About Me

My photo
Belgium
Begin 2005 vroegen wij ons af: Doen we het of doen we het niet? Dat werd dus ook de eerste titel van dit blog. En we besloten dat we het wilden doen: verhuizen naar Amerika. Via het bedrijf waar mijn man voor werkt. Maar veel gepalaver en enkele reorganisaties verder, zitten we nog steeds in Belgie. We geven de moed niet op, doen ondertussen ook mee aan de Green Card Lotery, en wachten... Vandaar ook dat ik eind februari 2008, meer dan 3 jaar later, dit blog een nieuwe titel gaf: Quiévrain: wachten. De uitleg waarom staat in mijn posting van 28 februari 2008... Wanneer kunnen we gelost worden?

Wednesday, January 03, 2007

Help! Koopjes!

Ik ben zo stilaan bekomen van het avontuur waar ik mij vandaag in begeven heb.
Aangezien zoonlief de laatste tijd een aantal centimeters de hoogte in geschoten is, wou ik dankbaar gebruik maken van de koopjesperiode om nog één of twee (winter)broeken bij te kopen. Kwestie van niet dagelijks een broek te moeten strijken. Ja hallo!
In de veronderstelling dat de koopjes gisteren al begonnen waren, dacht (hoopte) ik dus dat de grootste gekte al voorbij zou zijn. Niet dus! Ik heb op de ringweg langer staan aanschuiven dan ik anders in de ochtendspits moest doen, terwijl het 14.30 uur was. Al heel snel begon het mij te dagen dat ik mijn favoriete parking recht in het hart van de winkelstraat wel mocht gaan vergeten wegens volzet. De meest nabij gelegen parking, daar gokte ik ook maar niet op, en, strateeg dat ik ben, koos ik voor een grotere parkeergarage die wat verder weg lag maar toch nog op aanvaardbare afstand én die de duurste is van de stad. Dacht dat dat twee argumenten waren die mij van een plaatsje zouden voorzien. Weeral eens neen dus. Net toen ik de parking in wou rijden, kwam er 'volzet' te staan. Daar sta je dan, bergaf met de handrem op, en een rij aanschuivende wagens achter je. Achteruit rijden om maar een andere parking te gaan zoeken was dus geen optie meer. Wachten tot er iemand weg reed... en dan dat verdome plaatske gaan zoeken waar hij zich uit gewurmd had. Die parkeerplaatsen lijken tegenwoordig gemaakt om enkel nog een Smart te parkeren. Maar mits de acoustische signalen van de parkeerhulp-optie in de auto wist ik me toch tussen een streep en twee grote palen te persen. Gelukkig ligt mijn BMI nog binnen de aanvaardbare normen, want anders had ik enkel via de koffer de auto kunnen verlaten.

Tussen de mensenmassa begaven we ons naar de winkelstraat, waar ze, aan diezelfde massa volk te zien, de dingen gratis weg leken te geven. Maar nog maar eens niet dus. De broeken waren te klassiek, te baggy, te bruin, te blauw, te groot, te klein (of te duur, 77 euro vind ik geen solden voor een 12-jarige zijn broek).
Als ik al mijn moed bijeen geraapt had om mij een weg te banen naar een winkel, bleek men geen enkele trui te hebben zonder wol die ik mooi vond (ik ben allergisch aan wol).
Gelukkig was er een Kruidvat in de buurt, zodat ik haarbalsem, shampoo en after shave kon kopen. Want ik voelde me een vreemde eend, zo zonder zakjes beladen. Snel nog een flesje echinacea bij de apotheek, dan had ik nog een zakje. En, oh ja, nu we hier toch passeren, nog wat Duck hondenvoeding.
Met mijn drie zakjes én zoonlief in mijn zog baande ik mij een weg door deze mensenmassa, me bedenkend dat ik, wat winkelen betreft, echt wel een mannelijk kantje heb.
Het vrouwelijke kantje vond nog compensatie in een lekkere taart van bladerdeeggebak met rode bessen. :-)
(Tussen haakjes: de eerlijkheid gebiedt mij te bekennen dat ik eigenlijk een brood ging kopen, maar dat was reeds uitverkocht -zal ook wel in de solden geweest zijn, LOL-, waarop zoonlief het water in de mond kreeg bij het aanschouwen van die overheerlijke taart, en ik zijn moedig gedrag in de mensenmassa wou belonen, wetende dat manlief mij eeuwig dankbaar zou zijn dat ik met een lekker taartje thuis kwam in plaats van met een geplunderde bankrekening.)

7 comments:

Petra said...

Vreselijk! Ik heb ook een grondige hekel aan winkelen in menigtes en dan helemaal, als je niet vindt, waar je naar zoekt. Je had die taart dubbel en dwars verdiend!

Petra said...

En je was zelfs Dusza niet vergeten met de Duck ;-)
Was in NL Stacey's en Connor's favo eten. En dan mag je voor je zelf ook wel wat lekkers meenemen. Een brood is ook zo maar gewoon niet waar?

David Vandenberghe said...

Koopjes periode, volgens de media moeten we allemaal iets gaan kopen.
Ik krijg het ervan, dan nog eens door die mensenzee gaan stappen afgrijselijk gewoon.

Annemiek said...

Poeh, zou ook niks voor mij zijn hoor, die menigtes! En al helemaal niet als je zo moet zoeken naar een parkeerplaatsje. (laatst had ik hier een keer zo krap geparkeerd dat ik de auto niet uitkon:)
Maar goed dat je een lekkere beloning had voor de moeite.

Anonymous said...

Nou dat is dan lekker shoppen als alles overvol is met die koopjesjagers.
Maar ehhh heb je after-shave gekocht voor je mannelijke kant?
Na zo'n veldslag verdien je gewoon taart.

Anonymous said...

Volgende keer met de bus of de trein!

David Vandenberghe said...

Naah doe gewoon een NBC pak aan en verkleed de kleine als miniterrorist & doe een '24' scène na :)