About Me

My photo
Belgium
Begin 2005 vroegen wij ons af: Doen we het of doen we het niet? Dat werd dus ook de eerste titel van dit blog. En we besloten dat we het wilden doen: verhuizen naar Amerika. Via het bedrijf waar mijn man voor werkt. Maar veel gepalaver en enkele reorganisaties verder, zitten we nog steeds in Belgie. We geven de moed niet op, doen ondertussen ook mee aan de Green Card Lotery, en wachten... Vandaar ook dat ik eind februari 2008, meer dan 3 jaar later, dit blog een nieuwe titel gaf: Quiévrain: wachten. De uitleg waarom staat in mijn posting van 28 februari 2008... Wanneer kunnen we gelost worden?

Monday, August 06, 2007

boodschappen

Hoe een banaal iets als ‘je aankopen gaan doen in de supermarkt’ een kleine domper kan zetten op je weekend…


Zaterdag ging ik m’n aankopen doen bij de supermarkt. Ik werkte m’n boodschappenlijstje af, en toen kwam ik bij de onderhoudsproducten en huishoudgerief. Wat had ik nodig? Regenereerzout, afwaspoeder, afwasmiddel, glansspoelmiddel en wasmiddel. En het begon te knagen… Ontelbare keren heb ik de afgelopen twee jaar dit soort aankopen gedaan in de idee dat het de laatste keer was, omdat we naar Amerika zouden vertrekken… “Niet aan denken, gewoon doorgaan met je aankopen”, sprak ik mezelf toe.
Ik was dan ook heel blij toen ik plots een oude kennis met haar dochter opmerkte. We hadden elkaar dit jaar nog niet eens gesproken! Even wat bijbabbelen, waarbij ik dus vermeld dat ik net een nieuw tuinstel heb gekocht. En daarop kijkt zij heel erg verwonderd en zegt “Oh neen, wil dat zeggen dat jullie dan niet naar Amerika vertrekken?!”… ‘k Heb haar dan maar uitgelegd dat men ons inderdaad al die tijd aan’t lijntje gehouden heeft. En dan had ik gelukkig een excuus om snel weg te zijn: zoonlief stond nog bij de tijdschriften, en hij had om 18.00 uur afgesproken met iemand om samen online te komen op hun favoriete spel van Star Wars.
Heel die avond en gans de zondag is er dan zo’n onbestemd gevoel over me blijven hangen.
Eerder die week had ik ook al zo’n verdrietig gevoel gekregen toen ik las dat de DV-2009 begin oktober van start ging gaan. In 2009 zou onze zoon als alles vlot loopt aan zijn 5de middelbaar gaan beginnen. Dan is het eigenlijk niet meer verantwoord dat je nog gaat verhuizen. Dus besef je dat je ook in die loterij je laatste kans zonder succes opgebruikt hebt.

“Maar ben je dan ongelukkig met je leven nu?”, vraagt m’n zoon bezorgd. Neen, dat ben ik niet. Maar ik droomde gewoon van een ‘ander’ leven. En wat ik vooral erg vind: eigenlijk heb ik nooit Echte Dromen in mijn leven gehad. Door omstandigheden nam het hier-en-nu tijdens mijn tienerjaren zoveel tijd en energie in beslag, dat ik nooit toekwam aan dromen van een toekomst. Nadien ging ik op m’n eigen benen staan, en dan ben je bezig met financieel rondkomen. En toen kwam ik m’n echtgenoot tegen, en plots leefde ik als in een droom. Dus “naar Amerika verhuizen” was m’n eerste echte Grote Droom. En die zal ik moeten opgeven. Dat blijft dus knagen, hoe gelukkig je in je hier-en-nu dan ook mag zijn. ’t Is dat ik ginder mogelijkheden en kansen tot ontplooiing zag, voor ons alle drie…

31 comments:

Zaandra said...

Is het niet zo dat moest je de loterij winnen dat je dan niet meteen moet gaan? Je kan dan bvb wachten tot je zoon zijn jaar uitdoet en dan vertrekken. Of heb ik dit mis begrepen?
Op het moment heb ik weer een dipje ( gaaat op en af) en zou ik zo willen ruilen met jou;-)
Hou de mogelijkheid toch maar in je achterhoofd, sommige dingen van lange adem, pakken toch nog positief uit!
Groetjes

Anonymous said...

Hoi kastelke,

Na het zien van je huis en prachtige tuin zat ik mij echt af te vragen waarom jullie een verhuizing in je hoofd hebben. Het gras is echt niet groener in Amerika, daarnaast moet je ook denken aan hoe je daar straks oud gaat worden.
Zonder familie, zonder het valnet qua sociale voorzieningen etc. Daarnaast moet je niet naar de levens van expats kijken en hun 'gezellige' websites want dit is allemaal maar tijdelijk en als ze zonder baan met een koffertje in Amerika waren aangekomen dan hadden ze er echt niet bijgezeten zoals nu in de weblogs word weergegeven. Dus....het is allemaal maar heel betrekkelijk. Ik las in een tijdschrift dat dit jaar het overgrote gedeelte van emigranten naar Amerika binnen 5 jaar weer terug verhuizen naar Europa omdat het 'echte' leven toch niet overeenkomt met wat zij in gedachten hadden.
Geniet van je leven in Belgie en wees tevreden! Vooral qua schooling zal je zoon een betere opleiding krijgen in Belgie dan in Amerika.
Heel veel geluk en tevredenheid toegewenst!
Danielle Grogan.

Jasmino said...

Ik begrijp je wel......hoop blijft gewoon knagen, en gevoel en ratio komen niet overeen. Je hoeft toch nog geen beslissing af te dwingen? Laat het over je heen komen, komt tijd komt raad.

Ik voel met je mee!

Anonymous said...

Ik sluit mij aan bij een van de reacties (Danielle) ik heb zelf familie in Amerika wonen.
Zij kregen vorige maand een medische crisis en ookal hadden zij ziektekosten verzekering zij moeten toch ONE-THIRD van de medische kosten uit eigen zak betalen.
De helft van alle persoonljke bankroet situaties in Amerika is verorzaakt door ziekte en medische onkosten ookal hadden deze mensen zietekosten verzekering. Dusse wat dat betreft wens ik jullie gezondheid toe!
Linda Zinder

Petra said...

Ik begrijp je gevoel, je kunt het ook niet in een paar zinnen vast leggen, "waarom" Amerika je trekt.
Het is een raar onheimlijk gevoel, dat aan je blijft knagen, want wat als?? En zouden we?? En misschien wanneer???
Het is alleen zo dat als "expat" je die gevoelens blijft houden.
Want "wat als de economie?", "wat als mijn visa?", "wat als er thuis?". Al die vragen blijf je houden als expat.
In het stukje van Danielle vindt ik dat er een beetje onaardig wordt geschreven over expats.
Want was als die mensen die binnen vijf jaar terug keren, terug moeten vanwege het werk ophoudt of de visa geweigerd is? Het onderzoek verteld niet dat het op vrijwillige basis is geschiedt niet waar?
Op mijn blog schrijf ik inderdaad niet altijd over de minder leuke dingen, maar ook vanwege het feit dat we voor alsnog een expat zijn. Mensen van buiten af lezen ook mee en je kunt niet alles opschrijven wat je denkt. Dat kan natuurlijk wel, maar dat geeft wel consequenties. Het is dus een beetje kort door de bocht dat het expat verhaal maar erg makkelijk is, want ik zelf weet dat er bij ons ook veel vooraf is gegaan. En wellicht is dat bij anderen zo gegaan.
Bovendien denk ik dat Elke maar al te goed weet hoe het hier is en zou kunnen zijn. Ik heb nog nooit iemand gezien, die zo voorbereid was op een eventueel vertrek. Kwa scholen en kwa leven in Amerika. Daarom vindt ik het zo jammer dat jullie kans nog niet is gekomen. Wens jullie in ieder geval een hele fijne Halloween in Amerika. Is een kleine pleister op een grote wond, maar hoop dat jullie er enorm van zullen gaan genieten!

Groetjes Petra

Anonymous said...

Ik leef ook nog altijd met je mee hoor. Ook al willen wij op den duur wel weer terug naar Nederland, we hebben het hier toch zeker naar ons zin.Het is gewoon een hele leuke ervaring die ik niet had willen missen.
Ik begrijp dat er dagen zijn dat je je rot voelt omdat jullie (voorlopig) niet gaan. Probeer lekker te genieten van wat Belgie jullie te bieden heeft en hopelijk komen je dromen ooit nog uit.
Groetjes, Manon

Anonymous said...

Hoi Hilde,
Ik ben zelf ook een expat en het leven lijkt altijd groener en beter ergens anders.
Als expat ervaar ik het leven hier in Amerika totaal anders dan iemand welke hiernaartoe emigreert enzijn laatste spaarcentjes besteed omdat hij onderaan de ladder moet beginnen.
Het echte emigranten leven is keihard daarom keren zoveel mensen weer terug.
De grootste stress die ik als expat ervaar is of ik m'n huis optijd kan verkopen en of m'n auto zonder deuken in Nederland arriveert, dus als je dat stress noemt dan heb ik niets te klagen. M'n man heeft weer een baan als hij aankomt in Nederland en woonruimte vinden komt ook wel weer goed. Ik ben het helemaal met je eens Danielle!
Leeza Simonis

Patrick said...

Ik kan begrijpen dat je de deur sluit wanneer jullie zoon aan zijn 5de middelbaar begint. Maar de deur kan ook weer open gaan.

Misschien na het behalen van zijn middelbaar papiertje bestaan er nieuwe kansen..

Veel studenten uit Europa studeren immers in Amerika.

Ik ben het niet eens met Danielle maar respecteer haar mening wel. Zij neemt de prachtige tuin en dat het gras niet groener is in Amerika wel heel erg letterlijk (grapje van mijn kant)

Sociale voorzieningen zijn er in Amerika genoeg maar je moet erzelf achteraan.

Ik ben zonder baan naar Amerika vertrokken en heb nu een goede baan. Het was voor mij veel belangrijker om de vrouw van mijn leven te ontmoeten en mijn leven met haar te delen. Ben ook begonnen met een 12 dollar per uur baantje maar ben de ladder opgeklommen en heb nu een flink boven modaal inkomen.

Ja, ik heb zelf ondervonden dat het leven in Amerika soms niet makkelijk is wanneer je familie ver van je vandaan woont maar vaak dit ligt deels aan jezelf. In mijn geval, had ik vaker naar Nederland moeten gaan. Ik heb een geweldige Amerikaanse familie die goed kan opschieten met mijn familie.

Ook de opmerking over:
qua schooling zal je zoon een betere opleiding krijgen dan in Belgie dan in Amerika is te betwisten. Ligt er helemaal aan welke opleiding je bedoelt. Hier in New England zijn er bijvoorbeeld 4 Ivy League universiteiten.

Je kan gelukkig zijn in Belgie en in Amerika. Je bepaalt zelf in grote maten je geluk. Je moet echter risico's in je leven durven te nemen.

blips said...

Ok ik ben met een koffer en zonder baan in Amerika aangekomen en mijn salaris bevat momenteel zoveel cijfers dat ik dat hier niet eens durf te vertellen, mijn website ziet er ook gezellig uit en ik zit erbij zoals mijn weblog het aangeeft.
Hoe kun je nu beoordelen waar iemand gelukkig is. Een droom ook al is die nog zo vreemd zal niet veranderen zolang je het geen werkelijkheid kan maken. Pas nadat je je droom verwezelijkt hebt weet je of het dat allemaal waard is geweest. Het is zelfs nooit mijn droom geweest om naar Amerika te gaan maar omstandigheden hebben ervoor gezorgd dat ik er nu woon en ook de Amerikaanse nationaliteit heb.
Elke; blijf hopen en blijf dromen je weet nooit wat de toekomst je brengt en laat niemand je ervan af brengen!

Anonymous said...

@ Patrick en Blips

Denk dat Danielle ook bedoelt dat het meeslepen van je familie qua emigratie even andere koek en verantwoordelijkheden meebrengt dan als vrijgezelle man/vrouw.
Wat goede scholen betreft, tuurlijk maar je moet daar wel in kunnen komen en de financieen hebben. Als ik hier lees dat 72% van kinderen die naar highschool gaan net zogoed kunnen lezen als een Second grader dan vind ik dat wel om te huilen. Daarnaast zal ik ook niet in jullie schoenen willen staan als je ooit met een medische probleem te maken krijgt.
Sterkte!
Carola Bruin

Anonymous said...

Maakt niet uit hoeveel cijfers je achter je salaris hebt iedereen is 1 loonzakje verwijdert om dakloos te worden in Amerika.
Canada is het nummer 1 immigratie land met het kleinste aantal mensen dat terugkeren naar hun vaderland.
Amerika is het land met de meest terugkerende emigranten.
geniet van je leven Kastelke, gebruik Amerika als een leuk vakantieland en verders heb je alle belangrijke dingen in het leven in je eigen land!
Kaarina.

Anonymous said...

Elke, heb eerst al de voorgaande reacties gelezen, en wil maar 1 ding kwijt. Dromen moet een mens blijven doen, grote en kleine dromen, dromen die werkelijkheid worden, en grote dromen die langer duren. Maar je ultieme droom opgeven, is een rouwproces..met z'n ups en downs. Gewoon lekker aan toegeven...nactje over slapen..en de volgende dag weer op het parkeerplankje zetten, om er niet je leven door te laten verzuren. Maar af en toe ff melancholisch zijn...is lekker en goed op zijn tijd. Indien de controle bij jou blijft !!

Ook ik hoop voor jou, dat ook de grote droom voor jullie werkelijkheid wordt..en ook dan zullen er scherpe hoekjes aan komen...maar geen zorgen voor de dag van morgen !! Ook hier in Belgie, zitten er soms scherpe hoekjes aan het leven...waar ter wereld niet ???

Annemiek said...

Wat moeilijk om er zo onverwacht met je neus weer opgedrukt te worden. Je hebt de droom toch nog niet helemaal opgegeven hoop ik?
Nee, het is zeker niet gemakkelijk om zo'n oversteek te maken, maar als ik zie hoe voorbereidt jij bent tegenover mijn eigen voorbereiding (wat je noemt "winging it").
Ik heb er zeker 10 jaar over gedaan om te aanvaarden dat we niet terug zouden gaan en dus ver van de familie af zouden blijven.
Wat al de negatieve dingen betreft, niks is er zeker in het leven, en je moet risico's nemen om je dromen te volgen.
In mijn blog kan ik lang niet alles opschrijven, mijn familie leest mee, dus ik wil niet dat ze zich zorgen maken. Vandaar dat het meestal vrolijk klinkt.

Anonymous said...

Wij hebben onze droom nagestreeft en die is nu aan het uitkomen. Nu kunnen wij pas beoordelen of het gras hier groener is dan in NL. Ik denk dat het er ook aan ligt met welke verwachtingen je hierheen gaat. Een droom, een wens , een nieuwe levens ervaring. Maar ook hoe je je voorbereid en of je weet wat je ongeveer te wachten staat.

De sociale voorzieningen zijn hier dan wel anders, maar of het echt slechter is dat durf ik niet te beweren. Maar ik vertrek niet met de bedoeling om hier gebruik te gaan maken van deze voorzieningen. En ja je kunt ontslagen worden en je kunt in de financiele problemen komen. Maar kan dat niet overal? Dat is voor mij geen reden geweest om ervan af te zien.
E die terugkerende mensen, hadden die de ervaring willen missen vraag ik me dan af. Ik weet nu al wel dat wat er ook gebeurd ik deze ervaring nooit had willen missen.

Blijf de toekomst positief zien. En laat niemand je weerhouden van dromen. Soms komen ze namelijk toch uit. En of een beslissing te vertrekken de goede is kun je alleen achteraf zelf beslissen.

Gr petra

ps. Ik denk dat op vele blogs ook dagelijkse problemen aan de orde komen en dingen waar je hier tegen aan loopt. Ik schrijf niet alleen de leuke dingen maar ook de blunders en ergernissen. Dit is namelijk ook een onderdeel van je leven hier

Petra said...

Soms sta ik versteld van de reacties, die mensen geven. Een droom is precies dat!
Het is niet alsof je niet doorhebt, dat er aan deze kant van de plas ook hindernissen kunnen zijn. Maar net als Klaas (Blips) zie ik voornamelijk de positieven van een leven hier. Overal zijn er dingen, die minder zijn.
Tegen tegenspoed kun je je hier in de VS net zo goed indekken, als in Europa, dat argument gaat echt niet op.
Ik snap helemaal, dat je je gedesillusioneerd voelt en toch ook blij met je leven, zoals je het hebt, want je hebt veel (heel veel) om blij en trots op te zijn.
Maar sluit geen deuren om onderwijs, Elke! Mijn ouders zijn verhuisd toen mijn broers 19 en 16 waren en zij hebben college in Canada gedaan.
De ene is nu een partner in een geologische firma, de ander financieel directeur van een groot bedrijf in Nederland.
Ikzelf was 21 toen zij verhuisden, voor mij was het, denk ik, het moeilijkst. Maar ook ik ben prima terecht gekomen. Dreams are there to be persued! Keep on dreaming!

Becs said...

Ik sluit me geheel aan bij alle positieve reacties! Sluit die deur niet helemaal, maar laat hem op een kiertje staan, zodat je je droom misschien toch ooit nog een keer na kunt streven. Zeg nooit nooi ;-)

Ik zal zoals altijd voor jou en je gezin blijven duimen dat jullie grote droom ooit nog eens uit gaat komen! (het liefst zo snel mogelijk natuurlijk!)

Anonymous said...

Ik heb alle reacties gelezen en overal zit wel een kern van waarheid in. Het allerbelangrijkste is dat ieder mens het leven in het buitenland anders ervaart. Wat voor de een een enorme aanpassing vergt is voor de ander een peulenschil. Ieder mens is verschillend en daarom is hun leven vergelijken in het buitenland (als expatter of emigrant)net zo iets als appels met peren vergelijken. Volg gewoon je gevoel.

Dromen hebben mag, is zelfs goed, zolang het je maar niet te ver van de werkelijkheid afzet.

En wbt scholing ook daar kom je wel uit. Is het moment daar dan ga je gewoon. Wij als expatters hebben ook niets te zeggen over wanneer we weer uitgezonden worden. Het bedrijf houdt nu eenmaal geen rekening met opleiding van de kinderen. Daar moet je flexibel in zijn. Zo wat als ze een jaartje terug moeten (in ergste geval). De kinderen krijgen er weer zoveel meer voor terug. Opleiding is niet alles.

ilse said...

Elke, ik kan me bij Sally aansluiten hoor. Ik denk ook dat jij heel goed beseft dat het leven elders, en mbt in de US, niet alleen maar rozengeur is.
Het kan nog steeds en soms gaat het plots heel snel. Met een amerikaas bedrijf weet je maar nooit.

@ndrea said...

Een Grote Droom moet je nooit opgeven. Iets anders is het, als je Droom je leven dusdanig gaat beïnvloeden, dat je je niet meer gelukkig kunt voelen waar je nu bent... Dan wordt het tijd om of de deur dicht te gooien en te accepteren dat het nooit zal gebeuren (bij deze werkgever), of... er voor gaan, zelfs al betekent dat een ongewisse toekomst tegemoet. (Baan opzeggen en solliciteren in Amerika). Eng, maar je bent niet de eerste die het aandurft.

Dizzymisslizzy said...

Moeilijk Elke, om steeds weer geconfronteerd te worden met een droom die nog niet uitkomt. Op mijn 16e ging ik 2 maanden naar Canada en een week naar de US en toen wist ik dat ik er ooit naar terug wilde keren. Misschien niet voor de rest van mijn leven, maar ook niet alleen voor 3 weken vakantie. Voor mij is het op een vreemde manier uitgekomen dat ik nu al anderhalf jaar in de US ben. Ja, ik heb geluk gehad en ik moet zeggen dat ik ook nog nooit zo gelukkig ben geweest als nu. Ook ik zie heus wel dat dit land niet heilig is, maar ik voel me er thuis.
Jouw nadeel is dat je tot nu toe niet de kans hebt gekregen om te kijken of die droom die je hebt beantwoordt aan je gevoel. Dat is spijtig, maar wie weet. Waar een wil is, is een weg Elke. Ook voor jullie!

SVO said...

Interessant, ik heb alle reacties gelezen. Voor ons is het ook een grote droom, terwijl wij zeker dankbaar zijn voor ons leven hier. Maar ik kan dat gevoel helaas niet met een knopje afzetten. Het beheerst ons leven gelukkig niet. Het verschil met jou is dat wij er veel verder vandaan staan, vrijwel onmogelijk is het voor ons om naar Amerika te emigreren. We geven onze droom echter niet op. Ik geloof niet dat dromen er zijn om je te frustreren ...

Ik zou de deur in jullie geval ook zeker niet sluiten Elke ...

@nn said...

"Hoop doet leven."
Maar ook "pluk de dag".

Anonymous said...

Heb je deze site weleens gelezen?

http://www.wereldexpat.nl/nl/terugnaarNL/algemeen/remigratie050928

Groetjes,

Sanne.

Anonymous said...

Ai dat is best wel jammer dat jij je droom land niet achter na kunt gaan.

Anonymous said...

Laat je dromen niet van je afnemen. Je kunt niet in de toekomst kijken dus je weet maar nooit. Maar vergeet niet te genieten van het goede leven dat jullie nu hebben.Inderdaad is het gras in Amerika niet groener, ik denk dat het leven van een expat anders is als van iemand die emigreert. Wij hebben het hier goed naar onze zin, maar weten dat we over 3 of 4 jaar weer terug naar Nederland gaan.Ik blijf voor jullie hopen dat de Amerikadroom ooit uitkomt!!

Sylvia said...

Hoi Elke, Ik heb je verhaal gelezen en ook alle reacties. Tja, wat zal ik zeggen. Het is goed om dromen te hebben maar het is fout om je er blind op te staren. Zoals het liedje van Marco Borsato: "Dromen zijn bedrog". Als ik soms jouw blog wel eens lees krijg ik het gevoel dat je je er een beetje blind opstaart en de realiteit niet meer helemaal ziet. Wij zitten hier nu 1,5 jaar en het is leuk, erg leuk zelfs, maar als Nederlandse mis is soms Belgie wel eens. Wij genieten enorm van onze tijd hier maar hebben absoluut niet de intentie voorgoed te emigreren naar Amerika. Graag gaan we toch weer terug naar Europe over een paar jaar. Over het nou Nederland of Belgie of een ander land is dat maakt ons niet zoveel uit. Home is where the heart is.... hetzij in Belgie, hetzij in Amerika. Je moet het toch zelf en met je gezin doen, de rest is bijzaak.

Anonymous said...

Een droom moet je niet opgeven! Ik snap de negatieve reacties niet helemaal. Ik ben geen expat maar ben hier in dienst van een bedrijf. Sociale voorzieningen zijn hier inderdaad anders maar niet perse slechter. Je moet meer zelf regelen. En mijn medische verzekering vergoedt 100%. Bij goedkopere calamiteiten verzekeringen zijn de eigen bijdrages hoger, denk niet dat dat op Elke van toepassing is.
En als 50% terugkeert (om welke reden dan ook), dan blijven er dus ook 50%.

Dora

Anonymous said...

Hoi Kastelke, ik hoop toch niet dat wij met onze reacties je zo geraakt hebben dat je gestopt bent met het bloggen. Dat was in elk geval mijn bedoeling helemaal niet. Dromen zijn precies dat, iets om naar uit te kijken en naar te verlangen. Hopelijk log je snel weer, want ook je andere verhalen waren interessant om te lezen.

Anonymous said...

Mmmmhhh, ook ik sluit me bij Sally haar laatste reactie aan. Bijna ongerust dat er geen leuke logjes meer komen. Ik kijk naar nieuws van je uit !!

Anonymous said...

Ik maakte me ook al zorgen!
Zat je niet in de VS met halloween (of was het thanksgiving?)
Hoop snel weer wat van je te lezen.
Groetjes, Manon

Anonymous said...

Hey!
Ik weet niet goed op welke post dat ik iets moet zeggen, dus doe ik het maar op deze post. Ik vond het heel tof om je blog te lezen.
Ik heb zelf 2 jaar in NY gewoond toen ik nog klein was, maar om een of andere reden herinner ik mij daar veel van. We zijn sindsdien enkele keren terug gegaan. Vooral de eerste keer was ... mindblowing. Ik wou niet meer terug komen. Amerika was my home Period. Ik heb geweend, ik geloof wel 2 uur lang op de terugvlucht.
Toen heb ik tegen mezelf gezegd (en mijn mama die me wou troosten) dat ik ooit hier ging wonen. Zelfs al is het maar voor even.
Om een of andere reden heb ik die droom opgegeven toen ik in het 5e en 6e secundair zat.
Toen ik dit jaar moest kiezen wat ik wou studeren, wist ik het niet. It was all black. Ik doe graag talen, dus wou ik dat doen, maar mij pa wou dat niet... bla bla bla. Same as usual.
Dus nu doe ik mijn eerste jaar rechten, dat zo een beetje aan het falen is.
Ik droom terug om naar Amerika te gaan. De gemakkelijkste manier (heb ik al uitgepluist) is om naar daar te gaan voor 1 jaar als student en daar engels en de amerikaanse geschiedenis leren.
Ik ben van plan om mezelf volgend jaar in te schrijven voor die Green Card. Heb gehoord dat eens je geloot bent het wel 1000 eur kost om daarna kans te maken terug geloot te worden voor de effectieve kaart.
Ik wou gewoon zeggen dat ik weet hoe je je voelt. Je kunt moeilijk zeggen dat je hier niet gelukkig bent of dat je daar gelukkiger zult zijn. Maar het zal ANDERS zijn. En het is die anders dat je wilt. Soooo bad.
Ik voel mij ook zo gefrustreerd de laatste tijd sinds ik hieraan constant moet denken. Het lijkt mij te verscheuren.

Hopelijk krijg ik een antwoordje.
Veel succes nog met verdere plannen die je hebt!
Groetjes
Emilie Le Juste (Belgie)
lejustee@gmail.com