Examen - Griep - International Dog Show Luxemburg - mummie in 't wit

Een kaarsje brandt hier in de keuken… de examen zijn begonnen. Zoonlief is deze ochtend heel relax vertrokken. Ben benieuwd naar deze middag, wanneer ik hem terug ga ophalen. Herinner me nog dat hij vorige examenperiode zei “Ik denk dat mama’s meer last hebben van examenstress dan de kinderen zelf.”. Toch voel ik mij ook rustig hoor! Ach, hij had vorige examenperiode geen slechte punten, dus deze keer staat er niet veel op het spel.

Ondertussen zit Echtgenoot bij de dokter… Hij kwam gisteren ziek thuis, met griepachtige verschijnselen. Zou op zich wel vreemd zijn, want hij is de enige in ons gezin die een griepvaccin gaan halen is.
Zondag ga ik met de hond weer meedoen aan een internationale hondenshow in Luxemburg. Aanvankelijk wilden we er met het gezin een weekendje van maken, tot dat we natuurlijk ontdekten dat het midden in de examenperiode viel. Nu moet ik dus in m’n eentje gaan. ’t Is te zeggen: ik geef een lift aan de fokkers van Dusza, want ook zij nemen met één van hun honden deel aan deze show. Om 6.00 uur ’s morgens moeten we vertrekken, en ik verwacht ’s avonds tegen 20.00 uur. terug thuis te zijn. Weet je wat vervelend is aan zo’n shows? Als je voor de middag je hond moet showen, en je eindigt niet als eerste, dan moet je gans die dag nog op de show blijven ‘hangen’. Want tenslotte vraagt men inkomgeld op zo’n show, er komen namelijk heel wat hondenliefhebbers kijken, speciaal om de rassen te kunnen zien, en mensen die overwegen om een hond te kopen krijg je dus ook dikwijls op bezoek. Zo’n show is voor hen natuurlijk een ideale manier om op een korte tijd kennis te maken met een heel aantal rassen.
Maar jij, brave ziel, moet daar dus nog uren en uren blijven zitten met je hond… Als je gewonnen hebt, dan is dat niet ‘erg’, want dan heb je nog een taak na afloop: je hond showen in de ere-ring. Maar ik heb ook al gezien dat er verliezers zijn die heel slecht tegen hun verlies kunnen, en dan liefst zo snel mogelijk naar huis willen. En dat mag dus niet.

Tot slot, omdat ik jullie deze week gaan ‘Waanzinnige Amerikanen’-verhaal heb kunnen bezorgen vanuit de kookles, wil ik afsluiten met zo’n “Dat-kan-nou-alleen-maar-in-Amerika”-verhaal, dat ik onlangs in de krant las:

Een vrouw wiens gemummificeerde en in een wit kleed gehuld lichaam onlangs voor de tv werd aangetroffen, is tweeëneenhalfjaar geleden aan een hartaanval overleden. Dat maakte de wetsdokter van Hamilton County, in de buurt van de Amerikaanse stad Cincinnatti vandaag bekend.
De dode vrouw had haar verzorgster gezegd dat ze niet wilde begraven worden, omdat ze geloofde dat ze zou terugkeren. Na haar dood plaatste haar verzorgster het lichaam dan ook in een kamer met airconditioning op de tweede verdieping van haar huis. Ze bespoot het regelmatig met insektenspray en haalde maden uit het lichaam. Vlak voor het lichaam werd ontdekt, kocht ze nog een nieuw kleed, omdat ze dacht dat de vrouw binnenkort zou terugkeren.Aan familieleden werd verteld dat de vrouw ziek was. Een van haar zussen die een bezoek wou brengen, belde vorige week naar de politie om de dood van haar zus te melden. Volgens de politie werd er geen misdaad gepleegd, aangezien het aangeven van een dode in de staat Ohio niet verplicht is.