Waarom wij willen verhuizen naar Amerika.

Als men jou vraagt waarom je van je partner houdt, en je mag maar één reden opgeven, dan lijkt die éne reden waarschijnlijk best een beetje stom. In ieder geval niet Belangrijk genoeg om er voor te trouwen.
Idem voor ons lijstje van ‘Redenen waarom we naar Amerika willen’. Niets op dit lijstje is echt de Grote Levensbelangrijke Reden. Maar net als bij je huwelijk, is het juist de verzameling van al die kleine dingen die het verschil maakt.

De hoofdreden is eigenlijk een carrière gebonden reden. Als Manlief nog door wil groeien binnen het bedrijf, dan zijn die mogelijkheden zeer beperkt omdat hij ‘alleen maar’ Europese ervaring heeft. Voor bepaalde functies wil men nu eenmaal dat je ook ervaring hebt opgedaan in een ander continent. We kunnen in dat opzicht dus kiezen of we naar Azië, Australië of Amerika willen gaan. Maar wij kiezen dus voor Noord-Amerika.
Indien we nadien zouden besluiten om terug te keren naar België, dan kan hij hier weer doorgroeien. Maar indien we besluiten om ginder te blijven, dan kan hij ook daar weer doorgroeien. En veel makkelijker dan hier. Manlief werkt voor een corporate afdeling van een grote holding, en zij hebben heel wat (hoofdkwartieren van) bedrijven in Noord-Amerika. Veel meer dan in Europa.


Hier volgt dus een opsomming van redenen waarom wij naar Amerika zouden willen gaan (in willekeurige volgorde):

Er zijn veel meer mogelijkheden voor cursussen of seminaries te volgen, er zijn meer/grotere beurzen, er zit meer ‘drive’ in de mensen, men is meer customer focused, en men vat de koe sneller bij de horens ipv eindeloos te blijven praten praten praten.

Ik ben er van overtuigd dat het schoolsysteem in Amerika veel aantrekkelijker is voor onze zoon. Het is flexibeler, je kan meer op niveau werken, hij kan zijn creatieve kanten beter uitwerken binnen het reguliere lespakket, Advanced Placement biedt leuke perspectieven, positieve aanmoediging geeft hem vleugels, …

Het lijkt mij dat je in Amerika toch iets meer je kop boven het maaiveld uit mag steken dan in België.

Als je iets bereikt hebt, dan is dat niet ‘toevallig’ of omdat je waarschijnlijk goede vriendjes was met de baas, maar wel omdat je er voor gewerkt hebt. Je mag dus best succesvol zijn.

Ook zijn er leuke activiteiten die je in je vrije tijd kan doen, en die in België toch veel minder/niet mogelijk zijn: de musea zijn werkelijk niet te vergelijken met de Belgische. Als je nog geen Science (and Industry) Museum, of een Natural History Museum bezocht hebt, dan kan je je het gewoon niet inbeelden. Zelfs de musea in Londen moeten de duimen leggen!
Je kan als ‘vrijwilliger’ gaan werken in de plaatselijke dierentuin of in zo’n museum. Dat is heel erg boeiend (je mag jongere kinderen rondleiden en begeleiden bij activiteiten, je hebt de mogelijkheid om achter de schermen te gaan en mee te helpen,…)

Onze zoon zou, net als ik, vlot de Engelse taal leren. Dat lijkt mij nooit een nadeel voor je toekomst. Naast het Engels zou hij dan eventueel nog Spaans kunnen doen. Hij heeft immers al een redelijke basis van Frans (na 4 jaar Franse les).

Voor een warhoofd als ik is het heel handig dat de winkels nog laat open zijn. Hoe dikwijls wil ik niet beginnen koken, terwijl ik me realiseer dat ik een ingrediënt vergeten ben, en het al na 18.00 uur is zodat ik toch maar snel iets anders uit de mouw moet gaan schudden, of een incompleet maal op de tafel moet toveren.

Tevens kan je er lekker uit eten gaan voor relatief weinig geld.

De uitdaging van ergens in een totaal andere cultuur terug iets op te bouwen lijkt mij enorm aantrekkelijk. Ook na ons verblijf in Amerika in 2000 had ik wel het idee dat ik mij ginder ‘thuis’ zou kunnen voelen.

Er is weinig ruimte voor zelfmedelijden en profitariaat.

Mensen willen vooruit.

En dan verder nog die typische dingen die heel wat mensen zeggen: de vriendelijkheid van de mensen, hun hulpvaardigheid, servicegerichtheid in de winkels of de horeca, het mooie landschap, de ruimte,…

Boeken zijn heel wat goedkoper, net als elektronica, dus er kan van zakgeld meer gekocht worden. ;-)
(zoonlief droomt nu al van zo’n Wacom-tablet en ander grafisch materiaal om tekeningen verder uit te werken op de PC).

Tot slot vinden we het ook belangrijk dat onze zoon deze ervaring mee kan maken. We hopen dat hij hier uit leert dat, indien je een droom hebt, je deze achterna moet gaan (mits vooraf even te kijken naar de haalbaarheid natuurlijk). We willen hem ook duidelijk maken dat je daar moet gaan waar je denkt gelukkig(er) te kunnen zijn. Dat je niet bang moet zijn om vertrouwde dingen achter te laten (maar wel eerst heel goed na moet denken alvorens je dat doet).

En ja, we weten dat het leven –net zoals in België- niet allemaal rozengeur en maneschijn is. Mensen die ons beter kennen weten écht wel dat we realisten zijn, en geen dromers. (anders hadden we al lang hier alles verkocht, om alzo een bedrijf in Amerika over te nemen)