing, want met die onzekerheid leven lijkt me echt niet leuk! Toi toi toi!