Hoop doet leven

Ik werd er door een vriend attent op gemaakt dat ik door mijn berichten hier misschien een verkeerde indruk zou kunnen geven; misschien komt het over alsof ik hier per se WEG wil, dus dat onze plannen om naar Amerika te gaan eerder een vlucht zijn, weg van iets. Maar dat is helemaal niet waar hoor.
Er zijn ooit momenten geweest dat we liefst van al letterlijk wilden ‘wegvluchten’. Weg van alle pijn en verdriet. Maar we deden dat niet, want we wisten dat dit niet de juiste reden waren om te verhuizen, we realiseerden ons ook dat zoiets helemaal geen oplossing zou geweest zijn. Net omdat ik vond dat mijn verantwoordelijkheid hier lag, zijn we steeds hier gebleven, ook al droomden we van in 1992 al van ‘buitenlandse ervaring opdoen’.. We zijn dus 13 jaar hier gebleven omdat ik vond dat ik hier nog verantwoordelijkheden had. Omdat er een elastiekje was dat heel erg aan mij trok en mij niet uit het land wou laten gaan (ik realiseer mij nu dat ik dat misschien heb trachten te compenseren door binnen België een aantal keren te verhuizen). Dus toen in november 2004 dat elastiekje brak, heb ik mij onmiddellijk gerealiseerd dat er geen reden meer was om onze droom nog langer uit te stellen. Toch heb ik er nog een paar maanden over laten gaan, alvorens echt de knoop door te hakken, begin 2005.
Als ik echt had willen vluchten voor iets, dan hadden we het afgelopen jaar daartoe meer dan eens de kans voor gehad. We zouden kunnen kiezen hebben uit Duitsland, Zwitserland, Frankrijk, Engeland, Scandinavië, zelfs uit Canada! Maar neen, wij willen doelbewust naar Amerika.
Dus misschien moet ik maar eens een poging doen om duidelijk te maken dat Amerika vanuit positieve reden een keuze is, en geen anti-keuze. Mijn lijstje post ik dus morgen.

’t Is zoals Sabine in de commentaar zei: Bloglezers hebben brede schouders! Dus bedankt dat ik jullie schouder eens even mocht lenen! Bedankt voor de virtuele knuffels!
Ook het feit dat ik hier de dingen eens van me af kan schrijven, helpt. Door het op je scherm te zien staan schrijf je het letterlijk een stuk van je af.

@Patrick, aanvankelijk hadden we ook het plan om op vakantie te gaan in Amerika, maar eerlijk gezegd denk ik dat we het daar alleen maar erger mee maken. Je kan dan even ‘proeven’ van iets, maar je weet dat je het weer achter moet laten.
De Diversity Lottery 2008 mag inderdaad weer op onze deelname rekenen! De kans om te winnen is klein, maar het is een kans, en wie niet waagt, niet wint! Ons Nepalese meisje had inderdaad ook maar een kleine kans op onderwijs, maar zij heeft ze ook gekregen.
Die feestdagen… vorig jaar vierden we kerstmis en oudejaar al in de idee dat dit onze laatste gingen zijn.
Relocations hebben ze niet nodig om mensen te vervangen, er zitten er in de States genoeg, en door de reorganisatie gaan er trouwens een paar goeie directors ook op zoek moeten gaan naar een nieuwe job.

@Hilde, Sally, Ann: ik denk dat ik mij het leven in Amerika te rooskleurig voorstel. Ik ben me bewust van heel de ellende met de administratie, de verdomd onhandige manier van bankzaken regelen, het verachtelijke systeem van credit scores, het uuuuren winkelen voor dagelijkse boodschappen omdat geen van die verpakkingen je vertrouwd overkomt, …
En mijn man zal inderdaad ook wel moeten reizen als we ginder zitten, maar ik kom van een periode waar hij minstens 1 week per maand weg was, dus zoveel ‘anders’ gaat dat niet zijn. ‘k Heb hier trouwens ook geen familie meer, dus ook dat zal in Amerika niet anders zijn.

@Ann: het zijn geen reorganisaties omdat het er slecht gaat (ze draaien al jaren aan een stuk ongelooflijke winsten), maar ze willen een slankere organisatie die zich enkel met de core business bezig houdt…
@Ann en Andrea: Een ander bedrijf… Daar hebben we ook al aan gedacht, maar financieel zouden we dan ontzettend veel laten vallen (wegens allerlei constructies die opgezet zijn om mijn man aan het bedrijf te binden). Dus zo snel neem je die beslissing niet. Trouwens, hij ziet heel wat uitdagende mogelijkheden binnen deze holding.
@Kristine: dan heeft Alain ook al veel geduld gehad, en zal die nu wel heel erg blij geweest zijn met deze kans!

@San: die onzekerheid, dat vreet inderdaad aan je. Ga je een nieuwe keukentafel en stoelen kopen? Want de tafel wiebelt en de stoelen zijn versleten. Maar we gaan zo wie zo al spullen moeten wegdoen omdat we niet alles in de container krijgen. Is het dan niet te stom om nu een nieuwe tafel te kopen?
Het smeedwerk dat we op het terras boven plaatsen: geven we 1000 euro uit aan een simpel modelleke? Of liever die 1500 euro aan dat hele mooie? Want tja, als we hier blijven, dan is het mij die 500 euro meer wel waard! Maar wat als we toch kunnen vertrekken? Ons huis gaat geen euro meer waard zijn met die andere balustrade.
Ga ik me nu toch maar een nieuwe auto kopen (vooraleer ik grote kosten krijg aan mijn oude wagen)? Maar als we volgend jaar vertrekken, dan kan ik misschien beter met deze auto verder blijven rijden, anders verlies ik toch wel veel geld op een stomme auto.

Ik besluit dus dat ik elk sprankelke hoop dat ik tegen kom in mijn schatkistje steek, en dat ik niet teveel nieuwe spullen koop die we toch niet mee kunnen nemen. Hoop doet leven, niet?!


Oh ja, als antwoord op een vraagje dat ik privé kreeg:
Spemque metumque inter dubii, wat gisteren de titel van mijn bericht was, is een Latijnse uitspraak, en wil zeggen Wankelend tussen hoop en vrees.