Emigrant of expat?

Jaren geleden was het mijn echtgenoot die aanbracht wel eens een tijdje in het buitenland te willen gaan werken. Zelf had ik er geen idee van of ik dat leuk zou vinden of niet. 'k Was alleen nog maar in het buitenland geweest voor vakanties, en dat is toch helemaal anders.
Toch had ik zo iets van "Als het maar voor 2 jaar is, dan wil ik dat wel doen, want ach, 2 jaren zijn zo voorbij (als het tegenvalt).". Wel had ik als voorwaarde dat het een Engelstalig land moest zijn. Want je deftig uit kunnen drukken in de voertaal lijkt mij heel erg belangrijk te zijn als je een beetje wilt gaan aarden ergens, en dan gaat Engels mij veel beter af dan Frans of Duits.

Toen we een 6-tal jaren geleden in Amerika waren, heb ik dus getracht om niet steeds de 'toeristen-bril' op te hebben, maar de streek ook eens te bekijken met het oog op tijdelijk verblijf. En ja, je bekijkt de dingen dan toch anders. Maar mijn besluit was dat ik het wel zag zitten, voor een aantal jaren.
De collega's van mijn echtgenoot waren indertijd verbaasd toen ze merkten dat hij terugkeerde; iedereen had blijkbaar verwacht dat we enkel nog terug naar België zouden komen om onze verhuis te regelen!

We hebben nu natuurlijk als voordeel dat mijn echtgenoot voor een Amerikaanse holding werkt. Dat maakt dat we dus eerst eens kunnen gaan 'proeven' van the way of life alvorens we moeten beslissen of we daadwerkelijk definitief ons willen vestigen in een ander werelddeel. Vind ik toch wel een heel comfortabel iets.
Dat is ondertussen ook een verschil geworden tussen mijn echtgenoot en ik: ik denk dat hij enkele jaren geleden het meer zou bekeken hebben als "ik ga er naar toe, en als het meevalt kom ik niet meer terug", terwijl ik toen zo iets had van "voor een aantal jaren is dit ok, nadien wil ik wel weer terug naar België". Nu is de situatie zo'n beetje omgekeerd.
Maar dat zijn dingen die we al wel besproken hebben binnen ons gezin: ALS we vertrekken, dan is het voor een aantal jaren. Tegen het einde van die periode zullen we het binnen ons gezin terug opnieuw bekijken: vragen we er nog een assignment bij (eventueel elders in Amerika, of in Australië), vragen we om definitief hier te mogen blijven, of keren we terug naar België? Vanaf het moment dat 1 iemand van ons terug wil keren, doen we dat ook. Dat staat vast.

Ik volg momenteel het forum van 'Alles Amerika' (zie http://www.allesamerika.com/), en ik lees dagelijks de blog van de Nederlandse Petra, die in maart samen met haar echtgenoot en 2 honden (Bearded Collies) gaat emigreren naar Cary (North Carolina) (zie: http://staceyconnor.blogspot.com/).
Bij ons loopt alles nu nog heel erg relax: we spelen met een idee, maar er is nog niks concreets. Mijn echtgenoot heeft er al wel over gesproken met zijn Amerikaanse mentor, en die man is heel enthousiast, maar hij moet er hier in België nog wel een gesprek over hebben met zijn baas...

Maar als je, zoals Petra, je vliegtuigtickets al klaar hebt liggen, en volop afscheid begint te nemen van de mensen rondom je... Zou je dan niet het gevoel bekruipen van "Hemel, waar beginnen we aan? Zijn we écht wel zeker dat we dit willen doen?".
Vandaar dus dat wij vanuit een comfortabele situatie zouden willen vertrekken: als expat. Niks definitiefs, je huis gewoon verder verhuren gedurende een jaar of 3, en daarna terugkeren.