About Me

My photo
Belgium
Begin 2005 vroegen wij ons af: Doen we het of doen we het niet? Dat werd dus ook de eerste titel van dit blog. En we besloten dat we het wilden doen: verhuizen naar Amerika. Via het bedrijf waar mijn man voor werkt. Maar veel gepalaver en enkele reorganisaties verder, zitten we nog steeds in Belgie. We geven de moed niet op, doen ondertussen ook mee aan de Green Card Lotery, en wachten... Vandaar ook dat ik eind februari 2008, meer dan 3 jaar later, dit blog een nieuwe titel gaf: Quiévrain: wachten. De uitleg waarom staat in mijn posting van 28 februari 2008... Wanneer kunnen we gelost worden?

Saturday, December 16, 2006

Vallende ster...

Photobucket - Video and Image Hosting

Gisterenavond. Het was ongeveer 22.30 uur toen ik besloot mijn echtgenoot gezelschap te gaan houden; hij was reeds eerder naar boven getrokken om nog wat TV te kijken. Net toen ik de draagbare telefoon terug in zijn station legde, rinkelde deze. Euh? Had ik weer op verkeerde knoppekes geduwd? Toch maar even opnemen… En gelukkig dat ik dat deed, want Ron belde!
Ron en Lynne zijn onze Amerikaanse vrienden. Aanvankelijk waren hij en mijn man collega’s bij MCI Worldcom, ondertussen werkt mijn man voor een ander Amerikaanse bedrijf, en is MCI overgenomen door Verizon. Zij waren de mensen waar we in 2000 bij ingewoond hebben. Nadien zijn we steeds contact blijven houden. Eerst kwam Ron bij ons op vakantie (toen we nog in Limburg woonden), nadien gingen we bij hem op vakantie toen hij een assignment had in Londen, toen kwam Lynne bij ons op vakantie, en zijn wij weer naar hen in Londen gegaan toen ze weer daar waren voor een assignment, en kwamen zij beiden weer naar ons. En ook hun dochter logeerde al bij ons (nadat ze een paar maanden in Italië verbleef om die taal te leren).
Spijtig genoeg is hun tienerzoon begin 2005 overleden na een zeer lange strijd waarbij ook een beenmergtransplantatie hem niet heeft kunnen helpen. En hoe zeer we ook ons best gedaan hebben, toch heb ik zeker na het overlijden zitten vloeken en tieren over die verdomde duizenden kilometers en die Oceaan die tussen ons in zit… Lynne kreeg het beter verwerkt dan Ron. En je wil dan wel helpen, maar vanop die afstand sta je zo machteloos, kan je niet echt helemaal doordringen. Je kan eens niet ‘zomaar’ binnen springen om een tasje koffie te drinken en om wat te babbelen, of helemaal niks te zeggen maar er gewoon te zijn. En je merkte dat Ron zich steeds meer ging afsluiten. Hij fleurde wel op toen we eind vorig jaar dachten dat we zijn richting uit konden verhuizen. Onmiddellijk stuurde hij ons info op: over New Jersey en Pennsylvania, boeken die hij aangeschaft had via de AAA. En als we een referentie nodig hadden, dan moesten we het maar weten te zeggen! Ze zouden zelfs borg willen staan voor ons als dat een emigratie zou kunnen helpen (neen dus). En ook nu wou hij informeren hoe de stand van zaken was. Of zij zich konden verheugen om minder water tussen ons in te hebben in de loop van 2007… Wat zouden ze het fijn vinden om samen weer the 4th of July te kunnen vieren, of om met Thanksgiving samen aan tafel te kunnen zitten, dankbaar voor elkaars gezelschap, of om samen kerstcadeautjes uit te wisselen en weer samen naar Chicago te kunnen gaan. Maar spijtig genoeg kunnen we op dit moment niets meer zeggen… Hoe graag we ook zouden willen!
Onze zoon houdt ook van hen, zij zijn al een stukje ouder, en ik denk dat hij hen ook wat ziet als een soort van grootouders die hij zelf niet heeft.
Die liefde is ook wel wederzijds; zij zien in onze zoon heel wat van hun overleden zoon. Enerzijds zijn ze heel verschillend; Daniel was een begenadigd balletdanser die ook in heel wat musicals meespeelde. Hij ontwierp ook juwelen, terwijl onze zoon meer een boekenworm en een ‘gamer’ is. Maar beiden zijn ze echte spring-in-‘t-veldjes, houden ze van discussies en fantasie, zijn het optimisten tot en met die nooit eens gewoon door ’t huis kunnen stappen maar altijd lopen, dansen, neuriën, huppelen… Beiden zeer gepassioneerd door de dingen die ze doen.
Als er deze dagen een sterretje valt, dan weet ik wat mijn wens is. De wens die ik de afgelopen anderhalf jaar al bij tientallen sterretjes, kaarsjes en wat dan ook gedaan heb…

12 comments:

Anonymous said...

Och, Elke, ik ben vandaag natuurlijk al emotioneel, maar jouw bericht brengt de tranen in mijn ogen! Ik wil zo graag, dat jullie wens in vervulling gaat! Ook om een egoistische reden, want Annemiek heeft jou ontmoet en ik wil dat ook zo graag! In New Jersey zouden jullie ook helemaal niet zo ver van ons zitten...

Anonymous said...

Dat laatste berichtje is van mij. Om de een of andere reden laat Blogspot mij nergens meer onder mijn Blogger account reageren.
Liefs,

Petra (Nederlandseamerikaan.blogspot.com)

Anonymous said...

Natuurlijk wens ik jullie toe dat je snel mag verhuizen, al woon ik niet in de buurt maar dat geeft niks, het zou in ieder geval wel dichterbij zijn. Nu weet ik wat ik voor jou kan wensen als ik die vallende ster zie. Ik zal voor je duimen en al die energie julie kant opsturen.

Anonymous said...

Awel Elke, ik hoop echt dat het jullie zal lukken!!!

ilse said...

We kunnen alleen maar duimen dat je grote wens in 2007 uiteindelijk toch in vervulling zal gaan.

Anonymous said...

Wat een triest maar ook mooi relaas. En wat zijn vrienden toch belangrijk, he.

P.S. Ik kreeg vrijdagochtend van iemand waarmee ik gewerkt heb een doosje Leonidas bonbons. "Omdat je het zo mist," zei ze. Ik moest meteen aan jou denken. Enfin, binnenkort moeten we zeker aan de koffie en de chocolade, in de VS of in BE!

(En dat je aan deze kant van de plas terecht zal komen staat voor mij vast.)

Anonymous said...

Wish upon a shooting star....
Als ik er 1 zie zal ik ook een wens voor je doen!
Wie weet wordt het wel wat in Juli met een brief uit Texas?
Groetjes Petra uit NC (die ook niet meer ingelogd kan bekomen op blogger....)

Becs said...

Oh oh oh Elke, als wij jou toch konden helpen, dan zouden we het allemaal doen. We leven allemaal zo met jullie mee! Ook wij zullen hier een extra kaarsje branden, goed opletten of we nog vallende sterren voorbij zien komen!

Hoop doet leven zegt men toch, het komt allemaal goed vooro jullie, daar ben ik van overtuigd.

Even off topic, hebben de petraatjes soms overgeschakeld naar de Beta versie van Blogger, dat zou wel eens de oorzaak kunnen zijn.

Annemiek said...

Ik kan hier niks meer aan toevoegen.
Wat een verhaal. Een kind verliezen moet wel het ergste zijn dat er is.

Anonymous said...

Heb geen woorden :(
Blijf duimen voor jullie

Anonymous said...

Eigenlijk heel mooi beschreven en tegelijkertijd zo triest. Maar ook ik blijf erin geloven. Ook voor jullie komt het moment. Laat het nu in 2007 zijn....

kastelke said...

Bedankt allemaal dat ik jullie duimen mag 'lenen'. ;-)
En ik hoop echt dat ik heel wat mensen IRL kan ontmoeten als we eenmaal in Amerika geraken!
OF via het werk, of via de Diversity Lottery!

@Casper: is dat een hint, van die Leonidaspralines? Héél erg subtiel hoor! LOL! Gelukig kan ik jou als excuus gebruiken om zo'n doos van een halve kilo te kopen. Dus plan maar snel een bezoekje in!

@Petra: vreemd, jij bent toch nog niet naar die nieuwe bèta versie van Blogger zijn overgeschakeld? Ik in ieder geval niet, maar als ik iets wil posten bij mensen die al wel overgeschakeld zijn, dan lukt me dat ook niet meer met mijn blogger account.
En ik denk dat wij heel wat af kunnen kletsen als wij elkaar IRL ontmoeten.