Het Mysterie van het leven en Berekende risico's

"You know that children are growing up when they start asking questions that have answers."
Deze én andere humorvolle uitspraken die al dan niet beroemd geworden zijn, kan je vinden op bloglines
Al moet ik zeggen dat ik toch de indruk heb dat onze zoon ‘opgroeiend’ is (1ste middelbaar, 11 jaar), toch krijgen we nog regelmatig vragen waar ik in de verste verte niet zou weten wat het antwoord is. Dit betreft dan zowat alle vragen rond al of niet geloven in God of iets of hoe je het ook wilt noemen.
“Mama, geloof jij dat God bestaat of bestaan heeft?”. Tja….”Soms wel, soms niet”… Eigenlijk, denk ik, zijn dat het soort van vragen die helemaal geen antwoord nodig hebben. Zo lang de mens bestaat is hij al “zoekende” geweest, maar in al die tijd heeft hij nog nooit hét antwoord op dergelijke vragen écht met zekerheid gevonden. En toch bestaan we nog, en weten we vrij goed onze plan te trekken. Er zijn volgens mij vragen in het leven die gewoon geen antwoord behoeven, heel de ‘magie’ van het leven zou door zo’n antwoord kunnen verdwijnen. Het leven heeft toch wat mysterie nodig, anders wordt het zo ‘gewoontjes’. Dus ik denk dat het gewoon niet onze Missie is om Het Antwoord op De Vraag te vinden. (maak ik me er dan gemakkelijk van af?)

Vrijdagavond kreeg ik ook heel wat vragen te verwerken van ouders die een kijkje kwamen nemen op onze middelbare school, waar het open-deur was. Omdat dit de eerste keer was dat men dergelijke open deur (extra) in maart al organiseerde, was ik toch verbaasd om zoveel kandidaat-studenten en hun ouders te mogen begroeten.
Sommige van hun vragen waren heel makkelijk te beantwoorden (Besteden ze aandacht aan ‘leren leren’? Wat is het verschil tussen de Latijnse en de Moderne? Hebben ze veel mogelijkheden om te sporten? …), maar regelmatig stelden ook ouders weer dé vraag waar ik niet op kon antwoorden: “Is dit de beste school hier in de streek?”… Da’s wel de reputatie die de school heeft, tenminste, om het heel correct te stellen: de school waar de lat het hoogst zou liggen en de school die heel streng is en waar enkel de allersterkste leerlingen naartoe gaan. Maar anderzijds ben ik er van overtuigd dat er minstens even intelligente leerlingen zitten in andere scholen in de buurt hoor. En of deze school “de beste” is, dat hangt volgens mij voor een heel groot deel af van de persoonlijkheid van jouw kind én de opvoeding die je je kind meegegeven hebt. Er zijn kinderen, zoals de onze, die zich voelen als een visje in het water in die school, maar er zijn andere kinderen die er zich heel ongelukkig voelen (en die zie je dan ook verdwijnen).
Ouders hebben dus een hele verantwoordelijkheid om een goede school voor hun kind te kiezen, een school waar ze intellectueel op hun niveau aangesproken worden, een school die ruimte geeft aan de kinderen om hun eigen persoonlijkheid (verder) te ontwikkelen, een school waar ze zich uit kunnen leven in sporten of waar men al filosoferend kan gaan wandelen in het park, een school die kinderen tracht te stimuleren in datgene waar ze goed in zijn, maar die ook tracht je op de mindere vlakken je grenzen te laten verleggen, ...
En ja, als ik het zo bekijk, dan nemen we een heel risico om dit alles achter ons te laten, en de onbekende sprong naar Amerika te maken… Maar ach, als je nooit zou durven springen, dan zou je ook nooit leren zwemmen, dan zou je ook nooit eens lekker uit de bol kunnen gaan op een springkasteel of een trampoline (of dan had er nog nooit een man op de maan gestaan). En tenslotte zijn wij er als ouders toch ook nog om onze kinderen te begeleiden bij de sprongen die ze nemen, zodat het geen sprong in het duistere is, maar eerder een berekend risico.

Voor de rest hebben we eigenlijk een heel rustig weekend gehad, lekker niks doen want buiten vroor het de pannen van het dak. Gezellig thuis. En ook de hond hield een rustig-relax-weekend:

Hier ligt ze op haar favoriete plaatske: onder het bureautje dat ik in de keuken heb staan, en waar ik o.a. deze berichtjes op schrijf. Ze moet heel wat moeite doen om er onder te kruipen, maar ze kan er uren liggen.

En dat is ook nog een leuke: ze draait zich dan achter het keukengordijn, en ploft dan neer op de grond, op zo'n manier dat het gordijn een deel van haar hoofd bedekt.