About Me

My photo
Belgium
Begin 2005 vroegen wij ons af: Doen we het of doen we het niet? Dat werd dus ook de eerste titel van dit blog. En we besloten dat we het wilden doen: verhuizen naar Amerika. Via het bedrijf waar mijn man voor werkt. Maar veel gepalaver en enkele reorganisaties verder, zitten we nog steeds in Belgie. We geven de moed niet op, doen ondertussen ook mee aan de Green Card Lotery, en wachten... Vandaar ook dat ik eind februari 2008, meer dan 3 jaar later, dit blog een nieuwe titel gaf: Quiévrain: wachten. De uitleg waarom staat in mijn posting van 28 februari 2008... Wanneer kunnen we gelost worden?

Friday, January 12, 2007

Goodbye dreams...

Photobucket - Video and Image Hosting

Goodbye dreams


Ik val maar onmiddellijk met de deur in huis: dit is het afscheid van mijn blog.
In maart 2005 begon ik met mijn blog, met de idee dat we weldra voor het bedrijf van manlief naar Amerika zouden trekken. Op het blog wou ik gans het verhuis- en aanpassingsproces dan beschrijven, voor eenieder die daar interesse in had.
Steeds maar weer werd dat vertrek uitgesteld, telkens met andere excuses.

Zoals de meeste van jullie weten, heeft men eind 2006 een reorganisatie uitgewerkt voor een deel van het bedrijf. Hier zag mijn echtgenoot natuurlijk volop mogelijkheden in, en hij stelde zich kandidaat voor twee functies. Twee functies die ons naar Amerika zouden brengen.
Hij kreeg daarbij volop de steun van zijn baas (die dit de geknipte zet vond, je moet nu eenmaal buitenlandse ervaring opdoen om nog hogerop te geraken), HR steunde dit plan (je moet er van profiteren als er ervaren mensen zijn die die stap willen zetten, zeker en vast als ze de volledige steun krijgen van hun gezin).
Eind vorige week wisten we officieus dat hij bij de finale kandidaten was voor beide jobs!
“Je staat nu dichter bij Amerika dan ooit,” werd er gezegd. En dan kwam begin deze week ‘het’ telefoontje: “Proficiat voor de eer, je hebt de job, je was werkelijk de allerbeste kandidaat.”. Maar de vreugde was maar beperkt: het voorstel tot relocation ten gevolge van de job werd weeral afgewezen. Eéntje ging (weer eens) dwars liggen. Diezelfde pipo die ook eind 2005 onze relocation tegen gehouden heeft. Hij heeft de doorslaggevende stem in dit soort van zaken.
HR was stomverbaasd, maar dat helpt ons geen zier. Zij gaan ondertussen op zoek naar een andere job, bij andere operating company van de holding. Een job die ons deze keer wel als gezin naar Amerika zal brengen. Zij weten dat de tijd dringt (zoonlief zou in september in het 1ste jaar High School starten, nog veel later verhuizen zal niet makkelijk zijn).
De man die weeral ging dwars liggen heeft blijkbaar nog maar een minimum aan krediet, en iedereen verwacht vandaag of morgen zijn ontslag (maar dat deden ze vorig jaar ook al). Mijn man, die echt een Vechter is, geeft dus niet op. Maar ik wel. Deze keer is het voor mij echt genoeg geweest. Telkens die hoop, en telkens die leegte die er op volgt. Ik ben op, ik kan echt niet meer. Ik heb symbolisch een doos genomen, en daar alle Amerika-spulletjes die hier in mijn leefomgeving stonden in opgeborgen: het Amerikaanse vlaggetje, het kaarsje dat hier brandde met de bedeltjes die ik ooit van Annemiek kreeg om ons te steunen is uitgeblazen en opgeborgen, net als de grote rood-wit-blauwe slinger die ik gemaakt had om het huis te versieren als we Het Goede Nieuws zouden ontvangen. Ik heb het begraven in een doos, op de zolder, in een donker hoekje.

Ga ik dit missen? Natuurlijk! Ik zal jullie, lieve lezers die regelmatig via de commentaren reageerden, zeker en vast missen. Jullie gaven me altijd het gevoel al een klein beetje in Amerika te zijn. Jullie hebben me altijd gesteund op moeilijke momenten, en dat deed werkelijk deugd. En ik zou nu weer om jullie steun kunnen vragen om weer wat hoop te krijgen. Maar dat ga ik niet meer doen. Ik leef nu al twee jaar in functie van een droom, waarvan ik niet meer geloof dat hij uit zal komen. Al twee jaar staat mijn leven op “hold”. Dat kan ik zo niet verder blijven doen, het leven gaat ondertussen voorbij. Ik moet hier dringend terug de touwtjes van het hier en nu in handen trachten te nemen, want dat is waar ik verder moet, en waar ik moet trachten er iets leuks van te maken. Nadenken over wat ik nu met de rest van mijn leven wil. En deze periode achter me laten. Het voelt leeg aan, en dat moet veranderen, dat moet ik terug gaan zien te vullen met andere dingen. Niet meer met dromen en loze beloftes.

36 comments:

Anonymous said...

Ik sluit me volledig aan bij het commentaar van Wendy. Ik wens jou en je gezin het allerbeste en zal je blog zeker en vast missen!
Liefs
Kristine (LA)

Anonymous said...

Idem hier.
Toch hoop ik je ooit in NJ te mogen begroeten!!
Ik hoop dat jullie hier alleen maar sterker uit komen.
Veel liefs, Manon

Petra said...

Met een brok in mijn keel zat ik te lezen. Alweer afgewezen! Ik zou persoonlijk naar NJ willen gaan om die "Pipo" zijn nek om te draaien! Maar ik geef de hoop je ooit hier aan deze kant van de plas te zien, niet op! En ik ben blij, dat E. dat ook niet doet!
Daarentegen kan ik me heel goed voorstellen, dat je zelf je draai wilt vinden in Belgie nu. In ieder geval zal ik je overpeinzingen hier missen en stiekem hoop ik, dat je toch zin krijgt om "gewoon" over je leven in Belgie te blijven schrijven. Voor mij is dat natuurlijk interessant, want dat is buitenland voor mij.
Big hugs!

Petra said...

Zulke tegenvallers hakken er flink in.....
Vooral het niet weten waar je aan toe bent is heel vervelend. Denk dat het verstandig is dat je de draad weer op pakt. Al zal ik je verhalen over jouw leven in Belgie best missen. Je blog stond in mijn lijst van favo's. Maar ik ben denk ik net als je manlief en weet bijna zeker dat jullie in amerika zullen geraken. Maar tot die tijd is het belangrijk je zelf weer happy te voelen, waar je ook bent ter wereld.
Dikke knuf uit Fuquay!!!
Petra

Anonymous said...

Wat kan het leven onrechtvaardig zijn. Ik kan me voorstellen dat je een besluit zoals dit hebt genomen. Het hopen op verwezelijking van iets dat een ander je belet te doen is zo frustrerend. Ook al ken ik je nog maar heel kort ik heb veel bewondering voor je vasthoudendheid. Ik zal je desondanks erg missen als iemand die wist waar ze het over had en geen blad voor de mond nam. Het ga je goed Elke en ik hoop echt wel weer iets van je te lezen.
Kus van Blips.

Anonymous said...

Jammer om te lezen Elke, dat de Amerikaanse baan voor jouw man wederom niet doorgaat en dat jullie verhuizing naar het land van jullie dromen verder weg lijkt dan ooit.
Toch lees ik in jouw bericht, dat er alsnog naar een mogelijkheid van een andere baan gezocht wordt. Dus toch is er nog hoop.
Ik begrijp jouw standpunt wel en jij wil nu (even) niet meer hopen, maar weet wel, dat die doos met Amerikaspulletjes zo weer gepakt is en dat jij dit blog zo opnieuw in gebruik kan nemen.
Ik wens jou en je gezin sterkte.
Knuffel van Marco.

Anonymous said...

Ik wil je even laten weten dat ik een vaste meelezer was en je log dus zal missen...
Veel sterkte en dromen moet je houden....
groetjes, Bianca

Patrick said...

Elke,

Happiness voor ieder gezinslid heeft de hoogste prioriteit. Goed dat je naar jezelf luistert.

Jammer dat je stopt met je blog. Ik heb er vele uurtjes vertoeft.

Misschien gaat het toch lukken in de toekomst om het leven met je gezin in Amerika voort te zetten. Je hebt nog een kans met de DV loterij.
De blog weer oppakken na het winnen van de loterij is snel gebeurt.

Groetjes,

Patrick

Becs said...

Jeetje Elke, wat is dat balen zeg! Weer afgewezen?? Ik leef zo verschrikkelijk met jullie mee!! Ik zal jou blogjes erg missen, ik heb ze altijd met veel plezier gelezen sinds ik jouw blog heb ontdekt!

Ik wil jullie dan ook heel veel sterkte wensen en ik hoop toch voo jullie, dat ondanks dat je er zelf niet meer in gelooft, het jullie tcoh eens zal lukken!

Veel liefs,
Rebecca

Anonymous said...

Lieve Elke,

Ik heb weinig toe te voegen aan alle woorden die anderen hier al geschreven hebben, je teleurstelling kan ik heel goed begrijpen.

En toch ... ik kreeg net zo'n rare flits. Is heel anders hoor, maar vaak hoor je dat mensen jaren moeite doen om zwanger te worden en als ze het echt hebben opgegeven en besloten hebben de knop om te zetten, dan ... nou ja, dan gebeurt het ineens.

Wie weet ... ik zou het jullie van harte gunnen.

Anonymous said...

Oh Elke, dat is echt wel balen om het voor de zoveelste keer afgewezen te zien. Ik vind dit echt heel jammer voor jullie...
ù=::µµ$^:§!" (=is een serieuze vloek naar die pipo)
Ik begrijp je helemaal: in aanloop naar een verhuis naar het buitenland toe, bouw je je leven niet echt verder uit, omdat je toch weg gaat. Dus chapeau dat je de knoop doorhakt en je zegt van: "let's move on".
Ik ga je blog wel missen, als je ooit terug zin krijgt om te bloggen, laat het me zeker weten!

Jasmino said...

Jeetje, Elke, dat is balen zeg! Ik kan het me wel heel goed voorstellen dat je de knop nu voor jezelf wilt omzetten. Je kunt toch niet aan de zijlijn blijven staan in de hoop dat je ooit weer in het veld mag...... je kunt inderdaad beter het veld nu kiezen, al is het dan niet je droom. En wie weet, wat Monique hierboven schreef had ik ook gelijk in mijn hoofd bij het lezen van je verhaal. Wie weet, als de knop om is, gaat onverwachts de wereld weer voor je open. Veel sterkte! Ik vind je erg moedig!

Jacqueline

Anonymous said...

Wat een treurigheid! Ik kan me je instelling goed voorstellen, maar ik hoop (en verwacht) dat dit toch niet het einde van het verhaal is.

Misschien dat je, wanneer je weer uit deze dip opklimt, ons toch op de hoogte wil houden van je belevenissen en gedachten? Ik zal je berichten in ieder geval erg missen!

Toch, zo'n beslissing toont ook je sterke karakter, Elke. En mensen met pit, die komen er wel.

Anonymous said...

Tja wat moet ik hier nog aan toevoegen. Ik wens je veel geluk en hoop toch nog eens van je te horen.

Groetjes Petra van Dijk

Anonymous said...

Tja respect voor je keuze. Ik las je blog graag maar begrijp dat de koek op is. Ik wens jullie het allerbeste en blijf hopen dat de amerika droom ooit uitkomt. Het ga jullie goed, Liefs Sally

@nn said...

Zeg nooit, nooit. Soms is het zo dat wat je zo graag wil er niet komt en dat het plots wel komt opduiken als je het vergeten bent, dus, wie weet.
Bloggen moet leuk zijn en je plezier verschaffen, het is de enige beloning die je ervan terugkrijgt, heb je er geen goed gevoel meer bij dan is het beter dat je ermee ophoudt.
Trouwens, wie weet, stel dat, dan is een nieuw blogje snel weer aangemaakt en je weet ons ondertussen allemaal zitten, kan je ons ook nog snel het goede nieuws meedelen.
Elke, het ga je goed, geniet van je leven, van elke dag, want het gaat spijtig genoeg veel te snel voorbij.
Trek erop uit, zoek een baan, ga weer naar school en maak nieuwe vrienden en wie weet heb je binnen dit en een tijdje wel een blogje voor ons klaar met een heel andere titel.
Het beste met jou en je gezin,
Ann.

Anonymous said...

Ik heb ontzettend veel respect voor je beslissing... en je hebt gelijk, het hier en nu is het belangrijkst. Wij zitten wel in Amerika maar de (werk)onzekerheid weegt soms ook zwaar op ons. Er is nooit zekerheid over de toekomst en dus moeten we van elke dag genieten waar we ook zijn. Ik hoop dat in de nabije toekomst je droom toch mag uitkomen! En natuurlijk hopen we ook dat je dan weer begint te bloggen. Groetjes, Veerle.

Anonymous said...

Elke, ik vind het ontzettend knap van je dat je je leven zo lang 'on hold' hebt gezet om deze droom een kans te geven. Ik vind het dan ook vreselijk voor jullie dat het nu weer niet doorgaat. Neem nu zeker de tijd om voor jezelf rustig uit te zoeken wat je wil, en gun jezelf ook de tijd om over deze teleurstelling heen te komen. Ik wens je het allerbeste voor de toekomst!

Mariska said...

Lieve Elke.

Alles is eigenlijk al gezegd en ik sluit me er helemaal bij aan!

Maar is zal je verhalen zeker missen.

Denk aan jullie!


Liefs,
Mariska

Anonymous said...

Goh, Elke, ik lees het nu pas. Ik zal je verhalen missen... Ik vond het steeds leuk hier te toeven...

Toch ben ik ervan overtuigd dat jullie er zullen geraken, maar het is misschien beter om alles nu even los te laten... Dat geeft je de kans om alles op een rijtje te zetten en opnieuw van alles in Belgie te genieten.

En als je behoefte hebt om opnieuw te bloggen, je weet ons te vinden!!!

Veel sterkte en een virtuele hug!

Groetjes,

USA2007 said...

Ik kan eigenlijk weinig zeggen waardoor je je beter voelt. Ik wil je alleen even heel veel sterkte wensen. Zo'n tegenslag keer op keer valt absoluut niet mee. Ik blijf voor jullie duimen en hopen dat het toch ooit een dag gaat lukken. Zo te lezen is de wil er van het bedrijf echt. Het gaat echt ooit lukken daar ben ik van overtuigd.

Ik begrijp het echter helemaal dat je er even afstand van wilt nemen. Zodra jij er klaar voor bent horen we vast weer van je. Ondertussen veel sterkte en succes ook voor zoon en manlief.

Susanne (Sue) vanuit een warm oord.

Anonymous said...

Lieve Elke,
Alleen jij weet hoe zwaar het was om steeds maar te hopen en telkens weer teleurgesteld te worden. Ik hoop dat je de knop voor nu om kunt zetten, en stiekem hoop ik dat jullie dan toch... je hoort wel eens van mensen die niet zwanger kunnen worden en uiteindelijk de hoop opgeven en dan toch zwanger raken: ik hoop dat jullie dit overkomt!! Ik heb met veel plezier met je meegelezen en hoop dat we in de toekomst toch weer wat van je mogen horen. Veel sterkte! Liefs, Andrea (OC)

Hans Hendriks said...

Hoi, Elke

toen wij met onze droom begonnen verklaarden iedereen ons voor gek en het zou toch niet lukken om in Texas een nieuw bedrijf op te starten. Nu zitten we alweer ruim een maand in Texas en dikke neus naar iedereen. Natuurlijk is ons verhaal anders maar dromen kunnen uitkomen, duurt soms wat langer. Veel succes in de toekomst en wie weet kom je eens langs in Texas. See ya and love, Hans

ilse said...

We zullen je missen maar never say never..
Had al eerder gereageerd maar mijn bericht was niet gesaved.

Heidi said...

Tikkie. Je bent ‘getagd’. Kastelke, net zoals ik doe je ongevraagd mee aan een beroemd spelletje ‘tikkertje onder bloggers’. Wat er van je wordt verwacht? Kijk op: http://www.fuzzyfrontend.be/?itemid=79

Beste groeten,
Heidi Bertels (www.fuzzyfrontend.be)

PS: Ik lees nu net dat je gaat stoppen met je blog? Wat jammer! Alle succes toch nog toegewenst... en hopelijk vind je toch nog inspiratie om door te gaan...

Anonymous said...

Ik wil je toch even laten weten dat ik na tien jaar heen en weer naar New York, weer terug in Amsterdam, een opeens een telefoontje kreeg van een vriendin daar. 'Je kunt m'n apartement overnemen', zei ze. 'Ik weet dat je min of meer de hoop hebt opgegeven, en besloten hebt dat het echt niet haalbaar is. Maar met een officieel huurcontract ben je als fimmaker/journalist al een stuk verder.' Nu zit ik in m'n zestiende jaar heen en weer (details op m'n site), en alles komt steeds meer op z'n plek.
Waarmee ik maar wil zeggen, ondanks respect voor je beslissing, je weet nooit wanneer het uit welke hoek gaat komen.
Ik hoop dat je lekker doorblogt over je nieuwe leven - zodra je weer zin hebt - en als je dat op een ander blogadres doet, je me laat weten waar!
Sterkte en groetjes,
Dree

kastelke said...

Bedankt allemaal voor jullie lieve woorden!
Als de wonderen werkelijk de wereld nog niet uit zijn, en we ooit toch de kans krijgen om te bevallen van onze Amerikaanse wens, dan laat ik het jullie weten!

Anonymous said...

Sterkte. En hopelijk komt het er toch nog ooit van.

Anonymous said...

My God.....

Dit had ik nooit verwacht. Jij hoort gewoon in de USA. Ik kan dan ook niet geloven dat het voorbij is. Dat KAN gewoon niet. Het MOET lukken.

Ik hoop dan ook dat we binnenkort op AA toch gaan lezen dat het zo ver is. Sterkte!!!

Sabine said...

Goh Elke, ik lees dit nieuws nu pas en leef echt met je mee. Ik vind het ook een heel moedige beslissing van je.
Ik begrijp heel goed dat je even geen behoefte meer hebt om te bloggen, maar misschien komt dit net als bij mij later nog wel terug. Ik zal zeker terug meelezen.
Veel sterkte
Sabine

Anonymous said...

Ik kwam nog een keer kijken en hoopte dat je stiekum weer een post had gemaakt, gewoon over jezelf en gewone dingen dat het goed met je gaat, dat je gewoon weer dingen doet die je leuk vind.

Anonymous said...

Mij overkomt hetzelfde als Blips hiervoor: had heimwee naar je blog en keek even of je misschien stiekem toch... Affijn, ik hoop dat het inmiddels weer een stuk beter gaat, en dat het met de Belgische activiteiten goed gaat!

Petra said...

Goh.... drie zielen 1 gedachten....

Hans Hendriks said...

4 ;-)

Becs said...

daar sluit ik me ook bij aan

Anonymous said...

Ik ook... ;-)

Groetjes,