Valies

Deze morgen in de auto moest ik plots terugdenken aan een bepaald iets uit mijn kindertijd. Ik zal toen een jaar of 12 à 13 geweest zijn.
Een paar huizen verder woonden mensen, en haar zuster was een paar jaar voordien met haar man naar Canada getrokken. Ze hadden daar een succesvolle boerderij uitgebouwd. En alhoewel ze dus goed hun geld verdienden kwam zij jaarlijks een maand op vakantie bij haar zus en moeder omdat ze zoveel heimwee had. Eigenlijk zou ze liefst van al gewoon teruggekeerd zijn naar België, maar haar echtgenoot en hun kinderen wilden daar niks van weten!
Rond die tijd zat het bedrijf waar mijn vader voor werkte ook in moeilijkheden, er waren al heel wat mensen ontslagen, en de lonen waren naar benden gegaan. Zo kwam het dus op een avond aan tafel bij mijn vader eens op om zich af te vragen hoe het zou zijn als wij ook naar Canada zouden trekken. Moeder was onmiddellijk tegen, want tenslotte sprak geen van beide een andere taal. Ik was de enige die enthousiast was, en die onmiddellijk zijn koffers wou gaan pakken. J.
“Maar dan moet je al je vrienden achterlaten, en helemaal van niets beginnen. En de school, die is daar ook helemaal anders. En je spreekt geen Frans of Engels”, waren de bezwaren. Maar ik, ik zag daar geen probleem in. Tja, vrienden achterlaten, dat is inderdaad niet zo leuk. Maar je kon toch schrijven met elkaar! (we schrijven eind jaren 70, begin jaren 80, PC’s hadden hun intrede nog niet gedaan in het huishouden van Jan Modaal). En een taal leren, dat is toch niet onoverkomelijk?
Maar even snel als de idee “naar Canada emigreren” uitgesproken werd die avond, werd het ook weer van de tafel geveegd.
We zijn nu 25 jaar verder, en ik zou onmiddellijk terug mijn koffers willen pakken. Niet voor Canada, maar wel voor Amerika…