About Me

My photo
Belgium
Begin 2005 vroegen wij ons af: Doen we het of doen we het niet? Dat werd dus ook de eerste titel van dit blog. En we besloten dat we het wilden doen: verhuizen naar Amerika. Via het bedrijf waar mijn man voor werkt. Maar veel gepalaver en enkele reorganisaties verder, zitten we nog steeds in Belgie. We geven de moed niet op, doen ondertussen ook mee aan de Green Card Lotery, en wachten... Vandaar ook dat ik eind februari 2008, meer dan 3 jaar later, dit blog een nieuwe titel gaf: Quiévrain: wachten. De uitleg waarom staat in mijn posting van 28 februari 2008... Wanneer kunnen we gelost worden?

Monday, March 14, 2005

Emigrant of expat?

Jaren geleden was het mijn echtgenoot die aanbracht wel eens een tijdje in het buitenland te willen gaan werken. Zelf had ik er geen idee van of ik dat leuk zou vinden of niet. 'k Was alleen nog maar in het buitenland geweest voor vakanties, en dat is toch helemaal anders.
Toch had ik zo iets van "Als het maar voor 2 jaar is, dan wil ik dat wel doen, want ach, 2 jaren zijn zo voorbij (als het tegenvalt).". Wel had ik als voorwaarde dat het een Engelstalig land moest zijn. Want je deftig uit kunnen drukken in de voertaal lijkt mij heel erg belangrijk te zijn als je een beetje wilt gaan aarden ergens, en dan gaat Engels mij veel beter af dan Frans of Duits.

Toen we een 6-tal jaren geleden in Amerika waren, heb ik dus getracht om niet steeds de 'toeristen-bril' op te hebben, maar de streek ook eens te bekijken met het oog op tijdelijk verblijf. En ja, je bekijkt de dingen dan toch anders. Maar mijn besluit was dat ik het wel zag zitten, voor een aantal jaren.
De collega's van mijn echtgenoot waren indertijd verbaasd toen ze merkten dat hij terugkeerde; iedereen had blijkbaar verwacht dat we enkel nog terug naar België zouden komen om onze verhuis te regelen!

We hebben nu natuurlijk als voordeel dat mijn echtgenoot voor een Amerikaanse holding werkt. Dat maakt dat we dus eerst eens kunnen gaan 'proeven' van the way of life alvorens we moeten beslissen of we daadwerkelijk definitief ons willen vestigen in een ander werelddeel. Vind ik toch wel een heel comfortabel iets.
Dat is ondertussen ook een verschil geworden tussen mijn echtgenoot en ik: ik denk dat hij enkele jaren geleden het meer zou bekeken hebben als "ik ga er naar toe, en als het meevalt kom ik niet meer terug", terwijl ik toen zo iets had van "voor een aantal jaren is dit ok, nadien wil ik wel weer terug naar België". Nu is de situatie zo'n beetje omgekeerd.
Maar dat zijn dingen die we al wel besproken hebben binnen ons gezin: ALS we vertrekken, dan is het voor een aantal jaren. Tegen het einde van die periode zullen we het binnen ons gezin terug opnieuw bekijken: vragen we er nog een assignment bij (eventueel elders in Amerika, of in Australië), vragen we om definitief hier te mogen blijven, of keren we terug naar België? Vanaf het moment dat 1 iemand van ons terug wil keren, doen we dat ook. Dat staat vast.

Ik volg momenteel het forum van 'Alles Amerika' (zie http://www.allesamerika.com/), en ik lees dagelijks de blog van de Nederlandse Petra, die in maart samen met haar echtgenoot en 2 honden (Bearded Collies) gaat emigreren naar Cary (North Carolina) (zie: http://staceyconnor.blogspot.com/).
Bij ons loopt alles nu nog heel erg relax: we spelen met een idee, maar er is nog niks concreets. Mijn echtgenoot heeft er al wel over gesproken met zijn Amerikaanse mentor, en die man is heel enthousiast, maar hij moet er hier in België nog wel een gesprek over hebben met zijn baas...


Maar als je, zoals Petra, je vliegtuigtickets al klaar hebt liggen, en volop afscheid begint te nemen van de mensen rondom je... Zou je dan niet het gevoel bekruipen van "Hemel, waar beginnen we aan? Zijn we écht wel zeker dat we dit willen doen?".
Vandaar dus dat wij vanuit een comfortabele situatie zouden willen vertrekken: als expat. Niks definitiefs, je huis gewoon verder verhuren gedurende een jaar of 3, en daarna terugkeren.

Wednesday, March 09, 2005

Introductie

Voilà, het moest er maar eens van komen...De afgelopen 10 jaar hebben we er regelmatig aan gedacht om voor een aantal jaren eens naar het buitenland te trekken. Niet dat de kerktoren tot nu toe ons oriëntatiepunt geweest is hoor, want we hebben al in 3 verschillende Vlaamse provincies gewoond, en sinds ik als prille twintiger mijn vleugels uitsloeg, heb ik al in 6 verschillende steden of gemeentes gewoond.Toch leek het er op dat we ons nu echt definitief ergens gevestigd hebben, want zoals elke échte Belg hebben we ons eigen huis gebouwd, en daar wonen we nu iets meer dan een jaar.Alles valt dan weer zo'n beetje in de routine, en dan gaat het weer kriebelen zeker?Tja, hoe komt dat eigenlijk? Waarom wil je in hemelsnaam toch steeds weer naar dat buitenland?... Zes jaren geleden waren we een poosje in de Verenigde Staten (Indiana), en we hadden het geluk om bij Amerikanen te mogen inwonen. Mensen die we amper kenden toen, maar die heel gastvrij hun mooiste kamer afstonden aan ons, en die ons zeer vriendelijk ontvangen hebben. Het zijn ondertussen hele lieve vrienden geworden, waar we dankzij hedendaagse technologie zoals chat en e-mail heel geregeld contact mee hebben.In Amerika maakten we veel uitstappen, maar namen ook deel aan hun dagelijkse leven (hobby's, werk, kinderen, shoppen, kerkgemeenschap,...). En zowel mijn echtgenoot als ik kwamen toen tot een hele vreemde ontdekking: Waar zijn die Amerikanen die wij leerden kennen via de televisie? Die oppervlakkige dikzakken die zichzelf als middelpunt van de wereld zien???Wij maakten ginder kennis met zeer intelligente mensen, we gingen met hen 2 keer per maand naar het theater, we bezochten werkelijk fantastische musea, zij hadden een ongelooflijke culturele bagage (wisten dikwijls meer van de Europese geschiedenis dan ik!), en waren zich bewust van het feit dat er naast Amerika nog heel wat andere dingen op de aarbol liggen die een eigen leven leiden.Dat is natuurlijk heel erg fascinerend, intrigerend,... Maar ja, je hebt een jong kind, je wilt een eigen huis, je hebt je familie (ouders) die niet zo enthousiast zijn over (klein)kinderen die willen verhuizen naar de andere kant van de wereld...Ach, er zijn altijd wel redenen te vinden om het niet te doen. En telkens komt dat kriebeltje toch terug. Je ziet collega's vertrekken die laaiend enthousiast zijn en besluiten om gewoon niet meer terug te keren naar hun thuisland...Hoe zouden wij het gaan ervaren?Dat kan je natuurlijk maar op 1 manier: zelf vertrekken! Op zich geen probleem, want iedereen in ons gezin (mama, papa en 10-jarige zoon) zien het wel zitten.Dit gaat dus een vervolg krijgen?