Introductie

Voilà, het moest er maar eens van komen...De afgelopen 10 jaar hebben we er regelmatig aan gedacht om voor een aantal jaren eens naar het buitenland te trekken. Niet dat de kerktoren tot nu toe ons oriëntatiepunt geweest is hoor, want we hebben al in 3 verschillende Vlaamse provincies gewoond, en sinds ik als prille twintiger mijn vleugels uitsloeg, heb ik al in 6 verschillende steden of gemeentes gewoond.Toch leek het er op dat we ons nu echt definitief ergens gevestigd hebben, want zoals elke échte Belg hebben we ons eigen huis gebouwd, en daar wonen we nu iets meer dan een jaar.Alles valt dan weer zo'n beetje in de routine, en dan gaat het weer kriebelen zeker?Tja, hoe komt dat eigenlijk? Waarom wil je in hemelsnaam toch steeds weer naar dat buitenland?... Zes jaren geleden waren we een poosje in de Verenigde Staten (Indiana), en we hadden het geluk om bij Amerikanen te mogen inwonen. Mensen die we amper kenden toen, maar die heel gastvrij hun mooiste kamer afstonden aan ons, en die ons zeer vriendelijk ontvangen hebben. Het zijn ondertussen hele lieve vrienden geworden, waar we dankzij hedendaagse technologie zoals chat en e-mail heel geregeld contact mee hebben.In Amerika maakten we veel uitstappen, maar namen ook deel aan hun dagelijkse leven (hobby's, werk, kinderen, shoppen, kerkgemeenschap,...). En zowel mijn echtgenoot als ik kwamen toen tot een hele vreemde ontdekking: Waar zijn die Amerikanen die wij leerden kennen via de televisie? Die oppervlakkige dikzakken die zichzelf als middelpunt van de wereld zien???Wij maakten ginder kennis met zeer intelligente mensen, we gingen met hen 2 keer per maand naar het theater, we bezochten werkelijk fantastische musea, zij hadden een ongelooflijke culturele bagage (wisten dikwijls meer van de Europese geschiedenis dan ik!), en waren zich bewust van het feit dat er naast Amerika nog heel wat andere dingen op de aarbol liggen die een eigen leven leiden.Dat is natuurlijk heel erg fascinerend, intrigerend,... Maar ja, je hebt een jong kind, je wilt een eigen huis, je hebt je familie (ouders) die niet zo enthousiast zijn over (klein)kinderen die willen verhuizen naar de andere kant van de wereld...Ach, er zijn altijd wel redenen te vinden om het niet te doen. En telkens komt dat kriebeltje toch terug. Je ziet collega's vertrekken die laaiend enthousiast zijn en besluiten om gewoon niet meer terug te keren naar hun thuisland...Hoe zouden wij het gaan ervaren?Dat kan je natuurlijk maar op 1 manier: zelf vertrekken! Op zich geen probleem, want iedereen in ons gezin (mama, papa en 10-jarige zoon) zien het wel zitten.Dit gaat dus een vervolg krijgen?